Αλέξης Αλεξίου: «Κέρδισα τη ζωή μου»
Μετά από 17 ημέρες νοσηλείας στο Θριάσιο, έχοντας προσβληθεί ταυτόχρονα από κορωνοϊό, πνευμονία και γρίπη, εξηγεί πώς κατάφερε να βγει νικητής.
Η περιπέτεια του Αλέξη Αλεξίου άρχισε όταν ανέβασε πυρετό στις 8 Μαρτίου, χωρίς να παρουσιάσει άλλα συμπτώματα. «Καθώς ο πυρετός δεν υποχωρούσε, επισκέφτηκα ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο, όπου διαγνώστηκα με γρίπη τύπου Β. Επαναπαύτηκα προσωρινά, καθώς, όπως είπε και ο γιατρός μου, "τουλάχιστον έχουμε διάγνωση". Ο πυρετός, όμως, δεν υποχωρούσε. Παράλληλα, είχα και βήχα, γι' αυτό πήρα τη μεγάλη απόφαση ανήμερα των γενεθλίων μου, 14/3, να πάω αρχικά στο Ερρίκος Ντυνάν, όπου έμαθα ότι έχω και πνευμονία. Ταυτόχρονα, έκανα το τεστ για Covid-19. Μάλιστα, ρωτούσα τους γιατρούς: "Είναι δυνατόν να έχω και κορωνοϊό, αφού έχω γρίπη;". "Δύσκολο", μου απάντησαν, "αλλά ας κάνουμε καλού-κακού ένα τεστ". Όταν όμως μπήκαν με στολές την άλλη μέρα στο δωμάτιό μου, κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά. Ήταν από τις πιο τρομακτικές στιγμές της ζωής μου. Στη συνέχεια, εφόσον βρέθηκα θετικός στον ιό, με μετέφεραν με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ και ειδικές στολές, ξημερώματα 16ης Μαρτίου, στο Θριάσιο, νοσοκομείο αναφοράς που εφημέρευε, όπου και νοσηλεύτηκα. Έκτοτε, ξεκίνησε μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία».
Ο Αλέξης Αλεξίου είναι 55 ετών, αθλητικός τύπος, με 12 συμμετοχές σε μαραθωνίους και ασχολείται συστηματικά με το τένις και τον χορό. Όπως τονίζει: «Ήμουν απόλυτα υγιής, κι όμως υπήρξα ένα από τα βαριά περιστατικά της πανδημίας στη χώρα μας. Αυτός ο ιός δεν κάνει διακρίσεις, ούτε χωράει μαγκιές από κανέναν. Όλοι είναι ευάλωτοι. Αν κάπνιζα, θα ήμουν στον άλλο κόσμο τώρα. Μακριά, λοιπόν, από το τσιγάρο. Ευτυχώς, δεν το έχω βάλει στο στόμα μου και αυτό το οφείλω στον πατέρα μου, που ήταν φανατικός αντικαπνιστής».
Η μητέρα του είναι καλλιτέχνις, ενώ ο πατέρας του ήταν κατασκευαστής, και μάλιστα ο πρώτος ιδιώτης-χομπίστας πιλότος στη χώρα. Έτσι, μεγάλωσε μέσα στα αεροπλάνα και στα ελικόπτερα, ενώ από μικρός έμαθε να πετάει. Επίσης, από μικρό τον συνάρπαζε το ραδιόφωνο. Έχει δουλέψει σε μεγάλα αθηναϊκά ραδιόφωνα (Seven X, Pop FM, Kiss FM, Galaxy 92) και πριν από λίγα χρόνια ανακάλυψε κάτι που του επιτρέπει να συνδυάζει το καλλιτεχνικό με την αγάπη του για τις πτήσεις: τα drones. Από τότε έχει δημιουργήσει το www.flygreecedrone.gr που παρέχει υπηρεσίες αεροφωτογραφίας, αεροβιντεογραφίας και άλλες ειδικές εφαρμογές.
