Στον 36ο Μαραθώνιο, που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 11 Νοεμβρίου, έχει σημειωθεί ρεκόρ συμμετοχών. Πενήντα πέντε χιλιάδες δρομείς από 105 χώρες όλου του κόσμου, εκ των οποίων 18.750 μαραθωνοδρόμοι, θα είναι παρόντες στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός της πόλης.
Μια αυθεντική διαδρομή που ξεκινά από τον Μαραθώνα και καταλήγει στο Καλλιμάρμαρο, που φέτος έχει συμβολική σημασία. Οι μαραθωνοδρόμοι θα περάσουν από τις περιοχές που επλήγησαν από την πυρκαγιά του Ιουλίου, δίνοντας ένα μήνυμα αισιοδοξίας, κοινωνικής συνείδησης, φιλίας, αλληλεγγύης και περιβαλλοντικής ευαισθησίας.
Γιάννης Κόντος
47 ετών, Φωτογράφος
Ο φετινός αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας έχει μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τους προηγούμενους. Οι χιλιάδες δρομείς θα αποδώσουν φόρο τιμής δύο φορές: μία στο 5ο χλμ. για τα θύματα της μάχης του Μαραθώνα και μία στο 17ο για τα θύματα της φωτιάς στο Μάτι. Η μυρωδιά και το θέαμα των καμένων θα στερήσουν από τους αγωνιζόμενους το οξυγόνο και τις ευχάριστες παραστάσεις που αναζητά κάθε αθλητής που τρέχει σε μαραθώνιο.
Για τους ελίτ και τους σοβαρούς αθλητές που αναζητούν με κάθε τρόπο το ατομικό ρεκόρ θα περάσει γρήγορα, αφού, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, σχεδόν ποτέ δεν απολαμβάνουν τη διαδρομή. Η αίσθηση που θα αποκομίσουν οι υπόλοιποι, όμως, όλοι αυτοί που τρέχουν για την εμπειρία, διανύοντας μια καθ' όλα άθλια και αδιάφορη διαδρομή συγκριτικά με μαραθωνίους του εξωτερικού, θα επιβεβαιώσει απλώς την εικόνα που μας αξίζει ως κράτους ανά την υφήλιο.
Άλλος τρέχει για ψυχοθεραπεία, άλλος για να ξεφύγει από τα προβλήματά του, άλλος για να ξεφύγει από τη γυναίκα του και το σόι του κυριακάτικα, άλλος για να βρει το απόλυτο έτερον ήμισυ, άλλος για να καυχηθεί στην εταιρεία του την επομένη.
Οι ντόπιοι δρομείς είναι αδύνατο να μη σκεφτούν τις ευκαιρίες που χάνουμε ως λαός να διαχειριστούμε την πολιτιστική μας κληρονομιά και να διαφημίσουμε την πατρότητα του προϊόντος. Οι ξένοι, μόλις περάσει το runner's high του αγώνα, είναι μάλλον απίθανο να ξανάρθουν. Παρ' όλα αυτά, η αυθεντική διαδρομή είναι μια επίπονη εμπειρία με θαυμάσιο τέλος για όσους τα καταφέρουν.
Ο τερματισμός στο Καλλιμάρμαρο είναι μοναδικό συναίσθημα, αν και οι θεατές είναι λιγοστοί και συνήθως είναι συγγενείς των δρομέων που, στην καλύτερη, θα είναι εκεί αν έχει καλό καιρό. Η μοναξιά του δρομέα των μεγάλων αποστάσεων είναι δεδομένη – το λένε άλλωστε και οι Iron Maiden.
Αλλά σε έναν μαραθώνιο καθένας τρέχει για τους εντελώς δικούς του λόγους. Άλλος τρέχει για ψυχοθεραπεία, άλλος για να ξεφύγει από τα προβλήματά του, άλλος για να ξεφύγει από τη γυναίκα του και το σόι του κυριακάτικα, άλλος για να βρει το απόλυτο έτερον ήμισυ, άλλος για να καυχηθεί στην εταιρεία του την επομένη, άλλος για να χαρεί απλώς τους δρόμους χωρίς αυτοκίνητα, άλλος για να «χτυπήσει» δυο παιδικά χεράκια στη Ραφήνα που θα του δώσουν κουράγιο να τερματίσει, άλλος για να περάσει επιτέλους λίγο χρόνο με τον εαυτό του και να σκεφτεί, άλλος χωρίς λόγο καν... γιατί έτσι γουστάρει.
