Μεγάλο ζήτημα των ημερών είναι το φιλελληνικό κίνημα που αναπτύσσεται στην Ευρώπη. Είναι κομματάκι παράξενο. Την μια εβδομάδα μας βρίζουν, την άλλη συγκινούνται. Έτσι πάει όμως.
Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο αλλά με το που εμφανίσθηκε το σύνθημα «είμαστε όλοι οι Έλληνες» μετά την Κυριακή του Μνημονίου 2 και ακούστηκαν οι πρώτες πολιτικές φωνές (πρώτος ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μάριο Μόντι) υπέρ της Ελλάδος, άλλαξε το κλίμα, και άφησε η Ε.Ε. και οι αξιωματούχοι της να εννοηθεί δεξιά και αριστερά πως «είμαστε πολύ κοντά σε συμφωνία για το ελληνικό πρόβλημα.»
Κάπου εδώ καταλάβαμε και άλλο ένα μεγάλο λάθος της κυβέρνησης Παπανδρέου. Το «πλασάρισμα».
Η ελληνική διπλωματία από το Καστελόριζο και μετά βασίστηκε στην εξής φράση «εμείς οι Έλληνες τα κάναμε μαντάρα τόσα χρόνια και χρειαζόμαστε τη βοήθεια σας ώστε να ορθοποδήσουμε πάλι. Σας ζητάμε ταπεινά συγνώμη και σας δηλώνουμε ευθαρσώς ότι είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε ό,τι μας ζητήσετε αρκεί να παραμείνουμε στο ευρωπαϊκό τρένο».
Στο εξωτερικό, ο τρόμος της άτακτης χρεοκοπίας, δημιούργησε το Μηχανισμό Στήριξης, στο εσωτερικό έχουμε τον Πάγκαλο. Ο μόνος πολιτικός που κανείς δεν θυμάται τι έχει προσφέρει σε αυτόν τον τόπο. Παρά μόνο δηλώσεις.
Μια από αυτές; Το περίφημο «μαζί τα φάγαμε». Όσο και λάθος, αισχρό, αηδές να σας φαίνεται, για την συγκεκριμένη χρονική συγκυρία ήταν ιδιοφυές. Έσπειρε την αμφιβολία και δημιούργησε… ύπουλα ένα κλίμα συνενοχής. Έχει ένα ενδιαφέρον πως όπως οι εφορίες, τα δικαστήρια, ο ΣΔΟΕ, ο «κοριός» της ΕΥΠ έχει κάνει φύλο και φτερό την κοινωνία αλλά κανένας δεν κάλεσε τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να τον ρωτήσει τι εννοούσε με το «μαζί τα φάγαμε».
Αυτό το κλίμα συνενοχής πέρασε και προς τα έξω. «Τεμπέληδες», «απατεώνες», «κλέφτες», «κρατικοδίαιτοι» και άλλα τέτοια ωραία συνόδευαν την Αφροδίτη της Μήλου με το σηκωμένο δάχτυλο, το «Χάος» και την Ακρόπολη που χρεοκοπούσε. Η Ελλάδα εμφανίστηκε ως ο παράδεισος του αραλικιού και της καλοπέρασης. Η χώρα με τους δώδεκα μήνες διακοπές. Παρ’ όλο που είχε περάσει λίγος καιρός από την «έκρηξη» του Δεκεμβρίου του 2008. Είναι δυνατόν, η ίδια κοινωνία να τα «τρώει» και η ίδια κοινωνία να εξεγείρεται; Όχι.
Αλλά το δόγμα Παπανδρέου «πουλούσε» άλλη Ελλάδα στο εξωτερικό. Την μετανοιωμένη. Τόσο καλά το έκανε που ακόμα και την ευρωπαϊκή αριστερά να στέκεται καχύποπτα απέναντι μας.
Τώρα, όμως;
Οι ευρωπαίοι είδαν μια Αθήνα να καίγεται. Είδαν φωτιά και σκιάχτηκαν. Όπως και τον Δεκέμβριο του 2008 που οι χώρες με τις μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες φοβήθηκαν μήπως και τα γεγονότα της Αθήνας προκαλέσουν ντόμινο εξεγέρσεων. Διάβασαν επίσης και τα μέτρα: άνθρωποι που ζούσαν με 600 και 700 ευρώ χάνουν τις δουλειές τους ή ψάχνουν για μια νέα ζωή με €440. Δεν μπορείς να κατηγορείς πια έναν άνθρωπο που στέκεται σε μια ουρά εκατοντάδων μέτρων για να πάρει ένα σουβλάκι (χτες στο Τσίκνισμα του Δήμου Αθηναίων) ότι είναι "καλοπερασάκηδες";
Από εδώ και πέρα πρέπει να τελειώνουμε με το παραμύθι. Στην Ευρώπη των 27, 80.000.000 άνθρωποι επιβιώνουν στα όρια της φτώχειας, η ανεργία καλπάζει και οι ανισότητες μεγαλώνουν. Τι είναι όλοι αυτοί; Τεμπέληδες; Τα «φάγανε» μαζί με τους πολιτικούς τους; Η ελληνική πλευρά έπρεπε να υποστηρίξει πως τα μεσαία και τα χαμηλά στρώματα βράζουνε και πως αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Αν δεν το έκανε χθες, πρέπει να το κάνει αύριο. Και θα είναι από τις λίγες φορές που δεν θα στηρίζεται σε ψεύτικα στοιχεία.
σχόλια