Ηρθε στην Ελλάδα πριν λίγους μήνες για το promotion της ταινίας A green story, με θέμα τη ζωή ενός επιτυχημένου Ελληνοαμερικανού. Αλλά επειδή μάλλον τού...άρεσε, ξαναήρθε! Ο γνωστός αμερικανός ηθοποιός Εντ Ο'Ρος μάς εξηγεί για ποιόν λόγο...
Συνέντευξη στον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ.
Διαθέτει την αύρα ενός κλασσικού χολιγουντιανού σταρ. Μιλά με προφορά βαριά, ένας τύπος που θα μπορούσε να παίζει τον γκάνγκστερ σε παλιές ασπρόμαυρες ταινίες του Χόλιγουντ. Αλλά αυτός βρέθηκε εκείνα τα χρόνια μετανάστης στην Αμερική με την οικογένειά του από την Τσεχοσλοβακία. Αφού έκανε διάφορα χειρωνακτικά επαγγέλματα – άλλωστε μεγάλωσε σε μια εργατική οικογένεια του Πίτσμπουργκ- κατέληξε στο σινεμά, παίζοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σημαντικές ταινίες όπως Full Metal Jacket, Lethal Weapon, Dick Tracy, Cotton Club και συνεργαζόμενος με σκηνοθέτες όπωs ο Κόπολα, ο Γουόλτερ Χιλ, ο Κιούμπρικ, ο Γουόρεν Μπίτι κ.α. Κορυφαία, σε επίπεδο δημοφιλίας, στιγμή του, απόπου ίσως τον θυμάστε οι περισσότεροι, ήταν όταν υποδύθηκε τον Γεωργιανό γκάνγκστερ Βίκτορ Ρόστα, θανάσιμο αντίπαλο του Ρώσου 'μπάτσου' Σβαρτσενέγκερ στην ταινία Red Heat. Ο Σβαρτσενέγκερ πηγαίνει να τον 'παραλάβει' από την Αμερική όπου τον έχουν συλλάβει και αναγκάζεται να συνεργαστεί γι'αυτόν τον σκοπό με τον Αμερικανό 'μπάτσο' Τζέιμς Μπελούσι. Μια χορταστική -ψυχροπολεμική-περιπέτεια, γυρισμένη από τον μετρ Γουόλτερ Χιλ έναν χρόνο πριν την πτωση του Τείχους, με γρήγορους ρυθμούς και τον Εντ Ο' Ρος να παίζει πειστικότατα έναν 'αηδιαστικό' και απεχθή κακοποιό. Ο ίδιος ομολογεί ότι πολλοί άνθρωποι του χώρου τού είπαν ότι για αυτή του την ερμηνεία πιθανόν να άξιζε να πάρει το όσκαρ. Πάντως έχει τιμηθεί με το σημαντικότατο βραβείο Screen Actors Guild Award για τη συμμετοχή του στην τηλεοπτική σειρά Six Feet Under.
Ωστόσο η συνέχεια δεν ήταν εκείνη που περίμενε ο ίδιος. «Δεν ήρθαν οι ρόλοι που ίσως ήθελα. Το αποτέλεσμα ήταν να αλλάξω τον ατζέντη που με αντιπροσώπευε και κάπως έτσι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως προσδοκούσα. Δεν λέω βέβαια ότι δεν είμαι ικανοποιημένος από την καριέρα που έκανα. Όταν συνεργάζεσαι με σκηνοθέτες όπως ο Κιούμπρικ και ηθοποιούς όπως ο Ολίβιε, ε, τότε μάλλον θα είσαι αχάριστος εάν έχεις παράπονο από την επαγγελματική πορεία σου».
Τέλος, όσον αφορά την πολιτική ο Εντ Ο'Ρος δεν πολυσυμπαθεί τον Ομπάμα και είναι 'κομματάκι' Ρεπουμπλικανός. Αλλά πάλι, σ'αυτή τη ζωή, ποιός είναι τέλειος;
-Πώς βρεθήκατε στον χώρο της υποκριτικής; Προερχόσασταν από μια φτωχή οικογένεια του Πίτσμπουργκ.
