Aqua Marina (1970)
Ο Βασίλης Γκιόκας, ο κυρ-Βασίλης για τους θαμώνες του Aqua, ερχόμενος στην Αθήνα από τα Γιάννενα, τη γενέτειρά του, ξεκίνησε αρχικά να εργάζεται στη Λυκόβρυση του Κολωνακίου και στο Perfect της Κυψέλης τη δεκαετία του '60, μέχρι που έμαθε τη δουλειά, απέκτησε τις κατάλληλες γνωριμίες και αποφάσισε να ανοίξει το δικό του μαγαζί στη Βουλιαγμένη, που, τριάντα χρόνια μετά, παραμένει ορόσημο και κλασικό στέκι της περιοχής.
Δεν ξέρω αν περίμενε ποτέ ο κυρ-Βασίλης ότι το μαγαζί του θα συγκαταλεγόταν στα πέντε σημεία της αθηναϊκής Ριβιέρας που επέλεξαν να προτείνουν σε περσινό τους δημοσίευμα οι «New York Times» στους αναγνώστες τους που επισκέπτονται την Αθήνα. Η αυγουστιάτικη ανταπόκριση της ταξιδιωτικής συντάκτριας αναφέρει συγκεκριμένα: «Για τη γοητεία της περιοχής και την εκπληκτική θέα της ακτογραμμής επισκεφτείτε το ζαχαροπλαστείο Aqua Marina, για να δοκιμάσετε παραδοσιακά γλυκά (γαλακτομπούρεκο, αμυγδαλωτά, μπακλαβά) ή ένα ελληνικό πρωινό με αυγά που σερβίρεται με ντομάτα, ρίγανη και φέτα». Και για το παγωτό Σικάγο, το μιλφέιγ, τη σοκολατίνα και, φυσικά, το ανυπέρβλητο «ποντίκι», θα προσθέσουμε εμείς.
Λεωφόρος Ποσειδώνος 13, 210 8961214
Μαγειρείο Διονύσης (1978)
Αυτό το παλιό μαγειρείο της περιοχής του Ελληνικού υπάρχει στο ίδιο σημείο από το 1978. Σταθερή αξία, λοιπόν, ο «Διονύσης» στην αρχή της Ιασονίδου ‒κοντά στη Βουλιαγμένης‒ γεμίζει επί δεκαετίες τα μεσημεριανά τραπέζια των νοτίων προαστίων.
Στο μενού του περιλαμβάνονται όλες οι κλασικές επιλογές των μαγειρευτών, όπως παστίτσιο, μουσακάς, κοκκινιστό, λεμονάτο, λαχανοντολμάδες, αλλά και ένα σωρό πιάτα της ελληνικής κουζίνας που μπορούν να ικανοποιήσουν και όσους vegan έχουν βαρεθεί να βλέπουν avocado toast στο μενού. Για του λόγου το αληθές, έχει καταπληκτικά γεμιστά, ιμάμ και μπριάμ, που τώρα το καλοκαίρι έχουν την τιμητική τους. Οι μερίδες είναι γενναίες και οι τιμές πολύ χαμηλές ‒ δύο άτομα μπορούν να φάνε πληρώνοντας λιγότερο από 15 ευρώ. Τι άλλο να ζητήσει κανείς! Προσοχή μόνο, διότι το μαγαζί λειτουργεί μέχρι τις 7 το απόγευμα.
Ιασονίδου 4, Ελληνικό, 210 9618204
Skipper's (1987)
Πριν από 33 χρόνια ο Γιάννης Μελίτας, ο άνθρωπος πίσω από το θρυλικό Skippers, βρήκε ένα χωράφι, για την ακρίβεια μια μπαζωμένη έκταση, που είχε μείνει ανεκμετάλλευτη μέχρι εκείνη τη στιγμή, στη μαρίνα Αλίμου, όπου δραστηριοποιούνταν στον χώρο του yachting. Εκεί έφτιαξε ένα μικρό μαγαζί 30 τετραγωνικών μέτρων, με χώρο για τραπεζοκαθίσματα έξω. Ήταν πολύ γραφικό και όποιος ερχόταν εδώ, ένιωθε πως ήταν σε νησί. Ο διάκοσμός του, δε, έκανε τον επισκέπτη να αισθάνεται πως είναι μέσα σε καράβι.
Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε, τουλάχιστον στον εσωτερικό χώρο του μαγαζιού, κι αυτός ίσως ήταν ένας από τους λόγους που το Skipper's είναι από τα διαχρονικά καφέ-μπαρ της παραλιακής.
Mαρίνα Αλίμου, 210 9880282
Το Ελληνικό (1990)
Βρίσκεται σε μια γωνία της Ιασονίδου, εκεί όπου συναντιούνται τέσσερις περιοχές των νοτίων προαστίων: το Ελληνικό, η Άνω Γλυφάδα, η Αργυρούπολη και τα Σούρμενα. Αν δεν είσαι γνώστης και περάσεις τυχαία απέξω, αποκλείεται να τραβήξει την προσοχή σου. Το μαγαζί και η επιγραφή του είναι ίδια και απαράλλαχτα από τότε που άνοιξε, το 1990, και δεν είναι καθόλου αυτό που λέμε «τραβηχτικά», σε αντίθεση με τον εξαιρετικό γύρο του ή το μπιφτέκι που λιώνει στο στόμα ‒σήμα κατατεθέν του μαγαζιού‒, που για να τα δοκιμάσεις πρέπει να περιμένεις καρτερικά στην ουρά.
Για τηλεφωνική παραγγελία ούτε λόγος. Πας, παραγγέλνεις και τα παίρνεις στο χέρι. Αν είσαι τυχερός, μπορεί να βρεις ελεύθερο ένα από τα ελάχιστα τραπεζάκια που υπάρχουν, αλλιώς παίρνεις το σουβλάκι σου στο χέρι και κάθεσαι απέναντι, στην πλατεία.
Λεωφόρος Ιασονίδου 40, Ελληνικό, 210 9618704
Ο Τάσος (1971)
Λίγα είναι τα παλιά μαγαζιά που, παρά το πέρασμα των χρόνων, καταφέρνουν να κρατήσουν την ποιότητα και τη φήμη τους. Εδώ θα βρεις την ίδια τυρόπιτα κουρού με την εκπληκτική ζύμη που έτρωγες μικρός ή εκείνα τα «παλιομοδίτικα» κοκάκια με γέμιση σοκολάτας, τα περίφημα «νεγράκια» που πρωτοέφτιαξε ο Τάσος Κοιτίδης, ένθερμος οπαδός του Πανιωνίου, προς τιμήν του ποδοσφαιριστή Νέγρη, το 1971, τότε που είχε πετύχει ένα σημαντικό γκολ σε μια μεγάλη νίκη της ομάδας του.
Ο εγγονός του Τάσου και συνονόματός του, ύστερα από σπουδές ζαχαροπλαστικής στην Ελβετία, διατηρεί σήμερα την οικογενειακή παράδοση, προσφέροντας επίσης ολόφρεσκες κιμαδόπιτες και χορτόπιτες αλλά και ένα υπέροχο σμυρναίικο τσουρέκι που μοσχοβολάει μαστίχα και μαχλέπι.
Μαραγκού 6, Γλυφάδα, 210 8943154
Αριάν (1959)
Το Αριάν ξεκίνησε να λειτουργεί στη Γλυφάδα ως χειμερινός και θερινός κινηματογράφος το 1959. Σε δεύτερη φάση συνέχισε να λειτουργεί μόνο ως θερινός, σε κτίριο πάντα της κεντρικής οδού Αγγέλου Μεταξά, μέχρι και το 1986, οπότε και έκλεισε για 32 ολόκληρα χρόνια, για να ξανανοίξει πριν από δύο χρόνια, προσφέροντας πλέον αναπαυτικές πολυθρόνες, πουφ και κρεβάτια, παγωμένες μπίρες, γκουρμέ σνακ και εικόνα και ήχο ύψιστης ποιότητας. Μάλιστα, οι θέσεις σε αυτό το αναβαθμισμένο θερινό σινεμά, που αποτελεί σήμα-κατατεθέν της Γλυφάδας, είναι όλες αριθμημένες και πρέπει κανείς να τις κλείσει online.
Κάτι που θα ενδιαφέρει τους γλυκατζήδες: στο Αριάν μπορείς να απολαύσεις τα ξακουστά «νεγράκια» του Τάσου.
