— Ωραίο αυτό που γίνεται ανά τις παραλίες με το reclaim των ελεύθερων χώρων από πολίτες, όμως, υπάρχουν κι αντιδράσεις. Γιατί;
Τι αντιδράσεις;
— Ότι έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούμε κι ότι τρέχουμε και κάνουμε φασαρίες στις παραλίες.
Α, μάλιστα. Τυπικό whataboutism.
— Ναι, αλλά αφού είναι σωστό αυτό που συμβαίνει, γιατί ξεσηκώθηκε τώρα ο κόσμος; Μήπως είναι θολός ο νόμος για να συμβαίνει τόσα χρόνια και να μην ανοίγει μύτη;
Ο κόσμος ξεσηκώθηκε τώρα γιατί προφανώς και η ανοχή έχει τα όρια της. Ο νόμος δεν είναι θολός. Θολές ήταν οι προθέσεις όσων έκαναν τα στραβά ματιά αναφορικά με τον επεκτατισμό των επιχειρηματιών.
Αν γίνει κάποιο ατύχημα, πιάσει φωτιά το beach bar ή το ξενοδοχείο, υπάρξει προειδοποίηση για τσουνάμι, θα πρέπει όλοι να μπορούν να φύγουν με ασφάλεια από το σημείο, χωρίς να χρειαστεί να τραυματιστούν ή να χάσουν τη ζωή τους, βρίσκοντας ανάχωμα σε αμέτρητες ξαπλώστρες, σκίαστρα, «σπιτάκια» και πάει λέγοντας.
— Για ποιον νόμο μιλάμε και πού το λέει ότι απαγορεύεται η χρήση του αιγιαλού;
Ο νόμος είναι ο 2971/2001 και τα περί χρήσης αιγιαλού αναφέρονται αναλυτικά στο άρθρο 4: « Απαγορεύεται η κατασκευή κτισμάτων και εν γένει η τοποθέτηση κατασκευασμάτων στον αιγιαλό, την παραλία, την όχθη, την παρόχθια ζώνη, το υδάτινο στοιχείο, τον πυθμένα και το υπέδαφος του βυθού της θάλασσας, λιμνοθάλασσας, λίμνης και της κοίτης πλεύσιμου ποταμού. Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται μόνο η εκτέλεση έργων για την επιδίωξη των σκοπών τους οποίους προβλέπει ο παρών νόμος, καθώς και για τη διευκόλυνση πρόσβασης στους χώρους αυτούς ατόμων με ειδικές ανάγκες (ΑμεΑ). Αν μεταξύ αιγιαλού και δημόσιας οδού, κατά την έννοια των άρθρων 2, 3 και 4 του ν. 3155/1955 (Α΄ 63) και του άρθρου 1 του π.δ. 347/1993 (Α΄146), παρεμβάλλεται ιδιωτικό ακίνητο, πρέπει να υπάρχει ελεύθερη δίοδος για την ακώλυτη και ασφαλή πρόσβαση στον αιγιαλό από τη δημόσια οδό, σύμφωνα με την πολεοδομική νομοθεσία».
— Μάλιστα. Οι επιχειρηματίες δεν μπορούν να στήνουν τέτοιου είδους εξοπλισμό στις παραλίες, αλλά οι πολίτες μπορούν. Αυτό συζητάμε;
Όχι, δεν συζητάμε αυτό. Ο πολίτης θα βάλει μια ομπρέλα στην παραλία, άντε και δύο ξαπλώστρες. Θα τα βάλει για μία μέρα; Δύο; Έναν μήνα; Δεν θα χτίσει ούτε καλύβες, ούτε σκεπές με γάζες, ούτε σπιτάκια για ιθαγενείς. Και σίγουρα δεν θα τα χρεώσει σαν να μην υπάρχει αύριο. Οπότε όχι, δεν συζητάμε γι’ αυτό. Συζητάμε για την καταλήστευση του αιγιαλού, επισκεπτών και τουριστών εδώ και χρόνια, χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς για τον Νόμο και τις συνέπειες της παραβίασής του.