«Ξεκίνησα να δουλεύω σε εργοστάσιο ατσαλιού. Αλλά ήξερα ότι αυτό δεν ήταν για μένα. Στα είκοσί μου χρόνια πήρα ένα λεωφορείο και πήγα στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσω τραγούδι. Ο δάσκαλός μου, ο Ραλφ Λουάντο με προέτρεψε να στραφώ και στην υποκριτική. Οπότε πήγα στο Στούντιο τής Στέλα Άντλερ. Μετά δούλεψα σε παιδικό θέατρο και οπουδήποτε μπορούσα, σε οφ Μπρόντγουει παραστάσεις κ.λπ. Ακολούθησε η μετάβασή μου και η παραμονή μου για κάποια χρόνια στην Ευρώπη. Επέστρεψα στην Αμερική το 78-79 και μετακόμισα στην Καλιφόρνια. Και το 1983 συμμετείχα στο Κότον Κλαμπ του Φράνσις Κόπολα, με Ρίτσαρντ Γκιρ, Νταιάν Λέιν, Γκρέγκορι Χάινς κ.α. Και μετά το έριξα στο...διάβασμα».
-Δηλαδή;
«Ξεκινησα να διαβάζω ρωσική λογοτεχνία, γερμανική, τσεχοσλοβάκικη κ.α. Ιψεν, Γκόρκι, Τσέχοφ, Στρινμπεργκ. Πώς ήταν η ζωή στον κόσμο και τις αιώνιες, διαχρονικές αξίες που δεν αλλάζουν ποτέ. Διψούσα να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα ώστε διαθέτοντας μέσα μου γερό υλικο, να κάνω τους ρόλους μου πιο πιστευτούς.. Πήγαινα στα μουσεία κι έβλεπα τους μεγάλους ζωγράφους Ντίρερ, Ντελακρουά, Ερνστ κ.λπ. Μελετούσα τη σύνθεση, την έκφραση, το φως, τα χρώματα, τα σχέδια. Η ιστορία ενός ζωγράφου είναι η ιστορία μια ζωής . Προσπάθησα κι εγώ να ζωγραφίσω αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνω και τόσο καλά. Ίσως τώρα που σκοπεύω να βγω στη σύνταξη να πρέπει να ασχοληθώ με κάτι παραπλήσιο π.χ. να βάφω σπίτια! Εκεί ίσως τα καταφέρω καλύτερα....».
-Πάντως και στο Χόλιγουντ σχετικά γρήγορα ξεχωρίσατε. Με το Red Heat σάς έμαθαν όλοι.
«Είναι αλήθεια ότι έγινα γνωστός αλλά απέκτησα κι ένα πρόβλημα αφού στη συνέχεια μού προτείνονταν συνέχεια ρόλοι Ρώσων μαφιόζων...»..
-Σάς άρεσε αυτο ή όχι; Από τη μια είχατε δουλειά από την άλλη παραμόνευε ο κίνδυνος τής τυποποίησης.
