Με τα πιο μελανά χρώματα περιγράφει ο Guardian τις συνθήκες που συναντούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες οι οποίοι φτάνουν στη Λέσβο και υπογραμμίζει ότι, σύμφωνα με τις ανθρωπιστικές οργανώσεις, η κατάσταση πλέον είναι μη διαχειρίσιμη με τις αυξημένες αφίξεις.
«Η μόνη λύση είναι ένα άμεσο πρόγραμμα για τη μετεγκατάσταση χιλιάδων εκ των πιο ευάλωτων μεταναστών και προσφύγων σε όλη την Ευρώπη», συνεχίζει η ανταπόκριση της βρετανικής εφημερίδας από τη Λέσβο. «Αν και αυτό παραμένει πολιτικά απίθανο, οι αφίξεις συνεχίζουν να αυξάνουν την πίεση, ενώ οι συνθήκες στη Μόρια επιδεινώνονται. Από τις αρχές του χρόνου, πάνω από 1.300 άνθρωποι έχουν φτάσει στα νησιά του Αιγαίου. Έχουν υπάρξει δυστυχήματα, όπως έγινε αυτή την εβδομάδα όταν πνίγηκαν παιδιά ανοιχτά των τουρκικών ακτών», αναφέρει ακόμη ο Guardian.
Έξω από τη Μόρια, χιλιάδες ζουν τώρα στους ελαιώνες που υπάρχουν τριγύρω. Είναι μια παραγκούπολη με μουσαμάδες, ποτάμια σκουπιδιών και απελπισμένους ανθρώπους, περιγράφει η βρετανική εφημερίδα.
«Από το 2016 οι άνθρωποι δεν μπορούν να προχωρήσουν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το 2015 άνθρωποι έμεναν εδώ για λίγες ημέρες, τώρα μένουν για μήνες και ο αριθμός των αφίξεων είναι μη διαχειρίσιμος. Από την ελληνική σκοπιά, οι ντόπιοι δεν θέλουν μια επέκταση αυτού του καμπ. Θέλουν να δουν μια άμεση δέσμευση από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες ότι θα βοηθήσουν», δηλώνει ο Θεόδωρος Αλεξέλλης, συντονιστής επικοινωνίας της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.
«Τα παιδιά πρέπει να φύγουν τώρα από τη Μόρια»
Από την πλευρά του, ο Μάρκο Σαντρόνε των Γιατρών Χωρίς Σύνορα εκφράζει τις σοβαρές ανησυχίες της οργάνωσης για την υγεία των παιδιών στη Μόρια.
«Βλέπουμε περίπου 100 παιδιά την ημέρα, αλλά είμαστε αναγκασμένοι να θέτουμε προτεραιότητες, γιατί δεν μπορούμε να τους δούμε όλους. Είμαστε εξαιρετικά ανήσυχοι για τα παιδιά που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες, όπως επιληψία, άσθμα, διαβήτης», δηλώνει και συμπληρώνει ότι με δεδομένο τον τεράστιο αριθμό ανθρώπων, αποτελεί κοροϊδία η συζήτηση στην Ευρώπη για το αν οι χώρες θα πάρουν κάποιους ανήλικους πρόσφυγες, στο πλαίσιο της επανένωσης οικογενειών ή άλλων προγραμμάτων.
«Ενώ οι ευρωπαϊκές χώρες συζητούν για το αν θα πάρουν λίγες εκατοντάδες παιδιά από τη Μόρια, εμείς προσπαθούμε να φροντίσουμε χιλιάδες. Αυτό δεν μπορεί να περιμένει. Τα παιδιά από τη Μόρια πρέπει να μεταφερθούν σε ασφαλέστερα μέρη σήμερα», τονίζει.
Τι συναντούν οι πρόσφυγες φτάνοντας στη Λέσβο
Στο ίδιο δημοσίευμα, ο Guardian περιγράφει τις τραγικές συνθήκες με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι οι πρόσφυγες και μετανάστες, φτάνοντας στη Λέσβο, καθώς πλέον δεν υπάρχει χώρος στο καμπ και πρέπει να κοιμηθούν στο κρύο, έξω από αυτό. Γράφει ο Guardian:
«Μόλις χαράζει στη βόρεια ακτή της Λέσβου και σε έναν ελαιώνα δίπλα στον δρόμο μια ομάδα προσφύγων σπάνε κλαδιά και τα ρίχνουν στη φωτιά, για να κρατήσουν τα παιδιά ζεστά. Είναι μια ομάδα 25 ανθρώπων, όλοι τους από το Αφγανιστάν. Βγήκαν από μια βάρκα στην ακτή, στις 1:30 και άναψαν φωτιά, ενώ κάλεσαν σε βοήθεια.
Η Τζαλίλα είναι 18 ετών και ταξίδεψε στην Ελλάδα μόνη της από το Αφγανιστάν. "Αλλά αυτοί οι άνθρωποι στη βάρκα είναι η νέα οικογένειά μου", λέει χαρούμενη. Έχει καλή διάθεση, παρότι τρέμει ανεξέλεγκτα. Μιλά καλά αγγλικά και βοηθά στη μετάφραση για το λιμενικό. "Είναι 14 ετών, ναι, είναι μόνος του. Ξέρεις κανέναν εδώ στην Ελλάδα; Αδελφό; Ξάδελφο; Όχι, δεν ξέρει κανέναν", λέει.