Πιστέψτε με, όλοι οι παραπάνω είναι σοβαροί λόγοι για να τρέξει κανείς 42.195 μέτρα. Για να μπει κάποιος στη διαδικασία μιας επίπονης προετοιμασίας μηνών με 5-6 προπονήσεις την εβδομάδα, διαλειμματικές, 400άρια... 1.000άρια, με long runs, συγκεκριμένο πρόγραμμα διατροφής, άγχος να διατηρήσει τα κιλά που πρέπει, ανελέητο προγραμματισμό μεταξύ δουλειάς, προπόνησης και κοινωνικής ζωής, τραυματισμούς και ψυχολογικές μεταπτώσεις, νεύρα και τσακωμούς με όλους τους άλλους που δεν ξέρουν ή δεν σε καταλαβαίνουν κι ένα σωρό άλλα πράγματα που μόνο που τα σκέφτομαι κουράζομαι.
Παναγιώτης Καραΐσκος
29 ετών, Δρομέας - Μέλος Εθνικής Ομάδας Στίβου
Ο Μαραθώνιος της Αθήνας πιστεύω ότι είναι εντελώς διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Το έχω βιώσει, αφού πέντε από τις έξι φορές που έχω τρέξει ήταν στην ιστορική διαδρομή της πρωτεύουσας. Πρόκειται για ένα μεγάλο ταξίδι που ξεκινάει από την προετοιμασία κι έχει πολλές δυσκολίες, θυσίες και εμπόδια με τα οποία έρχεσαι αντιμέτωπος και καλείσαι να προσπεράσεις.
Όταν φτάνει η μέρα του αγώνα, νιώθεις άλλη μια φορά έντονα συναισθήματα, κάνεις παρόμοιες σκέψεις και έχεις απορίες όπως «θα το κάνω;», «θα βγει αυτό που θέλω;». Αισθάνεσαι ένα τεράστιο άγχος. Βάζουμε ακόμα μία φορά το σώμα και το μυαλό μας σε αυτήν τη μεγάλη και σημαντική δοκιμασία για τον καθέναν ξεχωριστά. Ένα παιχνίδι του μυαλού κυρίως που πρέπει να διαχειριστούμε για να φτάσουμε έως το τέλος.
Όμως, με το που περάσεις τη γραμμή του τερματισμού, υγιής πάνω απ' όλα και έχοντας πετύχει τον στόχο σου, όλος ο πόνος και η δυσκολία του αγώνα αλλά και της επίπονης προετοιμασίας ξεχνιούνται με έναν μαγικό τρόπο. Το αίσθημα της ικανοποίησης είναι απίστευτο. Αυτός είναι για μένα ο Μαραθώνιος και γι' αυτό τον αγαπώ.
Διονύσης Μπονέλης
63 ετών, Μουσικός - Ραδιοφωνικός Παραγωγός
Αυτή η ιδέα στριφογυρνούσε συνέχεια στο μυαλό μου. «Τα διακόσια καλύτερα μέτρα της ζωής σου» μου είχαν πει κάποιοι παλιοί δρομείς. Ξεκίνησα κάποιες προπονήσεις δειλά-δειλά γύρω από το σπίτι μου.
Σταδιακά ξεμάκρυνα και χτυπούσα ξένες πόρτες για ένα ποτήρι νερό. Ήταν πολύ δύσκολο. Έτρεχα σχεδόν κρυφά, γιατί οι γνωστοί έλεγαν ότι τρελάθηκα που έτρεχα σε αυτή την ηλικία, ότι θα πάθω κάτι κακό και άλλα πολλά. Εγώ συνέχιζα, στο κρύο, στη ζέστη, μόνος στην καυτή άσφαλτο, παρέα με την άγνοια, τη θέληση, το πείσμα και το όνειρο. Να μπω στο Παναθηναϊκό Στάδιο, να κουραστώ και να κλάψω.
