Σε μια εποχή που η ηθική και η λογιστική διασάλευση προκαλούν τον επαναπροσδιορισμό κάθε πρώην ισχυρού οικονομικού παράγοντα που ενδιαφέρεται για την επιβίωσή του, ανεξάρτητα από το αισθητικό περίβλημά του, η εκκλησία ως ένας από τους βασικούς οικονομικούς κολοσσούς προσπαθεί απεγνωσμένα να ανασυνταχθεί. Ο ιδεολογικός προσανατολισμός μιας οργάνωσης και το όποιο ιστορικό της υπόβαθρο ελάχιστο ρόλο παίζουν επί της ουσίας, όταν πρόκειται για μια κανονική εμπορική επιχείρηση, που πασχίζει να διατηρήσει τα κέρδη της αλώβητα μέσα σε μία δυσμενή συγκυρία. Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με έναν θρησκευτικό φορέα τα πράγματα δεν μπορούν να υπαχθούν στην τυπική εμπορική περιπτωσιολογία. Η εκκλησία είναι πράγματι μια εμπορική επιχείρηση, που όμως αντιπροσωπεύει άτυπα μια τεράστια λαϊκή μερίδα, η οποία τείνει να την ενδυναμώνει με κάθε πρόσφορο μέσο, στο πλαίσιο μιας πατροπαράδοτης, δογματικής εξάρτησης.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της, η εκκλησία αξιοποιεί τον άρρηκτο δεσμό της με το κράτος για να προωθεί τόσο τις κοινωνικοπολιτικές της αντιλήψεις, όσο και τα επιχειρηματικά της πλάνα, καλύπτοντας τη συνεπαγόμενη εννοιολογική αντίφαση με τη βοήθεια της εκάστοτε κυβέρνησης. Ακόμα και ο πιο ακραιφνής οπαδός της εκκλησίας θα καταλάβαινε αργά η γρήγορα το ασύμβατο της “σεπτής” χριστιανοσύνης με την στυγνή καπιταλιστική επιχειρηματικότητα. Χάρη στην εκπαιδευτική όμως και ευρύτερα κοινωνική προπαγάνδα που η συνέργεια κράτους- εκκλησίας τελεί συστηματικά σε βάρος μιας εύπλαστης συλλογικής γνώμης, η εκκλησία διατηρεί τις γιγάντιες κοινωνικές της διαστάσεις συνδυάζοντας την περιουσιακή και ιδεολογική πρωτοκαθεδρία.
Καθώς όμως η ιστορία τρέχει μπροστά, τα ήθη μεταλλάσσονται ακολουθώντας τον γοργό και απρόβλεπτο ρου της κοινωνικής εξέλιξης και η οικονομία εν όλω προσπαθεί να προσαρμοστεί στα δεδομένα της ύφεσης. Τα περιθώρια της εκκλησίας να παίζει απρόσκοπτα τον διπλό ρόλο του ηθικού καθοδηγητή και του εμπορικού μεγαθηρίου στενεύουν, επειδή ο στοιβαγμένος πλούτος είναι αδύνατο να περιβληθεί ικανοποιητικό δικαιολογητικό τύπο στο μυαλό ενός πεινασμένο λαού. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για έναν λαό που ψάχνει μανιωδώς τον αποδιοπομπαίο τράγο της μιζέριας του σε κάθε κέντρο εξουσίας που του θυμίζει κάτι από την παλιά, επίπλαστη ευμάρεια. Τα ξόρκια και τα μάγια της εκκλησίας δεν είναι αρκετά για να την απαλλάξουν από την τυφλή οργή του κόσμου, όσο μολυσμένος κι αν είναι αυτός από τα παραδοσιακά κηρύγματα μίσους στα οποία εκείνη αρέσκεται.
