Μέχρι πριν από λίγα χρόνια με δυσκολία θα πιστεύαμε ότι η Ελλάδα έχει κάποια στενή σχέση με το παρκούρ, πόσο μάλλον ότι έχει μία αξιόλογη κοινότητα από freerunners.
Η μοίρα, εξάλλου, και η ανάδειξη- προώθηση αστικών αθλημάτων δρόμου στην χώρα του μπάσκετ και φυσικά του ποδοσφαίρου, είναι λίγο πολύ γνωστή.
Κι όμως, εδώ και λίγες μέρες τον τίτλο του κορυφαίου freerunning αθλητή σε ολόκληρο τον κόσμο (!) κατέχει ένας 19χρονος από την Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης. Ο Δημήτρης Κυρσανίδης, a.k.a DK, είδε το όνειρο του να γίνεται πραγματικότητα την περασμένη εβδομάδα όταν κατέκτησε την πρώτη θέση στον τελικό του Red Bull Art of Motion στην Σαντορίνη.
Εγώ το παρκούρ δεν το νιώθω σαν άθλημα, δεν ξέρω. Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ με αυτό που λέω αλλά για μένα είναι κάτι περισσότερο. Είναι τρόπος ζωής. Είναι τέχνη. Μια τέχνη του σώματος σου
Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, τα τελευταία δύο χρόνια ήταν εμφανές ότι κάτι "έβραζε", τουλάχιστον στην πόλη της Θεσσαλονίκης: Τα απανωτά jams (μαζικές προπονήσεις) σε πάρκα του κέντρου, και οι όλο και μεγαλύτερες παρέες παιδιών που αθόρυβα και χωρίς να το κάνουν θέμα – ή θέαμα- προπονούνταν καθημερινά στην Νέα παραλία, μπροστά από την Αγία Σοφία, ή στον Ξαρχάκο, προμήνυαν ότι η τάση του freerunning θα εξαπλωνόταν όλο και περισσότερο στην χώρα.
Ανάμεσα στα παιδιά αυτά πρωτοστατούσε πάντα και ο Δημήτρης, ο οποίος εκτός από παγκόσμιος πρωταθλητής είναι και ο μοναδικός Έλληνας που ανήκει πια στην οικογένεια της Red Bull.
Το ραντεβού για την συνάντησή μας δόθηκε στο Δημοτικό Αθλητικό Κέντρο Ευόσμου όπου ανάμεσα σε ζέσταμα και σε διάφορες φιγούρες που μας έκαναν να θέλουμε να κοιτάμε αλλού από την τρομάρα- χωρίς να τα καταφέρνουμε- ο Δημήτρης μας διηγήθηκε την πορεία του μέχρι την κορυφή.
Είχες σχέση με τον αθλητισμό πριν από το παρκούρ;
Με τον αθλητισμό είχα σχέση από παιδί. Αρχικά πήγαινα κολύμβηση, μετά tae kwon do, στίβο, έπειτα ποδόσφαιρο όπως όλα τα παιδιά, κτλ. Ήθελα ανέκαθεν να δοκιμάζω καινούρια πράγματα. Τότε όλα τα παιδιά στην ηλικία μου ασχολούμασταν και με κάτι σχετικό, δεν είχε αρχίσει τόσο πολύ όλο αυτό με το ίντερνετ.
Και το παρκούρ πώς μπήκε για πρώτη φορά στη ζωή σου;
Με το παρκούρ ασχολούμαι από 12 χρονών, εδώ και επτά χρόνια δηλαδή. Έπαιζα μπάλα κάπου, θυμάμαι, όταν ήρθε ένα παιδί μεγαλύτερο μου και άρχισε να προπονείται μόνος του. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα από κοντά κάτι τέτοιο και ήξερα αμέσως ότι θέλω να μάθω περισσότερα. Εκείνο το παιδί λοιπόν χρειάστηκε κάποια στιγμή την βοήθεια μου. Είχε χάσει κάτι και τον βοήθησα να το βρει οπότε του είπα "τώρα μου χρωστάς, θέλω να μου μάθεις αυτό που κάνεις". Δεν με πήρε όμως και πολύ σοβαρά μάλλον, γιατί χρειάστηκε να τον.. κυνηγήσω. Σιγά σιγά γνώρισα την παρέα του, και ξεκίνησα μαζί τους. Έτσι άρχισαν όλα.
Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στο freerunning;
Το διαφορετικό. Το ιδιαίτερο στο free running είναι ότι κάθε μέρα έχεις να περιμένεις κάτι καινούριο. Ενώ στα άλλα αθλήματα απλά βελτιώνεσαι – ενώ όλα τα υπόλοιπα μένουν ίδια- στο παρκούρ κάθε μέρα μαθαίνεις και κάτι διαφορετικό. Με τον καιρό άρχισα να το αγαπάω όλο και πιο πολύ. Βγαίναμε έξω με τα παιδιά, κάναμε προπονήσεις ώρες ολόκληρες χωρίς να καταλαβαίνουμε πως περνάει η μέρα, και αυτό και μόνο με έκανε να νιώθω χαρούμενος.
Έπειτα;
Σε λιγότερο από ένα χρόνο άρχισα να βάζω στόχους. Μόνος μου. Δεν το έλεγα ούτε στους φίλους μου. Έλεγα ας πούμε, πρέπει να κάνω το καλύτερο sideflip. Μόλις το κατάφερνα έβαζα επόμενο στόχο, και μετά επόμενο. Όχι για να γίνω "ο καλύτερος", καλύτερος απ' τους άλλους δηλαδή. Δεν με ενδιέφερε αυτό ακόμα και σαν νοοτροπία αν θες. Ο στόχοι ήταν προσωπικοί. Ήθελα απλά να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Έτσι λειτουργώ ακόμα και τώρα.
Και πώς μαθαίνει κάποιος να τα κάνει όλα αυτά; Πώς "μαθαίνεται" το παρκούρ;
Είμαστε όλοι 100% αυτοδίδακτοι. Ό,τι βλέπαμε από το You Tube κι από ταινίες προσπαθούσαμε να τα κάνουμε. Και προπονήσεις όπου να 'ναι κάναμε, σε σχολεία, πάρκα, και τώρα ακόμα εκεί πηγαίνουμε. Το free running είναι δρόμος. Είναι τσιμέντο. Εκεί μαθαίνεις σωστά, εκεί ανήκεις, κι εκεί πρέπει να δουλέψεις.
Δεν είναι επικίνδυνο όμως αυτό;
Μπορεί να φαίνεται επικίνδυνο, αλλά δεν είναι. Ξεκινάς σιγά σιγά. Κίνηση με την κίνηση, τούμπα με την τούμπα. Μαθαίνεις να ελέγχεις το σώμα σου, μαθαίνεις να ελέγχεις τον τρόπο που θα πέσεις. Εγώ τόσα χρόνια έχω πάθει μόνο δύο διαστρέμματα στον αστράγαλο, κι αυτά από βλακεία χωρίς να κάνω κάτι δύσκολο. Είναι βασικό το να ξεκινήσεις από τα σκληρά. Αν δεν μάθεις στο γρασίδι και στο τσιμέντο χάνεις το νόημα και δεν θα μπορέσεις μετά και να ανταπεξέλθεις.
Αλήθεια, ποια είναι η διαφορά παρκούρ και freerunning;
Το παρκούρ έχει να κάνει με την άμεση και την πιο γρήγορη δυνατή μετακίνηση από ένα σημείο Α σε ένα σημείο Β, ξεπερνώντας με τις σωματικές σου ικανότητες τα όποια εμπόδια. Το freerunning δεν έχει συγκεκριμένο στόχο. Εκεί δεν μετράει και τόσο η ταχύτητα της κίνησής σου όσο η ομορφιά της. Εγώ ασχολούμαι και με τα δύο.
Είναι άθλημα το freerunning, έτσι;
Εγώ να σου πω δεν το νιώθω σαν άθλημα, δεν ξέρω. Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ με αυτό που λέω αλλά για μένα το freerunning είναι κάτι περισσότερο από ένα άθλημα. Είναι τρόπος ζωής. Είναι τέχνη. Μια τέχνη του σώματος σου, 100% δημιουργική διαδικασία.
