Στο υπουργείο Δικαιοσύνης εισέβαλαν περίπου 18 άτομα, μέλη της αναρχικής συλλογικότητας Ρουβίκωνας και πέταξαν φυλλάδια με τα οποία ζητούν «άδεια στους πολιτικούς κρατούμενους» και «κατάργηση του άρθρου 187 Α», του τρομονόμου όπως τον αποκαλούν.
«Βρεθήκαμε λοιπόν εδώ, στεκόμενοι δίπλα στον αγώνα όλων των κρατούμενων. Εισβάλαμε συμβολικά στο υπουργείο Δικαιοσύνης κι ενώσαμε τις φωνές μας με τις δικές τους στον αγώνα τους για ζωή και αξιοπρέπεια μέσα στα κελιά της Δημοκρατίας. Όταν χτυπάτε έναν από εμάς, χτυπάτε όλους μας» έγραψαν τα μέλη του Ρουβίκωνα σε ανακοίνωσή τους στο indymedia.
Αναλυτικά η ανακοίνωση
«Το ζήτημα του τρομονόμου. Ο 187Α αποτελεί την απόδειξη του πόσο εύκολα μπορεί το κράτος να νομοθετήσει τη νομική καταδίκη όχι μόνο όσων συμμετέχουν έμπρακτα στον κοινωνικό πόλεμο, αλλά και όσων έχουν σχέση μαζί τους ή θα επιθυμούσαν να κάνουν το ίδιο, να σταθούν δίπλα στους καταπιεσμένους. Η "τυφλή" δικαιοσύνη της αστικής δημοκρατίας βλέπει πολύ καλα τις πράξεις αντίστασης, γι'αυτό γενικά κι αόριστα επιτρέπει στον κάθε δικαστή και εισαγγελέα να κρίνει ως τρομοκρατία κυριολεκτικά οτιδήποτε από το σύνολο των πράξεων που μπορεί να αποκτήσει έστω τα παραμικρά αντιστασιακά χαρακτηριστικά.
Μας χαροποιεί ιδιαίτερα και μόνο η σκέψη των τρομοκρατημένων δικαστών, αστών και βουλευτάδων και όσων συστρατεύονται μαζί τους, όμως στην πραγματικότητα τρομοκρατία δεν είναι η αντεπίθεση στο κεφάλαιο και στις δικαστικές αρχές. Τρομοκρατία είναι όλα αυτά που δημιουργούν την ανάγκη για την αντεπίθεση αυτή: η φτώχεια, η ανασφάλεια, η υποταγή.
Σα να μην έφταναν τα παραπάνω, ποινικοποιείται και η σχέση με τους χαρακτηριζόμενους ως τρομοκράτες. Συγκεκριμένα η παροχή πληροφοριών και οικονομικής βοήθειας κρίνεται παράνομη διότι η τιμωρία του κράτους δεν σταματά στον εγκλεισμό και στην βίαιη αρπαγή αυτών των λίγων ψηγμάτων ελευθερίας που μπορεί κάποιος να απολαμβάνει εκτός φυλακής, αλλά επεκτείνεται και εντός αυτής, ωθώντας τους πολιτικούς κρατούμενους σε καθεστώς πλήρους κοινωνικής απομόνωσης, τρομοκρατώντας παράλληλα όσους τολμήσουν να σκεφτούν να τους βοηθήσουν.
Χρειάζεται και από πλευράς μας όμως να γίνει εκτενής ανάλυση της φύσης του 187Α και ιδίως των αιτιών που οδήγησαν στην θεσμοθέτησή του. Σε μια περίοδο ολοένα και μεγαλύτερης φτωχοποίησης της κοινωνίας, το κράτος εξοπλίζει το νομικό του οπλοστάσιο με σκοπό την ολομέτωπη καταστολή και τη θωράκιση του. Πολύ απλά, όσο πιο πολύ και αποτελεσματικά αντιστέκεσαι τόσο περισσότερο καταστέλλεσαι, ακόμα και προληπτικά.