«Ηταν κάπως περίεργα. Με ήθελαν σε αυτόν τον ρόλο για πολλές τηλεοπτικές σειρές αλλά εγώ δεν ήθελα. Γιατί εγώ ήθελα να παίζω σε φιλμ. Επειτα η στάση μου ηταν: εντάξει, έπαιξα αυτόν τον ρόλο. Παίζοντάς τον συνέχεια, πού θα με βγάλει; Εδώ βεβαίως μπορείς να με αντικρούσεις γιατί έπαιξα και στο Six Feet Under τον Ρώσο. Αλλά ήταν αυτός ήταν διαφορετικός, δεν ήταν γκάνγκστερ αλλά ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή. Εγώ επεδίωκα την ποικιλία και μέσα από τους ρόλους να εξελιχθώ σαν προσψπικότητα.Υπήρξαν φορές που δούλεψα με πολύ λίγα λεφτά επειδή μού άρεσε ο ρόλος. Δεν δούλεψα ποτέ για το χρήμα. Ίσως και να έκανα λάθος, ποιός ξέρει; ( γέλια ). Το χρήμα το θεωρώ εργαλείο. Εγώ ήθελα να προχωρήσω με καλύτερους και πιο ενδιαφέροντες ρόλους ενώ το Χόλιγουντ σε θέλει σε ρόλους που θεωρεί ότι σε χρειάζεται. Και ίσως αν είχα μεγαλύτερους ανθρώπους πίσω μου ατζέντηδες κ.λπ. που θα μού άνοιγαν περισσότερες πόρτες, ίσως είχα καταφέρει να κάνω μεγαλύτερους και σπουδαιότερους ρόλους. Αλλωστε για τον ρόλο του Βίκτορ Ρόστα πολλοί άνθρωποι του χώρου μου είχαν πει ότι ίσως αξιζα μια υποφιότητα για Οσκαρ. Δεν ήταν η δική μου γνώμη αυτό, άλλοι το είπαν. Επίσης δεν κυνηγώ τα βραβεία παρότι κέρδισα αρκετά με σπουδαιότερο το Screen Actors Guild Award για την ερμηνεία μου στο Six Feet Under. Πηγαίνω στη δουλειά κι αυτό μετράει για μένα. Απο κει και πέρα ό,τι είναι να έρθει θα έρθει. 'Παιζουν' πολλά στο να κερδίσεις Οσκαρ. Και πολλοί αιχμαλωτίζονται από την επιθυμία τους να το κερδίσουν και αποπροσανατολίζονται».
-Αν τώρα κοιτάξετε πίσω και κάνετε έναν απολογισμό τού τι σάς έδωσε η υποκριτική, πέρα από λεφτά και δόξα, τι θα λέγατε;
«Ότι υπάρχει στο αίμα μου. Σαν ηθοποιός πάντοτε εξετάζεις τον εαυτό σου, κοιτάζεις να εξελιχθείς μέσα σου, να ωριμάσεις. Κάποιες φορές τα καταφέρνεις, κάποιες άλλες όχι. Η ιδέα τού να βλέπεις τις ζωές άλλων ανθρώπων και να τους ενσαρκώνεις στο πανί. Για μένα αυτό είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από το να κάνεις απλώς μια καλοπληρωμένη δουλειά. Αλλωστε έκανα άλλες δουλειές κι εγώ. Ήμουν μάνατζερ σε εταιρεία αυτοκινήτων, σε ασφαλιστική εταιρεία κ.α. Αλλά αυτά είναι μονοδιάστατα και κάπως βαρετά.. Ενώ χρειάζονται τόσα πολλά να κάνεις και να μάθεις για να ασχοληθείς με την ηθοποία: λογοτεχνία, ζωγραφική.
-Παρεμπιπτόντως, ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
«Δύσκολο να απαντήσω. Ισως ο Ντιρερ. Το βάθος και η έκφραση που έχει στους χαρακτήρες του, η δυναμική, η δραματικότητα. Επίσης ο Ντελακρουά. Η κάποιος σαν τον Μαξ Ερνστ που είναι πολύ υπαρξιστής. Αυτά τα πραγματα ιντριγκάρουν το μυαλό να ασχοληθεί με οράματα για το πώς έβλεπαν αυτοί οι ζωγράφοι τον κόσμο. Τότε αρχίζεις και σκέφτεσαι για το πώς βλέπεις εσύ τον κόσμο. Ο κάθε άνθρωπος που βρίσκεται γύρω σου 'σε ταϊζει ζωή'. Το θέμα είναι να πάρεις αυτή τη ζωή και να την 'βάλεις' στον χαρακτήρα που καλέισαι να υποδυθείς.
-Μεγαλώσατε σε μια Αμερική τπου υποδεχόταν μετανάστες απ'όλον τον κοσμο, κυνηγούς του αμερικανικού ονείρου. Η Αμερική των παιδικών σας χρόνων πόσο διαφορετική ήταν από τη σημερινή;
«Νομίζω ότι σήμερα η Αμερική περνά από διάφορα στάδια. Και δεν μού αρέσει αυτό που συμβαίνει με τις φιλελεύθερες ιδέες, τις βρίσκω υποκριτικές. Νομίζω ότι χρειαζόμαστε περισσότερη πραγματικότητα. Δε νομίζω ότι γίνεσαι μεγαλύτερη χώρα κατεβάζοντας τα στάνταρντ σου».