Πήγα σε κάποιους αγώνες, άλλαξα παπούτσια, έβγαλα τις φόρμες, άκουγα και μάθαινα. Η αφετηρία, πριν από την εκκίνηση στον Μαραθώνα, ήταν πράγματι κάτι μοναδικό. Ήμουν κι εγώ εκεί, τόσο μικρός, ανάμεσα σε αθλητές απ' όλο τον κόσμο, με τη μοναδική υπερηφάνεια: «ο Μαραθώνιός μου». Ήμουν εκεί. Η συγκίνηση με διακατείχε. Κοιτούσα γύρω μου να χορτάσω την πολύχρωμη εικόνα του αθλητικού κόσμου, να ζήσω το κάθε λεπτό αυτής της μεγάλης παγκόσμιας αθλητικής γιορτής.
Εκκίνηση. Αυτό ήταν. Τερμάτισα σε πέντε ώρες και είκοσι λεπτά. Ήταν υπέρβαση και μια μεγάλη δοκιμασία. Είπα «εντάξει, φτάνει». Αλλά το ξανάκανα.
Νίκος Λιακόγκονας
39 ετών, Ιδιωτικός Υπάλληλος
Όταν στις αρχές του 2013 αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου στον Κλασικό Μαραθώνιο για πρώτη φορά, συγγενείς και φίλοι μού έλεγαν «πού να τρέχεις τώρα;». Η δυσκολία είναι σίγουρα μεγάλη, αλλά από το 2010 είχα αρχίσει το τρέξιμο ως τρόπο εκγύμνασης, που τελικά έγινε τρόπος ζωής.
Από τότε τρέχω κάθε χρόνο στη μεγάλη αυτή διοργάνωση, με τη φετινή μου να είναι η έκτη συνεχόμενη φορά. Το τρέξιμο, ουσιαστικά, δεν μου προσφέρει μόνο σωματική υγεία αλλά και πνευματική διαύγεια, όπως και ψυχική ανάταση.
Πολλοί με ρωτούν τι σκέφτομαι όταν τρέχω. Το βασικότερο είναι ότι έχω τη σπάνια ευκαιρία να συγκεντρώνομαι στον εαυτό μου, δουλεύοντας μαζί του. Στον μαραθώνιο έχω τη δυνατότητα να ανασύρω από τη μνήμη μου πολλές από τις ευχάριστες, μεγάλες στιγμές της ζωής μου, όπως ο γάμος μου ή όταν γεννήθηκαν οι δυο μου κόρες.
Δύναμη μου δίνουν, εξάλλου, οι συγγενείς και οι φίλοι που είναι πάντα εκεί για μένα, ακολουθώντας και περιμένοντας την προσπάθειά μου, όπου κι αν καταλήξει. Μετά την πίστη στη δύναμή μου έρχονται οι θυσίες, η υπομονή και η επιμονή για τον τελικό στόχο, που δεν είναι άλλος από το να τρέξω τα τελευταία 800 μέτρα, τερματίζοντας χέρι-χέρι με τη μεγάλη μου κόρη.
Το τρέξιμο, ουσιαστικά, δεν μου προσφέρει μόνο σωματική υγεία αλλά και πνευματική διαύγεια, όπως και ψυχική ανάταση. Πολλοί με ρωτούν τι σκέφτομαι όταν τρέχω. Το βασικότερο είναι ότι έχω τη σπάνια ευκαιρία να συγκεντρώνομαι στον εαυτό μου, δουλεύοντας μαζί του.
Χριστόφορος Μερούσης
36 ετών, Πρωταθλητής Μαραθωνίων
Με μια πορεία 21 χρόνων στον χώρο του στίβου και έχοντας ξεκινήσει από τα 3.000 μέτρα με φυσικά εμπόδια, πλέον ξέρω καλά ότι το να τρέχεις στον μαραθώνιο δεν συγκρίνεται με τίποτα. Είναι κάτι μοναδικό. Κάθε αγώνας θα εντυπωθεί στη μνήμη σου και δεν θα συγκρίνεται με προηγούμενο για μια σειρά από ξεχωριστούς λόγους.