Ο τρομονόμος ορίζει πως τρομοκράτης μπορεί δυνητικά να χαρακτηριστεί οποιοσδήποτε συμμετέχει ακόμα και σε μία διαδήλωση, χωρίς κατ'ανάγκη να συμμετέχει σε κάποια οργάνωση ή ομάδα. Έτσι συγκροτείται το δίκτυο παν-κοινωνικής παρακολούθησης, δηλαδή με το νόμο παρακολούθηση τηλεφώνων, σπιτιών και γενικά κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Το κερασάκι στην τούρτα του νομικού οπλοστασίου της ταξικής δικαιοσύνης όμως, δεν είναι η δυνατότητα καταδίκης οποιασδήποτε κινηματικής πράξης ως τρομοκρατία, αλλά η καταδίκη για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.
Ο εισαγγελέας έχει το δικαίωμα να σε κατηγορήσει για ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση δίχως να έχεις προβεί σε οποιαδήποτε παράνομη πράξη. Η απλή συναναστροφή με μέλη ένοπλων οργανώσεων αρκεί στα μάτια της δικαιοσύνης για να τεκμηριώσει ενοχή. Η επίθεση του αστικού κράτους στους πολιτικούς κρατούμενους είναι επίθεση σε όλους μας.
Το δικαστικό πραξικόπημα Ασπρογέρακα. Ο εισαγγελέας εφετών Δ. Ασπρογέρακας γνωστός για την αγαστή συνεργασία του με την αντιτρομοκρατική, εισηγήθηκε στο συμβούλιο εφετών την παραπομπή σε νέα δίκη πολλών πολιτικών κρατούμενων. Η χρήση του 187Α από τον εν λόγω εισαγγελέα γίνεται στη συγκεκριμένη περίπτωση διοτι επιχειρείται η κατηγορία για ένταξη αγωνιστών στον Επαναστατικό Αγώνα με πρόσχημα ανυπόστατες συνδέσεις στοιχείων σε απαλλοτριώσεις τραπεζών. Έτσι το δικαστικό σύστημα, με μία ακόμα λογική ακροβασία, εκτιμά αυθαίρετα πως οι ληστείες έγιναν από άτομα εμπλεκόμενα στον Επαναστατικό Αγώνα.
Για μία ακόμα φορά, δικαιώματα κερδισμένα με αγώνες, η κοινή λογική και πάνω απ'όλα οι ζωές πολιτικών κρατουμένων καταδυναστεύονται από εισαγγελείς και δικαστές για το πολιτικό κέρδος του κράτους. Απροκάλυπτα, συντεχνιακά κατασκευασμένες σκευωρίες εις βάρος ήδη φυλακισμένων αγωνιστών που θυμίζουν τις παραδειγματικές τιμωρίες που ασκούσαν κάποτε οι φεουδάρχες.
Δεν έχει νόημα να αναλωθούμε περαιτέρω στις κατηγορίες καθεαυτές άλλα κυρίως στην πολιτική καταστολής που ασκείται στο δικαστικό πεδίο και την αναγκαιότητα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές. Η πάλη ενάντια στον ταξικό εχθρό και το κράτος του είναι πολύμορφη και πολυεπίπεδη. Ο εχθρός έχει το πάνω χέρι και ειδικότερα μέσα στα δικαστήρια διαμορφώνει τις συνθήκες κατά το δοκούν.
Συντρόφισσες και σύντροφοι γίνονται τα εξιλαστήρια θύματα κατ'επιλογή δικαστών και αντιτρομοκρατικής άλλοτε για παραδειγματική τιμωρία, πότε για πολιτικές σκοπιμότητες, ενίοτε κατόπιν εντολών από την αμερικάνικη πρεσβεία, αλλά κυρίως διότι αποτελούν κίνδυνο για τους ίδιους. Ο αγώνας μέσα στις φυλακές συνεχίζεται και χρειάζεται την αμέριστη αλληλεγγύη μας με όλα τα μέσα. Οι αγωνιζόμενοι κρατούμενοι βρίσκονται σε συνεχείς κινητοποιήσεις τους τελευταίους τέσσερις μήνες για τα δίκαια αιτήματά τους, και είναι χρέος και ευθύνη μας να βρισκόμαστε δίπλα τους.
