Η κοινή στέγη ζευγαριού σε διάσταση δεν ακυρώνει το διαζύγιο, απεφάνθη ο Άρειος Πάγος, που διευκρινίζει ότι στις περιπτώσεις διαζυγίων η τυπική συγκατοίκηση των πρώην συζύγων δεν αναιρεί τη διακοπή της έγγαμης συμβίωσης, ακόμη κι αν για κάποιο διάστημα συγκατοίκησαν για οικονομικό όφελος.
Σύμφωνα με δύο αποφάσεις των Πολιτικών Τμημάτων του Αρείου Πάγου, «ως διάσταση νοείται εκείνη κατά την οποία οι σύζυγοι απομακρύνονται φυσικώς και ψυχικώς μεταξύ τους, με τη θέληση να μην έχουν πλέον κοινωνία βίου, ανεξάρτητα από το αν η απομάκρυνση αυτή, ως πραγματικό γεγονός, είναι αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας του ενός από τους συζύγους ή και των δύο και ανεξάρτητα από το αν διαμένουν στην ίδια κατοικία, αλλά υπό καθεστώς χωρισμού από τραπέζης και κοίτης».
Όπως επισημαίνεται, το άρθρο 1439 του Αστικού Κώδικα ορίζει ότι «εφόσον οι σύζυγοι βρίσκονται σε διάσταση συνεχώς, τουλάχιστον δύο χρόνια, ο κλονισμός τεκμαίρεται αμάχητα και το διαζύγιο μπορεί να ζητηθεί, έστω κι αν ο λόγος του κλονισμού αφορά το πρόσωπο του ενός. Η συμπλήρωση του χρόνου της διάστασης υπολογίζεται κατά τον χρόνο συζήτησης της αγωγής και δεν εμποδίζεται από μικρές διακοπές που έγιναν ως προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων μεταξύ των συζύγων».
Προκειμένου να διευκολυνθεί η προσπάθεια αποκατάστασης των συζυγικών σχέσεων, η νομοθεσία προβλέπει ότι οι όποιες μικρές διακοπές της διάστασης που γίνονται προς επίτευξη της αποκατάστασης, δεν παρεμποδίζουν τη συμπλήρωση του χρόνου του διετούς κλονισμού της έγγαμης σχέσης παρότι, στην περίπτωση αυτή, «ελλείπει η πρόθεση διακοπής της συμβίωσης».
Αρκεί αυτές οι διακοπές της διάστασης να μην αναιρούν «τη σταθερή εξακολουθητικά υπάρχουσα πρόθεση διάσπασης του συζυγικού δεσμού και η τυπική συγκατοίκηση δεν αναιρεί τη διακοπή της έγγαμης συμβίωσης».
Σε άλλο σημείο των αποφάσεων σημειώνεται ότι «η διάσταση δεν αναιρείται, κατά μείζονα λόγο, από τυχόν επισκέψεις της οικογενειακής στέγης από μέρους του απομακρυνθέντος από αυτή συζύγου, προς εκδήλωση ενδιαφέροντος για προβλήματα που απασχολούν τη σύζυγο και τα τέκνα που διαμένουν με αυτήν, εφόσον δεν αναιρείται η σταθερή πρόθεση διάστασης του συζυγικού δεσμού και εξακολουθεί να υπάρχει από την πλευρά τουλάχιστον του ενός συζύγου».
Τέλος, σημειώνει ο Άρειος Πάγος, δεν λαμβάνεται από νομικής σκοπιάς υπόψη «η τυχόν φροντίδα» καθενός από τα δύο μέρη για τα παιδιά τους.
