Το 2018 είναι χρονιά ρεκόρ για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. 55 χιλιάδες δρομείς, μεταξύ των οποίων 18.750 μαραθωνοδρόμοι, τρέχουν στους δρόμους της πόλης, ενώ περισσότερα από 200.000 άτομα συνολικά, από 105 χώρες, υπολογίζεται πως εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα με τη διοργάνωση.
Νικητής του αγώνα στέφεται ένας Κενυάτης δρομέας, ο Μπρίμιν Μισόι, με χρόνο 2:10:56, μόλις μερικά δευτερόλεπτα μακριά απ' το να σπάσει το ρεκόρ του μαραθωνίου, που κατέχει από το 2014 ο συμπατριώτης του, Φέλιξ Κάντι.
Κάνοντας μια απλή αναζήτηση του ονόματός του στο Διαδίκτυο, όμως, πέφτεις πάνω σ' έναν λευκό τοίχο. Σχεδόν όλα τα δημοσιεύματα έχουν να κάνουν αποκλειστικά και μόνο με την είδηση για τη νίκη του στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας φέτος. Για το παρελθόν του, σχεδόν τίποτα.
Κανένα βιογραφικό, καμιά αναφορά και κυρίως κανένα εκτενές άρθρο για το ποιος είναι τελικά αυτός ο έρμος που νικά τον όλο και διασημότερο μαραθώνιο της Αθήνας. Ίσως γι' αυτό κανένα από τα media τις επόμενες μέρες της νίκης του δεν έχει πληροφορίες για την καριέρα αυτού του ουρανοκατέβατου.
Ακόμη και μέχρι σήμερα οι πληροφορίες για εκείνον στον παγκόσμιο ιστό είναι πολύ λίγες. Λες και έφτασε ουρανοκατέβατα και κέρδισε τον αγώνα.
Ο Κενυάτης, λοιπόν, δρομέας γεννιέται στις 25 Μαΐου του 1989 και ουσιαστικά η πρώτη του μεγάλη επιτυχία έρχεται με την επικράτηση στον δικό μας μαραθώνιο. Μια ακόμη νίκη μετράει στον μαραθώνιο της πρωτεύουσας της Κένυας, του Ναϊρόμπι, το 2017, ενώ για το 2018, μόνη του διάκριση, η πέμπτη θέση στον ημιμαραθώνιο, αυτή τη φορά, του Αμβούργου με χρόνο κάτι περισσότερο από 60 λεπτά.
Δεν είναι, όμως, ο μόνος νικητής του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας, τα ίχνη του οποίου παραμένουν άγνωστα ακόμη μέχρι σήμερα, τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως. Αν δει κανείς τον πίνακα με τους νικητές της διοργάνωσης από το 2000 και ύστερα, θα παρατηρήσει πως οι 15 από τους 18 μαραθωνοδρόμους που έκοψαν πρώτοι το νήμα είναι Κενυάτες, ένας από την Τανζανία και μόλις δύο από την Ελλάδα.
Οι πληροφορίες που έχουμε για εκείνους, τόσο από τα ελληνικά μέσα όσο και από τα διεθνή, είναι λιγοστές. Τουλάχιστον οι θετικές, καθώς τον γύρο του διαδικτύου έκανε πρόσφατα η είδηση πως ο Σάμουελ Καλαλέι, ο νικητής του μαραθωνίου της Αθήνας το 2017, βρίσκεται θετικός σε έλεγχο ντόπινγκγια χρήση απαγορευμένων ουσιών, με την IAAF να μην του επιτρέπει να τρέξει σε αγώνες για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Για ποιον λόγο, όμως, είναι άγνωστοι οι δρομείς που τρέχουν στο μαραθώνιό μας και πού σε όλο αυτό εμπλέκεται ο ΣΕΓΑΣ και το ελληνικό κράτος;
Αναζητώντας πληροφορίες για τον νικητή του Αυθεντικού Μαραθωνίου του 2018, απευθυνόμαστε στον ΣΕΓΑΣ (Σύνδεσμος Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων), ωστόσο η μόνη απάντηση που παίρνουμε είναι πως πρέπει να επικοινωνήσουμε με τον μάνατζερ του παίκτη.
Κανένα βιογραφικό, καμιά αναφορά και κυρίως κανένα εκτενές άρθρο για το ποιος είναι τελικά αυτός ο έρμος που νίκα τον όλο και διασημότερο μαραθώνιο της Αθήνας. Ίσως γι' αυτό κανένα από τα media τις επόμενες μέρες της νίκης του δεν έχει πληροφορίες για την καριέρα αυτού του ουρανοκατέβατου.
Το ερωτήματα, όμως, είναι δύο. Υπάρχουν, άραγε, γνωστοί μαραθωνοδρόμοι και για ποιον λόγο δεν έρχονται να τρέξουν στον δικό μας μαραθώνιο, ο οποίος πλασάρεται και ως ο αυθεντικός; Η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο με οικονομικούς όρους αυτή τη φορά.
Ως γνωστόν, οι δρομείς που κάνουν τα ρεκόρ στους μεγάλους μαραθωνίους του κόσμου –κυρίως Ολυμπιονίκες– αμείβονται και μάλιστα αδρά. Η Ελλάδα και ο ΣΕΓΑΣ, παρά την έκρηξη συμμετοχής στον αγώνα, ακόμη μέχρι σήμερα δεν εξασφαλίζουν αρκετά χρήματα για να προσκαλέσουν και τελικά να πληρώσουν ελίτ αθλητές, γι' αυτό και οι πιο πολλοί από αυτούς δεν είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το 2014. Την ίδια ώρα που στην Ελλάδα η ομοσπονδία «απαιτεί» ρεκόρ, κάτι που τελικά καταφέρνει ο Φέλιξ Κάντι με χρόνο 2:10:36, και του δίνει μερικές χιλιάδες ευρώ, στη Νέα Υόρκη ο νικητής αποκομίζει το αστρονομικό ποσό των 500.000 ευρώ.
Η κατάσταση, μάλιστα, χειροτερεύει το 2015, όταν, ελέω των capital controls, η ομοσπονδία δεν καλεί διεθνείς μαραθωνοδρόμους και ουσιαστικά μετατρέπει τον μαραθώνιο σε πανελλήνιο πρωτάθλημα, με τον Χριστόφορο Μερούση να επικρατεί, τερματίζοντας σε 2:21:22, πολύ μακριά από τους χρόνους των υπολοίπων νικητών.
Τρία χρόνια, ωστόσο, μετά, ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας αρχίζει να γνωρίζει ξανά δόξες του, τουλάχιστον όσον αφορά τις συμμετοχές και την προβολή, αποτελώντας συνάμα μεγάλη οικονομική ανάσα για την πόλη, καθώς τα συνολικά έσοδα μόνο από την τελευταία διοργάνωση φτάνουν τα 30 εκατομμύρια ευρώ.
Κάπου υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα που πρέπει να διευθετηθεί. Δύο είναι οι λύσεις. Ή να «πέσουν» χρήματα για να «πέσουν» με τη σειρά τους και τα μέσα –κυρίως τα διεθνή– πάνω στους νικητές ή να γίνει περισσότερη δουλειά στην προβολή των νικητών, τουλάχιστον από την πλευρά της ομοσπονδίας.
Γιατί δεν υπάρχει χειρότερο από το να διαβάζει κανείς τα ονόματα των νικητών, σ' έναν αγώνα όπου τρέχουν δρομείς από 108 χώρες, και οι πληροφορίες για εκείνους να είναι μηδαμινές. Κάτι χάνει από το κύρος του ο αγώνας.
