Απόγευμα στον «Αλέκο». Αυτό ήταν το ραντεβού. Κάτω από το άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου στη Θεσσαλονίκη, με φόντο τη θάλασσα και τους αμέριμνους περαστικούς, οι σκεϊτάδες στήνουν τη φάση τους πριν από το σούρουπο. Με τη μουσική να δίνει ρυθμό από κάποιο φορητό ηχείο, τα skates πετάνε πάνω από τα μάρμαρα και οι χειραψίες ανταλλάσσονται μαζί με εγκάρδιες αγκαλιές – ξέγνοιαστες παρέες μέσα στη σύγχρονη, αστική τρέλα.
Σήμερα, λίγες μέρες πριν από τη χαλάρωση των μέτρων για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού και μερικές ώρες πριν από το άνοιγμα της Νέας Παραλίας που ήταν κλειστή από τις 31 Μαρτίου, το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου μοιάζει έρημο. Οι σκεϊτάδες που έκαναν «δικές τους» τις πλατείες και τα στενά της πόλης, έχουν προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Λιγότεροι πια, με το σανίδι στο χέρι, βγαίνουν και πάλι για να αφοσιωθούν στο δικό τους πάθος και επισκέπτονται καινούρια ή γνώριμα spots. Η street κουλτούρα της Θεσσαλονίκης μοιάζει να περιμένει υπομονετικά για τη στιγμή που θα επανέλθει στο έδαφός της όπως ήταν πριν, τη στιγμή που οι παρέες θα αρχίσουν και πάλι να μαζεύονται στα μέρη-σύμβολα της πόλης.
Τρεις σκεϊτάδες διαφορετικών ηλικιών μας ξεναγούν σε έναν κόσμο γεμάτο πάθος και τρέλα που ορίζει, καθημερινά, τις ζωές τους.
Θοδωρής Μπάνης
Ο Θοδωρής Μπάνης μπορεί να θεωρηθεί από τους «παλιούς» στον χώρο του skate. Είναι τριάντα χρονών και δουλεύει ως τατουατζής, ενώ η «σχέση» του με το σανίδι κρατάει 20 χρόνια.
«Το κάνουμε για να γουστάρουμε εμείς περισσότερο, όχι για κάτι άλλο. Είναι προσωπική ευχαρίστηση. Δεν έχεις έναν στόχο, απλώς το κάνεις για να περνάς όμορφα εσύ. Πάντα έτσι ήταν. Ξεκίνησα να κάνω skate χάρη στην αδερφή μου. Μετά, σε μια κατασκήνωση που είχα πάει είδα ένα τέτοιου τύπου skate, μπήκα στην πρίζα και ξεκίνησα να κάνω. Ήμουν δέκα. Τα τελευταία δύο χρόνια δεν κάνω όσο έκανα παλιότερα, γιατί η δουλειά δεν μου επιτρέπει να βγαίνω τόσο συχνά. Οπότε, με το που μου δίνεται μια ευκαιρία, το πρώτο πράμα που θα κάνω είναι να κάνω skate. Με τη μία, δεν γίνεται αλλιώς. Είναι η αδρεναλίνη, είναι η παρέα με την οποία περνάς όμορφα, είναι διάφορα συναισθήματα, γι' αυτό θέλεις να είσαι συνέχεια εκεί.