— Ωραία, λοιπόν: τι αντιστοιχεί στους επιχειρηματίες ως χώρος και πού μπορούν να απλώνουν την... πραμάτειά τους;
Βάσει του ίδιου νόμου, μπορούν να κάνουν χρήση μέχρι το 60% του παραχωρούμενου χώρου, αλλά με τρόπο τέτοιο που δεν θα κλείνει την πρόσβαση σε κάθε ελεύθερο πολίτη από προς και προς την παραλία. Συγκεκριμένα: «η ανάπτυξη των ομπρελών, ξαπλωστρών και των θαλάσσιων μέσων αναψυχής σύμφωνα με τις παραγράφους 4 και 5 του άρθρου 13 του ν. 2971/2001, όπως ισχύει, μπορεί να καλύπτει μέχρι το εξήντα τοις εκατό (60%) του παραχωρούμενου χώρου, με τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται η ελεύθερη πρόσβαση του κοινού κάθετα και παράλληλα προς τη θάλασσα και η ύπαρξη ελεύθερης ζώνης από την ακτογραμμή πλάτους τουλάχιστον πέντε (5) μέτρων».
Και επίσης: «Σε κάθε περίπτωση πρέπει να παραμένει ελεύθερη έκταση αιγιαλού σε ποσοστό τουλάχιστον πενήντα τοις εκατό (50%) του συνολικού εμβαδού του, ανάλογα με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του αιγιαλού, μη υπολογιζόμενου του χώρου που είναι δυσπρόσιτος και μη αξιοποιήσιμος και με τους περιορισμούς, ως προς το ποσοστό κάλυψης του αιγιαλού, που ορίζονται στην απόφαση παραχώρησης».
— Δηλαδή;
Δηλαδή, αν γίνει κάποιο ατύχημα, πιάσει φωτιά το beach bar ή το ξενοδοχείο, υπάρξει προειδοποίηση για τσουνάμι, θα πρέπει όλοι να μπορούν να φύγουν με ασφάλεια από το σημείο, χωρίς να χρειαστεί να τραυματιστούν ή να χάσουν τη ζωή τους, βρίσκοντας ανάχωμα σε αμέτρητες ξαπλώστρες, σκίαστρα, «σπιτάκια» και πάει λέγοντας. Επίσης, αν κάποιος χρειαστεί βοήθεια, θα πρέπει να μπορούν να φτάσουν στο σημείο οι πρώτες βοήθειες. Απλά πράγματα.
— Σε λίγο θα πείτε και για τις ρακέτες ή ότι σας ενοχλεί η μουσική...
Στις παραλίες Καβουριού και Μαλτσινιώτη οι ξυλορακέτες απαγορεύονται –βάσει κανονισμού του 2006– και οι παραβάτες τιμωρούνται με πρόστιμο 1000 ευρώ. Στην είσοδο των συγκεκριμένων αθηναϊκών πλαζ έχει τοποθετηθεί σχετική πινακίδα, στην οποία αναγράφεται τόσο η απαγόρευση, όσο και το ύψος του προστίμου.
Στον δήμο Βούλας–Βάρης–Βουλιαγμένης το συγκεκριμένο μέτρο ισχύει από το 2006 σε τρεις παραλίες που βρίσκονται σε κατοικημένη περιοχή. Όσο για τη μουσική, βάσει του προαναφερόμενου νόμου και εάν αυτός τηρείτο, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ηχοσυστήματα στις πλαζ, ούτε για πλάκα.
— Ορίστε;!
Η διάταξη είναι σαφής: «Απαγορεύεται η τοποθέτηση ηχητικών συστημάτων στο δημόσιο χώρο. Η παραγόμενη στάθμη θορύβου από μουσική ή σχετικές χρήσεις της κύριας επιχείρησης οφείλει να μην ξεπερνάει τα 50 ντεσιμπέλ σε οποιοδήποτε σημείο της παραχωρούμενης επιφάνειας». Ειδικά σε κατοικημένες περιοχές οφείλει να... «παίζει» ντεσιμπελόμετρο. Αν πάλι «δεν» και εάν κάποιος έχει όρεξη να μετρήσει –τα όρια της νομιμότητας και της έντασης του ήχου– υπάρχουν άπειρες δωρεάν εφαρμογές στο Google App Stores.
— Ώρα είναι να κόβουν πρόστιμο και στα παιδάκια που φωνάζουν στις παραλίες!
...
— Και πού μπορεί κανείς να τον βρει αυτόν τον νόμο να τον διαβάσει να ξέρει τι του γίνεται;
Μια ματιά εδώ θα βοηθήσει >>>
