«Όταν σου τελειώσει το σχοινί, δέσε έναν κόμπο και κρατήσου από κει» είχε πει ο Θίοντορ Ρούζβελτ.
Προσωπικά τρέφω μεγαλύτερο θαυμασμό για τους ανθρώπους που αφήνουν το σχοινί πριν αυτό τους τελειώσει μην υπολογίζοντας τον κρότο που θα κάνουν πέφτοντας στη γη, από αυτούς που απλά ξέρουν να δένουν καλούς κόμπους.
Παρά το γεγονός ότι έχουμε συναντηθεί στο παρελθόν κάτω από την ίδια επαγγελματική στέγη, μόλις πρόσφατα ανακάλυψα ότι η Ευρώπη μιλάει για τη Δήμητρα Διδαγγέλου και την απόφασή της να εγκαταλείψει την Αθήνα και να κάνει αυτό που αγαπάει.
Σπούδασε ψυχολογία. Εν μέσω κρίσης, έφυγε από την Αθήνα για τις Πινακάτες Πηλίου. Από κει κάνει online μαθήματα θεραπευτικής γραφής, γράφει καθημερινά στο ηλεκτρονικό της περιοδικό και διοργανώνει ομιλίες με ψυχολόγους.
Πρόσφατα, την επέλεξε η Ε.Ε., ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους Ευρωπαίους, ως το πιο επιτυχημένο παράδειγμα νέου επιχειρηματία για το πρόγραμμα Erasmus for Young Entrepreneurs.
Μέχρι το 2010 εργαζόμουν ως δημοσιογράφος στην ΕΡΤ, με το γνωστό καθεστώς των συμβάσεων. Τον Ιούνιο που έληξε η σύμβασή μου, έπρεπε αναγκαστικά να διακόψω για ένα τρίμηνο, όπως έλεγε ο νόμος. Αυτό το τρίμηνο, λοιπόν, ήταν και το πιο καθοριστικό, καθώς μετά δεν έκανα ποτέ ξανά τα χαρτιά μου για ανανέωση. Αποφάσισα ότι δεν ήθελα η ζωή μου να εξαρτάται από το αν θα υπογράψει κάποιος τη σύμβαση ή για πόσο χρονικό διάστημα. Σκέφτηκα πώς θα ήθελα να είναι η ζωή μου τα επόμενα χρόνια. Έψαξα πολύ, διάβασα, έκανα εκπαιδεύσεις, ταξίδεψα και αποφάσισα να κάνω μια επιχείρηση σ’ ένα ορεινό χωριό τριακοσίων κατοίκων στο Πήλιο, τις Πινακάτες.
Αισθανόμουν παράλληλα ότι είχα κλείσει έναν κύκλο στην Αθήνα και ότι θα ήθελα να ζήσω στη φύση. Βέβαια, ήμουν και ρεαλίστρια. Δεν είμαι της χειρονακτικής εργασίας ή ας πούμε δεν θα μπορούσα να καλλιεργήσω ένα χωράφι, οπότε προσπάθησα να βρω πώς θα μπορούσα να κάνω εκεί ό,τι αγαπάω. Και το βρήκα με την τεχνολογία. Με το ίντερνετ μπορείς να κάνεις οτιδήποτε, από οπουδήποτε και με οποιονδήποτε στον κόσμο. Δεν υπάρχει πλέον η απομόνωση της επαρχίας.
Ο λόγος που επέλεξα τις Πινακάτες Πηλίου ως έδρα μου ήταν γιατί υπήρχε ήδη από χρόνια ένα σπίτι ως εξοχικό και καθώς είναι η καταγωγή της γιαγιάς μου από εδώ, το θεωρώ πατρίδα μου. Την ίδια περίοδο, άνοιξα έναν ακόμη καινούργιο κύκλο, του γάμου μου και ο σύντροφός μου αγάπησε το χωριό, όσο κι εγώ. Ήμουν τυχερή γιατί, καθώς είναι μουσικός παραγωγός, έχει την ευελιξία να οργανώνει τις δουλειές του από εδώ και να ταξιδεύει όταν χρειάζεται, οπότε δε μπήκαμε σε δίλημμα. Μέσα στα πλεονεκτήματα είναι και το γεγονός ότι το Πήλιο βρίσκεται στη μέση της Ελλάδος και μπορούμε να έχουμε εύκολη πρόσβαση σε οποιοδήποτε μέρος, καθώς και ότι λειτουργεί το αεροδρόμιο της Ν. Αγχιάλου.