Δεν το σκέφτηκα ποτέ από την πλευρά των χρημάτων. Το έκανα καθαρά επειδή με γέμιζε. Προσπαθούσα συνέχεια να κάνω καινούργια πράγματα και να είμαι ευχαριστημένος με κάτι το οποίο κατάφερα. Είναι σίγουρα ένα είδος αποσυμπίεσης. Είναι πολύ βασικό. Ακόμα και μια βόλτα να κάνω πλέον, ευχαριστιέμαι όπως όταν κάνω ένα κόλπο. Όταν ξεκίνησα, επειδή μεγάλωσα στα Γρεβενά, δεν ασχολιόμουν τόσο με τα κόλπα και όλα αυτά, γιατί τότε ούτε Ίντερνετ έπαιζε ούτε τίποτε. Απλώς έβλεπες κάποιον μεγαλύτερο, που και πάλι το επίπεδό του δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Έβλεπες ότι υπήρχαν κόλπα. Τότε ήμουν πιο μικρός, μετά, που μετακόμισα στην Καλαμπάκα, μου μπήκε το μικρόβιο και θέλησα να μάθω κι άλλα κόλπα. Γνώρισα καινούργια άτομα, κάναμε διάφορα tours, πηγαίναμε σε καινούργιες πόλεις, γνωρίζαμε κόσμο. Έβλεπες διάφορα πράγματα και αναρωτιόσουν: "Μπορώ να τα κάνω κι εγώ;". Προσπαθούσες συνέχεια και με συνεχή προπόνηση κάποια στιγμή κατάφερνες να τα κάνεις.
Τους φίλους μου τους γνώρισα μέσα από το skate. Από κει ξεκίνησε. Στην πορεία γνώρισα πολύ κόσμο, αλλά κατά βάση οι πρώτοι μου κολλητοί ήταν από το skate. Ήμασταν ένα crew, κάναμε παρέα, βγαίναμε, ήμασταν όλη μέρα στον δρόμο. Κάναμε skate, περνούσαμε όμορφα από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Τους φίλους μου τους γνώρισα μέσα από το skate. Από κει ξεκίνησε. Στην πορεία γνώρισα πολύ κόσμο, αλλά κατά βάση οι πρώτοι μου κολλητοί ήταν από το skate. Ήμασταν ένα crew, κάναμε παρέα, βγαίναμε, ήμασταν όλη μέρα στον δρόμο. Κάναμε skate, περνούσαμε όμορφα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήμασταν και πιο μικροί. Γνωρίζαμε πάρα πολύ κόσμο. Αργότερα, όταν ταξίδευες, μπορούσες να τους πάρεις τηλέφωνο και να σε φιλοξενήσουν οπουδήποτε. Εννοείται ότι το skate διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μου. Τα πάντα.
Μια φορά έκοψα τον χιαστό μου, το '17. Πιο πριν δεν είχα κάνει ούτε ράμματα, ούτε τίποτα. Καλά, διαστρέμματα έχω πάθει, το κεφάλι μου έχει ανοίξει, ναι, αλλά το πιο χοντρό ήταν αυτό. Έκανα χειρουργείο. Ήμουν εκτός κοντά δέκα μήνες, σε όλη την αποθεραπεία μου, με φυσιοθεραπείες, ενδυνάμωση. Αλλά, γενικά, όσο περνάνε τα χρόνια, πρέπει να βάζεις και τη γυμναστική μέσα στο skate, γιατί αυτό δεν αντικαθιστά τη γυμναστική.
Σου γυμνάζει κάποια μέλη, αλλά ταυτόχρονα καταπονείς κάποια άλλα, γιατί πρέπει να αντέξουν τον πόνο, τον κραδασμό, οτιδήποτε συμβεί. Θέλει διατάσεις. Όσο μεγαλώνεις, πρέπει να είσαι σαν αθλητής. Μικρότερος δεν νιώθεις και πολύ, δεν σε νοιάζει κιόλας, την επόμενη μέρα είσαι κομπλέ. Τώρα χτυπάς και μετά από μία εβδομάδα πονάς ακόμα. Για να συνεχίσω να κάνω για πολύ ακόμα αυτό που γουστάρω προσπαθώ να φτιάξω το σώμα μου, ώστε να είναι έτοιμο.
Τους πρώτους μήνες ήταν τρέλα. Σκέψου ότι δεν μπορούσα να κάτσω. Ήμουν στην Καλαμπάκα για την αποθεραπεία και απλώς είχα φρικάρει. Δεν μπορούσα να περπατήσω, ήμουν με πατερίτσες. Μέχρι που το κατάλαβα και λέω: "Τα δίνεις όλα. Κάνεις τις γυμναστικές, τα πάντα, για να μπορέσεις να γυρίσεις και να κάνεις skate"».