Τρομαγμένη από την τροπή των πρόσφατων επιστημονικών αποκαλύψεων και από τις επερχόμενες οικονομικές μεταρρυθμίσεις που βάζουν χέρι στην αμύθητη περιουσία της, η εκκλησία θα χρησιμοποιήσει ανελέητα το υπέρτατο όπλο της, τον δόλιο επηρεασμό της κοινής γνώμης, όπως άλλωστε κάνει εδώ και χρόνια από διάφορες θέσεις :
Όσον αφορά το κομμάτι της επιστήμης και το πρόσφατο περιστατικό του μποζονίου, οι φορείς της έχασαν με ξεκαρδιστικό τρόπο το δημόσιο παιχνίδι της επικοινωνιακής διαχείρισής του, ακριβώς επειδή η ικανότητα τους στη συνεννόηση βρίσκεται ποιοτικά σε μεσαιωνικά επίπεδα. Οι απανταχού παπάδες έσπευσαν να υπερασπιστούν τη βαλλόμενη (γιατί άραγε;) μήτρα τους δαιμονοποιώντας κυριολεκτικά το επιστημονικό τεκμήριο- μια αντιμετώπιση που στα μάτια του σύγχρονου ανθρώπου (ακόμη και του πλέον αδαούς) μοιάζει κωμική και αφελής. Σε ό, τι αφορά όμως το οικονομικό κομμάτι, ακριβώς επειδή η κατάσταση είναι περισσότερο αφανής και λιγότερο ελέγξιμη διυποκειμενικά, οι προστάτες του ιερού πλούτου έχουν ακόμα ισχυρότατα νομικά και επικοινωνιακά τρικ για να αμυνθούν. Δεκάδες γραφικές φιγούρες θα τρέξουν να επικαλεστούν διατάξεις απαρχαιωμένων νόμων με συμφέροντες για τον εκκλησιαστικό πλούτο όρους και ακόμη περισσότεροι λόγοι θα εκφωνηθούν δημοσίως περί απειλούμενου Ελληνισμού και ανίερου πολέμου κατά του Χριστιανισμού. Η σύγχυση της εκκλησίας ως κορπορατικού μηχανισμού με την ίδια τη θρησκεία και την ευάλωτη έννοια του Ελληνισμού είναι μια πολύ βολική τακτική για να προσεταιριστείς συμμάχους, όταν η υποκρισία και η ανηθικότητά σου γίνονται προδήλως εμφανείς.
Η αέναη μάχη της εκκλησίας εναντίον της επιστήμης δεν είναι σύγκρουση ιδεολογική, αλλά αγώνας επιβίωσης. Δεν πρόκειται όμως καν για φυσική επιβίωση, που θα δικαιολογούσε την αγριότητα των ενστίκτων, αλλά για επιβίωση ως αυτοσκοπό, ενός υπεραιωνόβιου βακτηριδίου που αρνείται να δεχτεί το νομοτελειακό του θάνατο. Η εκκλησία από αρχετυπική εξυπηρέτηση ανάγκης μετετράπη σταδιακά σε επικερδή κερδοσκοπικό οργανισμό που δημιουργώντας την ανάγκη αναλάμβανε εκουσίως την υποχρέωση να τη συντηρήσει εφόρου ζωής. Πολύ πριν καταργηθεί ο κύριος λόγος ύπαρξής της (ποιός πολιτισμένος άνθρωπος χρειάζεται αστυνόμευση και συστηματοποίηση της πνευματικότητάς του;) είχε φροντίσει να βρει νέους λόγους, παρεισφρέοντας σε πλήθος άλλων ανθρώπινων εκδηλώσεων, που δεν την αφορούν. Έτσι, ακόμα και τώρα, που η επιστήμη μέσω της ωμής αλήθειας της δίνει στον άνθρωπο απτά όπλα για να εξερευνήσει τον κόσμο του όσο και όπως επιθυμεί, η εκκλησία αναπληρώνει τον ελλειμματικό πνευματικό της ρόλο με αθέμιτες παρεμβάσεις στην πολιτική και την κοινωνία.
Είναι κρίμα που η ιστορία θέλησε να είναι η κρίση και όχι η λογική, εκείνη που θα περιορίσει τον ολοκληρωτισμό της εκκλησίας και την εξαιτίας της απαράδεκτη φορολογική μας επιβάρυνση (επιτέλους το κράτος θα μοιραστεί με την εκκλησία τα έξοδα για την πληρωμή των κληρικών). Όπως και να ‘χει όμως, η αρχή είναι πάντα σημαντική και εφόσον κινείται προς τη σωστή και δίκαιη κατεύθυνση, προμηνύει ευοίωνη συνέχεια.
σχόλια