Τιμή και δόξα στο αθηναϊκό εμπόριο

Ανεβαίνω τη Σταδίου και προτιμώ να κοιτάω ευθεία / έχουμε μόλις περάσει την Ομόνοια και είμαστε ευχαριστημένοι που δεν είδαμε κάτι πραγματικά άσχημο / πάντα θα λυπάμαι που δεν πρόλαβα το θέατρο Κοτοπούλη, εκεί όπου αργότερα χτίστηκε το «Λα Μιράζ» / χτισμένο το 1912, το Κοτοπούλη είχε μια εντυπωσιακή πρόσοψη, δείγμα του κεντροευρωπαϊκού εκλεκτικισμού, με έντονες αρ ντεκό επιρροές / αριστούργημα / το 1936 υφίσταται ριζική ανακατασκευή και αποκτά μια μοντέρνα πρόσοψη που γνωρίζω μόνο από φωτογραφίες / σταματάει να λειτουργεί ως θέατρο και μετατρέπεται σε κινηματογράφο με το όνομα «Κρόνος» / θα ήθελα να ήξερα τι είχε αισθανθεί ένας θεατής του ’37 ή του ’38 βλέποντας στον Κρόνο μια από τις πρώτες ταινίες με ήχο / πάντα το παθαίνω αυτό με τις παλιές φωτογραφίες: προσπαθώ να φανταστώ τι έκαναν οι άνθρωποι που ποζάρουν λίγο πριν ή λίγο μετά τη λήψη και χωρίς τη συναίσθηση ότι αυτή η στιγμή θα απασχολήσει κάποιους άλλους, πολύ μεταγενέστερους ανθρώπους / γι’ αυτό μου είχε κάνει εντύπωση εκείνο το λίγο μακάβριο τραγούδι του Σταμάτη Σπανουδάκη που τραγουδούσε τη δεκαετία του ’90 η Άλκηστις Πρωτοψάλτη σε στίχους του Γιάννη Ξανθούλη: «Κι ύστερα γίναμε ωραία φωτογραφία / και κρεμαστήκαμε μέσ’ στην τραπεζαρία / και πάν’ πενήντα τόσα χρόνια / απ’ αυτή την Κυριακή / και τώρα όλοι είμαστε κάτω απ’ τη γη» / από κεκτημένη ταχύτητα πιάνω με την άκρη του ματιού μου το πρώτο κτίριο του Zara / ένα από τα πιο ωραία κτίρια της Σταδίου, ένα περίπτερο μπαίνει μπροστά / εδώ ήταν κάποτε το παλιό ξενοδοχείο Μετροπόλ, έργο του πολιτικού μηχανικού Παναγιώτη Ζίζηλα (1861-1931), στο οποίο δούλεψε για πολλά χρόνια ο παππούς μου / παρά τον οικογενειακό δεσμό, το αγαπημένο μου κτίριο στη Σταδίου ήταν άλλο, ο «μικρός ουρανοξύστης» του Άκρον - Ίλιον - Κρυστάλ, απέναντι από το Αττικόν / και χάρη στον φίλο μου τον Νίκο, που μου έδειξε την καταπληκτική αυτή κάρτα, θυμήθηκα πόσο είχα στενοχωρηθεί όταν έκλεισε το κλασικό αυτό αθηναϊκό πολυκατάστημα κάπου το 1997 / η καρτ ποστάλ πρέπει να εκδόθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, είμαστε ας πούμε συνομήλικοι, και μου κάνουν δύο πράγματα εντύπωση / πρώτον, ότι υπήρχε (εμπορικός) λόγος και κοινό για να κυκλοφορήσει μια τέτοια κάρτα / δεύτερον, το κείμενο πίσω από την κάρτα: «Οne of the largest stores in Europe for household goods and decorative articles» / μια άλλη αθηναϊκή φίρμα, που ευτυχώς αντέχει ακόμα, τα καταστήματα Χυτήρογλου, όλο ανακαινίζονται, αλλά τα έργα δεν λένε τα τελειώσουν / μιλάμε για τη ναυαρχίδα της εταιρείας στην οδό Μητροπόλεως / ένα από τα πιο επιβλητικά εμπορικά ακίνητα της Αθήνας, που όταν με το καλό αποκαλυφθεί, θα φωτίσει όλη την περιοχή / έκλεισε το evergreen στα Public του Συντάγματος κι ερήμωσαν απότομα τα ντεκ με τις ομπρέλες / αντίθετα, κινητικότητα στο κτίριο των πρώην McDonald’s στην πλατεία Μοναστηρακίου, ενώ αλλάζουν και τα πεζοδρόμια στο μόνο κομμάτι της Ερμού που επιτρέπονται τα αυτοκίνητα, δηλαδή από Αθηνάς μέχρι Αγίων Ασωμάτων / ας κάνουμε τον σταυρό μας να τα μεγαλώσουν λιγάκι, τουλάχιστον στις γωνίες των δρόμων / διαφορετικά, δεν βλέπω πραγματικά τον λόγο.