Ο Θοδωρής είναι από εκείνους που έζησαν την αλλαγή στην κουλτούρα του skate με το πέρασμα των χρόνων. Από την εποχή που, όπως μου είπε, ζητούσαν κασέτες ή DVD από έναν φίλο που τύχαινε να έχει Ίντερνετ, για να δουν κόλπα, μέχρι τη σημερινή ηγεμονία των social, τα πράγματα έχουν αλλάξει.
«Αυτός που είχε Ίντερνετ κατέβαζε τα βίντεο και τα μοίραζε σε όλους. Από κει έβλεπες κόλπα που δεν τα είχες φανταστεί καν και προσπαθούσες να καταλάβεις πώς λειτουργεί, πώς να βάλεις τα πόδια σου, πώς να κάνεις τα πάντα για να τα καταφέρεις. Πλέον, στο Ίντερνετ σού τα αναλύουν όλα. Το θέμα είναι μετά να έχεις εσύ όρεξη να ασχοληθείς με αυτό το πράγμα. Γιατί θα σου φάει ώρες. Είναι ατελείωτος ο χρόνος που μπορείς να δοκιμάζεις κάτι και να αποτυγχάνεις.
Πλέον το skate είναι πιο mainstream, δεν είναι όπως ήταν παλιά. Όλα γύρω σου είναι skate. Ακόμα και το ντύσιμο, όλα. Τα ρούχα που βλέπεις γύρω σου σε ανθρώπους, τα περισσότερα είναι από skate εταιρείες. Γίνανε γνωστές με τα χρόνια, με το στυλ που έμεινε, με το στυλ που έφτιαξαν αυτοί».
«Παλιά έπρεπε να έχεις κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για να μπεις σε μια κλίκα σκεϊτάδων;» τον ρωτάω. «Όχι, δεν νομίζω» μου λέει. «Άμα πήγαινες σε μια πλατεία, έβρισκες κόσμο και έκανες skate, αντάλλαζες μια-δυο κουβέντες με τους ανθρώπους εκεί, σε αγκάλιαζαν κι αυτοί. Θα σε έβαζαν στην παρέα τους, να αράξετε μαζί, να κάνεις skate. Παίζει αυτό. Είναι ένα μέσο για να επικοινωνήσεις οπουδήποτε κι αν είσαι. Αν πας σε ένα μέρος στον κόσμο που έχει σκεϊτάδες, μπορείς να αράξεις μαζί τους και να μπεις κι εσύ στην παρέα. Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά σε ενώνει το ότι μπορείς να διασκεδάσεις μαζί με τον άλλον, ακόμα κι αν δεν γνωρίζεστε. Και την ίδια γλώσσα να μη μιλάς, πάλι περνάς όμορφα».
Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα των σκεϊτάδων της Θεσσαλονίκης είναι η έλλειψη skate parks. Όποιον και να ρωτήσεις, θα δεις αμέσως την απογοήτευσή του εξαιτίας του ότι σήμερα στην πόλη δεν υπάρχουν χώροι που να καλύπτουν τις ανάγκες τους. O Θοδωρής μου το επιβεβαίωσε.
«Skate parks στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχουν. Δύο υπήρχαν, τα οποία καταστράφηκαν. Εδώ, στον Ξαρχάκο, και το άλλο κάτω, στη Νέα Παραλία. Τα χαλάσανε και τα δύο, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, και αυτήν τη στιγμή υπάρχει ένα στο Πανόραμα, που είναι πολύ μακριά, κι άλλο ένα, ιδιωτικό, το Northpark, για το οποίο θέλεις επίσης μεταφορικό, αλλιώς κάνεις πολλή ώρα για να φτάσεις. Κάτι στο κέντρο, που να εξυπηρετεί κόσμο άμεσα, δεν υπάρχει. Θα πας εκεί που είναι όλοι, στον "Αλέκο", στο Δημαρχείο ή, αν έχεις παρέα, θα γυρνάς στην πόλη και θα κάνεις skate παντού».
