ΣΔ
Η πρώτη γνωριμία μου με το αλκόολ δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη κάθε σχεδόν έφηβου. Κακοσερβιρισμένα ποτά σε πολύ άχαρα μαγαζιά σε μια ακόμη πιο άχαρη ηλικία. Στα 18 δε σε νοιάζει αν το ποτό θα βγάζει αρώματα, αν θα αφήνει απολαυστική επίγευση στον ουρανίσκο και αν θα το πιεις στην κατάλληλη θερμοκρασία. Ζεις τις εποχές τις ποσότητας. Αυτό που σε νοιάζει είναι να πιεις όσο γίνεται περισσότερο και εκείνο να κάνει τη "δουλειά" του όσο γίνεται γρηγορότερα. Μια από τις πιο συχνές σκηνές στο σινεμά, ποτέ μου (τότε) δεν την καταλάβαινα. Μου φαίνονταν παράλογο και υπερβολικά στιλιζαρισμένο να βλέπω τον πρωταγωνιστή να επιστρέφει στο διαμέρισμά του, να πετάει το σακάκι στην πρώτη καρέκλα που βρίσκει και μετά να κατευθύνεται προς το μίνι μπαρ. Σε κάθε ταινία που σέβεται τον αντρικό χαρακτήρα της, εκεί υπάρχουν τουλάχιστον 5 καράφες και πάντα ένα κρυστάλλινο ποτήρι. Πάντα ο ήρωας διαλέγει την καράφα που είναι πίσω και όχι αυτή που είναι μπροστά. Εκεί από ότι διάβασα αργότερα έχει φυλαγμένο το καλύτερο του ουίσκι. Μπροστά είναι τα δεύτερα, αυτά που θα πιάσει πιο εύκολα το χέρι των ξένων. Το σπέσιαλ, πάντα το κρατάει για τον εαυτό του και τις στιγμές που είναι ξεχωριστές. Πλέον όλο αυτό μου είναι τελείως ξεκάθαρο. Στα 18 δεν γίνεται να το καταλάβεις, αλλά όταν στα 35 μου πια θα γυρίσω σπίτι από την πιο δύσκολη ή και την καλύτερη μέρα στο γραφείο, μηχανικά σχεδόν έχω καταλήξει να αντιγράφω τη σκηνή του σινεμά...
Το JohnnieWalkerDoubleBlackείναι ξεχωριστό, ραφινάτο, εκλεκτό. Ένα deluxewhisky με έντονο χαρακτήρα και σχεδόν απολαυστικό σε σημείο εθισμού. Κάθε μικρή γουλιά που βρέχει το στόμα μου σβήνει τελείως την αγριάδα της ρουτίνας ή γιγαντώνει ακόμη περισσότερο έναν μικρό επαγγελματικό θρίαμβο. Ο μόνος λόγος που τελικά δεν θα το κρύψω ποτέ πίσω από τα άλλα μπουκάλια, είναι πως η γευστική αυτή εμπειρία δεν είναι προορισμένη να μείνει κρυφή. Το μαύρο μπουκάλι με την χρυσή ετικέτα έχει πια, στην εποχή της ποιότητας, τη θέση που του αξίζει.
σχόλια