Ποια βήματα ακολουθήθηκαν ώστε να φτάσεις σήμερα στην πρώτη θέση;
Όπως σου είπα έβαζα από την αρχή στόχους. Από ένα σημείο και μετά άρχισα να σκέφτομαι πώς θα μπορούσα να έρθω σε επαφή με ξένους πρωταθλητές, πώς θα με μάθουν κτλ. Το 2012 πήγα με τους φίλους μου στο Red Bull Art of Motion στη Σαντορίνη για τα προκριματικά. Ήμουν όμως 17 ακόμα, και οριακά δεν μπόρεσα να διαγωνιστώ. Έκανα όμως προπονήσεις κι εκεί βρήκα και τον πρώτο μου σπόνσορα. Σιγά σιγά ακολούθησαν με την βοήθεια του σπόνσορα και διάφορα ταξίδια στο εξωτερικό. Μέχρι τώρα έχω πάει Βερολίνο, Στουτγάρδη, Κοπεγχάγη, και στην Ιταλία τον Ιούλιο που μας πέρασε, όπου βγήκα τρίτος. Το καλοκαίρι του 2013 ξαναπήγα στην Σαντορίνη και βγήκα 7ος, ενώ ήμουν και ο μόνος Έλληνας που πέρασε στον δεύτερο γύρο.
Και από την έβδομη θέση πέρσι τι μεσολάβησε μέχρι την φετινή πρωτιά; Πήγες αποφασισμένος για την νίκη;
Όχι καμία σχέση. Ποτέ δεν πάω σε έναν διαγωνισμό με την νίκη στο μυαλό μου. ΠΟΤΕ. Νομίζω κανένας σε αυτό τον χώρο. Δεν υπάρχει αυτή η πίεση και το άγχος όπως με τα υπόλοιπα αθλήματα, ούτε ο ανταγωνισμός. Επικρατεί μια χαλαρότητα, ένας χαβαλές αν θες. Είναι ένα σπορ θα λέγαμε καλοπροαίρετο. Η Νο1 προτεραιότητα μας είναι να περάσουμε πάνω απ' όλα καλά! Πάντα θα σκεφτούμε το after party ας πούμε (γέλια). Στα άλλα αθλήματα νομίζω έχει χαθεί το νόημα της χαράς. Τους βλέπεις όλους σοβαρούς, πιεσμένους, μιλάνε άσχημα μεταξύ τους κτλ.. Για να σου απαντήσω όμως, αυτό που μεσολάβησε από πέρσι είναι η εμπειρία μου σε άλλους διαγωνισμούς. Είναι άλλο πράγμα το να είσαι καλός, και εντελώς άλλο το να ξέρεις να διαγωνίζεσαι σωστά.
Σήμερα πόσες ώρες προπονείσαι πλέον;
Σίγουρα 4-5 ώρες καθημερινά. Το λιγότερο. Κάποτε μπορεί να κάναμε προπόνηση με τα παιδιά και δώδεκα ώρες τη μέρα!
Ποια είναι η σχέση της Ελλάδας με το παρκούρ; Το παίρνει ο κόσμος στα σοβαρά ή μπα;
Η σκηνή στην Ελλάδα μεγαλώνει συνέχεια. Το freerunning τώρα ξεκινάει στην χώρα μας, και ξεκινάει πολύ δυναμικά. Τα τελευταία τρία χρόνια έγινε ένα μεγάλο μπαμ. Βλέπαμε κόσμο από άλλες πόλεις να έρχεται στα jams, και όλο και περισσότερους γονείς να ενδιαφέρονται να γράψουν τα παιδιά τους στην Parkour Action (την πρώτη ακαδημία παρκούρ στην Ελλάδα, όπου διδάσκω κι εγώ). Σήμερα η κοινότητα μετράει γύρω στα εκατό άτομα μόνο στην πόλη μας. Από την άλλη, η αλήθεια είναι ότι ακόμα κάποιοι επιμένουν να υποτιμούν το παρκούρ. Ας πούμε, ο χώρος της ενόργανης ήταν πάντα πολέμιός μας. Μας θεωρούν "του δρόμου". Η μεγάλη μας διαφορά είναι ότι αυτοί ζουν με τους κανόνες της λεπτομέρειας, και όλες οι φιγούρες τους είναι copy paste. Στο παρκούρ ο μόνος κανόνας είναι να έχεις τη δική σου προσωπικότητα. Ίσως τελικά και να μην θέλουμε να μας "πάρουν στα σοβαρά" !