Η κρίση έπαιξε σε έναν βαθμό ρόλο στην επιλογή μου. Δεν παραβλέπω τις τραγικές συνέπειες, αλλά επειδή είμαι αισιόδοξος άνθρωπος θέλω να σταθώ στα θετικά. Πάντα μου άρεσε να ζω στη φύση και να είμαι γενικότερα ελεύθερη από συμβατικές υποχρεώσεις, όμως όσο εργαζόμουν στην Αθήνα δεν το έκανα πράξη. Οπότε μ’ αυτή την έννοια, ίσως και να μην ήμουν ο εαυτός μου. Μπορώ να πω ότι η κρίση μου έδωσε μια κλωτσιά προς τη σωστή κατεύθυνση. Αν οι δουλειές στην Αθήνα ήταν όπως όταν πρωτοξεκίνησα εκεί πριν έντεκα χρόνια, ίσως να μην το έπαιρνα τόσο εύκολα απόφαση και απλά να το ονειρευόμουν ως κάτι που θα έκανα όταν θα έπαιρνα σύνταξη… Τα τελευταία χρόνια όμως έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Σε λίγο, δυστυχώς, ίσως να μην υπάρχει ούτε καν η λέξη «σύνταξη». Οπότε είμαι της λογικής ότι, αφού έχουμε χάσει σχεδόν όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα, τουλάχιστον τη νέα βάση ας τη φτιάξουμε όπως θέλουμε εμείς.
"Θυμάμαι, είχε έρθει να μείνει στο σπίτι για λίγες μέρες μια θεία μου και το πρώτο βράδυ νόμιζε ότι είχαν πάθει κάτι τ' αυτιά της, γιατί δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα"
Έχοντας μεγαλώσει στην επαρχία, στον Παλαμά Καρδίτσας, μπορώ να πω ότι πιο πολλές δυσκολίες βρίσκω στο ρυθμό της Αθήνας. Δεν λέω ότι όλα είναι τέλεια, υπάρχουν πολλές ελλείψεις ή το χειμώνα μπορεί να κάνουμε να δούμε άνθρωπο δέκα μέρες, όμως για μένα όλα αυτά δεν λειτουργούν ανασταλτικά. Ακόμη και όταν ξυπνώ το πρωί και ακούω έξω να περνούν άλογα αντί για αυτοκίνητα, μου φαίνεται πολύ κοντά στην ανθρώπινη φύση. Μπορεί σε κάποιον να μην αρέσει όμως. Θυμάμαι, είχε έρθει να μείνει στο σπίτι για λίγες μέρες μια θεία μου και το πρώτο βράδυ νόμιζε ότι είχαν πάθει κάτι τ’ αυτιά της, γιατί δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα.
Οι Πινακάτες είναι ένα χωριό που τυχαία έχουν εξοχικά σπίτια ακόμη πέντε ή έξι ψυχολόγοι και έχει την έδρα του ένας πολύ αξιόλογος εκδοτικός οίκος. Αρχίζουμε λοιπόν, σιγά σιγά να μαζευόμαστε εδώ άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα και αυτό είναι πολύ όμορφο και ενθαρρυντικό.
Επίσης, δεν ξύπνησα μια μέρα, μάζεψα τα πράγματά μου και αποφάσισα ξαφνικά να έρθω στο χωριό, ούτως ώστε να έχω κάποιο ιδιαίτερο θέμα προσαρμογής. Γνώριζα ήδη τους κατοίκους και τον τόπο, όλα έγιναν σταδιακά και μπορώ να πω ότι ακόμη σε φάση μετακόμισης είμαστε. Εξάλλου, η Αθήνα είναι πολύ κοντά, τρεισήμισι ώρες, και πηγαινοερχόμαστε συχνά, καθώς υπάρχουν ακόμη και εκεί δουλειές και εκκρεμότητες.
