Πριν από περίπου ένα μήνα, η φωτογραφία της διάσωσης μιας μετανάστριας που απαθανατίζεται στα χέρια ενός εθελοντή λοχία στη Ρόδο έκανε το γύρο του κόσμου. Η 26-χρονη Ελίζαμπεθ από την Ερυθραία που κατάφερε να συγκινήσει και να κινητοποιήσει πολλούς συνανθρώπους μας στη Ρόδο και όλη την Ελλάδα, είναι μία από τους επιζώντες του τραγικού ναυαγίου της 20ης Απριλίου στη Ρόδο, στο οποίο χάθηκαν τρία άτομα. Μεταξύ αυτών και μια συμπατριώτισσά της με το 5-χρονο αγοράκι της. Αυτή είναι η ζωή της και η περιπέτειά της όπως την αφηγήθηκε στην Αριάδνη Σπανάκη του unhcr.gr.
Η Ελίζαμπεθ είδε με τα μάτια της τη μάνα αυτή να χάνει το παιδί της, τη στιγμή που όλοι τους είχαν πέσει στη θάλασσα. Η συγκίνησή της είναι πολύ έντονη όταν ανακαλεί τις στιγμές αυτές στο νοσοκομείο της Ρόδου, λίγες μέρες αφότου έφερε στη ζωή ένα υγιέστατο αγοράκι: «Αντώνη- Γεώργιο» τον ονόμασε, τιμώντας τον Άγιο Γεώργιο που τη βοήθησε στη γέννα, αλλά κυρίως τον άνθρωπο που χωρίς αυτόν ούτε η ίδια ούτε και ο γιος της θα αντίκριζαν σήμερα το ηλιόλουστο χαμόγελο της Ρόδου και των κατοίκων της.
«Εκείνη την ώρα που πέσαμε στο νερό, εγώ κοίταζα τη μάνα που έχανε το παιδί της. Σκεφτόμουνα ότι όλοι θα πεθάνουμε. Αν δεν ήταν αυτός ο άνδρας – ο Αντώνης – να με σώσει, είμαι σίγουρη ότι θα είχα πεθάνει. Μας είχαν πει να φοράμε πολλά ρούχα, το ένα παντελόνι πάνω στο άλλο, δεν ξέρω για ποιο λόγο, μάλλον για να χωράμε περισσότεροι στη βάρκα και να μην κουβαλάμε πολλά πράγματα».
«Στην ακτή μάζευαν συνέχεια κόσμο, ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα ήμασταν τόσα πολλά άτομα. Αυτή η βάρκα δεν ήταν ασφαλής, ήμασταν περισσότεροι από 90 άνθρωποι.»
Η Ελίζαμπεθ συνεχίζει την αφήγησή της για το πώς μπήκαν στη βάρκα από την Τουρκία: «Μας άφησαν σε ένα δάσος, ήταν πολύ σκοτεινά, δεν ήταν κανείς εκεί. Περπατήσαμε για δύο ώρες, μες στη σκοτεινιά. Εκεί φοβήθηκα πάρα πολύ για εμένα και το παιδί στην κοιλιά μου. Στην ακτή μάζευαν συνέχεια κόσμο, ποτέ δε φανταζόμουνα ότι θα ήμασταν τόσα πολλά άτομα. Αυτή η βάρκα δεν ήταν ασφαλής, ήμασταν περισσότεροι από 90 άνθρωποι. Μας υποσχεθήκαν ότι θα αλλάξουμε βάρκα στη μέση της θάλασσας, ότι δηλαδή θα επιβιβαστούμε σε μεγαλύτερο πλοίο, όλα όμως ήταν ψέματα. Μας είχαν ακόμα πει ότι μέσα στη βάρκα θα βρίσκαμε σωσίβια να φορέσουμε. Κάποιοι βέβαια είχαν πληρώσει 30 λίρες Τουρκίας για να έχουν σωσίβιο. Εγώ περίμενα να βρω μέσα στη βάρκα αλλά τίποτα, έμεινα χωρίς σωσίβιο.