Η πνευμονία εξελίχθηκε σε πολύ σοβαρή και ιογενή. Όποιος έβλεπε τις ακτινογραφίες και την αξονική μου έλεγε να με προετοιμάσουν για τα χειρότερα
Επιστρέφοντας τη συζήτησή μας στον κορωνοϊό, μου υπενθύμισε ότι είναι το κρούσμα Νο352. Ο ίδιος έζησε σκηνές φρίκης στο νοσοκομείο, πολλές από τις οποίες δεν μπορεί ακόμη να ανακαλέσει, γιατί είναι πολύ τραυματικές.
«Η πνευμονία εξελίχθηκε σε πολύ σοβαρή και ιογενή. Όποιος έβλεπε τις ακτινογραφίες και την αξονική μου έλεγε να με προετοιμάσουν για τα χειρότερα. Θυμάμαι να μπαινοβγαίνουν γιατροί και νοσηλεύτριες και να μου αλλάζουν τα κοκτέιλ αντιβιοτικών συνεχώς, διότι δεν με έπιανε τίποτε αρχικά. Μου έδιναν αντιπυρετικά και ο πυρετός, αντί να πέφτει, ανέβαινε. Επίσης, μου χορήγησαν και πειραματικά φάρμακα. Εκτός από αντιικό για τη γρίπη, έλαβα φάρμακο για ελονοσία και για AIDS. Πόσο μετανιώνω που απέφευγα το εμβόλιο της γρίπης. Συνιστώ σε όλους να το κάνουν. Δεν υπάρχει δικαιολογία. Η βελτίωση της υγείας μου ήρθε περίπου τη 12η-13η μέρα. Ο επίμονος πυρετός που με ταλαιπωρούσε όλες αυτές τις μέρες και κυρίως τα βράδια ξεκίνησε να πέφτει. Όταν είδα το θερμόμετρο να δείχνει κάτω από 37, έκλαιγα με λυγμούς από τη χαρά μου. "Νίκησα" σκέφτηκα. Κέρδισα τη ζωή μου. Έπειτα, άρχισαν να μου μειώνουν τα φάρμακα και το οξυγόνο. Τα βράδια νόμιζα ότι φορούσα ακόμη τη μάσκα, αν και στο τέλος την είχα βγάλει. Έπρεπε να μάθω να αναπνέω ξανά. Μάλιστα, ο διευθυντής της πνευμονολογικής κλινικής θυμάμαι να λέει επακριβώς: "Ο Αλεξίου έπεσε από την Ακρόπολη, έκανε 5 τούμπες και σηκώθηκε όρθιος". Ήμουν πολύ τυχερός» αφηγείται.
Στη συνομιλία μας ο κ. Αλεξίου υπογραμμίζει ότι κανείς δεν έχει θίξει αρκετά το θέμα της συνύπαρξης ιών, διότι μάλλον δεν έτυχε σε άλλον στη χώρα, γι' αυτό συνιστά όλοι να κάνουν το εμβόλιο. Γρίπη τύπου Β, Covid-19 και πνευμονία. Αυτός ήταν και ο λόγος που έδωσε συνέντευξη στο μεγαλύτερο πρακτορείο ειδήσεων στην Κίνα.
«Ο ιός δεν κάνει διακρίσεις, μπορεί να προσβάλει από τον πιο υγιή και αθλητικό τύπο ή νέο άνθρωπο μέχρι κάποιον που ανήκει στις ευπαθείς ομάδες. Δεν πιστεύω ότι είναι ασθένεια του αναπνευστικού μόνο, μπορεί να προκαλέσει πολλαπλή ζημιά σε διάφορα όργανα. Τον λέω ύπουλο και "νυκτόβιο" γιατί σου δίνει κάποιες ανάσες και εκεί που νομίζεις ότι βελτιώνεσαι, κάνει απίστευτες επιθέσεις, κυρίως τις νυχτερινές ώρες. Ένας άλλος λόγος που τον λέω και "μπαρόβιο" είναι επειδή πιθανόν κόλλησα σε γνωστό bistro-bar του Κολωνακίου, όπου είχα πάει για ένα γρήγορο ποτό. Τότε δεν είχαν εκδηλωθεί ανησυχίες. Ευτυχώς, δεν κόλλησε κανείς δικός μου άνθρωπος, αν και εκείνη την ημέρα βρέθηκαν θετικοί από τον ΕΟΔΥ σχεδόν όλοι όσοι ήταν στο συγκεκριμένο μαγαζί» σημειώνει.
