Η «κρυφή» ανακοίνωση που εμφανίστηκε στο Facebook έλεγε ότι θα γίνει ένα μυστικό event στο Χαλκιάς Παλλάς (το μαγαζί του Πετρολούκα Χαλκιά) με δείπνο αποτελούμενο από «φαγητό ελληνικών γάμων» (μπριζολάρα, ρύζι με αρακά, σαλάτα, φρούτα και κρασί), ένα θεατρικό με τίτλο Κόκκινος Γλάρος, drag show με τα κορίτσια από τις Κούκλες, μουσικά ταξίδια με μελοδραματικά τραγούδια και ένα τρικούβερτο γλέντι με κλαρίνα και 250 νύφες!
Κάπως έτσι το περιέγραφε το κείμενο της ανακοίνωσης και μέχρι να προλάβω να απαντήσω ήταν ήδη sold out! Που σημαίνει ότι μέσα σε κάνα δυο ώρες 400 άτομα δήλωσαν συμμετοχή σε ένα event που δεν διαφημίστηκε πουθενά, δεν πήρε είδηση κανένα μέσο και το διοργάνωνε κάποιος τύπος ο οποίος δεν ζει καν στην Ελλάδα (αλλά στη Μαδρίτη). Όλα αυτά τα στοιχεία μαζί έκαναν το γεγονός ακαταμάχητο, από αυτά που είναι αδύνατον να χάσεις.
Ο φίλος μου που μου έστειλε την ανακοίνωση (γνωστός του διοργανωτή) φρόντισε να βρει προσκλήσεις και το Σάββατο το βράδυ βρεθήκαμε σε ένα μαγαζί της πλατείας Καραϊσκάκη που απ' έξω δεν έχει ούτε ένα διακριτικό κι έτσι εύκολα το προσπερνάς, αν δεν σου δώσουν για σημάδι το σουβλατζίδικο (είναι κολλητά, στα αριστερά). Μπαίνοντας στο μαγαζί, το σοκ ήταν μεγάλο. Μπορντό και ξύλο, ατμόσφαιρα απροσδιόριστα νοσταλγική, λίγο '70s, πολύ '80s, 400 άτομα καθισμένα να τρώνε ήδη σαν σε χοροεσπερίδα κομματικής οργάνωσης το 1985: ήταν σαν να μπήκαμε στο DeLorean από το Back to the future και να διακτινιστήκαμε στο παρελθόν.
Το άλλοτε χλιδάτο και σήμερα εμφανώς παρηκμασμένο ντεκόρ έκανε τα παπιγιόν, τις γραβάτες και τα πέπλα να φαίνονται αλλόκοτα, αλλά έδινε στο περιβάλλον μια ανατριχιαστική γοητεία. Η αίσθηση που σου έδινε η οικειότητα που διαχεόταν στον αέρα ήταν ότι όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους και ήταν μια παρέα. Καθίσαμε πρώτο τραπέζι πίστα, αλλά με θέσεις τόσο στενόχωρες, που μόλις και μετά βίας μπορούσες να χωρέσεις, στη σειρά, και απέναντί μας κάθονταν άγνωστοι [στην πορεία της βραδιάς, βέβαια, γνωριστήκαμε – δύο από τα κορίτσια είχαν έρθει από τη Σκάρφεια και το Καινούργιο (Φθιώτιδα). Λίγο αργότερα μάθαμε ότι υπήρχαν στην αίθουσα άνθρωποι από κάθε μέρος της Ελλάδας –κάποιοι είχαν έρθει από την Κύπρο!–, και μάλιστα όλοι είχαν έρθει ειδικά για το event!].
Όταν έσβησαν τα φώτα και ο προβολέας φώτισε τον κομπέρ που κατέβαινε τη σκάλα ντυμένος με σμόκιν, ο χώρος μεταμορφώθηκε σε σκηνή από το «Blue Velvet». Η ατμόσφαιρα Ντέιβιντ Λιντς έγινε ακόμα πιο επιβλητική από την έναρξη του event, ένα καταπληκτικό χορευτικό μιας γκέισας που προλόγισε τον μονόλογο που θα ακολουθούσε.
Όση ώρα τα μαυροφορεμένα γκαρσόνια πηγαινοέρχονταν σερβίροντας τις μπριζολάρες και το κρασί, η αγωνία για το τι θα επακολουθούσε εντεινόταν και όσο παρακολουθούσα τους θαμώνες (καλοβαλμένοι άνθρωποι της μεσαίας τάξης) η περιέργεια χτύπαγε κόκκινο. Η μουσική που έπαιζε από CD ήταν ένα μείγμα από φάδο, φλαμένκο, όπερα, λάτιν, με Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και Ξυλούρη, προσεκτικά επιλεγμένη και κάπως εξωπραγματική μέσα στην καλτίλα του μαγαζιού.