-Αυτό κάνει τώρα η Αμερική;
«Χωρίς αμφιβολία».
-Και πώς το εξηγείτε;
«Δεν ξέρω πώς προέκυψε αλλά πάρε σαν παράδειγμα τους δυό τελευταίους υποψήφιους αμερικανούς προέδρους, τον Ομπάμα και τον Ρόμνει. Ποιός είναι ο καλύτερος μπίζνεσμαν; Χωρίς καμία αμφιβολία ο Ρόμνει; Ποιός έχει πιο πολύ μυαλό; Πάλι χωρίς αμφιβολία ο Ρόμνει. Ποιός εκλέχθηκε πρόεδρος; Ο χαρισματικός, φιγουρατζής Ομπάμα. Επειδή γράφει καλύτερα στο γυαλί. Κι επειδή οι Αμερικανοί δεν ήθελαν να δείξουν ότι είναι ρατσιστές».
-Γιατί δεν σας αρέσει ο Ομπάμα;
«Θεωρώ ότι είναι ένα 'αδειο κοστούμι. Εχει πει τόσα πολλά ψέματα που πλέον δεν πιστεύω τίποτε απόσα λέει. Ελεγε ότι όλα θα είναι διαφανή. Τίποτε δεν είναι διαφανές. Παρέκαμψε το Κογκρέσο σε σημαντικά θέματα. Κι αυτά με ενοχλούν. Μου θυμίζουν μαρξισμό, δικτατορία κ.λπ. Και πρέπει να σταματήσουν. Να ασχοληθούν οι πολιτικοί με το τι πραγματικά θελει ο εργαζόμενος κόσμος. Είμαι 67 χρονών και φοβάμαι ότι όσο ζω, αυτό δεν θα το δω ποτέ».
-Ο φίλος σας ο Σβαρτσενέγκερ, με τον οποίο παίξατε μαζί, αργότερα έγινε κυβερνήτης τής Καλιφόρνιας. Ποιά η εντύπωσή σας από εκείνον;
«Ο Αρνολντ είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος. Γνωρίζει από πολιτική. Και κάποιες πολιτικές του όταν μπήκε στο γραφείο του κυβερνήτη ήταν πολύ σωστές».
-Αλλά τι πήγε στραβα στη συνέχεια; Γιατί εν γένει δεν τα πηγε καλά.
«Νομίζω ότι τότε υπήρχε μεγάλη κόντρα Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών και ίσως ο Αρνολντ πλήρωσε αυτό. Την ιδέα ότι οι Ρεπουμπλικανοί είναι με τους πλούσιους και οι Δημοκρατικοί με τον λαό. Αλλά όσες φορές στην ιστορία της Αμερικής πέρασαν νόμοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτούς τους πέρασαν Ρεπουμπλικανοί πρόεδροι και όχι Δημοκρατικοί. Έπειτα δες σήμερα τις Δημοκρατικές πολιτείες στην Αμερική και το πώς τα πηγαίνουν: το Ντιτρόιτ, το Μίσιγκαν. Ενώ αν δεις τις ρεπουμπλικανικές πολιτείες, αυτές τα πηγαίνουν καλύτερα. Πάντως για να επιστρέψουμε στον Άρνολντ, είναι ένας άνθρωπος που ξέρει από πολιτική, είναι έξυπνος, γνωρίζει πώς να χειρίζεται τον Τύπο.
-Πώς ήταν η συνεργασία σας στην ταινία;
«Καλά τα πήγαμε. Φυσικά κουβαλούσε μαζί του όλη την 'κουστωδία' του, τους φίλους του από το μπόντι μπίλντινγκ κ.α. Μια μέρα πηγαμε μια ωραία βαρκάδα με αυτόν και την Μαρία ( Σράιβερ ). Αλλά ποτέ δεν μπήκα στον πολύ στενό του κύκλο, ούτε πήγα μαζί του στα πάρτι που μας καλούσαν, κυρίως πολιτικά, του πρέσβη της Βουδαπέστης κ.α.».