Και συμπληρώνει: «Είμαι ένα ζωντανό παράδειγμα του ότι κανένας οργανισμός δεν είναι απόρθητος. Δεν είναι στο χέρι κανενός να τον αποτρέψει. Είναι όμως στο χέρι όλων να τον περιορίσουμε, να του γυρίσουμε την πλάτη και να μείνουμε σπίτι όσο χρειαστεί. Έδωσα τη μάχη των μαχών. Ευτυχώς, υπήρχαν οι δικοί μου άνθρωποι που με βοήθησαν να αντλήσω ψυχική δύναμη. Μιλούσα στο τηλέφωνο ή έστελνα μηνύματα ακόμη και στις 5 το πρωί. Ήταν σίγουρα η περιπέτεια της ζωής μου».
Φέρνει στη μνήμη του μερικές δυσάρεστες εικόνες από τη διάρκεια της νοσηλείας του. «Ένα παλικάρι πήγε να πηδήξει από τον τέταρτο και τον έπιασαν τελευταία στιγμή οι νοσοκόμες. Ο πάτερ δίπλα μου παραμιλούσε και ενίοτε με έβριζε μέσα στις παραισθήσεις του. Απίστευτες σκηνές. Δεν σας κρύβω ότι στιγμιαία πέρασαν όλα τα ενδεχόμενα από το μυαλό μου. Η απελπισία, το άγνωστο, ο πόνος, η δύσπνοια. Είναι ζήτημα αν κοιμόμουν 2-3 ώρες, ειδικά όταν ήμουν πολύ χάλια. Μπαινόβγαιναν νοσηλεύτριες, φώναζε ο πάτερ δίπλα, πονούσε όλο μου το σώμα από το άβολο κρεβάτι, δεν ανέπνεα καλά, είχα εφιάλτες. Δεν σκεπτόμουν πολύ λογικά, είχα και παραισθήσεις. Ευτυχώς, δεν έβλεπα τόσο συχνά τη ζωή μου "στην άλλη όχθη", γιατί σ' εκείνη τη φάση έπρεπε να την κερδίσω. Μου είχαν δώσει το μέγιστο οξυγόνο στον θάλαμο και για 2-3 ημέρες, τις πιο κρίσιμες, προσπάθησα να κάνω κάποια κόλπα με την αναπνοή μου, προκειμένου να μη διασωληνωθώ. Όπως στον Μαραθώνιο κρατάω δυνάμεις στο 30ό-32ο χλμ., έτσι και με τον ιό φύλαγα όσες ελάχιστες δυνάμεις είχα για τη νυχτερινή του επίθεση. Έβλεπα τον χάρο στο παράθυρο και πάλευα με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει. Εκτός από τον πυρετό, είχα και πονοκέφαλο, κυρίως τις πρώτες ημέρες. Αντιλήφθηκα όμως ότι είχα και ανοσμία το προηγούμενο διάστημα, όταν ξαφνικά μύρισα το άρωμα μιας νοσοκόμας, τα γάντια κ.λπ. Ωστόσο, η γεύση δεν επηρεάστηκε πολύ».