Διαβάζοντάς κανείς το «Ψ – Χ» ακούγεται σαν «ψυχή» και αυτό μου επιτρέπει να παίζω με τις λέξεις ψυχολογία, ψυχαγωγία και «Ψυχο-γραφήματα», που είναι και το περιοδικό απ’ όπου ξεκίνησε η όλη ιδέα.
Όταν είχα μείνει χωρίς δουλειά, ο επαγγελματικός μου κύκλος ήταν οι δημοσιογράφοι και οι ψυχολόγοι. Οι ψυχολόγοι, λόγω των σπουδών μου. Έχω πτυχίο στην Ψυχολογία και μεταπτυχιακό στην Ψυχολογία και Μ.Μ.Ε. Πολλοί, λοιπόν, μ’ έπαιρναν τηλέφωνο κι έλεγαν «Δήμητρα, έχω να κάνουμε το τάδε θέμα» και είδα ότι υπήρχε ένα κενό στο χώρο της ενημέρωσης γύρω από θέματα ψυχολογίας. Έτσι σκέφτηκα να συνδυάσω ό,τι αγαπούσα και ήξερα να κάνω μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Ξεκίνησα πιλοτικά από το σπίτι μου το πρώτο ελληνικό ηλεκτρονικό περιοδικό ψυχολογίας, τα «Ψυχο-γραφήματα» για να δω την ανταπόκριση του κόσμου. Ήταν μεγαλύτερη απ’ ό,τι περίμενα και αυτό μου έδωσε το κουράγιο να συνεχίσω ό,τι έκανα, έστω και αν δεν έβγαζα χρήματα. Για να μην πολυλογώ, σήμερα το περιοδικό έχει βρει το δρόμο του και έχει σταθερούς και χιλιάδες φανατικούς αναγνώστες και τα κύρια έσοδα για τη λειτουργία του είναι από τη διαφήμιση.
Στη πορεία, βλέποντας τις ελλείψεις στο χώρο και τις ανάγκες του κοινού, τον τελευταίο χρόνο άρχισα να διοργανώνω στην Αθήνα ομιλίες με θέματα ψυχολογίας και καλεσμένους διάφορους ψυχολόγους που είχαν να πουν κάτι διαφορετικό. Και αυτό αγκαλιάστηκε αμέσως από το κοινό και είμαι στη φάση που θα το εξελίξω για να μπορεί να τα παρακολουθεί ο καθένας απ’ όπου και αν βρίσκεται μέσω βίντεο.
Και το τρίτο σκέλος της επιχείρησης, είναι η θεραπευτική γραφή. Αυτό είναι το βασικό με το οποίο ασχολούμαι προσωπικά και τρέχω τα εργαστήρια ή τις ατομικές συνεδρίες. Χρησιμοποιώ συγκεκριμένες τεχνικές γραφής με σκοπό την έκφραση των συναισθημάτων, την αυτογνωσία και την προσωπική ανάπτυξη. Την ίδια περίοδο που είχα ξεκινήσει το περιοδικό, έκανα την εκπαίδευσή μου στη θεραπευτική γραφή εξ’ αποστάσεως στην Αμερική, γιατί δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο εδώ. Από εκεί έμαθα πολλά και για την εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση. Αυτή την στιγμή τα περισσότερα εργαστήρια γίνονται online και οι συμμετέχοντες είναι απ’ όλη την Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό. Αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά, γιατί μπορεί να τα παρακολουθεί κόσμος που βρίσκεται για παράδειγμα σ’ ένα απομακρυσμένο νησάκι ή Έλληνες μετανάστες που δεν έχουν την ευκαιρία να κάνουν κάτι αντίστοιχο εκεί όπου βρίσκονται.
