Στην καλή ανάμνηση του Χρήστου Γραμματίδη,
που άπειρες φορές το διάβαζε και ξαναδιάβαζε
Eνα σπάνιο κείμενο αναρτήθηκε στο facebook προχθές. Το γράφει η κόρη του Μίκη Θεοδωράκη Μαργαρίτα, ή οποία έπεσε σε ένα πηγάδι στην Πουλίτσα Κορινθίας, την προπερασμένη Κυριακή, την ώρα που «πήγαινε να βρεί την αγάπη της».
Το κείμενο (χωρίς παραγράφους και τόνους ) έχει ορμή θρίλερ, και κάτι από πρώιμο Δαλιανίδη. Η Μαργαρίτα, εφαψίας του θανάτου για αρκετές ώρες στην σκοτεινή τρύπα, φιλοσόφησε εις βάθος την ύπαρξή της και βγήκε πάλι στο φώς καινούρια: «Τωρα καταλαβαινω την ηρεμια των Γενναιων που καταληγουν στα Εκτελεστικα Αποσπασματα,την πραοτητα των Μαρτυρων που εκτελουσαν ανα τους αιωνες οι διαφορες Εξουσιες», γράφει.
Τα παιδιά της την κοροϊδεύουν, λέγοντάς της να πάει να κάνει μπάντζι-τζάμπινγκ, όμως αυτή δεν πτοείται: «Δωστε μου οδηγιες για μεγαλες και δικαιες Μαχες, θελω να βοηθησω τη Ζωή» γράφει πυρέσσουσα.
Το κείμενο έχει και οδηγίες, τι πρέπει να κάνει η παγιδευμένη γυναίκα στο βαθύ πηγάδι: «Με την μπανελα του σουτιεν μου, αυτο το μαγικο ατσαλινο σιδερακι που μου εσωσε τη ζωη - μ'αυτο εξυνα το χωμα μπροστα στη μουρη μου».
Η κυρία Θεοδωράκη αναφέρει επίσης ότι πολλοί την πήραν στο ψιλό, με τη επαναστατική ορμή που την κυρίευσε. Και δίνει οδηγίες πώς πρέπει να διαβάζεται το κείμενό της: "Το κειμενο αυτο ομως διαβαζεται υποχρεωτικα με μουσικη υποκρουση το τραγουδι MARIAN των NOUVELLE VAGUE."
Δεν προκαλεί έκπληξη που δεν διάλεξε κάποιο τραγούδι του αγαπημένου της πατέρα.
Η LifO με υπερηφάνεια δημοσιεύει κατ' αποκλειστικότητα το υπέροχο αυτό κείμενο με τον αυθεντικό του τίτλο:
Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΣΤΟ ΠΗΓΑΔΙ
Η ζωη μου, απο τοτε που βγηκα απο τη τρυπα οπου εζησα με τη πεποιθηση οτι ο θανατος ειναι στην αγκαλια μου, και για αμετρητες ωρες, εχει παρει αλλη τροπη! Αχ! Μελινακι μου! Η ζωη του καθενα μας ειναι μια σκετη γλυκα, για τον καθενα πρεπει να ειναι μονο ΠΑΝΗΓΥΡΙ!Κι ο θανατος ειναι παντα πολυ κοντα μας, διπλα μας, τοσο ευκολος να σ'αγκαλιασει. Αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια, μονο αυτοι που τον αντιμετωπισαν πραγματικα καταμουτρα μπορουν την υπολοιπη ζωη τους, να τον κρατανε φιλο τους, καπου μεσα στο μυαλο τους! Και μη νομιζεις πως ειμαι μελο και δηθεν! Τον Θανατο τον συναντησα στα εννια μετρα βαθος, στο στενο λαγουμι των 40 εκ. και στ' ορκιζομαι, τις πρωτες εικοσι ωρες του μιλαγα, κατα διαστηματα δυνατα (εξαλλου δεν ειχα και σε ποιον να μιλησω μεσα στο σκοταδι) και το πιο αστειο απ'ολα ειναι οτι ειχα αποφασισει και δεχτει πως θα πεθανω εκει, εστω και μετα απο πεντε-δεκα μερες! Ναι το’νοιωθα αυτο και στ'ορκιζομαι Μελινα, δεν με πειραζε καθολου, δεν με στενοχωρουσε καθολου!