Άκης Μπελέσης - «Κατσαρίδας»
«Τώρα, όπως είμαι εδώ, μπορώ να έρθω από την πλατεία και να πηδήξω πάνω από αυτήν τη γλάστρα. Μετά από κάποια φάση το μυαλό σου τα βλέπει όλα skate» μου λέει ο Άκης Μπελέσης, γνωστός και ως «Κατσαρίδας», όση ώρα μιλάμε δίπλα στον Λευκό Πύργο.
Το πόδι του παίζει μηχανικά με το skate του. Είναι 24, υπερκινητικός και πεισματάρης ή, αλλιώς, στα ντουζένια του όσον αφορά την ενασχόλησή του με το skate. Ο ίδιος μου εξηγεί ότι αυτό που κάνει ταιριάζει με το πώς είναι εσωτερικά ως άνθρωπος. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του έψαχνε να κάνει κάτι για να μη βαριέται, κάτι για να διοχετεύει την ενέργειά του. Από τη στιγμή που έπιασε το πρώτο του σανίδι μέχρι σήμερα δεν έχει περάσει μέρα που να μην έχει κάνει τα πάντα για να κάνει skate.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Από μικρό παιδί δεν έχω φύγει από δω. Ξέρω την πόλη στο παραμικρό, μέχρι και πού υπάρχει πετραδάκι στον δρόμο» ξεκινάει.
«Όλη μου τη ζωή ήμουν παιδί που γενικότερα ψαχνόταν. Πέρασα από bmx, ποδόσφαιρα, μπάσκετ, βόλεϊ, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Γενικά, ήμουν του αθλητισμού και φουλ υπερκινητικός, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να μην κάνω κάτι με ένταση. Δεν είμαι για τα απλά. Επίσης, είμαι άνθρωπος που δεν του αρέσουν τα εύκολα games. Μου αρέσει το challenge. Challenge accepted, όποιο κι αν είναι αυτό. Παθιάζομαι όταν κάτι έχει ανταγωνισμό. Βαριέμαι εύκολα, γι' αυτό θέλω κάτι που να είναι δύσκολο, για να μην έχω τον χρόνο να βαρεθώ. Ακόμα και τώρα το skate με φτάνει σε ένα level που θέλω να χτυπήσω τον εαυτό μου, επειδή νιώθω ότι ακόμα δεν ξέρω τίποτα. Δεν φτάνει ποτέ σε κορεσμό. Αυτό είναι το γαμάτο με αυτά τα αθλήματα.
Βαριέμαι εύκολα, γι' αυτό θέλω κάτι που να είναι δύσκολο, για να μην έχω τον χρόνο να βαρεθώ. Ακόμα και τώρα το skate με φτάνει σε ένα level που θέλω να χτυπήσω τον εαυτό μου, επειδή νιώθω ότι ακόμα δεν ξέρω τίποτα. Δεν φτάνει ποτέ σε κορεσμό. Αυτό είναι το γαμάτο με αυτά τα αθλήματα.
Εκεί όπου αράζουμε στη γειτονιά μου είναι ένας κολλητός μου, ο οποίος είχε αρχίσει ήδη, ήξερε να πηδάει και τέτοια. Εγώ το σνόμπαρα λίγο και καλά γιατί τους έβλεπα που κάνανε τη δική τους παρέα, ζήλευα και λίγο. Ήμουν 11, 12 χρονών. Με ρωτάει "γιατί δεν δοκιμάζεις λίγο;". Του λέω "δείξε μου την κίνηση". Μου δείχνει πού πρέπει να πατήσω και το κάνω με τη μία. Ο φίλος μου πωρώνεται, αρχίζει να πιάνει τα μαλλιά του και χοροπηδάει σε όλη τη γειτονιά. Για 1-,5 μήνα κάναμε μαζί, με το ίδιο skate, είκοσι λεπτά εγώ, είκοσι αυτός. Αγοράσαμε μαζί ένα σανίδι και πάλι το μοιράζαμε, μέχρι που μετά από 2-3 μήνες η μάνα μου είδε ότι το γουστάρω τέρμα και ότι θέλω όντως να ασχοληθώ με αυτό και από τότε μέχρι σήμερα δεν θυμάμαι να μην έχω κάνει τα πάντα για να κάνω skate.