Λεωφ. Αγγέλου Μεταξά 11 (αυλή της στοάς Αριάν), Γλυφάδα, 210 9680090
Ανεμώνη (1989)
Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα από τα σημεία αναφοράς του κέντρου της Γλυφάδας, μια και υπάρχει στο ίδιο σημείο από το 1989. Αποκλείεται να μην εντυπωσιαστείς από την ποικιλία των γλυκών, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει η τούρτα «Μους τρεις σοκολάτες» (λευκή - γάλακτος - bitter) αλλά και η μους σοκολάτα γάλακτος Valrhona Jivara. Τώρα το καλοκαίρι διαθέτουν μεγάλη ποικιλία σε χειροποίητο παγωτό, παγωτίνια (τυλιχτά, χωνάκια αλλά και μίνι ξυλάκια σε διάφορες γεύσεις). Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι τόσα χρόνια τώρα έχει επιβιώσει μέσα στην άκρως ανταγωνιστική αγορά της Γλυφάδας.
Αρτέμιδος 6, Γλυφάδα, 210 8948631
Το Μαντρί (1977)
Η ιστορία του ξεκινά το 1977, όταν ο παππούς Θανάσης Καραΐνδρος πήρε στα χέρια του ένα μαντρί απ' τον πατέρα του και ξεκίνησε να σερβίρει μόνο γίδα βραστή και κρασί. Αυτό το μαντρί διατηρείται ακόμα και σήμερα δίπλα στη γνωστή ομώνυμη ταβέρνα που βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο της Τερψιθέας, έχει θέα μέχρι τον Σαρωνικό και σερβίρει ονειρεμένη προβατίνα.
Ο γιος του Θανάση, ο Βασίλης, που ανέλαβε την επιχείρηση το 1983, έχει παραδώσει πλέον τα ηνία στα παιδιά του, ενώ ο ίδιος έχει επιστρέψει στη φροντίδα των ζώων του, όπως παλιά. Η κύρια κτηνοτροφική μονάδα, η φάρμα «Καραΐνδρος», βρίσκεται στα Μέγαρα, όπως και το κρεοπωλείο που προμηθεύει το «Μαντρί» με πρώτης ποιότητας κρέατα.
Η νέα γενιά, ο Χρήστος στη διαχείριση και ο Θανάσης στην κουζίνα, είναι υπεύθυνη για τη λειτουργία της ταβέρνας σήμερα, ενώ όλα τα ορεκτικά είναι χειροποίητα και φτιαγμένα από τη μητέρα τους, που βοηθάει στην κουζίνα. Λίγα και καλά πράγματα έχει ο κατάλογός τους. Εκτός από την προβατίνα, φημίζονται για το κλέφτικο στη λαδόκολλα και για το ρουμελιώτικο κοκορέτσι. Ο χώρος μπορεί να είναι ανακαινισμένος, όμως διατηρεί ανέπαφο το παραδοσιακό του στοιχείο.
Βαρδουσίων 29, Γλυφάδα, 210 9623071
O Τσολιάς (1982)
Ο μπάρμπα-Γιάννης, εκτός του ότι είναι η απόλυτη μορφή στα Βλάχικα με το χαρακτηριστικό τσιγκελωτό του μουστάκι, είναι και ο άνθρωπος που δημιούργησε τον «Τσολιά», μία από τις πιο διάσημες οικογενειακές ταβέρνες στην περιοχή, που κρατάει στον χρόνο κι έχει αφήσει το δικό της στίγμα στην αθηναϊκή διασκέδαση, με παραδοσιακή διακόσμηση και ζεστή ατμόσφαιρα. Σημειωτέων ότι στο παλιό μαγαζί που διατηρούσε ο μπαρμπα-Γιάννης από το 1958 έως το 1981στη Βούλα είχε φάει και η Μπριζίτ Μπαρντό. Έπειτα, μεταφέρθηκε το 1982 στα Βλάχικα, στη Βάρη, επί της λεωφόρου, όπου υπήρχαν πολλά μπουζουκτζίδικα εκείνη την εποχή.
Σπεσιαλιτέ της περιοχής και του μαγαζιού είναι το κοκορέτσι και το κοντοσούβλι. Ωραία είναι και το αρνάκι σούβλας, τα παϊδάκια (φυσικά) και η σταβλίσια μπριζόλα. Τους καλοκαιρινούς μήνες λειτουργεί στην ταράτσα ένας εξωτικός χώρος με ρυάκια, σιντριβάνια, δέντρα και αρώματα από λουλούδια. Ένα σκηνικό που θυμίζει λίγο από νησιώτικο τοπίο. Προσφέρεται για νύχτες με φεγγάρι που μας γεμίζουν δροσιά, παρέα με ένα παγωμένο ποτήρι μπίρα, κρασάκι ή τσιπουράκι.
