Απόγευμα Παρασκευής και στην Πατησίων η κίνηση είναι αυξημένη. Κόρνες, μποτιλιάρισμα, αλλά οι ακτίνες του ήλιου που περνούν ανάμεσα από τις πολυκατοικίες τραβούν το βλέμμα σου και αποκαλύπτουν την δική τους αστική μαγεία. Λίγο μετά την Πλατεία Αμερικής θα συναντήσεις έναν κάθετο δρόμο, την οδό Νικοπόλεως, με ψηλά δέντρα και στις δύο πλευρές, γκριζαρισμένες πολυκατοικίες ποτισμένες με καυσαέριο και κλειστά διαμερίσματα. Κάποιες σκόρπιες φωνές παιδιών προμηνύουν ότι φτάνεις στο ιστορικό 8ο Λύκειο Αθηνών, εκεί που τα απογεύματα λειτουργεί το Κοινωνικό φροντιστήριο του Δήμου Αθηναίων. Όταν περνάς τις πύλες του σχολείου, οι πρώτες σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό σου είναι ότι σε μια κοινωνία βαθιά πληγωμένη υπάρχουν ακόμα ψηφίδες δημιουργικών νέων ανθρώπων που παλεύουν να αποτελέσουν την εξαίρεση στο γενικό κανόνα.
Φτάνω στην Γραμματεία και οι εθελοντές εκπαιδευτικοί είναι εκεί για την απαραίτητη προετοιμασία. Σε λίγο θα ξεκινήσει το μάθημα. Λίγο πριν μπουν στην αίθουσα, παρακολουθώ στις σκάλες παιδιά όλων των ηλικιών ή εθνικοτήτων. Μαθητές που κουβαλούν τις δικές τους σκέψεις και παρέες που γελούν. Στο διάδρομο θα συναντήσω τον Φουρκάν, ένα 16χρονο μαθητή που μένει στο Μεταξουργείο με καταγωγή από την Ξάνθη. «Είμαι Πομάκος», θα μου πει όταν τον ρωτώ για την προέλευση του ονόματός του και εξηγεί γιατί επέλεξε το Κοινωνικό Φροντιστήριο: «Η γειτονιά μου είναι μακριά από εδώ αλλά ήρθα γιατί χρειαζόμουν βοήθεια στην Έκθεση. Στην οικογένειά μου δεν περισσεύουν χρήματα για να πάω σε ιδιωτικό φροντιστήριο, αλλά και κάποιοι φίλοι μου που είχαν έρθει πέρυσι μου είπαν τα καλύτερα και για αυτό αποφάσισα και εγώ να έρθω».
Το πιο επαναστατικό πράγμα σήμερα είναι να διεκδικείς παραπάνω από αυτά που έχεις και να συνειδητοποιείς την πραγματικότητα.
Στην αίθουσα διδασκαλίας παρατηρώ παιδιά που τα πρόσωπα τους κοκκινίζουν όταν τους μιλάμε, σκύβουν το κεφάλι και αποφεύγουν τις ερωτήσεις. Τα τετράδια έχουν βγει πάνω στα θρανία, ο πίνακας καθαρίζεται και το μάθημα ξεκινά.