Ο Κλασικός Μαραθώνιος είναι από μόνος του ξεχωριστός και ιδιαίτερος. Μπορεί να είναι από τους δυσκολότερους στον κόσμο, αλλά η συγκεκριμένη διαδρομή γέννησε το ίδιο το αγώνισμα και διαδόθηκε παντού ραγδαία. Για μένα, σηματοδοτεί την έβδομη συμμετοχή μου στην Αθήνα και ευελπιστώ να τερματίσω υγιής και περήφανος ως Έλληνας, τρέχοντας μέσα από τη ζωντανή Ιστορία μας.
Χαράλαμπος Πολιτάκης
48 ετών, Μαθηματικός
Κάθε φορά στο 34ο χιλιόμετρο με πιάνει απελπισία. Ο χρόνος και ο χώρος διαστέλλονται, παρά την αντίθετη άποψη του Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ο δρόμος είναι ατελείωτος. Τα λεπτά κολλημένα. Ζηλεύω την ψυχική δύναμη των συναθλητριών που περνάνε. Οι άνδρες λυγίζουμε εύκολα. Αυτό ήταν. Τελευταία φορά. Δεν το ξανακάνω.
Όμως, μετά τις αγκαλιές του τερματισμού και την πρώτη κρύα μπίρα ξέρω ότι και του χρόνου θα είμαι εδώ. Δεν το χάνω με τίποτα. Περιμένω να περάσει γρήγορα ο χρόνος να βρεθώ πάλι στο Σύνταγμα, στην ουρά για το λεωφορείο που θα με πάει στον Μαραθώνα, δυνατό, μοναδικό. Νικητή πριν ακόμη τρέξω.
Κανέλλα Αράπογλου
46 ετών, Γραφίστρια
Στον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας έχω τρέξει τρεις φορές. Στην προπόνηση δεν έχω πειθαρχία και πρόγραμμα, δεν κάνω διαλειμματικές, δεν παίρνω τζελάκια, δεν έχω προπονητή ούτε καλούς χρόνους. Απλώς τρέχω.
Την πρώτη φορά που έτρεξα με κάποιον τρόπο τα έκανα όλα λάθος. Το αποφάσισα αργά, αρχές Σεπτέμβρη, κατά τη διάρκεια της διαδρομής δεν ήπια νερό από το άγχος μου και δεν είχα μελετήσει τη διαδρομή. Τη δεύτερη φορά δεν ήθελα να τρέξω, αλλά κάπως με συνεπήρε η προετοιμασία που είχα αρχίσει με τους φίλους μου που ήθελαν. Την τρίτη φορά με παρακίνησε ένας φίλος τελευταία στιγμή: «Έλα, θα το κάνουμε σαν περίπατο, θα περάσουμε τέλεια».
Όντως περάσαμε τέλεια, γιατί κάθε φορά που τρέχεις στον μαραθώνιο είναι μαγική, γιατί νιώθεις ότι είσαι σούπερ-ήρωας όταν τον ολοκληρώνεις, γιατί όλοι οι φίλοι σου είναι στον δρόμο για να σε υποστηρίξουν, γιατί ξεπερνάς κάθε σωματικό πόνο και όριο για να τερματίσεις, γιατί κάθε φορά ανακαλύπτεις και μια νέα κρυφή πτυχή του εαυτού σου, γιατί όλη η πόλη επιτέλους είναι χαρούμενη και εξανεμίζεται το γκρίζο της, γιατί στο τέλος μαθαίνεις ακόμα και την πειθαρχία της προπόνησης – μάλιστα, μπορεί και να την απολαύσεις. Και γιατί, τελικά, ζεις την απόλυτη στιγμή συγκίνησης στον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο. Αξίζει πραγματικά αυτή η εμπειρία. Αν μπορώ να τερματίζω εγώ, πιστεύω ότι μπορούν όλοι.
Ανθή Κυριακοπούλου
25 ετών, Φοιτήτρια
Εδώ και τέσσερα χρόνια συμμετέχω σε αυτήν τη μεγάλη αθλητική γιορτή, τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Έτσι και φέτος θα πάρω μέρος για πέμπτη φορά στα 5 χλμ. Το συναίσθημα που νιώθω κάθε φορά που συμμετέχω είναι απερίγραπτο. Συναντώ κόσμο όλων των ηλικιών με έναν κοινό στόχο, τον τερματισμό στο Παναθηναϊκό Στάδιο, το οποίο από μόνο του είναι ένα μοναδικό θέαμα. Πόσο μάλλον όταν σε περιμένει τόσος κόσμος και σε χειροκροτεί.