Ημουνα τοσο, μα τοσο βαθια, που σχεδον δεν εβλεπα καθολου ουρανο, παρα κατι τρυπουλες, αναμεσα σε κομματια χωμα που το συγκρατουσαν οι ριζες των χορτων που καλυπταν την τρυπα μου (εξ'αλλου ηταν μια τοση δα τρυπουλα και ηταν και τοσο μακρια απο μενα, που μετα καταλαβα οτι ειχα απο πανω μου χορταρια, οταν αρχισα να ανεβαινω). Πολυ αργοτερα, καταλαβα πως επρεπε, αν ηθελα να ζησω, να σκαψω τα τοιχωματα γυρω μου, για να πεφτει το χωμα κατω και ν’ ανεβαινει το εδαφος ολο και πιο πανω, ετσι ωστε πλησιαζοντας προς την επιφανεια της γης, να μ' ακουσει καποιος. Ετσι κι εγινε, βρηκα το μονο εργαλειο που ειχα πανω μου (γιατι δεν κρατουσα απολυτως τιποτα στις 7'30 το πρωι, που επεσα στη γεωτρηση, πηγαινοντας να συναντησω την Αγαπη μου, τον Ανδρεα, να φανταστεις, ουτε τα γιαλια μου, που σχεδον κοιμαμαι μ'αυτα μαζι), την μπανελα του σουτιεν μου, αυτο το μαγικο ατσαλινο σιδερακι που μου εσωσε τη ζωη και που μ'αυτο εξυνα το χωμα μπροστα στη μουρη μου, πρεπει να το’κανα αυτο πανω απο εικοσι ωρες, μ'επιμελεια , πειθαρχια και οργανωση, μιλαγα με τον εαυτο μου δυνατα, του’δινα κουραγιο, αλλα και οδηγιες, ουσιαστικα το ολο εγχειρημα ηταν τρομερα επωδυνο,καθε φορα πριν πεσει το χωμα χαμω, ετρωγα μια γερη παρτιδα, ολοκληρη μπουκια και κατοπιν το υπολοιπο κυλουσε πανω στο σωμα μου, πανω στα ρουχα μου , για να καταληξει λιγουλακι κατω κι εγω καθε φορα να τιναζομαι για να πεσει λιγο παραπανω κατω.Και αυτη η διαδικασια ειχε αυτοματοποιηθει για αμετρητες ωρες, μπροστα σ'ενα χωματινο σωληνα, που δεν ξεπερνουσε τα 10 εκ. μπροστα απο τα ματια μου. Το καταλαβαινεις Μελινα, δεν ειχα καθολου χωρο γυρω μου, ημουνα παγιδευμενη σαν μεσα σ'ενα στενο φερετρο! Ζωντανη νεκρη για ατελειωτες ωρες. Και τα καταφερα ν'ανεβω ψηλα, πολυ ψηλα για τις δυνατοτητες μου, υπολογισα πανω απο 1'30 μετρο (μεσα σ'αυτο το λαγουμι, μετα απο τοσες αμετρητες ωρες, μπορουσα να υπολογιζω τον χωρο- espace - στο χιλιοστο, στ'ορκιζομαι Μελινακι μου γλυκο,που σ'αγαπω παντα και απο παντα!) Μπορω να σου γραψω παρα πολλα άλλα απο αυτα που εζησα και ολα ξεπερνουν τα ορια της φαντασιας, ομως θα τελειωσω με το θεμα του Θανατου: Τωρα καταλαβαινω την ηρεμια των Γενναιων που καταληγουν στα Εκτελεστικα Αποσπασματα,την πραοτητα των Μαρτυρων που εκτελουσαν ανα τους αιωνες οι διαφορες Εξουσιες, και κυριως στις μερες μας, τον αισιοδοξο φανατισμο των