Θα περίμενε κανείς ότι μετά την περσινή διακοπή της με συνοπτικές διαδικασίες, η τηλεοπτική σειρά Vinyl θα αποτελούσε φωτεινό παράδειγμα προς αποφυγή για όποιον είχε τη φαεινή ιδέα να αναπαραστήσει τα «καμμένα» ‘70s – άγριες φιλοδοξίες, βαριές καταχρήσεις, περιθώριο και σταριλίκι, ιδεαλισμός εναντίον συμβιβασμού - με φόντο τις παρυφές κάποιου πεδίου της show biz, ανακατεύοντας στο μπλέντερ φανταστικούς και υπαρκτούς χαρακτήρες.
Κι όμως, εκ πρώτης όψεως, η νέα δραματική σειρά με τίτλο I’m Dying Up Here («Πεθαίνω εδώ πάνω», στη σκηνή δηλαδή) μοιάζει προορισμένη ακριβώς να καλύψει το κενό που άφησε στην ύπαρξη ενός τμήματος του τηλεοπτικού κοινού το sex&drugs&rock’n’roll πανηγύρι ματαιοδοξίας του ατυχούς Vinyl. Μόνο που αυτή τη φορά, το σκηνικό μεταφέρεται από το «βομβαρδισμένο» Μανχάταν και τις τρελές αναταράξεις της δισκογραφικής βιομηχανίας κατά την πρώτη περιθωριακή αλλά εκκωφαντική έκρηξη του πανκ, στο Λος Άντζελες της ίδιας περιόδου (μέσα ‘70s) όταν μια ομάδα φερέλπιδων, αγρίως φιλόδοξων και απελπισμένων νέων κωμικών μετακόμισε από την Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ στην περιοχή γύρω από το Δυτικό Χόλιγουντ αναζητώντας το Ελντοράντο. Το οποίο, εν προκειμένω, ήταν η καθημερινή τηλεοπτική εκπομπή The Tonight Show - το γύρισμα της οποίας μόλις είχε μεταφερθεί από τη Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια προκαλώντας αυτόν τον αιφνίδιο αποικισμό - με τον πρώην κωμικό και ήδη τότε διασημότερο παρουσιαστή όλων των εποχών, αυτόν τον άνθρωπο – θεσμό για τα αμερικανικά ήθη εκλεκτής μαζικής ψυχαγωγίας, τον Τζόνι Κάρσον.
Πρόκειται για ωριαίο δράμα φυσικά, αλλά λόγω πλαισίου και θέματος, οι ατάκες πέφτουν σαν βροχή εντός και εκτός παλκοσένικου...
Τιμώντας το παρελθόν του στα καταγώγια της stand - up comedy, ο Κάρσον προσκαλούσε τακτικά στο σώου του ανερχόμενους κωμικούς, οι οποίοι γνώριζαν ότι μια επιτυχημένη εμφάνιση μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές, ήταν αρκετή για να τους χαρίσει κύρος, φήμη και συμβόλαια (για ταινίες, σειρές, οτιδήποτε). Αν μάλιστα μετά το «όρθιο» πεντάλεπτο που τους αναλογούσε στην εκπομπή, τους προσκαλούσε να καθίσουν για κουβεντούλα πλάι του ζωντανά στον αέρα, αυτό σήμαινε ότι είχαν κερδίσει και επίσημα την εύνοια και τα διαπιστευτήριά του. Για να βρεθεί όμως κάποιος κωμικός στο «Ελντοράντο» του Tonight Show έπρεπε πρώτα να κατοχυρωθεί στο «Κάμελοτ» του κωμικού performance, που δεν ήταν άλλο από το θρυλικό (τότε και τώρα ακόμη) κλαμπ στην Sunset Boulevard με την ονομασία The Comedy Store, ιδιοκτησίας της περιβόητης «πατρόνας» Mitzi Shore, η οποία είχε μοναδική διαίσθηση στην αναγνώριση γνήσιων κωμικών ταλέντων (όπως και στην αναγνώριση κόκας καλής ποιότητας), αρνιόταν όμως να πληρώσει έστω και μια δεκάρα τιμής ένεκεν στους κωμικούς που εμφανίζονταν στο μαγαζί της, θεωρώντας ότι εκείνη είναι που τους κάνει χάρη να τους προσφέρει τη σκηνή αυτού του «ανώτερου εκπαιδευτικού ιδρύματος». Η υπομονή τους στέρεψε όμως κάποια στιγμή και το 1979 έκαναν μαζική αποχή ζητώντας τα δεδουλευμένα τους. Δεν τα πήραν, αφού τεχνικά δεν είχε συσταθεί κάποιο επίσημο εργασιακό σωματείο, και μάλιστα κάποιοι μπήκαν στη μαύρη λίστα και τους απαγορεύτηκε ακόμα και η είσοδος. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο κωμικός Steve Lubetkin, ο οποίος λίγες μέρες μετά το πέρας των άγονων διαπραγματεύσεων προέβη σε μια ακραία και απονενοημένη πράξη διαμαρτυρίας: αυτοκτόνησε βουτώντας από την ταράτσα του - παρακείμενου στο κλαμπ – ξενοδοχείου Continental Hyatt House. Το σημείωμα που άφησε ξεκινούσε ως εξής: «Το όνομά μου είναι Steve Lubetkin. Κάποτε εργαζόμουν στο Comedy Store…».
Δεν γνωρίζω αν η σειρά – στην παραγωγή της οποίας είναι αναμεμιγμένος ο Τζιμ Κάρεϊ που είχε περάσει κι ο ίδιος πιτσιρικάς από το Comedy Store - θα καταλήξει κάποια στιγμή στα γεγονότα αυτά, ξεκινάει πάντως στον πιλότο της με την αυτοκτονία ενός κωμικού, ο οποίος θεωρεί ότι αφού εμφανίστηκε στο σώου του Κάρσον, δεν έχει να περιμένει τίποτα πια. Ο αυτόχειρας ήταν ο πιο επιτυχημένος από μια σειρά κωμικών που ζουν μέρα – νύχτα εντός εκτός και επί τα αυτά στο κλαμπ Goldie’s (του Comedy Store δηλαδή με άλλο όνομα), μονίμως έρμαια των διαθέσεων της ιδιοκτήτριας του, την οποία υποδύεται η Μελίσα Λίο με το συνηθισμένο της μπρίο. Πρόκειται για ωριαίο δράμα φυσικά, αλλά λόγω πλαισίου και θέματος, οι ατάκες πέφτουν σαν βροχή εντός και εκτός παλκοσένικου. Παρά τις όποιες αδυναμίες της και τις προβλέψιμες συχνά καμπύλες της πλοκής, αξίζει να παρακολουθήσει τη σειρά όποιος ενδιαφέρεται για την «αρχαιολογία» του stand-up comedy με φόντο την πιο άγρια και ενδιαφέρουσα εποχή του είδους.
σχόλια