Μπορεί η ατμόσφαιρά τους να μοιάζει πια με επιστημονική φαντασία, αλλά κάποτε το να ταξιδέψεις με τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ στην ελληνική επαρχία ήταν μια κινηματογραφική περιπέτεια. Δεν υπήρχε περίπτωση ούτε να ησυχάσεις ούτε να κοιμηθείς ούτε να αναπνεύσεις. Σχεδόν όλοι κάπνιζαν αρειμανίως και ήταν κανόνας ο οδηγός να έχει στη διαπασών τα λαϊκά που του αρέσουν ― συνήθως ινδολούμπεν.
Κι αν ήταν καλοκαίρι, κάπως αντέχονταν το πράγμα. Τα παράθυρα έμεναν ανοιχτά για να δροσίζει δεδομένου ότι δεν υπήρχε air condition. Κι έτσι μετριάζονταν οι καπνοί κι οι αναθυμιάσεις από τα καλάθια που γέμιζαν ασφυκτικά το διάδρομο, μαζί με υπεράριθμους ταξιδιώτες που είτε κάθονταν σε σκαμπό είτε ταξίδευαν ολόκληρη τη διαδρομή καθισμένοι στο χερούλι της θέσης σου!
Πολύ συχνά, στα καλάθια υπήρχαν ζωντανές κότες ή κουνέλια, μαζί με τα αναπόφευκτα κακαρίσματα και τις οσμές. Υπήρχαν και τσακωμοί και βρισιές και σκάνδαλα με εφαψίες που βρήκαν ευκαιρεία στο χαμό.
Με λίγα λόγια, το ταξίδι με το ΚΤΕΛ τότε ήταν μια περιπέτεια, αν προσθέσεις το άθλιο οδικό δίκτυο που ανάγκαζε τους οδηγούς να πηγαίνουν αργά και να κάνουν συχνές στάσεις. Οι ταξιδιώτες έφταναν ξέπνοοι στον προορισμό τους και είχαν να λένε για καιρό τις εμπειρίες της διαδρομής.
― Πωλίν Κόκλα
σχόλια