Η εμπειρία αυτή κάθε φορά μού μένει αξέχαστη. Προσωπικά, αυτός ο αγώνας σηματοδοτεί μια ένωση: είναι η μέρα που όλοι τρέχουμε, ξυπνάμε πολύ πρωί, με χαμόγελα και όρεξη, πιο δυνατοί και αποφασιστικοί. Τέλος, σηματοδοτεί την αρχή της αθλητικής και αγωνιστικής μου χρονιάς.
Διονύσης Αρκαδινός
35 ετών, Πολιτικός Μηχανικός
Η καθημερινότητα για τους περισσότερους ανθρώπους της εποχής μας περιλαμβάνει άγχος, πίεση και ένταση, στοιχεία τα οποία δεν μας αφήνουν να ευχαριστηθούμε τη ζωή μας και να εκτιμήσουμε πράγματα που είναι σπουδαία, όπως η οικογένεια, η υγεία και όσα πετυχαίνουμε. Το δικό μου μυστικό για να μπορώ να ξεφεύγω από τις δυσκολίες αυτές είναι απλό: τρέχω. Κάθε απόγευμα που φεύγω από το γραφείο και πάω για τρέξιμο είναι σαν να πατάω ένα κουμπί αποσυμπίεσης.
Μέσα από το τρέξιμο και την άθληση μου δίνεται η δυνατότητα να χαίρομαι τη ζωή και να μπορώ να δραπετεύω από τις δύσκολες συνθήκες της καθημερινότητάς μου. Φυσικά, επειδή το τρέξιμο ως άσκηση πολλές φορές γίνεται δύσκολο –γιατί, μεταξύ μας, όλοι έχουμε σκεφτεί «πού να πάω να τρέξω με τόση ζέστη» ή «κάνει κρύο, καλύτερα να μείνω μέσα σήμερα»–, χρειάζεσαι ένα ισχυρό κίνητρο ή, καλυτέρα, έναν ισχυρό στόχο.
Το δικό μου μυστικό για να μπορώ να ξεφεύγω από τις δυσκολίες αυτές είναι απλό: τρέχω. Κάθε απόγευμα που φεύγω από το γραφείο και πάω για τρέξιμο είναι σαν να πατάω ένα κουμπί αποσυμπίεσης. Μέσα από το τρέξιμο και την άθληση μου δίνεται η δυνατότητα να χαίρομαι τη ζωή και να μπορώ να δραπετεύω από τις δύσκολες συνθήκες της καθημερινότητάς μου.
Αυτός ο στόχος για μένα είναι η μαραθώνια διαδρομή, την οποία έχω τρέξει 3 φορές τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Αθήνα, Ρότερνταμ και Αμβούργο είναι οι πόλεις στις οποίες έχω συμμετάσχει σε μαραθώνιο, με την ίδια αγωνία και την ίδια ανυπομονησία κάθε φορά.
Με την καθοδήγηση του προπονητή μου Δ. Θεοδωρίδη και τη βοήθεια των φίλων μου από το Marathon Club, με τους οποίους μοιραζόμαστε καθημερινά τις δυσκολίες της προετοιμασίας, τελικά τα καταφέρνουμε και πάντα περνάμε τη γραμμή του τερματισμού. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι μέσα από το τρέξιμο έχω αποκτήσει έναν όμορφο τρόπο ζωής, ο οποίος είναι ξεχωριστός. Γιατί, τελικά, το τρέξιμο δεν είναι απλώς τρόπος εκγύμνασης του σώματος, είναι τρόπος ζωής.
Αυγουστίνος Πασχαλίδης
38 ετών, Ιδιωτικός Υπάλληλος
Πήρα την απόφαση να συμμετάσχω στον πρώτο μου μαραθώνιο, και πιο συγκεκριμένα στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, το 2016, μετά από αρκετή σκέψη. Είχα παρακολουθήσει από την τηλεόραση τον Μαραθώνιο της Αθήνας της προηγούμενης χρονιάς για να δω κάποιους γνωστούς μου που θα συμμετείχαν. Ανατρίχιαζα μόνο που έβλεπα τον κόσμο να τερματίζει μέσα στο Καλλιμάρμαρο. Ήθελα να το ζήσω κι εγώ αυτό το συναίσθημα.
