MIA ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ γύριζε αυτό το σχεδόν ανέμελο ταξιδάκι αναψυχής στις αναμνήσεις διάσημων από τη χρήση LSD και άλλων ψυχεδελικών ουσιών (πεγιότ, «μαγικών» μανιταριών κ.ά.) ο σεναριογράφος και παραγωγός Ντόνικ Κάρι, γνωστός από το έργο του σε τηλεοπτικές παραγωγές όπως το "Late Night with David Letterman," οι "Simpsons" και το "Parks and Recreation". Γεγονός που εξηγεί την παρουσία στο ψυχαγωγικό αυτό (και ουδόλως αποτρεπτικό) ντοκιμαντέρ, επωνύμων που έχουν φύγει πλέον από τη ζωή, όπως ο Άντονι Μπουρντέν και η Κάρι Φίσερ οι οποίοι μας άφησαν το 2018 και το 2016 αντίστοιχα.
Μαζί τους, εμφανίζονται να αφηγούνται σπαρταριστές κυρίως αλλά και κάποιες τρομακτικές (χωρίς κακό τέλος πάντως) ιστορίες που τους συνέβησαν ενώ ήταν αγρίως τριπαρισμένοι, διάφοροι γνωστοί ηθοποιοί (κωμικοί κυρίως), μουσικοί και καλλιτέχνες ευρείας σχετικά γκάμας. Πολλές από τις αφηγήσεις παρουσιάζονται δραματοποιημένες με ή χωρίς την χρήση animation, ενώ η πρωτότυπη μουσική της ταινίας ανήκει στο γκρουπ των Yo La Tengo.
Η εμπειρία είναι πιο ευεργετική και πιο πλούσια στην εξοχή παρά στην πόλη, εκτός κι αν έχεις θέμα με το να σου μιλάνε ξαφνικά τα δέντρα στα καλά καθούμενα...
«Δεν είναι η απάντηση στα προβλήματα της ανθρωπότητας, μπορεί να είναι μια αρχή όμως», δηλώνει ο Sting για τις εμπειρίες του με τα βαριά ψυχοτροπικά, πριν ξεκινήσει να αφηγείται ένα "τριπ" το οποίο κορυφώνεται με τον ίδιο να βοηθά στο ξεγέννημα μιας αγελάδας σε μια γειτονική του φάρμα.
Ο συχωρεμένος ο Άντονι Μπουρντέν αποκαλύπτει με τη σειρά του στην ταινία ότι είχε τριπάρει (κυριολεκτικά) στην ζωή του πάνω από 500 φορές και ότι οι εμπειρίες αυτές του χάρισαν μια διαφορετική αντίληψη του κόσμου που θα αξιολογούσε ως απολύτως θετική. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο θεατής παρακολουθεί τον χαμένο παρουσιαστή, «σεφ» και συγγραφέα με ένα κόμπο στο στομάχι, γνωρίζοντας εκ των υστέρων τα θέματα που είχε με τα (πιο) σκληρά ναρκωτικά αλλά και το γεγονός της αυτοκτονίας του.
Το ίδιο συμβαίνει εν μέρει και με την Κάρι Φίσερ, η οποία βεβαίως είχε καταγράψει και στα βιβλία της την έντονη και μακροχρόνια σχέση της με τα ναρκωτικά, και στο "Have a Good Trip" δηλώνει ότι δεν είχε ποτέ κανένα κακό trip, αντιθέτως είχε ένα ατέλειωτο, μακρύ καλό trip. Αποκαλεί μάλιστα το σπίτι της (στα '70s και στα '80s) ως "acid home" ενώ λέει ότι διοργάνωνε ταξίδια σε συγκεκριμένα μέρη ανά τον κόσμο μόνο για να κάνει εκεί LSD, φορώντας μάλιστα και ασορτί με την περίσταση ρούχα.
Ξεκαθαρίζει επίσης ότι ποτέ δεν «είδε» κατά τη διάρκεια αυτών των ψυχεδελικών εμπειριών της, πράγματα που δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα, απλώς έβλεπε πράγματα που ήταν εκεί να «παρεκτρέπονται», όπως όταν είχε πιάσει μια πολύ ιδιαίτερη κουβέντα με ένα βελανίδι, ένα απόγευμα που είχε αράξει τριπαρισμένη στο γρασίδι του Σέντραλ Παρκ.
Σύμφωνα με την Κάρι Φίσερ, οι δύο βασικές προϋποθέσεις για να αποφύγει κανείς ένα κακό τριπ, είναι το (mind) set και το setting, εννοώντας ότι πρέπει να είσαι σε καλή και ήρεμη διανοητική / ψυχολογική / συναισθηματική κατάσταση και το περιβάλλον / σκηνικό να είναι ασφαλές, φιλικό και οικείο, ασχέτως αν βρίσκεσαι στην πόλη ή στην εξοχή.
Αυτή είναι μία από τις «οδηγίες» που προκύπτουν από τις αφηγήσεις των συμμετεχόντων στην ταινία, και μάλλον η πιο χρήσιμη, καθώς οι περισσότερες από τις υπόλοιπες, συχνά εμφανίζονται αγρίως αντικρουόμενες:
— Μην οδηγείς τριπαρισμένος (κάποιοι διαφωνούν στην ταινία ακόμα και επ΄ αυτού)
— Μην κοιτάξεις ποτέ στον καθρέπτη (ή αν κοιτάξεις και νοιώσεις εντάξει μ' αυτό που βλέπεις, μείνε κολλημένος εκεί).
Η εμπειρία είναι πιο ευεργετική και πιο πλούσια στην εξοχή παρά στην πόλη («μια φορά έκανα LSD στη Νέα Υόρκη», ακούγεται να λέει ένας κωμικός στην ταινία, «και ήμουν βέβαιος ότι όλα τα ταξί είχαν ζωντανέψει με σκοπό να με βγάλουν από τη μέση»), εκτός κι αν έχεις θέμα με το να σου μιλάνε ξαφνικά τα δέντρα στα καλά καθούμενα...
σχόλια