Μετά το είδα πιο σοβαρά το πράγμα. Οι μεγάλοι βοήθησαν, με σαπόρταραν και ένας συγκεκριμένα, ο Θωμάς ο Κολούσης, με βοήθησε πάρα πολύ όταν ήμουν πιτσιρίκος. Με στήριξε. Μου έδινε σανίδια. Επτά σανίδια τον μήνα. Με στηρίξανε και οι μεγάλοι, έτσι μπόρεσα να πατήσω στα πόδια μου. Μετά, το 2012 βρήκα χορηγούς. Από πιτσιρικάς άρχισα. Το "Κατσαρίδας" βγήκε από αυτόν τον μεγάλο σκεϊτά που τον θαυμάζω και τον έχω πολύ ψηλά. Πήγαινα σε διαγωνισμούς στους οποίους δεν υπήρχε λόγος να πάρω μέρος, και στους μικρούς και στους μεγάλους, για να αποκτήσω εμπειρία και να καταπολεμήσω το άγχος μου. Μια μέρα σκάω στον Βόλο με αμάξι, φίλους και τέτοια, επειδή πάντα έβρισκα τρόπο να ταξιδεύω. Σκάω στην πλατεία και μου λέει "τι κάνεις εδώ, μωρή βρομοκατσαρίδα;". Το είπε όταν ήμουν 13-14 και μέχρι σήμερα με ακολουθεί».
«Έκανες φιλίες μέσα σε αυτά τα χρόνια;» τον ρωτάω.
«Αυτό είναι το skate. Δεν είναι απλώς ένα άθλημα, αυτό που βλέπουμε, ένα σανίδι με ξύλο. Είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, στου βοδιού το κέρατο να κρυφτείς, αν υπάρχει skater έχεις να μείνεις, έχεις την άκρη σου, χωρίς να τον ξέρεις καν. Μόνο επειδή κάνεις skate. Είναι community, είμαστε δεμένοι ο ένας με τον άλλον σαν να είμαστε οικογένεια».
Οι κουλτούρες του skate που πλέον έχουν καταλαγιάσει
«Πανκ, ροκ, χιπ-χοπ. Έχει καταλαγιάσει πλέον. Ο καθένας κάνει skate και προσαρμόζει το δικό του στυλ στο skate. Το διαμορφώνει όπως γουστάρει αυτός. Πλέον δεν είναι ένα βασικό στυλ και πρέπει να το ακολουθήσεις. Είναι πιο open minded η φάση μας. Ξέρεις, παλιά, στη χιπ-χοπ φάση, έπαιζε και λίγο beef, μεταξύ ποζεράδων όμως, όχι true, να τα διαχωρίζουμε. Είναι και πιο υγιής αυτή η φάση, έτσι όλοι γίνανε πιο φιλικοί. Γιατί όταν στο εξωτερικό προβάλλουν κάτι όμορφο για το skate vibe, οι Έλληνες προσπαθούν να το αναπαράγουν και εδώ, αλλά έχουν αυτό τον ελληνικό ανταγωνισμό μέσα τους. Δεν μπορούμε να το αποβάλουμε τόσο εύκολα αυτό το κακό συναίσθημα, το να ανταγωνιζόμαστε με κακία, όχι για να γίνουμε καλύτεροι από τον άλλον, χωρίς να θέλουμε να πατήσουμε πάνω του».
«Tι μπορώ να κάνω για να μάθω skate;»
Σχετικά με αυτό που με ρωτάνε συνήθως, «τι μπορώ να κάνω για να μάθω skate;», η μόνη συμβουλή που τους δίνω είναι ότι αν κάνεις κάθε μέρα, όλη μέρα skate, 24/7, και το παίρνεις μαζί σου μέχρι και στην τουαλέτα, λες και είναι παιδί σου, επί 6, 7, 8 χρόνια, θα μπορέσεις να φτάσεις στο σημείο να εξηγήσεις πολλά πράγματα στο skate. Θέλει να είσαι προσηλωμένος στους στόχους σου. Τα παιδιά που χτυπάνε, χτυπάνε επειδή δεν υπολογίζουν τις δυνατότητές τους. Πιστεύουν ότι έχουν ένα κόλπο, ενώ δεν το έχουν, κι έτσι έρχονται οι τραυματισμοί. Αν πιστεύεις και μένεις εντός των δυνατοτήτων σου, δεν χτυπάς ποτέ σοβαρά. Να μάθεις τα όνειρά σου. Ούτε εμένα μου ήρθε επιφοίτηση. Κάθισα κι έστυψα το μυαλό μου. Θέλει σίγουρα φαντασία. Φαντασία όσον αφορά τη Φυσική, για το πώς θα φέρεις στο σώμα σου.