Όταν έσβησαν τα φώτα και ο προβολέας φώτισε τον κομπέρ (τον διoργανωτή) που κατέβαινε τη σκάλα ντυμένος με σμόκιν, ο χώρος μεταμορφώθηκε σε σκηνή από το Blue Velvet. Η ατμόσφαιρα Ντέιβιντ Λιντς έγινε ακόμα πιο επιβλητική από την έναρξη του event, ένα καταπληκτικό χορευτικό μιας γκέισας που προλόγισε τον μονόλογο που θα ακολουθούσε. Κι εκεί που περιμέναμε κάτι ανάλαφρο και αστείο, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα έργο δραματικό που όσο περνούσε η ώρα γινόταν σπαρακτικό.
Ήταν ο μονόλογος μιας Φιλιππινέζας που την κακοποιούσαν όλα τα μέλη της οικογένειας στην οποία δούλευε και στο τέλος τους έσφαξε όλους, μικρούς-μεγάλους! Ήταν βασισμένος σε μια αληθινή φιλιππινέζικη ιστορία και γραμμένος από τον διοργανωτή (τον Γιάννη Λάμδα Λυμτσιούλη), με ένα πανέξυπνο σκηνοθετικό εύρημα: επειδή η πρωταγωνίστρια (Βιβή Ζαφείρη) ζει στη Μακρακώμη και ο συγγραφέας-σκηνοθέτης στη Μαδρίτη, εμφανίστηκαν μαζί στη σκηνή, παρουσιάζοντας μια «πρόβα» του έργου.
Στη διάρκεια του μουσικού διαλείμματος (το οποίο ήταν μέρος του προγράμματος, με κομμάτια που ακούγονται κατά τη διάρκεια εκδρομών στην Ιβηρική Χερσόνησο και στην Ιταλία) οι γρίφοι της βραδιάς άρχισαν ένας-ένας να λύνονται.
Την ώρα που οι σταρ από τις Κούκλες ετοιμάζονταν να εμφανιστούν, ο Γιάννης Λυμτσιούλης μου εξήγησε τι σχέση είχαν αυτοί οι 400 άνθρωποι μεταξύ τους και ποιος ήταν ο σκοπός της βραδιάς: όλοι οι θαμώνες έχουν γνωριστεί μεταξύ τους στις πολιτιστικές εκδρομές που διοργανώνει στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και στην Ιταλία και οι δεσμοί που έχουν αναπτυχθεί μεταξύ τους είναι συγκινητικοί. «Μένω μόνιμα στη Μαδρίτη και ταξιδεύω» εξηγεί. «Πιο πολύ στην Ιβηρική, αλλά και σε όλη τη Νότια Ευρώπη. Αυτό το πράγμα, που ξεκίνησε από ένα μπλογκ, ήταν η αφορμή να μαζευτούν ένα σωρό άνθρωποι και να γνωριστούν. Και είναι πια σαν ένα χωριό, με τα κουτσομπολιά, τις παρεξηγήσεις και την αγάπη. Το σημαντικότερο είναι ότι κανείς δεν είναι μόνος του.
Κάθε χρόνο οργανώνω θεματικά ταξίδια: "Ψηλά Τακούνια", κάτω στον Νότο, πολιτικά ταξίδια στον Βορρά με τίτλο "Χταπόδι και Σπέρμα", στο τρίγωνο του Νταλί, στην Ανδαλουσία. Το επόμενο θα λέγεται "Green car and happiness" και είναι σαν πολιτικό προσκύνημα στους Βάσκους: Ουναμούνο και Πασιονάρια από τη μια, πολύ ροκ από την άλλη. Στο ταξίδι στη Σικελία το concept ήταν η γιορτή, όπως την εννοεί ο Καβάφης. Από κει εμπνεύστηκα αυτήν τη συγκέντρωση και την ονόμασα "Melodrakma", αυτοσαρκαζόμενος κάπως μέσα στην κρίση. Αυτό που θα δείτε απόψε πατάει σε δύο πόδια, στην τέχνη, δηλαδή στο θέατρο, και στο γαμήλιο γλέντι. Και όλα αυτά μέσα σε έναν χώρο απρόσμενο, που κάνει όλη τη βραδιά σουρεαλιστική, το μαγαζί του Πετρολούκα Χαλκιά.
Προσπαθώ χρόνια να γράψω, αλλά από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου προσπαθώ να είμαι ρεαλιστής. Για κάποιον λόγο έκρινα ότι για να ζήσεις από το θέατρο, έπρεπε να πεθάνεις πρώτα, και επειδή έπρεπε να βιοποριστώ (βιοπορίζομαι από τον τουρισμό), το θέατρο ήταν πάντα σε δεύτερη μοίρα. Έργα μου έχουν ανέβει στην Ελλάδα, στο Λονδίνο, στη Ρώμη, στη Μανίλα, στο Λάος, στην Αδελαΐδα. Υπήρχε ανταπόκριση, αλλά δεν είχα ποτέ τα κότσια να πω "τώρα θα κάνω μόνο αυτό". Να ρισκάρω. Ήθελα να πατάω σε κάτι σίγουρο. Και μέχρι τα 35, που ήμουν μόνος μου, ήταν οk. Έζησα 5 χρόνια στις Φιλιππίνες, μετά πήγα έναν χρόνο στην Αμερική, μετά στην Ισπανία, όπου έκανα μάστερ. Δεν με ένοιαζε, έκανα ό,τι να 'ναι. Όταν αποφασίσεις όμως να αναλάβεις την ευθύνη ενός παιδιού, δεν γίνεται να κάνεις τη ζωή σου κι εκείνο να υποφέρει. Αυτό με καθόρισε. Μέσα από τα ταξίδια, όμως, είδα ότι υπάρχει ένας κόσμος (περί τα 3.000 άτομα!) που τον Γιάννη τον αγαπάει.