-Αλλους αξιομνημόνευτους ηθοποιούς που γνωρίσατε;
«Δούλεψα με τον Λόρενς Ολίβιε στον οποίον με γνώρισε ο Μπομπ Χόσκινς. Στην αρχή του έλεγα “σερ” κ.λπ. Κι εκείνος με σταμάτησε και μου είπε: “Λέγε με Λάρι”. Οπότε κι εγώ του είπα: «Γειά σου Λάρι». Συμμετείχαμε και οι τρεις μας στο μουσικό βίντεο του Πολ Χαρντκαστλ “Just for the money” από το άλμπουμ '19'..Οταν δουλεύεις με αυτούς τους ανθρώπους καταλαβαίνεις πόσο σοβαρά παίρνουν την τέχνη τους και τι πάθος κι ενδιαφερον επιδεικνύουν για αυτήν, παρότι είναι τόσο καθιερωμένοι., όπως ο σερ Τζον Γκίλγουντ ή ο σερ Ραλφ Ρίτσαρντσον, “ο Ράλφι”, όπως ζητούσε κι αυτός να τον αποκαλούμε..Ηταν κανονικοί άνθρωποι χωρίς να προσποιούνται κάτι άλλο. Ανθρωποι που πήραν την τέχνη και την ανέβασαν σε ένα υψηλότερο επίπεδο.Όταν ο Ολίβιε παίζει Αμλετ και μετά κάνει ένα τεράστιο άλμα και παίζει τον διασκεδαστή, και είναι εξίσου καλός, πόσο μεγάλη γκάμα και ικανότητα απαιτεί αυτό! Η δες τον Αντονι Χόπκινς: άλλος πολύ μεγάλος ηθοποιός».
-Πρόσφατα κάνατε την ταινία A green story όπου υποδύστε έναν έλληνα μετανάστη τον Βαν Βλαχάκη που πήγε στην Αμερική και πέτυχε πολλά.
«Με ιντρίγκαρε το ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο με μεγάλη αποφασιστικότητα που δεν ενδιαφερόταν μόνο για ταλεφτά αλλά και για να παράγει προιόντα φιλικά στους ανθρώπους, καλύτερα για το περιβάλλον από τα χημικά που χρησιμοποιούν οι εταιρείες. Η δική του εταιρεία λέγεται τώρα Εarth Friendly Products. Και είναι πολύ μεγάλη εταιρεία στην Αμερική. Εχουν 9 υποκαταστήματα και ανοίγουν και στην Αθήνα, κάπου κοντά στην Ομήρου. Το πραγματικό του όνομα είναι Ευτύχιος Βλαχάκης και είναι από τα Χανιά. Ειναι χημικός, διευθύνει την εταιρεία ακόμη και τώρα στα 78του χρόνια και δεν συμβιβάζεται με τίποτε λιγότερο από το καλύτερο. Και φέρεται στους υπαλλήλους του ξεχωριστά. Τους δίνει πέντε μπόνους τον χρόνο!».
-Πού έγιναν τα γυρίσματα;
«Αθήνα, Σικάγο και Καλιφόρνια όπου είναι και η βάση της εταιρείας του».
-Τι εντύπωση αποκομίσατε από την Ελλάδα, μια χώρα που βρίσκεται σε κρίση;
«Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που ήρθα στην Ελλλαδα, στην Αθήνα, στη Ρόδο, τα Χανιά, τη Σαντορίνη, τη Μύκονο. Συνάντησα ανθρώπους που με σύστηνε ο ένας στον άλλον και όλοι μου φέρθηκαν εξαιρετικά. Στη Ρόδο ένας άνθρωπος ερχόταν από τη Λίνδο κάθε μέρα και με έπαιρνε μαζί του. Οι Ελληνες έχουν μεγαλείο ψυχής, ενέργεια, είναι φιλόξενοι, γενναιόδωροι, σε βαθμό που δεν μπορεί κάποιος να το φανταστεί. Στη Σαντορίνη ένας άλλος, ο Νικολας, με πηγε στο σπίτι του, κάναμε μπάρμπεκιου κ.λπ. Και με σύστησε σε έναν άλλον στη Μύκονο. Αλλά και όσοι δεν γνώριζα και απλώς ζητούσα οδηγίες για να πάω κάπου ήταν εκπληκτικοί».