Έκανα κάθε μέρα skate. Παράτησα το σχολείο, τα πάντα, δεν τελείωσα ποτέ, μόνο την υποχρεωτική εκπαίδευση, το γυμνάσιο, τα φόρτωσα όλα στον κόκορα. Βασίστηκα μόνο στο να φτιάξω κοινό, να κάνω την εταιρεία μου ή να φύγω στο εξωτερικό. Και αργά η γρήγορα θα το κάνω, θα δοκιμάσω την τύχη μου στο εξωτερικό. Θυσίασα πολλές δουλειές. Έζησα το να μην πηγαίνω σε δουλειές και να μην προσφέρω τίποτα στο σπίτι μου. Η μάνα μου το στήριξε αυτό από την αρχή και ήταν πάντα χορηγός μου. Μέχρι το 2012 όμως, μετά δεν την άφησα να ξαναπληρώσει.
Αυτό που με ζύμωσε είναι το πείσμα μου, το ότι δεν άκουγα τη γνώμη των άλλων. Γιατί πάντα υπάρχουν αυτοί που θέλουν να σου αλλάξουν πορεία, λες και ξέρουν το καλό σου καλύτερα από σένα. Το ιδανικό στο οποίο θέλω να φτάσω είναι να brand-άρω το όνομα μου ως «Κατσαρίδας» και να φτάσω σε ένα επίπεδο ώστε να μπορώ να πουλάω τα σανίδια μου και να ζω από αυτό, μέσα από αυτό που έχω χτίσει με το όνομά μου και τον ιδρώτα μου πάνω στο skate. Νομίζω ότι έχω το επίπεδο γι' αυτό, ότι αξίζω ένα σανίδι με το όνομά μου».
Λίγο πριν τον αφήσουμε, ανέβηκε στο skate του έτοιμος να ρολάρει ανάμεσα στα αμάξια. «Δεν μου είπες για το άγαλμα» του λέω. «Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν, είναι και θα είναι πάντα ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει στο skate για τη Θεσσαλονίκη» είπε κι έφυγε.
Χρίστος Καραγιαννίδης - «Crispi._ness»
Ο Crispi είναι ένα από τα νέα παιδιά που μπορεί κανείς να συναντήσει στα skate spots. Είναι μόλις είκοσι χρονών και ανήκει στους καινούργιους που μπήκαν σχετικά πρόσφατα στην όλη φάση.
«Ασχολούμαι γύρω στα πέντε χρόνια. Η αφορμή και το έναυσμα ήρθε στη ΣΤ' Δημοτικού. Είχα δει ένα παιδί κοντά στο σχολείο της γειτονιάς μου. Μου είχε αρέσει, είχα κρατήσει μια θετική εντύπωση και ως πιτσιρίκι προσπάθησα κι εγώ να δοκιμάσω, να μάθω πράγματα. Στην αρχή πήρα ένα σανίδι, ξεκίνησα να τσουλάω, προσπαθούσα να βρω την ισορροπία μου και να μάθω τα βασικά κόλπα.
Είμαι από Θεσσαλονίκη. Από Κάτω Τούμπα. Στο δημοτικό έβγαινα για skate κυρίως στο σχολείο που ήταν δίπλα στο σπίτι μου. Μαζευόταν κόσμος. Ήταν και δυο-τρία άτομα που έκαναν skate, οπότε είχα και μια παρέα. Μαζευόμασταν και κάναμε skate εκεί τα απογεύματα και τα μεσημέρια. Υπήρξε μια παύση, κυρίως στο γυμνάσιο, γιατί ψαχνόμουν και σαν άτομο να βρω το χόμπι μου. Προσπαθούσα να βρω τι μου αρέσει περισσότερο και να το εξελίξω. Μετά, το ξεκίνησα στη Γ' Γυμνασίου με αρχές λυκείου.