Παράλληλα, ο κ. Αλεξίου αναφέρει ότι η μάχη της ζωής του δεν θα είχε κερδηθεί χωρίς την πολύτιμη βοήθεια του προσωπικού του Θριάσιου Ελευσίνας. «Είναι πραγματικοί ήρωες. Δεν υπάρχουν λόγια για να τους ευχαριστήσω επαρκώς. Χάρη σε αυτούς βρίσκομαι εδώ σήμερα και σας μιλάω. Όχι μόνο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και τους τραπεζοκόμους, τις καθαρίστριες, τους μάγειρες, τους τραυματιοφορείς. Κάναμε μια ελάχιστη κίνηση να τους ευχαριστήσουμε με το e-food.gr και στείλαμε κουπόνια φαγητού. Ένα τεράστιο ευχαριστώ, λοιπόν, στους καθημερινούς ήρωες, τα αστέρια του Θριάσιου, που ρισκάροντας τη ζωή τη δική τους και των ανθρώπων τους εισέρχονται στον θάλαμο συστηματικά για να εκτελέσουν το καθήκον τους. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ» δηλώνει.
Όμως η περιπέτειά του δεν σταμάτησε με την έξοδο από το νοσοκομείο την 1η Απριλίου. Και εξηγεί: «Μόλις μπήκα σπίτι έκανα το πιο απολαυστικό μπάνιο που έχω κάνει ποτέ, ξυρίστηκα και ζυγίστηκα. Είχα χάσει επτά κιλά, ενώ έτρωγα διπλάσιες ποσότητες και δεν είχα καθόλου κίνηση. Δυστυχώς, όμως, δεν πρόλαβα να χαρώ την ελευθερία μου. Δέχτηκα το τέταρτο χτύπημα. Πλέον, είχαν χαμηλώσει τα φώτα της σκηνής, όλοι χαιρόντουσαν που βγήκα από το νοσοκομείο, εγώ όμως είχα να αντιμετωπίσω έναν ακόμη γολγοθά, αυτήν τη φορά ολομόναχος. Αυτόν της ακινησίας και των φρικτών πόνων στο ισχίο. Δεν μπορούσα να περπατήσω ούτε ένα εκατοστό, ούτε για τις βασικές μου ανάγκες σε τουαλέτα και φαγητό. Συζητώντας με κάποιους ορθοπεδικούς και κάνοντας έρευνα στο Διαδίκτυο, διαπίστωσα ότι ίσως ήταν παρενέργεια φαρμάκων και κυρίως εκείνου που είναι για το AIDS. Ευτυχώς, μετά από 10 ημέρες φρικτών πόνων και σε συνδυασμό με φυσικοθεραπεία στο σπίτι, τα συμπτώματα υποχώρησαν. Έκτοτε, ξεκίνησα δειλά να βγαίνω έξω με προσοχή, επειδή, εκτός από Covid-19, κινδυνεύω να κολλήσω 1.000 άλλους ιούς επειδή ο οργανισμός μου είναι εξασθενημένος. Έχω ξεκινήσει φυσικοθεραπείες τόσο για το ισχίο όσο και για τα πνευμόνια. Κάθε μέρα είμαι καλύτερα, ενώ αυξάνω την απόσταση που περπατάω. Επίσης, σχεδόν κάθε βράδυ ιδρώνω στον ύπνο μου και το μπλουζάκι μου μυρίζει αντιβίωση, η οποία έχει διακοπεί εδώ και έναν μήνα. Σκεφτείτε τι φάρμακα έλαβα, πόση τοξικότητα έχω ακόμη και τι προσπάθειες κάνει ο οργανισμός να τα αποβάλει. Γι' αυτό θα ήθελα να ζητήσω από τους αρμόδιους να μεριμνήσουν ώστε να υπάρξει φροντίδα για εκείνους που νόσησαν βαριά και βγαίνουν από το νοσοκομείο. Κάποιο κέντρο αποκατάστασης, ψυχολογική υποστήριξη, τακτική παρακολούθηση από γιατρούς πολλών ειδικοτήτων, έξτρα φροντίδα. Όλα τα έκανα ιδιωτικά μετά το εξιτήριο (ορθοπεδικός, ακτινογραφία, μαγνητική, φυσικοθεραπείες). Θεωρώ ότι το δείγμα είναι μικρό ακόμη στην Ελλάδα για να μελετηθούν οι πιθανές παρενέργειες και να ακουστεί το πρόβλημα που αντιμετώπισα».