- Αρα να υποθέσω ότι αυτή τη δαιμονοποιηση τής Ελλάδας από τα διεθνή μέσα τη βρίσκετε κάπως άδικη ή έστω υπερβολική.
«Εγώ είδα στην Ελλάδα ανθρώπους ανοιχτούς και γενναιόδωρους. Δεν το εχω συναντήσει πουθενά αλλού αυτό. Νομίζω ότι είναι στη φύση των Ελλήνων η φιλοξενία».
-Συνεπώς όταν επιστρέψετε στις ΗΠΑ θα συστήσετε στους φίλους σας να μάς επισκεφθούν;
«Χωρίς καμία αμφιβολία. Θέλω να ζήσουν την ίδια σπουδαία εμπειρία που βίωσα κι εγώ».
-Κάτι αρνητικό για την Ελλάδα;
«Τίποτε απολύτως. Ουτε μια φορά. Και δεν εμεινα στα πολυτελή ξενοδοχεία αλλά σε πιο απλά, εκεί που μένει ο μέσος άνθρωπος. Όταν πας στην Ακρόπολη και την βλέπεις τώρα, αναρψτιέσαι πώς άραγε ήταν τη χρυσή της εποχή; Κάθεσαι και το φαντάζεσαι και μπορείς να κάθεσαι εκεί με τις ώρες. Βέβαια εσάς τους Ελληνες, για να κάνω και λίγο χιούμορ, κάποιες φορές δεν σας καταλαβαίνω. Φτιάχνετε ένα πανέμορφο άγαλμα που είναι το δύσκολο, και δεν φτιάχνετε το εύκολο, ένα πεζοδρόμιο δίπλα, για να περπατάει και να μπορεί να το θαυμάζει κανείς!».
-Ποιό θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε στους Ελληνες σχετικά με τη δύσκολη περίοδο που βιώνουν;
«Υπάρχει μόνο ένα μήνυμα που είναι πάντα το ίδιο για όλους. Και αυτό ειναι:δουλειά. Παίρνω σαν παράδειγμα τον φίλο μου τον Δημήτρη Χριστοφορίδη που έχει αυτό το πανέμορφο μαγαζί, το Nice N Easy, στο Καλό Λιβάδι τής Μυκόνου. Ο Δημήτρης δούλεψε σκληρά στην Αμερική, έστησε διάσημα μαγαζιά στο Λος Αντζελες όπου πηγαιναν οι σταρ, είχε φίλους πολλούς από εμάς τους ηθοποιούς του Χόλιγουντ, τον Μίκι Ρουρκ, τον Κόστας Μαντιλορ, ήταν ζευγάρι με την Πάμελα Αντερσον. Μετά κάποια πράγματα άλλαξαν. Δεν τα παράτησε. Είναι ένας πολεμιστής. Εστησε ένα πολύ ωραίο μαγαζί στην Αθήνα, όπου μετέφερε την εμπειρία του από το Χόλιγουντ, έφτιαξε αυτό το υπέροχο μαγαζί σε αυτό το πανέμορφο νησί στην Μύκονο, μαζί με έναν φοβερό σεφ, τον Χρήστο Αθανασιάδη. Παρεμπιπτόντως αυτός ο τύπος δεν παίζεται, κάνει μαγικά φαγητά, εξαιτίας του πρέπει να πήρα 2 με 3 κιλά! Λοιπόν, έτσι πρέπει να λειτουργήσουν όλοι οι Ελληνες αυτή την κρίσιμη περίοδο, όπως ο Δημήτρης.. Πρέπει να πολεμήσουν. Το ξέρω ότι είναι εύκολο να το λέει αυτό κάποιος που είναι έξω από το πρόβλημα αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση. Πέφτεις, ξανασηκώνεσαι, πέφτεις, ξανασηκώνεσαι, αυτό είναι η ζωή».