Για να μη σας μπερδεύω, λοιπόν, αυτή τη στιγμή η «Ψ-Χ» παρέχει τρεις υπηρεσίες: τα «Ψυχο-γραφήματα», τις ομιλίες και τη θεραπευτική γραφή. Σιγά σιγά θα προσπαθήσω να φέρω τον κόσμο εδώ, στο Πήλιο, να κάνουμε εργαστήρια και σεμινάρια στη φύση. Ήδη έχουν δείξει ενδιαφέρον πολλοί και κυρίως γνωστοί μου ψυχολόγοι από το εξωτερικό, την Ευρώπη και την Αμερική. Επίσης, στα άμεσα σχέδια είναι η παραγωγή ντοκιμαντέρ και εκπαιδευτικών βίντεο με την εταιρεία του συντρόφου μου.
Την περίοδο της αναζήτησής μου, είχα πάρει μέρος σ’ ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανταλλαγής νέων επιχειρηματιών, το Erasmus for Young Entrepreneurs. Οι υπεύθυνοι αυτού του προγράμματος μ’ επέλεξαν ως ένα από τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα επιχειρηματικής δραστηριότητας ανάμεσα από χιλιάδες άλλους υποψηφίους απ’ όλη την Ευρώπη. Ήμουν η μοναδική Ελληνίδα που κάλεσαν σ’ αυτή την εκδήλωση της Ευρωβουλής, το EuropeanYouthEvent. Εκεί συμμετείχαν περίπου 7000 νέοι, που ενδιαφέρονται να γίνουν επιχειρηματίες. Εμείς, οι ομιλητές, που έχουμε ήδη την επιχείρησή μας, έπρεπε να τους εμπνεύσουμε και ν’ απαντήσουμε σε απορίες τους. Ήταν μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία, καθώς είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω τη δουλειά μου στο ευρωπαϊκό κοινό, να γνωρίσω επιχειρηματίες από άλλες χώρες και ν’ ανταλλάξουμε ιδέες. Ήδη βρίσκομαι σε συζητήσεις για συνεργασίες με κάποιους που έχουμε κοινές δραστηριότητες.
Το γράψιμο ήταν η μεγάλη μου αγάπη απ’ όταν ήμουν πολύ μικρή και έγινε ανάγκη όταν ήμουν άνεργη. Ήταν ο λόγος που σηκωνόμουν κάθε πρωί απ’ το κρεβάτι. Δεν είναι λίγο αυτό. Αφού παρακολούθησα συγγραφικά μαθήματα με το Μισέλ Φάις, ήρθε και το πρώτο μου βιβλίο, «Η Σύβι και ο Ντάντυ» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Είναι μια νουβέλα που συνδυάζει στοιχεία από τη ζωή της Σύλβια Πλαθ με τις ιστορίες ασθενών που ζούσαν για χρόνια στα ψυχιατρεία. Τις μαρτυρίες τις άντλησα από παλαιότερο ντοκιμαντέρ μου. Η ηρεμία, η ησυχία και ο χρόνος που κυλά πιο αργά με βοηθούν να γράφω απερίσπαστη.
Όπως είναι σήμερα η κατάσταση, δεν θα ήταν επιλογή μου να γυρίσω στην Αθήνα. Ακόμη και φοιτήτρια όταν έπρεπε να δηλώσω τις πόλεις για τις σπουδές μου, την Αθήνα την είχα στις τελευταίες επιλογές. Ευτυχώς, τουλάχιστον όμως, υπάρχουν ακόμη λίγα μέρη στην Αθήνα που μπορεί κάποιος να έχει επαφή με τη φύση. Γι’ αυτό και αν αναγκαζόμουν κάποια στιγμή να μείνω μόνιμα, θα φρόντιζα να είναι κάπου κοντά στη θάλασσα ή το βουνό, όπως είναι και το μικρό διαμέρισμα που μένουμε όταν κατεβαίνουμε για τις δουλειές ή τα ραντεβού μας. Δεν έχω χάσει εντελώς την επαφή με την πόλη δηλαδή. Σαν τον δολοφόνο που γυρίζει πάντα στον τόπο του εγκλήματος.
* Η σελίδα της Δήμητρας Διδαγγέλου Ψ+Χ
Το περιοδικό Ψυχογραφήματα
σχόλια