Το skate έχει έναν διαφορετικό τρόπο αντίληψης και σκέψης. Όταν πέφτεις, πεισμώνεις και δοκιμάζεις με περισσότερο νεύρο και θάρρος τα κόλπα, για να πετύχεις τον σκοπό σου. Σε πεισμώνει γιατί θέλεις κάθε μέρα να γίνεις καλύτερος, να εξελιχθείς και γενικώς έχεις πολύ μεγάλη ελευθερία.
Το skate έχει έναν διαφορετικό τρόπο αντίληψης και σκέψης. Όταν πέφτεις, πεισμώνεις και δοκιμάζεις με περισσότερο νεύρο και θάρρος τα κόλπα, για να πετύχεις τον σκοπό σου. Σε πεισμώνει γιατί θέλεις κάθε μέρα να γίνεις καλύτερος, να εξελιχθείς και γενικώς έχεις πολύ μεγάλη ελευθερία. Όταν είσαι στον δρόμο, σε φυσάει ο αέρας, έχει ωραίο καιρό και βγαίνεις. Ενώ έχει μποτιλιάρισμα, μπορείς να σκιπάρεις ανάμεσα στα αμάξια. Έχει μεγαλύτερη άνεση και ευκολία. Έχει και επικινδυνότητα, αλλά όσο περνάει ο καιρός αποκτάς μεγαλύτερη εξοικείωση και εμπειρία.
Είναι πολύ δύσκολο σε μια χώρα που δεν έχει τις απαραίτητες υποδομές, βασικά πάρκα, και τη νοοτροπία να αποδέχεται τέτοιου είδους σπορ να γίνεις επαγγελματίας και να το εξελίξεις, δηλαδή να μπορείς να ζεις από αυτό.
Λείπουν οι υποδομές, οι χώροι, που είναι ένας βασικός παράγοντας στον οποίο πρέπει να εστιάσουν η πολιτεία και το κράτος, αλλά κυρίως πρέπει να αλλάξουν η αντίληψη και η εικόνα που έχει ο καθένας για το skate. Δηλαδή να μην το βλέπει ως υποκουλτούρα, ως κάτι που είναι μόνο φασαρία, που δεν αποφέρει ούτε ένα καλό. Να το δει λίγο πιο συμπαθητικά, γιατί εν έτει 2020 το skate έχει μπει και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως και άλλα extreme αθλήματα. Είναι καλό να του δείχνουν περισσότερη προσοχή οι δήμοι. Να διοργανώνονται περισσότερα events έτσι ώστε να το αποδεχτεί και ο απλός κόσμος, που δεν ξέρει τι εστί skateboarding.
Τα τελευταία χρόνια έχει φύγει αυτή η παλιά αντίληψη που είχαν άνθρωποι μεγαλύτερης ίσως ηλικίας, που δεν ήξεραν και δεν ήταν εξοικειωμένοι με αυτό. Γι' αυτούς, πηγαίνουμε σε πλατείες, καταστρέφουμε μάρμαρα, δεν προσφέρουμε κάτι καλό στην κοινωνία, είμαστε άνθρωποι που μπορεί να ασχολούνται και με τα ναρκωτικά, σε ακραίες μορφές ας πούμε. Χωρίς να ξέρουν τον άλλον προσωπικά, ήταν προκατειλημμένοι απέναντί του. Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να αλλάζει αυτό γιατί ο κόσμος, μέσω της τηλεόρασης, του Ίντερνετ και των εκδηλώσεων που γίνονται αρχίζει λίγο να καταλαβαίνει ότι δεν είναι αυτό που είχε στο μυαλό του παλιά. Αλλάζει λίγο το φιξαρισμένο πράγμα που είχαν κατά νου».
