Τις στιγμές πόνου και αγωνίας που έζησε όταν προ μηνών προσπάθησε να ανάψει την σόμπα και κάηκε περιέγραψε η Αντριέλα.
«Ήταν τρόμος, φόβος, λέω "αυτό ήταν, όσα έζησα, έζησα"» ανέφερε περιγράφοντας στον Alpha το ατύχημα που είχε στο σπίτι της στο Πήλιο επιχειρώντας να ανάψει την σόμπα, αλλά και την προσπάθεια ανάρρωσης και την μάχη που δίνει ακόμα. Για να την σώσει ο πατέρας της έκαψε και ο ίδιος τα χέρια του.
Όπως ανέφερε η κοπέλα μετά το ατύχημα οι πιθανότητες για να ζήσει ήταν ελάχιστες. «Τα περισσότερα τα έχω ξεχάσει. Είχα βγει και γύρισα σπίτι. Έκανε λίγο κρύο, δεν είχα προσέξει ότι η σόμπα ήταν λίγο αναμμένη. Πήρα το οινόπνευμα, βάζω το χαρτί, κι έτσι όπως έριχνα το οινόπνευμα, η φωτιά γύρισε προς το μπουκάλι με αποτέλεσμα να σκάσει στα χέρια μου, στα μαλλιά και στα ρούχα. Θυμάμαι να ουρλιάζω. Η μητέρα μου είχε πάθει σοκ και δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Θυμάμαι ότι ξύπνησε ο μπαμπάς, με τύλιξε με μία πετσέτα, με τα χέρια του προσπαθούσε να μου σκίσει ό,τι ρούχα είχαν απομείνει για να μην κολλήσουν στο δέρμα και θυμάμαι να με βγάζει έξω.
»Μετά ξαναμπήκε στο σπίτι γιατί η πετσέτα αυτή είχε πιάσει φωτιά και είχε και τον φόβο μην πιάσει φωτιά και το σπίτι. Σβήνει και την πετσέτα και μετά θυμάμαι πως ήρθε η μητέρα μου με σήκωσε και πήγαμε στο αυτοκίνητο», ανέφερε η κοπέλα για το περιστατικό.
Συνεχίζοντας η Αντριέλα είπε πώς έφτασαν στο νοσοκομείο του Βόλου: «Ο μπαμπάς μου είχε καεί στα χέρια, αλλά με πολλή δυσκολία οδήγησε μέχρι τον Βόλο, γιατί εγώ ζούσα στη Δράκεια. Εκεί με πολύ δυσκολία κατέβηκα και άρχισα να ουρλιάζω και να λέω "βοήθεια". Θυμάμαι απλά να έχω δέκα γιατρούς να με έχουν περικυκλώσει. Στη συνέχεια μεταφέρθηκα στο Γεννηματά και είχα την τύχη να έχω τους καλύτερους γιατρούς».
Ευχαρίστησε τους γιατρούς και όπως είπε «κάθε φορά που βρίσκομαι στο νοσοκομείο, δεν νιώθω πως βρίσκομαι σε ένα δύσκολο μέρος, γιατί από την αρχή μου έλεγαν "θα τα καταφέρεις, είσαι δυνατή", αλλά είναι πολύ δύσκολα ακόμα. Μέχρι τον Σεπτέμβρη έλεγα στους γονείς μου γιατί με έσωσαν».
«Έβλεπα τις φωτογραφίες του πώς ήμουν και το πώς είμαι τώρα. Όταν έβγαινα έξω, όλοι κοιτούσαν με λύπηση. Εμένα αυτό δεν με βοηθούσε. Από τον Βόλο, πήγα στη Ρόδο και όλοι με κοιτούσαν κι έκαναν τον σταυρό τους. Για εμένα αυτό ήταν πολύ άσχημο» πρόσθεσε η Αντριέλα. «Μέχρι τον Σεπτέμβρη που ήρθα να κάνω ένα χειρουργείο που είχαμε κανονίσει, τότε ήταν που με βοήθησαν και με ψυχολόγο».
»Τι πρώτες μέρες είχαν δώσει 5% ελπίδα στην μητέρα μου», εξομολογήθηκε η Αντριέλα. Σημείωσε πως ο ψυχολογικός πόνος ήταν μεγαλύτερος από τον σωματικό.
Η κοπέλα προτίθεται να συνεχίσει τις σπουδές του στην Αθήνα και θέλησε να στείλει ένα μήνυμα. «Να σταματήσουν να με κοιτάνε με λύπηση, είμαστε άνθρωποι όλοι. Δεν με βοηθάει να με κοιτάνε και να κάνουν τον σταυρό τους. Πολλές φορές λαμβάνω άσχημα σχόλια».
Με πληροφορίες του Alpha
