Ο Ντίσκο εισέβαλε στη ζωή μου πριν από 3 χρόνια περίπου. Τον πήρα από pet shop. Δεν είμαι καθόλου υπέρ της αγοράς κατοικιδίων από pet shop, ειδικά όταν υπάρχουν τόσα αδέσποτα που χρειάζονται σπίτι, αλλά όταν αντίκρισα τη μουτσούνα με χτύπησε κεραυνοβόλος έρωτας.
Από την πρώτη μέρα που ήρθαμε σπίτι θυμάμαι την κλασική, αγαπημένη του – νόμιζα – στάση που είχε όλη μέρα με τούρλα την κοιλάρα του και άραγμα χωρίς αύριο. Εδώ είμαστε, είπα, βρήκα το άλλο μου μισό. Η θαλπωρή αυτή δυστυχώς δεν κράτησε για πολύ γιατί τελικά είχα φέρει στο σπίτι μου τον απόγονο του σατανά. Στην αρχή θεωρήσαμε ότι σαν μικρό σκυλάκι όπως και όλα είναι απλά ζωηρό και παιχνιδιάρικο. Βέβαια, στην πορεία καταλάβαμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τρωκτικό ακούραστο πλάσμα με DNA από αρπακτικό της σαβάνας. O Ντίσκο έδωσε νέα διάσταση στη λέξη ζωηρός, άτακτος, εγωισταράς και καταστροφέας. Όταν κάνει κάποιος το λάθος να μην του δώσει σημασία ή να του δώσει υπερβολικά πολύ σημασία όταν δεν τη θέλει, ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως και ελευθερώνεται το θηρίο.
Συναντούσα στο δρόμο διάφορους ιδιοκτήτες «Γάλλων» οι οποίοι μου περιέγραφαν τα σκυλάκια τους ως αξιοζήλευτα ήρεμα και γαλήνια, δηλαδή κάτι που δεν είχε καμία σχέση με τον Ντίσκο και απορούσα «γιατί σε μένα;». Ένα από τα χειρότερα πράγματα που έχει κάνει ήταν ένα πρωί που αποφάσισε να κατουρήσει στο κεφάλι μου την ώρα που κοιμόμουν! Δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω από τα νεύρα. Έρχεται βέβαια η στιγμή του ύπνου, η μόνη στιγμή που ηρεμεί δηλαδή. Εκείνη η μικρή στιγμή θαλπωρής και γαλήνης που το «θηρίο» κοιμάται κουλουριασμένο πάνω μου, αράζοντας χωρίς αύριο με κάνει να ξεχνάω ακαριαία κάθε καταστροφή ή αταξία που έχει κάνει.
Φυσικά αξέχαστες είναι και οι στιγμές που ερωτοτροπεί με το αγαπημένο του μαξιλάρι, το φλογερό αυτό πάθος που υπάρχει με το μαξιλάρι είναι ξεκαρδιστικό, εκατομμύρια βιντεάκια και άπειρο γέλιο βγαίνουν κάθε φορά από αυτή την ρομαντική διαδικασία. Η φάτσα, το ύφος, η ματιά του ζωντανού αυτού είναι το πιο καλό και το πιο κακό του χαρακτηριστικό ταυτόχρονα. Δεν γίνεται να τον μαλώσεις γιατί σε κερδίζει με τη μία ό,τι αταξία ή ζαβολιά και να έχει κάνει. Κάτι που δυστυχώς τον έχει κάνει λίγο κακομαθημένο, αλλά δε βαριέσαι, στο τέλος της ημέρας μένεις με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου όταν τον κοιτάς στα μάτια και τον παίρνεις αγκαλιά και τελικά λες δεν έχει σημασία τίποτα.
Όσον αφορά τις γυναίκες, ο Ντίσκος είναι πιο πολύ ατραξιόν όταν είμαστε έξω παρά γκομενομαγνήτης. Και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει καμία τύχη όταν κυκλοφορεί δίπλα σε σκύλους τύπου Golden Retriever, αλλά πού και πού θα την εισπράξει την κολακεία του. Δεν μας πτοεί όμως αυτό επειδή έχουμε χαρακτήρα και άποψη! Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι ένα ζώο μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη συντροφιά χωρίς δεύτερη σκέψη, ειδικά αν τα συγκρίνω με κάποιους ανθρώπους που έχω συναντήσει ή ζήσει στο παρελθόν.
σχόλια