Όλοι τον ρωτούν τι του άφησε όλη αυτή η περιπέτεια κι εκείνος απαντά: «Θα έλεγα φόβο, σοφία, αισιοδοξία και ελπίδα. Έγινα άλλος άνθρωπος. Εκτιμώ πολύ περισσότερο τα μικρά πράγματα. Προσπαθώ να μη στενοχωριέμαι, κυρίως για τα ασήμαντα. Ακόμα η ψυχοσύνθεσή μου είναι αναστατωμένη και νομίζω ότι θα μου πάρει καιρό να ισορροπήσω. Ξέρω, βέβαια, ότι δεν θα είμαι ποτέ ο ίδιος άνθρωπος. Υπάρχει και η αβεβαιότητα των μόνιμων βλαβών, άλλων παρενεργειών κ.λπ. Το τετ-α-τετ με τον θάνατο σίγουρα σε κάνει πιο σοφό. Θέλω να βοηθήσω με κάθε τρόπο. Αν πάρω διαβατήριο αντισωμάτων, θα ήθελα να προσφέρω ακόμα και στην πρώτη γραμμή. Επίσης, θέλω να προσφέρω πλάσμα για να σωθούν άνθρωποι. Θα νικηθεί οριστικά και αυτή η πανδημία, πιστεύω».
Και καταλήγει: «Ένιωσα αμέτρητα συναισθήματα. Αναμετρήθηκα με τον εαυτό μου. Πέρασε σαν ταινία η ζωή μπροστά μου. Μέτρησα συγγενείς και φίλους. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι ακόμα και άνθρωποι που δεν περίμενα ποτέ μου στάθηκαν ή, έστω, απλώς ευχήθηκαν. Αυτό με συγκίνησε ακόμα πιο πολύ. Πέρα από τους δικούς μου ανθρώπους, όμως, ήταν πολύ συγκινητική η ανταπόκριση χιλιάδων αγνώστων. Εκτός από το να τονίσω για μία ακόμη φορά ότι ο ιός είναι υπαρκτός, επικίνδυνος και δεν κάνει διακρίσεις, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι είναι καλό να σταματήσουν το κάπνισμα εδώ και τώρα όσοι καπνίζουν. Πέρα από ντεμοντέ, είναι ίσως πιο ύπουλο και από τον Covid-19. Ξεκινάει συνήθως από πλάκα σε νεαρή ηλικία και, δυστυχώς, συχνά καταλήγει σε τραγωδία. Θέλω, επίσης, να τονίσω ότι είναι καλό να εμβολιάζονται όλοι κατά της γρίπης. Αν είχα κάνει το εμβόλιο, το πιθανότερο είναι ότι θα είχα νοσήσει πολύ πιο ελαφριά και δεν θα είχε κινδυνεύσει τόσο η ζωή μου. Κλείνοντας, λοιπόν, θέλω να πω ότι η τριπλή μάχη που έδωσα μου έμαθε ότι η ζωή είναι γλυκιά».
_____________________________
Σωτήρης Καραγιώργος: «Έμαθα πόσο μικρή είναι η απόσταση ανάμεσα στον θάνατο και τη ζωή»
Ένας ασθενής που πήρε εξιτήριο μετά από εισαγωγή σε ΜΕΘ περιγράφει την περιπέτειά του με τον κορωνοϊό
Ο χορός αποτελεί μέσο έκφρασης συναισθημάτων από αρχαιοτάτων χρόνων. Συμβολίζει τη χαρά, το γλέντι, τη μέθεξη και θεωρείται ένας τρόπος κοινωνικοποίησης και ψυχικής εκτόνωσης. Ο κ. Σωτήρης Καραγιώργος έχει ως χόμπι του τον χορό. Καθημερινά χόρευε για περίπου δύο ώρες. Όμως, η μεγάλη του αγάπη έμελλε να του αλλάξει τη ζωή, αφού τον περασμένο Μάρτιο βρέθηκε να «παλεύει» με τον κορωνοϊό.