Ετοιμάζω θεματικές διαλέξεις που κάνω κατά τη διάρκεια των διαδρομών, σαν μαθήματα σε διαφορετικό έτος, κι όλο αυτό γίνεται ένα παιχνίδι. Και πέρα από το ότι το δέχεται ο κόσμος και συμμετέχει, κυρίως δεν νιώθει ότι τον κοροϊδεύουν. Έγινε έτσι κάτι ξεχωριστό, που έχει μέσα του πολλή αγάπη. Έβαλα μια ανακοίνωση και σε μερικές ώρες έγινε sold out. Απόψε μαζεύτηκαν εδώ 400 άτομα κι έμειναν άλλοι τόσοι απ' έξω!».
Τα γκαρσόνια έχουν ολοκληρώσει το σερβίρισμα των ποτών (τα μπουκάλια με το χύμα κρασί πάνε κι έρχονται) και ξανασβήνουν τα φώτα. Η Νάνα Μούσχουρη εμφανίζεται στη σκάλα και γίνεται πανζουρλισμός. Ακολουθεί η Εντίθ Πιάφ, η Μίλβα και ο κόσμος διασκεδάζει με την καρδιά του. Ο Γιάννης κάνει μια εισαγωγή για να τις υποδεχτεί και περνάει κι ένα κοινωνικό μήνυμα ότι όλοι είμαστε ίδιοι, ασχέτως προτιμήσεων, χρώματος δέρματος και σεξουαλικού προσανατολισμού. Η διαφορετικότητα είναι αυτή που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα. Η ανταπόκριση είναι εντυπωσιακή, ηλικιωμένες κυρίες και συνομήλικοί τους κύριοι με γραβάτες και παπιγιόν χειροκροτούν θερμά και στη συνέχεια φωτογραφίζουν την ντίσκο ντίβα, τη Μούσχουρη και τη Μίλβα στη σκηνή, αποθεώνοντάς τες. «Κοίτα να δεις», σκέφτομαι, «πόσο ανοιχτόμυαλοι είναι οι άνθρωποι όταν τους σερβίρουν κάτι με τον σωστό τρόπο».
Οι Κούκλες βγαίνουν και ξαναβγαίνουν και κάθε φορά ο ενθουσιασμός που προκαλούν είναι ακόμα μεγαλύτερος. Μετά, ανάβουν τα φώτα, παίζει το βίντεο της Melodrakma (ένα ξεκαρδιστικό βιντεοκλίπ με ένα ζευγάρι με διαφορετικά ενδιαφέροντα που «σκοτώνεται» στις διακοπές, αλλά με το Melodrakma ξαναστήνει από την αρχή τη σχέση του) και στη συνέχεια οι Κούκλες περνάνε από τα τραπέζια για να μαζέψουν συμμετοχές για την επόμενη εκδρομή!
Αυτό που επακολουθεί ξεπερνάει τον σουρεαλισμό και την πιο τρελή φαντασία. Η ορχήστρα (ένας κλαριντζής, ένας λαουτιέρης κι ένας με τουμπελέκι) ανεβαίνει στη σκηνή και ο Γιάννης με την ηθοποιό του μονολόγου (ντυμένη νύφη!) ανοίγουν τον χορό. Ξαφνικά, σηκώνονται όλες σχεδόν οι γυναίκες, κάθε ηλικίας, πιάνονται στον χορό πίσω τους και η πίστα γεμίζει νύφες με πέπλα κάθε χρώματος. Το γλέντι που ακολουθεί είναι τρικούβερτο, με τραγούδια γάμου από όπου υπάρχουν Έλληνες.
Το μυστικό event του Γιάννη ήταν η πιο διασκεδαστική βραδιά που έχω ζήσει στην Αθήνα εδώ και χρόνια. Φεύγοντας λίγο πριν από τις τρεις (οι μοναδικοί απ' όλες τις παρέες), βλέπαμε μόνο χαρούμενα πρόσωπα και ανθρώπους που διασκέδαζαν με την καρδιά τους. Όσο κι αν σιχαίνομαι τις οργανωμένες εκδρομές, σχεδόν με έπεισαν να πάω μαζί τους στο επόμενο ταξίδι τους.
