Στη θεωρία της πολιτικής επιστήμης μας έχει έρθει ένα χρήσιμο εργαλείο από τον χώρο των μαθηματικών που είναι γνωστό ως θεωρία των παιγνίων. Στο σύστημα αυτό επιχειρούμε να μελετήσουμε τη διαδικασία λήψης αποφάσεων διακρίνοντας πχ. καταστάσεις όπου η επιλογή ενός δρώντος μπορεί να συνεπάγεται απώλειες για τους υπόλοιπους (παίγνιο μηδενικού αθροίσματος) ή να είναι win-win situation (παίγνιο θετικού αθροίσματος). Φυσικά το μόνο δράμα στην υπόθεση είναι ότι θεωρούμε αξιωματικά ότι οι δρώντες είναι λογικά σκεπτόμενα όντα που έχουν σαν στόχο μέσα από τις επιλογές τους να μεγιστοποιήσουν το όφελός τους.
Αρκετά όμως με τη θεωρία. Τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε να συντελείται μια μεγάλη ενδοκυβερνητική ρήξη με αφορμή το περίφημο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο η ψήφιση του οποίου έχει γίνει σημαία για την ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. Το βράδυ της Δευτέρας οι πολιτικοί αρχηγοί εξήλθαν του Μεγάρου Μαξίμου φανερά εκνευρισμένοι. Ιδιαίτερα ο Φώτης Κουβέλης μου φάνηκε πως για πρώτη φορά από τότε που συγκροτήθηκε αυτή η τρικομματική κυβέρνηση έχασε την ψυχραιμία του και συμπεριφέρθηκε σαν ηλικιωμένος μπέμπης. «Δεν θα σας πω αν υπήρξε συμφωνία, ρωτήστε τους άλλους αρχηγούς» είπε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ σε ένα κρεσέντο πείσματος.
Πολύ πιο δομημένος ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Παρά τον εκνευρισμό για την μη επίτευξη συμφωνίας ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εξήγησε τους λόγους για τους οποίους το θέμα μπήκε στην ατζέντα, γιατί αποτελεί αξιακό ζήτημα για την Κεντροαριστερά και ενέταξε το ζήτημα στη συνολική στρατηγική του ως προς την λειτουργία της κυβέρνησης.
Προσωρινός νικητής αναδείχθηκε δια της σιωπής του ο Αντώνης Σαμαράς ο οποίος τορπίλισε τη συμφωνία φέρνοντας στο τραπέζι ένα κλασσικό φιλελεύθερο ανάχωμα- ό,τι δεν έχει νόημα να απαγορεύσεις μια πραγματικότητα και να οδηγήσεις τη χώρα σε ένα ατελείωτο ιδεολογικό κυνήγι μαγισσών.
Δεν ξέρω αν εκεί στα κομματικά επιτελεία έχουν αντιληφθεί πόσο λάθος επικοινωνιακά είναι το μήνυμα που εκπέμπεται μέσα από αυτή την ενδοκυβερνητική κρίση. Στο μόνο ζήτημα πολιτικής που δεν υπάρχει η δαμόκλειος σπάθη της Τρόικα οι κυβερνητικοί εταίροι δείχνουν να εκδηλώνουν όλες τις παθογένειες του προμνημονιακού πολιτικού συστήματος προκαλώντας άνευ λόγου και αιτίας μια σύγκρουση από την οποία δεν φαίνεται κανείς να ωφελείται. Επιπλέον σε στρατηγικό επίπεδο το να ανακινήσεις ένα τέτοιο ζήτημα θα έπρεπε να έχει κάποιο αντίκρισμα στην κοινωνία, να πολώσει και να συσπειρώσει τον κόσμο.
Τώρα μαντέψτε- η κοινωνία δεν δείχνει καν να ενδιαφέρεται για το ζήτημα. Με τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις να εξακολουθούν να πιέζονται και την ανάκαμψη να είναι ορατή με το κιάλι κανείς δεν ενδιαφέρεται για ένα νομοθέτημα με αμφίβολη πρακτική εφαρμογή. Ακόμα και αν η Χρυσή Αυγή τεθεί εκτός νόμου θα προκύψει μια «Χρυσή Ανατολή», ή ένα «Χρυσό Μεσημέρι» με το ίδιο ακριβώς ιδεολογικό περιεχόμενο που θα κάνει τα ίδια συσσίτια και θα έχει τον ίδιο ισοπεδωτικό ρατιστικό λόγο. Το πρόβλημα όμως δεν είναι τα ακροδεξιά «πιθήκια» αλλά η ριζοσπαστικοποίηση του εκλογικού σώματος λόγω της οικονομικής κρίσης και η στροφή προς την άκρα Δεξιά που προσφέρει πρακτικές, «καθαρές» λύσεις ενάντια στο «διεφθαρμένο σύστημα».
Σε έναν τέτοιο προελαύνων (μαύρο) ριζοσπαστισμό η λύση δεν μπορεί να είναι απλά και μόνο ένα νομοθέτημα αλλά πρακτικά μέτρα που θα αλλάξουν το οικονομικό κλίμα. Αντ' αυτών ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αναλώνονται σε μια σύγκρουση που δημιουργεί δυσανάλογα μεγάλες απώλειες από τα τυχόν δημοσκοπικά κέρδη που θα αποκομούσε. Συγχωρείστε με αλλά έχω την αίσθηση ότι στην πιο κρίσιμη στροφή για τη χώρα δίνεται η εικόνα ότι κυβερνητικό σχήμα είναι εύθραυστο για ένα μη-θέμα.
Οι καλλιγραφίες στον κώλο της ναζιστικής μαϊμούς δεν την εξαφανίζουν, την ομορφαίνουν.
σχόλια