Καμικαζι που πανε προς τον Θανατο, σαν να πηγαινουν σε Πανηγυρι. Απο τα πρωτα πραγματα που ζητησα απο τον μπαμπα μου, τη μαμα μου , τα παιδια μου και την Sophie, οταν βρεθηκαμε επιτελους ολοι μαζι την περασμενη Τεταρτη,δυο μερες μετα τη διασωση μου, στο σαλονι των γονιων μου, ηταν το μονο δυνατο που ηθελα εκεινη τη στιγμη να κανω: να φυγω σε στρατιωτικη αποστολη στο Αφγανισταν και στο Ιρακ, κοντα στους Επαναστατες, ναι Μελινα,ειναι η μονη διεξοδος για μενα, τωρα εχω τη δυναμη και δεν μπορω να διοχετευσω την ενεργεια μου σε κατι λιγοτερο ταπεινο! Ο Θανατος μ'αγκαλιασε τοσο σφιχτα, αλλα και τοσο γλυκα, που μονο σε ηρωικες στιγμες θα μπορω να τον ηρεμω! Φυσικα ολοι με πηραν στο ψιλο, τα παιδια, μου ειπαν να παω να κανω μπανζι τζαμπινγκ και αλλα τετοια και με δουλευαν ευγενικα και ετσι το εκοψα κι εγω, φαινεται τοσο γελοιο, τοσο υποκριτικο,σκετη μελουρα, η κυρια Μαργαριτα να θελει να παει στον Πολεμο, να σωσει τον Κοσμο, αντιμετωπιζοντας τον Θανατο, η κυρα Κατινα να φυγει απο τη φωλιτσα της και να ξεχυθει στις Αγριες Στεπες και στις Παγιδευμενες Ερημους! Μελινακι μου, απο εδω και στο εξης, καθε φορα που ανοιγω την πορτα του σπιτιου μου , ολος ο Κοσμος απλωνεται μπροστα μου γενναιοδωρος και καταπληκτικος κι εγω μαζι του ειμαι πολυ Μεγαλη και θελω καθε μερα να ευχαριστω αυτον τον Κοσμο, τη Γη, το Συμπαν που μουδωσαν το δικαιωμα να ζω αναμεσα τους και πρεπει να τους τιμω και να τους αγαπω συνεχεια, συνεχεια. Ειμαι ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος πανω στη Γη κι ευχαριστω, ευχαριστω, ευχαριστω,γιατι ειμαι κι εγω εδω για να σωσω τον Κοσμο, δωστε μου οδηγιες για μεγαλες και δικαιες Μαχες, θελω να βοηθησω τη Ζωη, τωρα που επεζησα αποκλειστικα χαρις στη δικη μου Θεληση και την υπερανθρωπη προσπαθεια μου να υπερνικησω τον Θανατο και να βγω ζωντανη! Και απο τωρα και στο εξης ο Θανατος ειναι μεσα στην αγκαλια μου, μεσα στο μυαλο μου, παντα μαζι μου, εχει παρει σχεδον μια αντρικη ερωτικη υποσταση, οχι Μελινα δεν ειναι σαχλη κι ανοητη ψιλομελο καταθεση ψυχης! Ειναι πολυ απλα αυτο που σου λεω: εχω το Θανατο παρεα, ειναι πια μαζι μου για παντα και ειναι φιλος κι οχι εχθρος, καταλαβαινεις; Και γουσταρω παρα μα παρα πολυ! Ξαναγεννηθηκα και δεν ειμαι τρελη! Σ'ευχαριστω που διαβασες οσα σου εγραψα,το κειμενο αυτο ομως διαβαζεται υποχρεωτικα με μουσικη υποκρουση το τραγουδι
Τριτη 12 Απριλιου, 10 μερες μετα την πτωση μου στη Μαυρη Τρυπα στην Πουλιτσα Κορινθιας (Κυριακη 3 Απριλιου 2011)
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 14.4.2011
