[ΓΝΩΜΕΣ] Ο τρομερός μήνας Μάιος. Από την Ροζίτα Σπινάσα.

Αυτός ο Μάης μπήκε σαρωτικά, με σερί ανατροπών κι εκπλήξεων - για να το πω πιο απλά, μάς πήρε και μάς σήκωσε.

Την πρώτη Κυριακή ο σίφουνας ξεκίνησε στα μέρη μας, με τον κόκκινο Αλέξη να κάνει την έκπληξη και τους λοιπούς να ψάχνονται. Σαν αλυσιδωτές αντιδράσεις, ο Μπένι έμεινε να κλαίγεται δια στόματος Φώφης που δεν τον παίζουν στο ντιμπέιτ, ο υιός Θανάσης Πλεύρης έκοψε τον ομφάλιο λώρο με τον πατέρα Κων/νο (μπροστά στον οποίο σκληροπυρηνικό θεωρητικό του εθνικοσοσιαλισμού ο Μιχαλολιάκος είναι απλά οδοντόκρεμα), αποκτήσαμε την πιο λούμπεν βουλή στην ιστορία μας (στην περίοδο κρίσης που διανύουμε, μια τσάντα σανέλ κρεμάμενη από βουλευτικό αγκώνα είναι το ίδιο ντεκαντάνς με τα κοντομάνικα τι-σερτ που μας μόστραραν οι βουλευτές του προλεταριάτου - σαν αιώνιοι φοιτητές που έδιναν χημεία για 16^η φορά ένα πράγμα), ενώ ο Αλέξης απέδειξε εμπράκτως, μέσω  CNN, ότι έχει γραμμένη τη διεθνώς επικρατούσα και τα απεχθή καπιταλιστικά συμφέροντα εξυπηρετούσα Αγγλική γλώσσα, στα παλιά του τα υποδήματα.

Την δεύτερη Κυριακή, ομολογώ εντελώς ωφελιμιστικά και ηδονοθηρικά ότι, θα ήθελα να ήμουν γάβρος για τις δύο και κάτι ώρες του τελικού του φάιναλ φορ. Όπως και να το κάνουμε, το να πανηγυρίσεις τη μεγάλη ανατροπή Ολυμπιακού, απλά και μόνο ‘ως έλληνας’ και ‘για τη χαρά του αθλήματος’, δεν έχει καμία σχέση με το real thing, που μόνο οι οπαδοί του γάβρου ένοιωσαν  - γι’αυτό και δεν πανηγύρισα καθόλου, γιατί δεν μου αρέσουν οι απομιμήσεις. Η αλήθεια όμως να λέγεται: Καθώς την ύψιστη έκρηξη χαράς την προσφέρουν οι μεγάλες αθλητικές νίκες, ο θρίαμβος της προηγούμενης Κυριακής ξεπέρασε κάθε προηγούμενο: Ομάδα αουτσάιντερ, διαρκώς πίσω με αβυσσαλέα διαφορά στο σκορ, προηγήθηκε μόνο μια φορά στο τελευταίο δεκάλεπτο, στην εκπνοή και ίσα για να πάρει την κούπα!  Αυτό είναι κάτι που όσοι το έζησαν θα ’χουν τα το λένε στα εγγόνια τους με τρεμάμενες μασέλες.

Την Κυριακή που μας πέρασε, τα πράγματα ήταν για μας ουδέτερα, καθότι τελικός μεταξύ ‘ξένων’ ομάδων. Όπως όμως και να το κάνεις, ένας τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ μια αγωνία την δημιουργεί και σε μας τους απέξω.

Βέβαια, το πλεονέκτημα είχαν εξ αρχής οι Βαυαροί: και φαβορί  και γηπεδούχοι - ένα τόσο καλό σενάριο όμως, μπορεί να είναι αληθινό; Και μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια παραδοσιακά αντιπαθητική ομάδα, που πετυχαίνει να ενώσει τον (υπόλοιπο) γερμανικό λαό: Ένας για όλους και όλοι εναντίον των βλαχοκυριλέ τσοπαναραίων των Άλπεων.

Την πορεία της Τσέλσι στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν την είχα παρακολουθήσει. Όμως, βλέποντας την πρόκρισή της στον ημιτελικό με τη Μπαρτσελόνα, φαινόταν ότι το είχε το κοκκαλάκι της νυχτερίδας.

Τις γκρίνιες για ‘μάπα’ αγώνα, τις άκουσα βερεσέ: Μπορεί να έλειπαν οι μεγάλες φάσεις, όμως το παιχνίδι είχε από την αρχή ένταση και πάθος, με τη Μπάγερν να πιέζει περισσότερο. Όταν δε οι γηπεδούχοι έβαλαν το γκολ στο 82’, πίστεψα πως διαψεύσθηκαν οι ελπίδες μου για παράταση (όταν παρακολουθώ έναν τελικό από την κερκίδα της ουδετερότητας, μια παρατασούλα χρόνου πάντα την λιγουρεύομαι). Όταν όμως η Τσέλσι είχε το τσαγανό να ανταπαντήσει στο 88’, κάτι μού είπε ότι μόνο τυχαίο δεν ήταν αυτό το γκολ. Αυτό το ‘κάτι’ ακούστηκε πιο δυνατά όταν ο Τσεχ απέκρουσε το πέναλτι της η Μπάγερν στη παράταση, και έγινε σχεδόν βεβαιότητα στα πέναλτι, όταν είδα τον γερμανό τερματοφύλακα Νόιερ να πηγαίνει γυρεύοντας: Και απόκρουση, και γκολ, και πανηγυρισμός αλά κλασσική αναψοκοκκινισμένη γερμανόφατσα. Η ύβρις φέρνει τη νέμεση, διαπίστωναν σοφά οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, όταν οι δικοί του το είχαν ρίξει αμέριμνοι στα προϊστορικά λουκανικάκια τους. 

Πάντως, όσο και να χάρηκα την ανατροπή και την παρθενική κατάκτηση της κούπας από την Τσέλσι, ταυτόχρονα λυπήθηκα και τους δόλιους τους ηττημένους: Πρέπει να έτσουξε πολύ, άμοιρε  Βαυαρέ, που είχες πιάσει τη θεσούλα πίσω από το Γάμα του τέρματος, να βλέπεις τον Ντρογκμπά σε γκρο πλαν να σου κλείνει πανηγυρικά το σπίτι.

Φήμες που θέλουν να πανηγυρίστηκε το γκολ της νίκης στις μπυραρίες του Βερολίνου σαν σε λονδρέζικη παμπ ελέγχονται ως υποκινούμενες από τον Σύριζα, ενώ η εβδομάδα συνεχίζεται με διεθνή πρωτοσέλιδα να κραυγάζουν ότι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα κρέμεται από τα καπρίτσια του δικού μας Αλέξη.

Όπως είπε και ένας καλός -ελληνογερμανός- φίλος, έχω αράξει στον καναπέ με το ποπ κορν ανά χείρας και περιμένω να απολαύσω τη συνέχεια!