ΕΝΤ Ο' ΡΟΣ – ΔΙΑΦΟΡΑ:
-Η Αμερική χαλαρώνει. Παλιά έβλεπες ένα ωραίο σπίτι κι έλεγες 'πρέπει να στρώσω τον κώλο μου κάτω, να δουλέψω κι εγώ σκληρά για να αποκτήσω ένα τέτοιο”. Τωρα οι πιο πολλοί λένε: “γιατί δεν έχω κι εγώ ένα τέτοιο σπίτι; Δεν το δικαιούμαι;». Εχουν αλλάξει οι αξίες. Με τον Ομπάμα, σε 2-3 χρόνια θα έχουμε γίνει σαν την Ελλάδα...
-Ο Κιούμπρικ ήταν τρομερός σκηνοθέτης. Τόσο αφοσιωμένος στη λεπτομέρεια! Όταν ήταν να γυρίσει την Οδύσσεια του Διαστήματος είχε πάει στη ΝΑSΑ για να δει πώς θα στήσει το σκηνικό ώστε να είναι ρεαλιστικό. Δεν έκανε κάτι πρόχειρο μόνος του. Κορυφαία ταινία του για μένα; Το Paths of Glory».
-Στο Λος Ανζελες είναι καλά να ζεις αν έχεις χρήματα και είσαι τοπ. Ειδάλλως είναι ένα μέρος όπου μπορεί να αισθανθείς πολύ απομονωμένος. Στη Νέα Υόρκη, από αυτήν την άποψη, είναι καλύτερα. Υπάρχει πολλή ενέργεια. Βέβαια υπάρχει κι αυτό το ψοφόκρυο εκεί κάπου προς τον Φεβρουάριο...».
-Κάποιες φορές το να έχεις δουλέψει με σπουδαίους σκηνοθέτες δεν είναι και τόσο καλό. Πας να πάρεις μια δουλειά και όταν βλέπει ο σκηνοθέτης ότι έχεις συνεργαστεί με Κιούμπρικ, Κόπολα κ.λπ.αρχίζει και αισθάνεται ανασφάλεια για το ότι θα τον συγκρίνεις μαζί τους. Ακούγεται περίεργο αλλά είναι κάτι πολύ χαρακτηριστικό, 'το πιάνεις' στον αέρα...
-Μια από τις πιο ωραίες ταινίες που έχω δει είναι το Μurder by decree του Μπόμπι Κλαρκ. Με Κρίστοφερ Πλάμερ, Τζέιμς Μέισον στους ρόλους Χολμς και Γουότσον και μια τρομερή περφόρμανς από τη Ζενεβιέβ Μπiζό. Καταπληκτικοί διάλογοι και ο Μεισον, πόσο μεγάλος, πόσο εκφραστικός ηθοποιός! Το θεωρώ ένα από τα πιο υποτιμημένα φιλμ που προβλήθηκαν ποτέ.
-Μοιάζω και φυσιογνωμικά στον Ευτύχιο Βλαχάκη. Μια ελληνοαμερικανίδα αεροσυνοδός με πλησίασε στο αεροπλάνο και μού είπε: “τι κάνετε, δεν με θυμαστε, σάς έχω γνωρισει”. Είχε γνωρίσει τον Βλαχάκη και με πέρασε για εκείνον. Εγώ πάλι την ρώτησα εάν είναι ελεύθερη το βράδυ...
-Οι αριστερές ιδέες είναι καλές αλλά δεν είναι ρεαλιστικές. Ο κόσμος δεν προχωρά, δεν βελτιώνεται έτσι. Ο κόσμος προχωρά με τον ανταγωνισμό. Φτιάχνεις κάτι εσύ κι εγώ, αφού το δω, πρέπει να κάνω κάτι καλύτερο. Ετσι προχωρούν τα πράγματα στη ζωή, αλλιώς μένουν στάσιμα, βαλτώνουν. Ούτε μπορούν όλοι χωρίς να προσπαθούν το ίδιο, να αμείβονται το ίδιο.
σχόλια