Η Μαριάννα Γεωργούλα, είναι εθελόντρια εκπαιδευτικός. Της ζητώ να μου πει κάποιες σκέψεις της για το τι την έκανε να ασχοληθεί με το Κοινωνικό Φροντιστήριο. «Η διδασκαλία για μένα είναι μια πράξη βαρύνουσας σημασίας γιατί μέσα από την επαφή μας με τους μαθητές, καλούμαστε όχι μόνο να τους μεταλαμπαδεύσουμε γνώσεις, αλλά και αρχές χρήσιμες για την ζωή τους, καθώς και να συμβάλλουμε στην διαμόρφωση υγειών προσωπικοτήτων. Θεωρώ τον σκοπό του ‘Κοινωνικού Φροντιστηρίου’ πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα στις δύσκολες εποχές που διανύουμε και αυτό αποτέλεσε ακόμη ένα κίνητρο συνεισφοράς από τη πλευρά μου. Άλλωστε, πάντα μέσω της διδασκαλίας απολαμβάνω την αίσθηση της δημιουργίας, της προσφοράς και της επαφής με τα παιδιά. Αγαπώ την διδασκαλία και είναι μια επιπλέον πρόκληση για μένα να ανταποκριθώ στις διαφορετικές ανάγκες των μαθητών αποτελεσματικά. Με γνώμονα αυτό, προσπαθώ να προσφέρω όσο το δυνατόν περισσότερα, δεδομένων των περιορισμένων μέσων και του χρόνου. Τα παιδιά με την σειρά τους έχουν και αυτά περιορισμένους πόρους. Παρόλο αυτά, παλεύουν να αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια, πάντα με προσήλωση και σεβασμό στο στόχο τους προκειμένου να διεκδικήσουν μια θέση στα όνειρα τους», απαντά.
Οι τέσσερις συντονιστές του Κοινωνικού Φροντιστηρίου είναι οι Γιάννης Γαλανάκης, Βασίλης Μπαζιώτης, Μαρία Μαλαγκονιάρη και Ιωάννα Μπίθα. «Φέτος έχουμε αποκτήσει ένα πλαίσιο λειτουργίας που σταδιακά επιδιώκουμε -όσο δύσκολο και να είναι- να προσεγγίσουμε τις αρχές που έχει ένα ιδιωτικό φροντιστήριο. Μπορεί να είμαστε εθελοντές και να διδάσκουμε δωρεάν, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν δίνουμε την μέγιστη σημασία στην ποιοτική δουλειά», λέει ο Γιάννης. «Ξεκινήσαμε με 80 παιδιά και έχουμε φτάσει ήδη στα 150, ενώ κάθε εβδομάδα αυξάνονται όλο και περισσότερο. Επίσης, οι εθελοντές εκπαιδευτικοί που εργάζονται σε εμάς είναι 53, καλύπτουμε Δευτέρα και Τρίτη γυμνασίου καθώς και όλες τις τάξεις του Λυκείου, ενώ θα ξεκινήσει και ΕΠΑΛ. Βέβαια, τα μαθήματα που διδάσκονται καθορίζονται ανάλογα με την ζήτηση που υπάρχει. Να τονίσουμε ότι έχουμε ανάγκη από εθελοντές εκπαιδευτικούς που διδάσκουν μαθήματα φυσικών επιστημών», θα υποστηρίξει.
«Το βασικό κριτήριο είναι ο εθελοντισμός και η προσφορά. Ανήκω σε αυτούς που πήγαν σε ιδιωτικό φροντιστήριο, επειδή οι γονείς μου είχαν χρήματα για να το πληρώσουν. Όμως, υπάρχουν κάποια παιδιά που δεν έχουν χρήματα για να κάνουν το ίδιο, άρα εγώ που μπορώ γιατί να μην βοηθήσω;», λέει όταν τον ρωτώ γιατί ασχολήθηκε με το Κοινωνικό Φροντιστήριο. Ο Βασίλης είναι 23 ετών και απασχολείται τρία χρόνια με το Κοινωνικό Φροντιστήριο. «Ο εθελοντισμός σημαίνει ανιδιοτέλεια» λέει. «Προσφέρεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις κάτι πίσω». Δίπλα μας κάθεται η Έλενα Γάλλου. Είναι 22 ετών, σπουδάζει Θεατρολογία στο Ναύπλιο και εργάζεται στην Γραμματεία. «Μέσω μιας φίλης μου έμαθα για το Κοινωνικό Φροντιστήριο και ήθελα αμέσως να συμμετέχω», θα πει.