Φαντάζομαι μετά την νίκη πολλά μικρότερα παιδιά σε θαυμάζουν. Τι συμβουλές θα έδινες σε ένα παιδί που ξεκινάει τώρα;
Το μυστικό είναι η εξάσκηση, η υπομονή και η επιμονή. Θέληση και πείσμα, και πάνω απ' όλα να μην απογοητεύονται από τις αποτυχίες. Η αποτυχία είναι μες το πρόγραμμα. Και φυσικά μακριά από τσιγάρο, ναρκωτικά, αλκοόλ.
Εσύ ποιους αθλητές θαυμάζεις με τη σειρά σου;
Οι top για μένα είναι o Pasha Petkuns από την Λετονία, ο Cherepko Semen από την Ρωσία, και ο Paulo Victor Freitas από την Βραζιλία. Οι καλύτεροι γενικά στον χώρο είναι οι Ρώσοι που είναι και οι πιο "τρελοί" απ' όλους, και οι Ισπανοί που έχουν την καθαρότερη κίνηση.
Πώς προέκυψε η "μεταγραφή" σου στην οικογένεια της Red Bull;
Αυτό κι αν ήταν έκπληξη! Μια μέρα πριν τον τελικό στην Σαντορίνη, και χωρίς να το περιμένω, με πλησίασαν στο ξενοδοχείο οι άλλοι τέσσερις freerunning αθλητές που εκπροσωπούν την εταιρεία. Είχα ζητήσει την προηγουμένη από τον έναν ένα περικάρπιο, οπότε υπέθεσα ότι γι' αυτό έρχονται. Μου έδωσαν το περικάρπιο, μου φόρεσαν κι ένα καπέλο της Red Bull γελώντας, και κάποια στιγμή μου λένε Welcome to the family. Εγώ για ώρα δεν καταλάβαινα τι γίνεται. Χωρίς να το καταλάβω έγινα ο πέμπτος της διεθνούς παρέας που έχει ως βασικό χορηγό την Red Bull, και σαν να μην έφτανε αυτό την επόμενη μέρα βγήκα πρώτος. Ακόμα και τώρα που μιλάμε δυσκολεύομαι να το πιστέψω!
Εκτός από το freerunning, Δημήτρη, πώς αλλιώς περνάς τον χρόνο σου; Βγαίνεις έξω, έχεις άλλα χόμπι;
Βγαίνω βόλτες, αλλά πάντα έξω. Δεν πάμε σε μαγαζιά δηλαδή, είναι άλλος ο τρόπος ζωής μας. Γιατί να πληρώσω τα μαλλιοκέφαλά μου σε ένα μπαρ; Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό. Αυτό που με ευχαριστεί εμένα είναι να είμαστε όλοι μαζί. Σε ένα πάρκο, παρέα. Άλλο αγαπημένο χόμπι είναι φυσικά το break dance. Είμαι στο Black Out Crew με το οποίο βγήκαμε πρώτοι στα Βαλκάνια στο τελευταίο Battle of the Year. Εγώ είμαι αυτός που κάνει τις τούμπες στον αέρα (γέλια). Να, τώρα την Πέμπτη μεθαύριο θα πάμε με τα παιδιά στην Γερμανία εκπροσωπώντας την Ελλάδα στο παγκόσμιο Battle.
Επόμενα σχέδια, όνειρα;
Όσα περισσότερα ταξίδια γίνεται! Τώρα επόμενος σταθμός είναι το Βέλγιο, και τον Φεβρουάριο ετοιμάζομαι για Καλιφόρνια. Το μεγάλο μου όνειρο όμως είναι να μπορέσω κάποια στιγμή να κάνω στην πόλη μας ένα μεγάλο επαγγελματικό παρκο-ακαδημία για παρκούρ, σαν αυτά που υπάρχουν στο εξωτερικό. Το αγαπάμε εμείς το τσιμέντο :)
______________________________
σχόλια