Όλα ξεκίνησαν στις 6 Μαρτίου, όταν συμμετείχε σε ένα πάρτι λάτιν, μαζί με δεκάδες άτομα. Εκεί υποθέτει, μέχρι στιγμής, ότι κόλλησε τον ιό, χωρίς να αποκλείει κάθε άλλο σενάριο. Πέντε μέρες μετά αισθάνθηκε πονοκέφαλο. Ακολούθησαν και κάποια άλλα συμπτώματα, όπως δέκατα και ξηρός βήχας.
Ο ίδιος ζει στην Καλογρέζα, είναι 63 ετών και διατηρεί πρακτορείο ΟΠΑΠ. Με τη σύζυγό του έχουν αποκτήσει δύο γιους κι έχουν πια τέσσερα εγγόνια. Στις 15 Μαρτίου αποφάσισε να πάει σε ιδιωτικό θεραπευτήριο, προκειμένου να κάνει τεστ γρίπης και κορωνοϊού. «Έκατσα εκεί για δύο ημέρες, στο διάστημα των οποίων ενημερώθηκα ότι είχα βρεθεί θετικός και έπρεπε να μεταφερθώ στο Σωτηρία. Έτσι, τα χαράματα της επόμενης μέρας πέρασα την πόρτα του νοσοκομείου με πολύ έντονα αναπνευστικά προβλήματα» διηγείται.
Στις 17 Μαρτίου ο γιος του Κώστας ανέβασε στο Facebook ένα μήνυμα στο οποίο έγραφε: «Ο πατέρας μου βρέθηκε θετικός στον κορωνοϊό. Παρακαλώ, όποιος έχει έρθει σε επαφή μαζί του τις τελευταίες έξι μέρες να μπει οικειοθελώς σε καραντίνα, προκειμένου να διακόψουμε τη μετάδοση του ιού. Καλή δύναμη και περαστικά σε όλους».
Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από εκείνη την εβδομάδα, σαν ένα νεκρό διάστημα όπου ο χρόνος είχε παγώσει
Κατά το διάστημα των τριών πρώτων ημερών η δύσπνοια ήταν αφόρητη κι αυτό οδήγησε τους γιατρούς στο να τον διασωληνώσουν. «Αφού το βράδυ της 19ης Μαρτίου δεν μπορούσα να αναπνεύσω ‒για την ακρίβεια αισθανόμουν ότι πνιγόμουν‒, με διασωλήνωσαν και έπειτα με μετέφεραν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου. Eκεί έμεινα επτά μέρες. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από εκείνη την εβδομάδα, σαν ένα νεκρό διάστημα όπου ο χρόνος είχε παγώσει. Όταν συνήλθα, η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι μάλλον γλίτωσα και ήμουν ζωντανός. Στις 26 Μαρτίου αποσωληνώθηκα και μεταφέρθηκα στην κλινική, στον ειδικό θάλαμο παραμονής των ασθενών με Covid-19» αναφέρει.
