Από τη στιγμή που οριστικοποιήθηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου σκεφτόμουν ποιοι είναι οι νικητές και ποιοι οι ηττημένοι. Οι νικητές λίγο-πολύ ήταν γνωστοί και προφανείς. Στη λίστα των ηττημένων, τις δύο πρώτες θέσεις τις καταλάμβαναν ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο Αντώνης Σαμαράς.
Το κόμμα του πρώτου απέτυχε να μπει στη Βουλή μιας και το ακροατήριό του μπερδεύτηκε με την μετάλλαξή του από συντηρητικό σχεδόν ακροδεξιό κόμμα, σε κόμμα "υπευθυνότητας" και μεταπήδησε στους Ανεξάρτητους Έλληνες και στη Χρυσή Αυγή.
Ο Αντώνης Σαμαράς ζητούσε συνεχώς εκλογές- που έγιναν, στόχευε στην αυτοδυναμία- η Ν.Δ. πήρε λίγο κάτω από 19% και το πρώτο πράγμα που είπε τη στιγμή που ανακοινώθηκε η ημερομηνία των νέα εκλογών ήταν πως ο λαός πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στο ευρώ και στη δραχμή. Χρησιμοποίησε δηλαδή το δίλημμα του δημοψηφίσματος που ήθελε να κάνει ο Γ. Παπανδρέου και τόσο τον είχε κατηγορήσει γι' αυτό.
Κατά τη διάρκεια της νέας προεκλογικής περιόδου αυτή η λίστα άλλαξε. Στην πρώτη θέση της ανέβηκε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου ήταν όντως σοκαριστικό και για το ΠΑ.ΣΟ.Κ και για τον αρχηγό του. Αυτό, όμως, δεν δικαιολογεί την στρατηγική που έχει επιλέξει για της νέες εκλογές. Για την ακρίβεια δεν έχει επιλέξει καμία απολύτως στρατηγική, εκτός αν η εξαφάνιση από τον δημόσιο λόγο είναι τέτοια. Είναι σαφές ότι για το τόσο χαμηλό ποσοστό ευθύνεται η άμεση σύνδεση του ΠΑ.ΣΟ.Κ με το μνημόνιο. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ, όμως, δεν έκανε τη ρητορική του ούτε αντιμνημονιακή -για να δείξει ότι πήρε το μήνυμα που του έδωσε ο λαός, ούτε φανατικά μνημονιακή -για να υποστηρίξει όλα τα μέτρα που πήρε και να προσπαθήσει να πείσει πως ήταν το καλύτερο για την χώρα τότε. Αντίθετα, υιοθέτησε έναν αναιμικό λόγο κάπου στο ενδιάμεσο τον οποίο, όμως, δεν έχει καταφέρει να επικοινωνήσει στους ψηφοφόρους.
Είναι εντυπωσιακό πώς έχει μείνει εκτός πρώτης γραμμής της επικαιρότητας το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όλες οι ειδήσεις και τα θέματα τα οποία απασχόλησαν για καιρό το ίντερνετ και τον Τύπο δεν είχαν καμία σχέση ούτε με αυτό, ούτε με τον αρχηγό του. Από τις συνεργασίες των κομμάτων (Ν.Δ. με Δημοκρατική Συμμαχία, Δράση με Δημιουργία Ξανά) μέχρι τα τηλεοπτικά σποτ, το ΠΑ.ΣΟ.Κ μοιάζει απόν.
Σε αυτό το πρωτόγνωρο -όσο αφορά τη σύσταση- πολιτικό δίλημμα η Ν.Δ προσπαθεί να παρουσιαστεί ως ο δρόμος της υπευθυνότητας και της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας και τονίζει συνεχώς το "Ευρώ ή Δραχμή", όσο ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α προσπαθεί να δείξει πως έχει θέσεις και στελέχη με ικανότητες για να κυβερνήσει εφαρμόζοντας μια πιο φιλική προς το λαό πολιτική. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ μοιάζει να μην ενδιαφέρει κανέναν πέρα από μία σκληρή βάση ψηφοφόρων που το ψήφιζαν και θα ψηφίζουν πάντα ΠΑ.ΣΟ.Κ ανεξαρτήτως αρχηγού, ανεξαρτήτως πολιτικής, σχεδόν μόνο λόγω ονόματος. Αυτοί φαίνεται να του χαρίζουν αυτή τη -μικρή- δυναμική που έχει. Ο μοναδικός τρόπος που θα του επέτρεπε να παίξει κάποιον ουσιαστικό ρόλο είναι αν διαλυόταν και δημιουργούσε από την αρχή ένα νέο κόμμα, με νέο όνομα σε ένα χώρο που πλέον μοιάζει κενός. Τώρα, αφού επέλεξε να περιμένει αδρανές το εκλογικό αποτέλεσμα με την κρυφή ελπίδα να μην πέσει κι άλλο το ποσοστό του, το μόνο που θα καταφέρει είναι να βλέπει τις εξελίξεις και τις διεργασίες σαν κομπάρσος και να χαίρεται που κανένα άλλο κόμμα δεν φαίνεται να έχει δυναμική τέτοια, που θα έκανε το ΠΑ.ΣΟ.Κ να πάρει την τέταρτη θέση. Ίσως γι' αυτό να κράτησε το όνομα.
σχόλια