Social media και skate
«Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, έτσι και τα social έχουν δύο όψεις. Το θετικό είναι ότι σίγουρα ανέβασαν το επίπεδο του skate. Ας πούμε, στο Ιnstagram μπορεί ο καθένας να ανεβάζει κάτι είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό και να γίνει αντιληπτός. Ένα παιδί μπορεί να είναι σε μια χώρα που κανένας δεν θα φανταζόταν ότι μπορεί να βγάλει άτομα που κάνουν skate. Μέσω των social έχει εξελιχθεί αυτό. Άτομα του χώρου μπορούν να δουν και τέτοια παιδιά.
Από την άλλη, παλιότερα δεν υπήρχαν τα βίντεο με "how to do something" για να μάθει και ο αρχάριος τα βασικά. Υπήρχαν κάποιες κασέτες που δεν έβγαιναν τακτικά. Μαζεύονταν λίγα άτομα, έδιναν το χαρτζιλίκι τους και τις παίρνανε. Και αυτό το έχω ακούσει από άτομα που έκαναν skate τη δεκαετία του '80 και του '90. Τώρα, ανοίγεις το κινητό σου, μπαίνεις στο YouTube και έχεις πρόσβαση σε εκατοντάδες χιλιάδες βίντεο από τα οποία μπορείς να μάθεις τα βασικά. Σίγουρα δεν αντικαθιστά την προσωπική επαφή που θα μπορούσες να έχεις με ένα άτομο, αλλά είναι μια βάση. Στον αντίποδα, έχουμε κάποια άτομα που μπορεί να ανεβάσουν πολύ καλό υλικό, να γίνει αντιληπτό για πολύ μικρό χρονικό διάστημα και μετά να το ξεχάσουν όλοι, ενώ παλιά έλεγαν ότι ο τάδε επαγγελματίας έκανε το τάδε κόλπο στο τάδε μέρος. Το είχαν ως σήμα κατατεθέν και έλεγαν "τον θυμάστε, αυτόν; Τον ξέρουμε" και για τα παιδιά ήταν πρότυπο. Τώρα, τα παιδιά μπορεί να ανεβάσουν ένα edit στο Ιnstagram για έναν που δεν είναι και πολύ επαγγελματίας κι έτσι να γίνει εύκολα αντιληπτός. Οπότε χάνεται λίγο η μπάλα, τα παιδιά ξεφεύγουν, έχουν διαφορετικά πρότυπα. Μπορεί, ας πούμε, να χάσουν την ταυτότητά τους, δηλαδή να φύγουν από το κομμάτι του skate και να πάνε στο κομμάτι του trending, της ποζεριάς. Βέβαια, όλα εξαρτώνται από το πώς το δέχεται ο καθένας, το πώς θα το εφαρμόσει στη ζωή του» λέει και σηκώνεται. Τον ευχαριστούμε και ανεβαίνει στο skate του πριν απομακρυνθεί.
Θα τους βρεις να σκανάρουν πεζοδρόμια, μάρμαρα και πλατείες. Άλλωστε τώρα, λίγο πριν βγούμε και πάλι, είναι άδειες από κόσμο. Για τον καθένα το skate είναι κάτι διαφορετικό, όμως για όλους είναι κάτι βαθύτερο από αυτό που εμείς μπορούμε να δούμε. Με την κάθε καλησπέρα, με τον κάθε φιλικό χαιρετισμό, με το συναίσθημα εκείνο που τους κάνει να νιώθουν ελεύθεροι, ρολάρουν στους δρόμους «ταΐζοντας» τη μεγάλη τους αγάπη. Από τα αγάλματα με φόντο τη θάλασσα, μέχρι τις πλατείες που φωτίζονται όταν νυχτώσει, οι σκεϊτάδες της Θεσσαλονίκης κρατούν την κουλτούρα του δρόμου ζωντανή και γοητεύουν ακόμη.
___________
Οι φωτογραφίσεις των skaters έγιναν προτού επιβληθούν τα περιοριστικά μέτρα στις μετακινήσεις, λόγω κορωνοϊού.