Παράλληλα αντιμετωπίζουν τη συνεχή κοροϊδία του Κοντονή ο οποίος τους εμπαίζει αντί να δώσει λύση στα προβλήματα. Βασικό αίτημα των κινητοποιήσεων είναι η εφαρμογή του νόμου ν.4322/2015, γνωστού και ως νόμου Παρασκευόπουλου, χωρίς περιορισμούς και εξαιρέσεις. Ο Κοντονής σε μια προσπάθεια να κοροϊδέψει τους κρατούμενους, απλώς παρέτεινε την ισχύ του για δώδεκα μήνες. Ο νόμος Παρασκευόπουλου προβλέπει την αναστολή ποινών για αποσυμφόρηση των φυλακών πράγμα που εξασφαλίζει και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους κρατούμενους.
Περαιτέρω, ο αγώνας των κρατουμένων, στοχεύει στην κατάργηση του εισαγγελικού βέτο όσον αφορά τις άδειες κρατουμένων, το οποίο βέτο υπήρξε η μοναδική αιτία άρνησης χορήγησης αδειών σε αγωνιστές σε ένα σωρό περιπτώσεις στο παρελθόν. Δικαστές, πολιτικοί και τα αφεντικά τους δυσαρεστούνται στην ιδέα πως σύντροφοι όπως ο Δ. Κουφοντίνας έστω και για λίγες μέρες θα πάψουν να είναι έγκλειστοι στα κελιά τους. Εξίσου σημαντικό το αίτημα τους για κατάργηση της ποινικοποίησης των αγώνων εντός των φυλακών.
Ο συγκεκριμένος νόμος ποινικοποιεί όλους τους πιθανούς τρόπους αγώνα μέσα στις φυλακές και παράλληλα αφορά τις αθροιστικές εκτίσεις ποινών περί αδικημάτων που διαπράττονται εντός των σωφρονιστικών χώρων κατά τη διάρκεια άδειας ή παραβίασής της. Για άλλη μία φορά, πρέπει να τονιστεί και να γίνει κατανοητό πως αυτές οι προσπάθειες του κράτους μας αγγίζουν όλους και όχι μόνο τους αγωνιζόμενους εντός και εκτός των φυλακών. Για τους ανθρωποφύλακες είναι ζωτική η ανάγκη να εξουσιάσουν και τη μικρότερη δραστηριότητα των κρατουμένων και είναι βέβαιο ότι αυτό το καθεστώς επιχειρείται να εφαρμοστεί ακόμα και εκτός φυλακών.
Το ζήτημα των αδειών. Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, το μεγαλύτερο εμπόδιο στη χορήγηση των αδειών σε πολιτικούς κρατούμενους είναι το εισαγγελικό βέτο. Συγκεκριμένα αρκεί από μόνη της η αρνητική ψήφος του εισαγγελέα για την άρνηση της άδειας, ανεξαρτήτως του τι ψήφισαν οι υπόλοιποι δικαστές. Σκοπός είναι η δυνατότητα στέρησης της άδειας ανεξαρτήτως συνθηκών, νομικών και μη, οδηγώντας έτσι σε αυθαίρετες, α λα καρτ εφαρμογές των σχετικών διατάξεων.
Η υπεράσπιση των κατακτημένων με αγώνες δικαιωμάτων αποτελεί χρέος για όλους τους αγωνιστές όπως και η πολύμορφη αλληλεγγύη προς αυτούς που τα στερούνται. Η αδιάκοπη επίθεση του κράτους προς τους πολιτικούς κρατούμενους, αποτελεί ξεκάθαρη προσπάθεια καταστολής προς όλους διότι ο αγώνας μας είναι και πρέπει να είναι αδιαίρετος και ανυποχώρητος εντός κι εκτός φυλακών.
Βρεθήκαμε λοιπόν σήμερα εδώ, στεκόμενοι δίπλα στον αγώνα όλων των κρατούμενων. Εισβάλαμε συμβολικά στο υπουργείο Δικαιοσύνης και ενώσαμε τις φωνές μας με τις δικές τους στον αγώνα τους για ζωή και αξιοπρέπεια μέσα στα κελιά της Δημοκρατίας. Όταν χτυπάτε έναν από εμάς, χτυπάτε όλους μας».