Αυτό που του έχει αποτυπωθεί πολύ έντονα είναι οι παραισθήσεις και η απουσία επικοινωνίας. «Μπέρδευες τη φαντασία με την πραγματικότητα. Επίσης, ήσουν τελείως μόνος. Όλη αυτή την περιπέτεια τη βίωνες στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, μιλώντας κυρίως με το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Επίσης, μέσα στην όλη ατυχία, κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο νοσοκομείο το κινητό μου τηλέφωνο είχε μείνει από μπαταρία. Όταν με βοήθησαν οι νοσηλεύτριες να το φορτίσω, επικοινώνησαν με τη σύζυγό μου για τους κωδικούς. Δυστυχώς, γράφτηκε λάθος το PIN με αποτέλεσμα να κλειδωθεί. Έτσι, για πολλές από τις μέρες της νοσηλείας μου δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τους δικούς μου ανθρώπους. Αν θυμάμαι καλά, έκανα να μιλήσω στο τηλέφωνο με την οικογένειά μου περίπου δώδεκα μέρες» λέει ανακουφισμένος σήμερα από το δωμάτιο του σπιτιού του.
Και προσθέτει: «Οφείλω να πω ότι δεν φοβήθηκα. Δεν είχες και πολλά περιθώρια. Περνούν πολλά από το μυαλό σου. Αλλά με βοήθησε πολύ η κοσμοθεωρία μου. Είμαι εκ φύσεως αισιόδοξος. Γι' αυτό και δεν πανικοβλήθηκα όταν μπήκα στο νοσοκομείο και ύστερα στη ΜΕΘ. Σκέφτηκα, ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει. Έχω περάσει καλά στη ζωή μου. Στη συνέχεια, το ανοσοποιητικό μου κατέρρευσε. Στη ΜΕΘ, όπως σας είπα, είχα παραισθήσεις, πιθανόν από τα φάρμακα».
Όσον αφορά τις 33 μέρες νοσηλείας, ο κ. Σωτήρης έχει μόνο καλά λόγια να πει για το δημόσιο νοσοκομείο. «Δεν ήταν μόνο οι άνθρωποι που τους χρωστάω τη ζωή μου αλλά και οι υποδομές, η καθαριότητα, η φροντίδα. Υπήρχαν στιγμές που αισθανόμουν πολύ χάλια και πολύ εξασθενημένος. Μάλιστα, θυμάμαι νοερά να μου φέρνουν νερό με σύριγγα. Κάθε μέρα το μόνο που αντικρίζαμε ήταν άνθρωποι να περιφέρονται φορώντας περίεργες στολές. Τους καταλάβαινες μόνο από τα μάτια και τη φωνή. Γι' αυτό και πολλές φορές κάναμε λάθος τα ονόματά τους, γιατί δεν ήταν εύκολο να τους αναγνωρίσεις. Μετά την εντατική δεν μπορείς εύκολα να περπατήσεις, οι μύες σου ατονούν. Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι φυσικοθεραπείες. Χρησιμοποίησα στην αρχή περιπατητήρα και αργότερα μπόρεσα να περπατήσω πάλι κανονικά. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές ήταν εξαιρετικοί. Πέρα από το ιατρικό τους καθήκον και τον λεπτομερή έλεγχο της κατάστασής μας, είχαν αναλάβει και τον ρόλο της παρέας, των φίλων και της οικογένειας.
Και θέλω δημόσια να ευχαριστήσω αυτούς τους αφανείς ήρωες της καθημερινότητας, να μην τους ξεχνάμε: τις νοσηλεύτριες Σαλώμη Καρατάσου και Ειρήνη Χειλάρη, την εντατικολόγο κ. Κουτσούκου, τις επιμελήτριες κ.κ. Λουρίδα και Αργυράκη, την κ. Ολυμπία Μιχαλοπούλου, την κ. Σιδερίδου, την κ. Ζήρου, την αναισθησιολόγο Πανδώρα Μπελέση αλλά και τόσους άλλους που ξεχνάω και τους ζητώ συγγνώμη» αφηγείται.
Ο κ. Καραγιώργος πλέον είναι υποχρεωμένος να πηγαίνει τακτικά στο Σωτηρία για περαιτέρω παρακολούθηση της υγείας του. Μάλιστα, μιλά με τους υπεύθυνους καθημερινά στο τηλέφωνο για οτιδήποτε χρειαστεί.
