Περιμένοντας τις όποιες αποφάσεις της αυριανής συνόδου κορυφής, συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις των Ευρωπαίων που φαίνεται να μην μπορούν ακόμα να καταλήξουν σε κάποια συμφωνία. Κι ενώ είναι κοινός τόπος πως το ελληνικό χρέος είναι πλέον ευρωπαϊκό πρόβλημα, φαίνεται πως αναδεικνύεται και ως πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Κατ' αρχήν η ίδια η οικονομική πραγματικότητα κάνει την ευρωπαϊκή κρίση χρέους παγκόσμιο ζήτημα κι όσο κι αν οι ΗΠΑ μπορεί να κερδίζουν γεωπολιτικά από την εξασθένηση της ΕΕ, αναγνωρίζουν πως μια κατάρρευση του ευρώ (ακόμα και μια ανεξέλγκτη ελληνική χρεοκοπία) θα ήταν ένα νέο κραχ για την παγκόσμια οικονομία. Αν κάτι χαρακτηρίζει σε γενικό επίπεδο τον ιστό της παγκόσιας οικονομίας είναι οι σχέσεις αλληλεξάρτησης και ανταγωνισμού των διαφόρων πόλων εξουσίας.
Εκτός από αυτήν την "υλική" πλευρά το ελληνικό χρέος χρησιμοποιείται ως πολιτικό όπλο των Ρεπουμπλικάνων, αλλά και του νόθου τους παιδιού, Tea party κατά του Ομπάμα. Από τη μια οι Ρεπουμπλικάνοι θεωρούν πως οι ΗΠΑ δεν πρέπει να δαπανούν λεφτά για τη σωτηρία της Ελλάδας, αφού για εκείνους η πολιτική Παπανδρέου διώχνει επενδύσεις και καταθέσεις φορολογώντας του πλούσιους(λίγο αστείο ακούγεται αυτό) και από την άλλη κατηγορούν τον Ομπάμα πως επιθυμεί να ασκήσει την ίδια πολιτική για να αντιμετωπίσει το αμερικάνικο χρέος.
Σε αυτό το πλαίσιο έχει καταταθεί όπως και πέρυσι, σχέδιο νόμου που θα μπλοκάρει την αμερικανική βοήθεια μέσω ΔΝΤ, αλλά και το Tea party έχει προβεί σε διαφημιστικές καταχωρήσεις που παρομοιάζουν την κατάσταση των αμερικάνικων δημοσιονομικών με εκείνη της Ελλάδας.
Μάλιστα διάφορες εφημερίδες αναφέρουν πως στην Ουάσινγκτον θα μεταβεί την Κυριακή ο Βενιζέλος σε μια προσπάθεια να αντιστραφεί το δυσμενές κλίμα για την Ελλάδα ή τουλάχιστον αυτός φαίνεται να είναι ο επίσημος σκοπός της επίσκεψης του.
Ο Ομπάμα βρίσκεται εδώ και τουλάχιστον ένα μήνα υπό την πίεση των Ρεπουμπλικάνων που αρνούνται να συμφωνήσουν στην αύξηση του ορίου του χρέους, οδηγώντας σε στάση πληρωμών αν πρώτα δεν πραγματοποιηθούν άγριες περικοπές και σκληρή λιτότητα, στοχεύοντας τα όποια στοιχεία κράτους πρόνοιας. Από τις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν τον περασμένο Νοέμβριο οι Ρεπουμπλικάνοι βγήκαν κερδισμένοι και ελέγχουν ουσιαστικά Κογκρέσο και Γερουσία κι επομένως μπορούν να μπλοκάρουν προτάσεις του προέδρου.
Φυσικά οι δύο πλευρές θα καταλήξουν σε συμφωνία μέχρι το χρονικό όριο της 2ας Αυγούστου, για αυτό και η Γερουσία συνεδριάζει χωρίς σταματημό, αλλά το ζήτημα είναι ποιος θα εμφανιστεί ως νικητής και τελικά ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων.
Ένα τμήμα της αμερικανικής ελίτ, ακολουθούμενο από τη μεσαία τάξη που νιώθει κυριολεκτικά το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της, επιμένει στη σκληρή ταξική πολιτική των φοροαπαλλαγών στους πλούσιους που εφάρμοσε υποδειγματικά ο Μπους και θεωρεί τη μάλλον δειλή κοινωνική πολιτική του Ομπάμα σοσιαλισμό, ενώ ταυτόχρονα προκρίνει ίσως και μια εκδοχή προστατευτισμού-απομονωτισμού εμπλουτισμένη με ρατσιστικό λόγο.
Έτσι οι δυνάμεις αυτές που καλύπτουν ένα φάσμα από την άκρα δεξιά μέχρι τη ρεπουμπλικανική φιλελεύθερη δεξιά, στοχοποιούν την ελληνική περίπτωση γιατί τους προσφέρει ένα πεδίο αντιπαράθεσης με τον Ομπάμα που τροφοδοτείται από την επικαιρότητα, αλλά και συμπυκνώνει τις πολιτικές τους αντιθέσεις διαμορφώνοντας ένα νέο πολιτικό σκηνικό με φόντο το Νοέμβριο του 2012.
σχόλια