«Το χρονικό ενός αγώνα», είναι ο τίτλος άρθρου του Economist, το οποίο, με βιβλιοφιλικές αναφορές, αναπτύσσει το χρονικό της «μάχης» που έχει δώσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τονίζοντας ότι η προσπάθεια για μία βραχυπρόθεσμη λύση για την Ελλάδα δεν θα πρέπει να κρύψει τα μακροπρόθεσμα προβλήματα.
«Από την ανάληψη των καθηκόντων της τον Ιανουάριο, η κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ελλάδα υπήρξε υπόδειγμα αστάθειας και έλλειψης συνοχής. Ωστόσο, ένα από τα μηνύματά της υπήρξε αξιοθαύμαστα συνεπές: ότι τα προβλήματα της Ελλάδας ανήκουν σε ολόκληρη την ευρωζώνη», επισημαίνει, μεταξύ άλλων, το άρθρο.
«Από την ανάληψη των καθηκόντων της τον Ιανουάριο, η κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ελλάδα υπήρξε υπόδειγμα αστάθειας και έλλειψης συνοχής. Ωστόσο, ένα από τα μηνύματά της υπήρξε αξιοθαύμαστα συνεπές: ότι τα προβλήματα της Ελλάδας ανήκουν σε ολόκληρη την ευρωζώνη», επισημαίνει, μεταξύ άλλων, το άρθρο.
Σύμφωνα με τον Economist, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις με χαμόγελα και καλή διάθεση, απορρίπτοντας τη λιτότητα. Ωστόσο, καθώς οι συνομιλίες οδηγούνται σε αδιέξοδο, το κλίμα βαραίνει και τα μηνύματα γίνονται πιο «σκοτεινά». Η οικονομική εφημερίδα αναφέρεται στο πρόσφατο άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στη Le Monde, όπου ο πρωθυπουργός τόνισε πως η στρατηγική που υιοθετήθηκε από τους πιστωτές της Ελλάδας διακινδυνεύει «τη διάσπαση και τη διαίρεση της ζώνης του ευρώ, και, κατά συνέπεια, της ΕΕ». Όσοι επιθυμούν να διατηρήσουν την προσέγγιση αυτή, ανέφερε, θα πρέπει να ξαναδιαβάσουν το βιβλίο του Χέμινγουεϊ «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα», το οποίο αναφέρεται στον ισπανικό εμφύλιο.
Είναι κατανοητό για τον ηγέτη μιας χώρας που κοιτάζει προς την άβυσσο να έλκεται από αποκαλυπτικές εικόνες, αναφέρει ο Economist, προσθέτοντας όμως πως το έργο του Χέμινγουεϊ δεν σκιαγραφεί ακριβώς τον παραλογισμό του τελευταίου «επεισοδίου» της ελληνικής κρίσης. Η εφημερίδα τονίζει ότι καλύτερα ταιριάζει ο Κάφκα.
Για τους Έλληνες, οι «θεσμοί», φαινομενικά αδιαπέραστοι στη λογική, που απαντούν μόνο στους δικούς τους μυστηριώδεις νόμους, μοιάζουν με τη γραφειοκρατία που «λύγισε» τον Γιόσεφ Κ. στη «Δίκη». Γράφει μάλιστα, πως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, που έχει μαρξιστικό υπόβαθρο, παρομοιάζει την ρομποτική επιμονή των πιστωτών σε μεταρρυθμίσεις που θα σκοτώσουν την απασχόληση, με την αδιαλλαξία των Σοβιετικών γραφειοκρατών.
Αντίθετα, για τους εταίρους της Ελλάδας, η εμπειρία να αντιμετωπίζουν τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη, μετά από χρόνια περισσότερο ή λιγότερο ενδοτικών ελληνικών κυβερνήσεων, θυμίζει το σοκ στην οικογένεια του Γκρέγκορ Σάμσα στη «Μεταμόρφωση». Μια μέρα, ξύπνησαν και είδαν τον εργατικό γιο τους να έχει ανεξήγητα μεταμορφωθεί σε ένα αποκρουστικό έντομο και οι προσπάθειες του για επικοινωνία έφταναν στ' αυτιά τους ως ακατανόητες κραυγές. Οι προσπάθειες για να διευκολυνθεί αυτό το πλάσμα δεν πέτυχαν, με μόνη λύση να μοιάζει η εκτόπιση ή ο θάνατός του. «Με λίγη τύχη, η Ελλάδα μπορεί να αποφύγει αυτή την μοίρα», σχολιάζει ο Economist.
Μεταξύ άλλων, το άρθρο υποστηρίζει ότι οι Έλληνες πρέπει να επωμιστούν μεγάλο μέρος της ευθύνης για την κατάστασή τους. Η στρατηγική του Τσίπρα είχε πολλά «μπρος-πίσω» και για να βρει ένα κοινό για τις απόψεις του σχετικά με την ευρωπαϊκή δημοκρατία, έπρεπε πρώτα να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πιστωτών του, και όχι να τη θρυμματίσει. Σε αντίθεση με κάθε άλλη χώρα που έχει λάβει ένα πρόγραμμα διάσωσης, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν φαίνεται να αποδεχθεί πλήρως την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων, αναφέρει.
Αλλά και οι Ευρωπαίοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών, σημειώνει το άρθρο. Με την πρώτη δημοκρατική πρόκληση στους κανόνες τους, διαφώνησαν για τις λεπτομέρειες και δυσφόρησαν για τον ηθικό κίνδυνο. Ένα πρόβλημα είναι η παρουσία του ΔΝΤ που ενδιαφέρεται περισσότερο να εξασφαλίσει τα χρήματα που πρέπει να λάβει, παρά για τα πολιτικά προβλήματα της ευρωζώνης. Η υπομονή των Ευρωπαίων εξαντλείται αλλά οι Γερμανοί επιμένουν στην παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα.
«Οι ιστορίες του Κάφκα συχνά ακολουθούν τη δική τους σπείρα λογικής προς φρικιαστικά, ακόμη και τραγικά συμπεράσματα. Τα τελευταία κεφάλαια της ιστορίας της Ελλάδας περιμένουν να γραφτούν. Ένας συγγραφέας ζητείται απεγνωσμένα», καταλήγει το άρθρο.
σχόλια