Κοιτώντας πίσω, λέει ότι πριν νοσήσει δεν είχε δώσει τη δέουσα σημασία στον ιό και παρακολουθούσε την ειδησεογραφία ελαφρώς αποστασιοποιημένα. Για εκείνον ήταν ακόμη κάτι πολύ μακρινό.
Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα προέκυψε, όμως, και κάτι θετικό. «Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου γνώρισα δύο ασθενείς με τους οποίους επικοινωνούμε καθημερινά. Ήμασταν μαζί στους θαλάμους. Όταν μπορούσαμε, λέγαμε τα νέα μας. Σήμερα μιλάμε στο τηλέφωνο σχεδόν καθημερινά και μετράμε αντίστροφα πότε θα βγούμε να πάμε για φαγητό, ώστε να τα πούμε υγιείς και εκτός νοσοκομείου» επισημαίνει.
Ήταν ανήμερα την Κυριακής του Πάσχα όταν επέστρεψε στο σπίτι του. Η θλίψη εκείνων των δύσκολων στιγμών είναι ακόμα νωπή στη μνήμη του. «Δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ από το μυαλό μου η φετινή Πασχαλιά» σημειώνει και συνεχίζει: «Η ημέρα που βρέθηκα και πάλι στο σπίτι μου ήταν σπαρακτική. Η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, όλοι κλαίγαμε και όλα φυσικά γίνονταν από απόσταση. Δεν μπορούσα να τους αγκαλιάσω, να τους φιλήσω, ούτε καν να τους πλησιάσω. Αυτός ο ιός, μέσα σε όλα τα κακά, σου στερεί και την επαφή με τους δικούς σου ανθρώπους. Για δεκατέσσερις μέρες παρέμεινα σε καραντίνα, η οποία έληξε το Σάββατο 2 Μαΐου. Ευτυχώς, τα ενδιάμεσα δύο τεστ που έκανα βρέθηκαν αρνητικά».
Την ίδια στιγμή έχει την ανάγκη μου πει ότι: «Ο κορωνοϊός ήταν η αιτία να χάσω περίπου δέκα κιλά, να εξασθενήσει ο οργανισμός μου, αλλά ταυτόχρονα ήταν και ο λόγος για να εκτιμήσω πάλι τις μικρές χαρές της ζωής, τα καθημερινά. Μόλις γύρισα σώος και αβλαβής πήρα δύναμη από τα τηλέφωνα των φίλων και των συγγενών, τις καθησυχαστικές κουβέντες, τα λόγια των ανθρώπων που χορεύουμε μαζί. Αυτή η στήριξη σου δίνει μεγάλη δύναμη για να συνεχίσεις».
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνει όταν επιστρέψει στην κανονικότητα; «Αναμφίβολα, θέλω να πάω πάλι στο χορευτικό εργαστήρι της Νέας Ιωνίας και να χορέψω όσο μπορώ με τους φίλους μου. Ανυπομονώ, πραγματικά, να ξαναχορέψω. Μου λείπει πολύ. Ο χορός σού δίνει ζωή και χαρά. Σου προσφέρει σωματική και ψυχική υγεία. Ξεχνάς όλα τα προβλήματα. Δεν νιώθεις μόνος αλλά μέλος μιας παρέας. Απελευθερώνεσαι. Είναι η διαφυγή μου. Και μετά απ' όλη αυτή την ιστορία είμαι σίγουρος ότι θα λειτουργήσει καταπραϋντικά ετούτη την περίεργη άνοιξη που μπόρεσα από το σκοτάδι να ξαναδώ το φως» υπογραμμίζει.
Λίγο πριν κλείσουμε τη συζήτησή μας τον ρωτώ τι κρατά απ' όλη αυτήν την περιπέτεια κι εκείνος, χωρίς να μπορεί να κρύψει τη συγκίνησή του, τονίζει: «Έμαθα πόσο μικρή είναι η απόσταση ανάμεσα στον θάνατο και τη ζωή».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
