Το ερώτημα στις 18 Ιουνίου δεν θα είναι πως νιώθω που φόρτωσα άλλον έναν άχαρο χρόνο στην πλάτη μου, αλλά τι θα έχει απομείνει από την Αριστερά στην Ελλάδα. Και για να το πω στ' Αγγλικά, αφού οι λέξεις κάνουν το ερώτημα πιο εύηχο: what will be left of the Left? Το ΠΑΣΟΚ ως γνωστόν θα συρρικνωθεί κι άλλο, πέρα από κάθε προσδοκία... το ΚΚΕ θα διαπιστώσει ότι ο "μαχώμενος λαός" είναι μια έννοια όλο και πιο αφηρημένη και απόμακρη [ευτυχώς]... η ΔΗΜΑΡ ότι δεν είναι και πολύ κομψό να συνεχίζεις να είσαι η ουρά του σώματος από το οποίο υποτίθεται αποκόπηκες βίαια... και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξυπνήσει επιτέλους από το επαναστατικό [λέμε τώρα] όνειρο που βλέπει εδώ και δύο μήνες και θ' ανακαλύψει ότι το επιπλέον 15 - 20% που προστέθηκε στον σκληρό πυρήνα του ["αγανακτισμένοι" πασοκοδεινόσαυροι, εργατοπατέρες, κρατικοδίαιτοι λουφαδόροι, "πατριώτες αντιευρωπαϊστές", κλπ] περιμένει από τον Έλληνα Φιντέλ να φροντίσει εδώ και τώρα να μείνει ο τόπος εκεί που τον άφησε ο μεγάλος τιμονιέρης Ανδρέας. Άρα κάθε ελπίδα να δημιουργηθεί στην Ελλάδα μία σοσιαλιστική δημοκρατική παράταξη που θα προσφέρει στην Ελλάδα μια προοπτική σοβαρή και στιβαρή θα σβήσει... ο τόπος θα συνεχίσει να παραπαίει ανάμεσα σε δύο πόλους [ο Δεξιός είναι και αυτός ένα άθλιο συνονθύλευμα φαιδρών ανθρώπων] εξίσου επικίνδυνους και ανεύθυνους.... κι όσοι δεν θα βλέπουν το μέλλον τους να ταυτίζεται με μια απλή "παραλλαγή της λούφας" - να μένουν όλο και πιο μόνοι, όλο και πιο μόνοι.
*Ο Χάρης Βλαβιανός είναι ποιητής και διευθυντης του περιοδικού 'Ποιητικη'
Ελλάδα /
σχόλια