Αμέσως μόλις συνήλθα στο νοσοκομείο, τηλεφώνησα στον άνδρα μου να του πω ότι με έσωσαν οι άνθρωποι εδώ. Του είπα κλαίγοντας να μην τολμήσει να έρθει όπως εγώ, να μην πιστέψει τους διακινητές, γιατί μας λένε όλοι ψέματα. Ο άνδρας μου βρίσκεται τώρα στην Ουγκάντα. Φύγαμε μαζί από τη χώρα μας το Φεβρουάριο του 2015 κρυφά και πήγαμε στο Σουδάν. Εκεί καταλάβαμε ότι δε μας φτάνουν τα χρήματα που είχαμε για να φύγουμε και οι δύο μαζί για την Ευρώπη, έπρεπε να φύγει ο ένας από τους δύο, παράνομα πάλι. Ο άνδρας μου επέλεξε να σωθώ εγώ και με έβαλε στο αεροπλάνο. Με πλαστό διαβατήριο ταξίδεψα ως την Κωνσταντινούπολη. Από εκεί τα κυκλώματα με έβαλαν μαζί με άλλα 25 άτομα σε ένα κλειστό φορτηγάκι και οδηγούσαν για πάνω από 10 ώρες. Δεν ξέραμε πού μας πηγαίνανε. Κανείς ποτέ δε μας είπε πού μας πάει, ήμασταν απλώς ένα εμπόρευμα για αυτούς.
Σκέφτομαι τον άνδρα μου που έμεινε πίσω. Του έστειλα φωτογραφία να δει το γιο του που του μοιάζει. Έκλαιγε και αυτός μόλις μας είδε και έμαθε τι είχε συμβεί. Έπρεπε να φύγουμε από τη χώρα μας, δεν είχαμε άλλη επιλογή. Η ζωή εκεί είναι ένα συνεχές μαρτύριο, δε μπορείς να έχεις μια φυσιολογική ζωή και οικογένεια».
Η Ελίζαμπεθ αναφέρει ότι στην Ερυθραία υπάρχει υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για άνδρες και γυναίκες και μάλιστα για απεριόριστο χρονικό διάστημα, αφού κανείς δεν ξέρει για πόσο καιρό θα υπηρετεί.
«Δε σε αφήνουν να πάρεις πτυχίο αν δεν έχεις κάνει τη θητεία σου. Εγώ σπούδασα χημικός μηχανικός και ο σύζυγός μου πολιτικός μηχανικός. Στην Ερυθραία κανείς δε μπορεί να επιλέξει, τη δουλειά που θέλει να κάνει, το κράτος αποφασίζει για σένα. Αν είσαι τυχερός δουλεύεις για την κυβέρνηση, διαφορετικά πρέπει να δουλέψεις για το στρατό. Και στις δύο περιπτώσεις αμείβεσαι με περίπου 8 δολάρια το μήνα. Εγώ ήμουν τυχερή που δούλευα για την κυβέρνηση στα ορυχεία, ο άνδρας μου όμως δούλευε για το στρατό. Έλειπε συνέχεια, ούτε και ο ίδιος ήξερε πότε θα επέστρεφε στο σπίτι μας».
Την αφήγηση της Ελίζαμπεθ διακόπτει η νοσηλεύτρια του νοσοκομείου Ρόδου, η οποία της υπενθυμίζει ότι είναι ώρα να ταΐσει το μωρό της και της δείχνει πώς να το θηλάσει. Φεύγοντας τη ρωτάμε ποια είναι τα όνειρά της για το μέλλον. «Αυτό που ονειρεύομαι είναι να έχω μια καλή οικογένεια και να φέρω το σύζυγό μου».
Η Ελίζαμπεθ έχει ήδη καταθέσει αίτηση ασύλου στο Περιφερειακό Γραφείο Ασύλου της Ρόδου και περιμένει να βγει η απόφαση μέσα στις επόμενες μέρες. Κατόπιν γενναίας κινητοποίησης εθελοντών και απλών πολιτών, βρέθηκε ένα μικρό διαμέρισμα για την προσωρινή της φιλοξενία, μέχρι την παραπομπή της σε ξενώνα αιτούντων άσυλο στην Αθήνα.
σχόλια