Η δράση των Ταλιμπάν και οι τεταμένες μάχες συντελούν στην αύξηση των αφίξεων. Υπήρξαν περισσότεροι νεοαφιχθέντες το 2019 από ότι τα δύο προηγούμενα χρόνια συνολικά. "Έφυγα από το σπίτι μου γιατί στην περιοχή μου οι Ταλιμπάν έχουν τον απόλυτο έλεγχο", λέει η Τζαλίλα. "Αλλά όταν πήγα στην Καμπούλ, παραλίγο να σκοτωθώ σε αρκετές βομβιστικές επιθέσεις. Είμαι όμως τυχερή", συμπληρώνει. "Έχω ανοιχτόμυαλη οικογένεια. Ο πατέρας μου μου είπε ότι η Ευρώπη είναι ένα υπέροχο μέρος στο οποίο οι γυναίκες μπορούν να είναι ελεύθερες. Ανυπομονώ να αρχίσω να εκπαιδεύομαι εδώ".
Η Τζαλίλα και οι άλλοι στη βάρκα της είναι ένα μικρό κομμάτι της καταστροφής που μεγαλώνει στη Λέσβο. Κάθε ημέρα φτάνουν βάρκες, φέρνοντας ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, αλλά με τα ευρωπαϊκά σύνορα κλειστά, δεν υπάρχει διέξοδος από τις φρικτές συνθήκες της Μόριας. Από 5.000 ανθρώπους, που ζούσαν εκεί στα τέλη Ιουλίου, πλέον υπάρχουν 19.000 άνθρωποι, το 40% κάτω των 12 ετών.
Δίπλα στη φωτιά, ένα παιδί που φορά ροζ παλτό τρέμει, με τα μάτια μισόκλειστα από την εξάντληση, ενώ ο πατέρας της κρατά τις μουσκεμένες κάλτσες της πάνω από τις φλόγες, για να στεγνώσουν. Η μητέρα της, η Σαμπέρ, είναι στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της και πονά πολύ έπειτα από το μακρύ ταξίδι, κρατώντας τη μέση και την κοιλιά της.
Η οικογένεια είναι από την επαρχία Κούντους, στο βόρειο Αφγανιστάν, όπου τον τελευταίο χρόνο έχουν εκδηλωθεί σφοδρές μάχες ανάμεσα στους Αμερικανούς και τους Ταλιμπάν. "Θέλουμε απλά να μπούμε στο καμπ έτσι ώστε να μπορέσουμε να ξαπλώσουμε και να ζεσταθούν τα παιδιά", λέει η Σαμπέρ.
Την επόμενη ημέρα, οι οικογένειες είναι σε απόγνωση. Δεν υπήρχε χώρος για αυτούς στη Μόρια και αναγκάστηκαν να κοιμηθούν έξω, στους ελαιώνες. Η Τζαλίλα πέρασε τη νύχτα ξαπλώνοντας σε ένα μονοπάτι. "Η οργάνωση μου έδωσε ένα παλτό, επειδή δεν υπάρχουν σκηνές. Είναι εντάξει", λέει χαμογελώντας. "Συνάντησα μια πολύ ευγενική κυρία που με άφησε να βάλω την τσάντα μου στη σκηνή της. Τουλάχιστον εδώ είναι ασφαλέστερα από ό,τι στο ταξίδι μου στην Τουρκία. Αλλά ελπίζω να έρθει να με βοηθήσει κάποιος. Κάνει τόσο κρύο".
Παρότι πονά και είναι σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, η Σαμπέρ δεν έλαβε κάποια ιατρική φροντίδα. Στην οκταμελή οικογένειά της δόθηκε μια πλαστική σκηνή για δύο άτομα. "Δεν μπορώ να μπω μέσα, λόγω της κοιλιάς μου και πονάω τόσο πολύ", λέει.
Η Φερουζέ επίσης έφτασε το προηγούμενο βράδυ και δεν έχει καταφύγιο. Δύο από τα παιδιά της είναι άρρωστα και δεν υπάρχει ιατρική φροντίδα μέχρι τη Δευτέρα, δύο ημέρες μετά. Η Σάρα, 18 μηνών, έκοψε το πόδι της στο ταξίδι και κλαίει από τον πόνο, καθώς η Φερουζέ βγάζει το παπούτσι της για να δείξει την πληγή που έχει κιτρινίσει κάτω από ένα βρώμικο επίδεσμο.
Ο αδελφός της, ο Αλί, είναι 3 ετών και έχει γύρει νυσταγμένα πάνω στη μητέρα του. Το μέτωπό του καίει. Τον κουβαλάει στην πλάτη της, γιατί δεν μπορεί να περπατήσει. Μοιράζονται ένα μικρό παράπηγμα με μια άλλη οικογένεια, που τους λυπήθηκε. "Όμως κάνει πολύ κρύο και τα παιδιά υποφέρουν. Δεν έχουμε κουβέρτες", λέει η Φερουζέ.
Δεν είναι μόνοι Αφγανοί εκείνοι που φτάνουν στη Λέσβο απευθείας από τον πόλεμο. Παραδίπλα, μια ομάδα Σύρων από την Ιντλίμπ έχουν μαζευτεί γύρω από τις σκηνές τους. Ο Αλί ήταν δάσκαλος αγγλικών προτού αρχίσουν οι βομβαρδισμοί στην πόλη του. "Η Ιντλίμπ καταστρέφεται. Δεν υπάρχουν σπίτια, φάρμες, τίποτα δεν έχει μείνει. Ερχόμαστε επειδή, παρότι ρισκάροντας να πεθάνουμε στο ταξίδι, δεν υπάρχει επιλογή".
Έχει λάβει ημερομηνία για τη μεταφορά του μαζί με την οικογένειά του στην ενδοχώρα και ανυπομονεί να αποδράσει. "Για τους Σύρους, αυτή είναι μια κόλαση. Όταν βρέχει φοβόμαστε για τη ζωή των παιδιών μας, ότι θα πεθάνουν από τη βροχή, το κρύο, τον άνεμο", λέει».
σχόλια