Είναι νέοι που αφιερώνουν τις περισσότερες ώρες της μέρας τους στο σχολείο. Σε μια ηλικία που άλλοι φίλοι τους τις ίδιες ώρες θα έκαναν κάτι άλλο ή θα έπιναν καφέ. «Μπορεί να είναι πολλές οι ώρες, αλλά όταν έρχονται τα αποτελέσματα στο τέλος της χρονιάς και τα παιδιά είναι χαρούμενα με τους βαθμούς τους, τότε όλοι οι κόποι σου ανταμείβονται», λέει ο Γιάννης. «Υπάρχει χρόνος για όλα, είτε για καφέ, σινεμά ή θέατρο», θα προσθέσει η Ελένη και συνεχίζει λέγοντας «αρκεί να υπάρχει θέληση, τίποτα δεν γίνεται με το ζόρι».
«Τι παιδιά συναντάτε στις τάξεις σας;» τους ρωτώ. «Όταν η Αθήνα έχει γίνει μια πόλη πολυπολιτισμική, είναι λογικό να βλέπεις και στο Φροντιστήριο ένα αντίστοιχο καθρέπτη της κοινωνίας. Κατά κύριο λόγο είναι μετανάστες, μαθητές με οικονομικές δυσκολίες ή οικογενειακά προβλήματα. Προφανέστατα, αν είχες χρήματα για ιδιωτικό φροντιστήριο δεν θα ερχόσουν εδώ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν λέμε ότι τα παιδιά μας είναι κατώτερα επειδή είναι εξουθενωμένα οικονομικά. Είναι μαθητές που έχουν όρεξη να βοηθηθούν αλλά και να μάθουν. Κανένα παιδί δεν είναι κατώτερο, όλοι είναι ίσοι. Η διαφορά των παιδιών με τα ιδιωτικά φροντιστήρια είναι ότι εκεί απαιτούν, διότι πληρώνουν, εδώ δέχονται απλόχερα ό,τι εσύ τους προσφέρεις» επισημαίνει ο Γιάννης. «Επίσης, το γεγονός ότι είμαστε νέοι άνθρωποι δημιουργεί σε μερικούς απορίες τύπου ‘να τους εμπιστευτώ’, και σε αυτούς απαντάμε ότι είναι πολύ ευχάριστο που είμαστε νέοι διότι έχουμε όρεξη και ζήλο για αυτό που κάνουμε» τονίζει ο Βασίλης.
Στην συνέχεια συζητάμε για την κρίση και το κατά πόσο βοήθησε στο να ανασυρθούν στην επιφάνεια οι δημιουργικές δυνάμεις. «Πριν δεν υπήρχε η ανάγκη για τις κοινωνικές δομές όπως το κοινωνικό παντοπωλείο ή το φροντιστήριο, ζούσαμε σε μια ευμάρεια ενός φανταστικού κόσμου με πλεόνασμα χρόνου και αγαθών. Το πιο επαναστατικό πράγμα σήμερα είναι να διεκδικείς παραπάνω από αυτά που έχεις και να συνειδητοποιείς την πραγματικότητα», αναφέρει ο Γιάννης.
Λίγο πριν τους αποχαιρετίσω, τους ρωτώ αν υπάρχει κάτι που τους δίνει ελπίδα. «Πρώτον, οι νέοι που έρχονται εδώ καθημερινά για να εγγραφούν αλλά και εμείς που τους βάζουμε ένα μικρό λιθαράκι στο χαρακτήρα τους και ελπίζουμε να ακολουθήσουν και άλλοι το παράδειγμα», απαντά ο Γιάννης. Ο Βασίλης συμφωνεί απόλυτα και η Ελένη καταλήγει σημειώνοντας «όταν θα δεις νέα παιδιά να μπαίνουν μέσα στην Γραμματεία με ένα γλυκό χαμόγελο, να σου δείχνουν ευγνωμοσύνη και με την λέξη «κυρία» που θα σε προσφωνήσουν, πιστέψτε με είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί».
https://www.facebook.com/koinonikofront/
Νικοπόλεως 33, Αθήνα. Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2108674196.
σχόλια