Λεωφόρος Βάρης 45, Βάρη, 210 8952446
Μαργαρώ (1944)
Στο τέρμα της οδού Χατζηκυριακού και σχεδόν κολλητά στην είσοδο της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων βρίσκεται μία από τις πιο γνωστές ψαροταβέρνες του Πειραιά, η ταβέρνα της Μαργαρώς, αν και οι Πειραιώτες τη γνωρίζουν και ως Ταβέρνα του Λάζαρου, του γιου της. Δεν είναι καινούργια πρόταση, την ξέρουν όλοι, όμως έχει κάτι αυτό το μέρος, κι ας μην έχει θέα στη θάλασσα, που σε κάνει να θες να έρχεσαι ξανά και ξανά.
Το μενού της, πιο απλό δεν γίνεται: μπαρμπούνια ή κουτσομούρες, γαρίδες ή καραβίδες (ανάλογα με την εποχή), χωριάτικη σαλάτα και ψωμί. Πατάτες τηγανητές ούτε κατά διάνοια. Τα τηγάνια εδώ χρησιμοποιούνται μόνο για να τηγανιστούν τα ψάρια και τα θαλασσινά, τα οποία έρχονται τόσο τραγανά, ζουμερά και ταυτόχρονα ξεροψημένα όπως πουθενά αλλού.
Πάντως, το παν είναι να νιώσεις τόσο άνετα που να πιάσεις να φας τα ψαράκια με τα χέρια και να κάνεις «μακροβούτια» με το ψωμί στη γενναιόδωρη χωριάτικη με την μπόλικη φέτα και τις νόστιμες ντομάτες. Το λάδι της σαλάτας είναι κι αυτό μπόλικο – εκλεκτό ελαιόλαδο από το Κρανίδι Αργολίδας. Την ταβέρνα τη διατηρούν μέχρι σήμερα οι τρεις γιοι του Λάζαρου με αρχηγό τον μεγάλο αδελφό Γιάννη Χανιώτη, που άφησε τα καράβια για να αναλάβει τα ηνία της οικογενειακής ταβέρνας.
Η ιστορία της, βέβαια, πάει πολύ πίσω, το 1944, όταν η γιαγιά του η Μαργαρώ, μια αεικίνητη γυναίκα με καταγωγή από τη Μύκονο, ξεκίνησε να φτιάχνει μαγειρευτά φαγητά για τους λιμενεργάτες. Πού να 'ξερε ότι το ταπεινό της μαγαζάκι θα έπαιρνε διθυραμβικές κριτικές από τον δημοσιογράφο των «New York Times» Φρανκ Μπρούνι, ο οποίος εξύμνησε τη μεγαλειώδη απλότητα αυτής της ταπεινής ταβέρνας!
Χατζηκυριακού 126, Πειραϊκή, Πειραιάς, 210 4514226
Σινέ Ρία (1963)
Βρίσκεται στο ίδιο σημείο από το 1963 και είναι ένας από τους πιο καλαίσθητους θερινούς κινηματόγραφους των νοτίων προαστίων. Άνετες καρέκλες, αναπαυτικοί καναπέδες και σεζλόνγκ για όσους βρίσκονται κοντά στην οθόνη. Το μπαρ του είναι πλήρως εξοπλισμένο, μια και, εκτός από το «πατροπαράδοτο» πλέον ποπκόρν, διαθέτει χοτ-ντογκ, τοστ, σουβλάκια, καλαμάκια, παγωτό μηχανής, γρανίτες, μπίρες και αλκοολούχα ποτά, αλλά και δροσερά κοκτέιλ.
Αφροδίτης 8, Βάρκιζα, 210 8970844, 210 8971654
Θερινό Ορφέας (1935)
Η κινηματογραφική παράδοση του «Ορφέα» ξεκινά από το 1935, όταν ο κ. Λευτέρης Σκλάβος άνοιξε τον πρώτο θερινό κινηματογράφο στον Αϊ-Γιάννη της λεωφόρου Βουλιαγμένης. Το σινεμά έκλεισε τη δεκαετία του '70, όμως από το 1996 μέχρι σήμερα ο «Ορφέας» στη Σαρωνίδα, τον οποίο φροντίζει ο γιος του Λευτέρη και ιδιοκτήτης, Πωλ Σκλάβος, λειτουργεί μέσα σε έναν όμορφο κήπο γεμάτο πρασινάδα, χαλίκι και καρέκλες σκηνοθέτη. Ένα διαχρονικό σινεμά με φοβερές κινηματογραφικές επιλογές, που έχει όλα τα φόντα για να γίνει το καλοκαιρινό στέκι.