Αλλά πώς θα μπορούσα να διανύσω τόσο μεγάλη απόσταση, τρέχοντας έστω με χαλαρό ρυθμό; Το βάρος μου μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν μου επέτρεπε να κάνω πράγματα της απλής καθημερινότητας. Οk, είχα ξεφορτωθεί κάποια από τα περιττά κιλά, αλλά, και πάλι, πώς να μπεις σε μια τέτοια επίπονη διαδικασία;
Ευτυχώς, η δύναμη της θέλησης με έσπρωξε στην απόφαση που έμελλε να αποτελέσει σημαντικότατο σταθμό στη ζωή μου. Στάθηκα στην εκκίνηση του 34ου Αυθεντικού Μαραθωνίου με στόχο να υπερβάλω εαυτόν και να φέρω εις πέρας κάτι που μέχρι τότε φάνταζε αδύνατο. Τα συναισθήματα καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής εναλλάσσονταν συνεχώς: ενθουσιασμός, αμφιβολία, ελπίδα, κούραση, πείσμα, πόνος και ξανά από την αρχή. Εκεί που νιώθεις εξαντλημένος από την προσπάθεια, βρίσκεις τη δύναμη να συνεχίσεις με καλύτερο ρυθμό.
Και πώς να μη γίνει αυτό, όταν βλέπεις δρομέα να τρέχει σπρώχνοντας αναπηρικό αμαξίδιο, κάποιον άλλον που έχει γρήγορο ρυθμό με δύο προσθετικά κάτω άκρα ή ιερέα να τρέχει φορώντας ράσα; Σημαντικότατο ρόλο στην αναπτέρωση του ηθικού παίζει ο κόσμος που συγκεντρώνεται στην άκρη του δρόμου και χειροκροτά την προσπάθεια όλων μας, τα παιδάκια που συναγωνίζονται ποιο απ' όλα θα μαζέψει τα περισσότερα high-five, οι DJs, οι μπάντες των τυμπάνων και τα χορευτικά συγκροτήματα.
Σημαντικότατο ρόλο στην αναπτέρωση του ηθικού παίζει ο κόσμος που συγκεντρώνεται στην άκρη το δρόμου και χειροκροτά την προσπάθεια όλων μας, τα παιδάκια που συναγωνίζονται ποιο απ' όλα θα μαζέψει τα περισσότερα high-five, οι DJs, οι μπάντες των τυμπάνων και τα χορευτικά συγκροτήματα. Μ' αυτά και μ' αυτά, φτάνω στο τέλος του άθλου.
Μ' αυτά και μ' αυτά, φτάνω στο τέλος του άθλου. Εκεί, στο 38ο χλμ., όπου πλέον καταλαβαίνω ότι το όνειρο είναι τόσο κοντά, αρχίζουν τα δάκρυα. Μπαίνω στο Καλλιμάρμαρο. Συγκίνηση, ρίγος, ανατριχίλα, δάκρυα. Ναι, τα κατάφερα. Κατάφερα να ξεπεράσω τα όριά μου, να προκαλέσω τον εαυτό μου και αμέσως μετά να τον διαψεύσω και να ζήσω μια μοναδική εμπειρία, έχοντας διανύσει την ίδια διαδρομή στην οποία ο ημεροδρόμος Φειδιππίδης είχε πορευτεί για να αναγγείλει το «νενικήκαμεν».
Η στιγμή της εισόδου και ο τερματισμός στο Καλλιμάρμαρο είναι σίγουρα η πιο δυνατή εμπειρία που μπορεί να βιώσει κάποιος δρομέας. Περιττό να πω βέβαια ότι συμμετείχα και στον περσινό Αυθεντικό Μαραθώνιο. Τα συναισθήματα και οι συγκινήσεις ήταν το ίδιο δυνατά, όπως αυτά της πρώτης φοράς. Τελικά, η συγκεκριμένη δοκιμασία σε αυτήν τη διαδρομή δεν απλώς ένας αγώνας. Είναι μια γιορτή, στην οποία θα ήθελα να συμμετέχω κάθε χρόνο.
σχόλια