Λεωφ. Σαρωνίδας 60, Σαρωνίδα, 22910 60077-8
Το Μπαράκι του Λευτέρη (1969)
Αυτό που γνωρίζουμε σήμερα ως το Μπαράκι του Λευτέρη ‒αν και στο μέρος δεν έχει μπει ποτέ ταμπέλα‒ ξεκίνησε να λειτουργεί στα τέλη της δεκαετίας του '60 και ήταν γνωστό ως «Στου Τζο», από το όνομα του πατέρα του Λευτέρη. Ο Λευτέρης Κουσαθανάς, λοιπόν, ανέλαβε το αναψυκτήριο το 2001 και από τότε το λειτουργεί μέρα και νύχτα, σερβίροντας καφέ, μπίρες, ποτά και σνακ κυριολεκτικά πάνω στο κύμα.
Η περιποιημένη καντίνα του Λευτέρη βρίσκεται στη δεύτερη στροφή μετά τη Λίμνη της Βουλιαγμένης, στα γνωστά Λιμανάκια, με ντεκ πάνω στα βράχια, μερικά καθίσματα, τραπέζια και ομπρέλες. Αν μείνεις για λίγη ώρα εδώ, σίγουρα κάποια στιγμή θα ξεχάσεις ότι βρίσκεσαι στην Αθήνα και θα νιώσεις ότι είσαι για διακοπές σε κάποιο νησί.
Λιμανάκια Βουλιαγμένης
Blanos Bowling (1979)
Η οικογένεια Μπλάνου λειτουργεί την επιχείρησή της από το 1979 και ήταν μία από τις πρώτες του είδους που άνοιξαν στα νότια προάστια, στο ιστορικό εμπορικό κέντρο Colosseum. Το γεγονός ότι τότε λειτουργούσε και η Αμερικανική Βάση στο Ελληνικό έφερνε σίγουρα περισσότερο κόσμο, μια και οι Αμερικανοί έχουν τρέλα με το μπόουλινγκ.
Οι Βάσεις έχουν φύγει πλέον και μολονότι ο χώρος έχει ανακαινιστεί, διαθέτοντας black light διαδρόμους τελευταίας τεχνολογίας, μία κλειστή αίθουσα 300 τ.μ. disco roller για roller skating, οκτώ αμερικανικά μπιλιάρδα, πολλά ηλεκτρονικά παιχνίδια που συνεχώς ανανεώνονται, παιδότοπο και δύο άνετα καφέ, η αίσθηση, όταν καταφέρνεις να κάνεις strike, παραμένει η ίδια.
Δουσμάνη 3 & λεωφόρος Ποσειδώνος 81, 210 8940103
Πίτσα Μανιτάρι (1981)
Μπορεί να είναι η πιο παλιά πιτσαρία στη Γλυφάδα και σίγουρα δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι λειτουργεί ακόμα. Άνοιξε για πρώτη φορά το 1981 και από τότε έχει το δικό της φανατικό κοινό που την προτιμά για τη «σπιτική» της γεύση, από τη ζύμη μέχρι τα υλικά που μπαίνουν από πάνω. Ευτυχώς, δεν έχει αλλάξει ούτε την παλιομοδίτικη επιγραφή της με τη γραμματοσειρά τύπου «φαρ ουέστ» και το χαρακτηριστικό μανιτάρι.
Τώρα που έπιασαν οι ζέστες, ο κήπος της είναι ιδανικός για να απολαύσεις την πίτσα σου το βράδυ, ενώ θα διαπιστώσεις ότι το μαγαζί μαζεύει κόσμο όλων των ηλικιών, από πιτσιρικάδες μέχρι ηλικιωμένους. Μάλιστα, όπως λέει ο κ. Φώτης, εδώ έρχονται άνθρωποι τους οποίους γνώρισε εφήβους, με τους γονείς τους, και τώρα έρχονται με τα δικά τους παιδιά. Τρομερό;
Κωνσταντίνου Αθανάτου 10, Άνω Γλυφάδα, 210 9615704
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
