Το τελευταίο «κάστρο» του φετινού Eurobasket έπεσε. Η Σλοβενία βάδισε, χθες, στον δρόμο που είχαν χαράξει τα δύο άλλα μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης, η Σερβία και η Εθνική Ελλάδας.
Σε αυτό τον δρόμο δεν βάδισε προφανώς μόνη της. Όπως και τα δύο άλλα φαβορί, συνοδεύτηκε εκεί από έναν άξιο αντίπαλο, εν προκειμένω την Εθνική ομάδα της Πολωνίας. Ή, όπως λένε οι σπορτκάστερ, «έπεσε στο κανναβάτσο» – που ναι μεν στην κυριολεξία της η φράση σημαίνει «έπεσε στο δάπεδο της πυγμαχίας», όμως εδώ χρησιμοποιείται ως «έφτασε στον πάτο», «έπεσε στην Κόλαση» υπό την αμαρτία της ήττας ή στο Καθαρτήριο περιμένοντας να εξιλεωθεί, στοχεύοντας σε κάποιον άλλο παράδεισο ή έστω μιαν άλλη αθλητική διοργάνωση.
Τι έχουν τα φαβορί και αποκλείονται;
Σε μια εποχή που πολύς λόγος γίνεται για brands, ήταν μάλλον επόμενο για μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση όπως είναι το Eurobasket να προσπαθήσει να αξιοποιήσει διαφημιστικά τις ομάδες εκείνες που έχουν τους μεγάλους αστέρες του NBA.
Πράγματι, τα φετινά φαβορί δεν δημιουργήθηκαν μόνο επωμιζόμενα τις μπασκετικές παραδόσεις των χωρών τους. Η Σερβία ταυτίστηκε με τον Γιόκιτς, η Σλοβενία με τον Ντόντσιτς και φυσικά η Ελλάδα με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Απλοί άνθρωποι αυτοί, θνητοί, με εξαιρετικές βέβαια αθλητικές επιδόσεις, μεταμορφώθηκαν σε αστέρια για τις ανάγκες του μάρκετινγκ και οι οπαδοί των ομάδων τους (κι όχι μόνο) σε ετερόφωτους πλανήτες και δορυφόρους, περιφερόμενοι υπό τις δυνάμεις και τη λάμψη των δίμετρων ουρανίων σωμάτων.
Ζαλισμένοι λοιπόν ως θεατές, τώρα απορούμε που τα φαβορί αποκλείονται από ανθρώπους άσημους για το NBA, ταπεινούς σαν τον 29χρονο Πολωνό Ματέουζ Πονίτκα, κι από ομάδες που αγωνίζονται όντως συλλογικά όπως η Ιταλία, η Γερμανία και η Πολωνία.
📊 26 PTS 16 REB 10 AST
— #EuroBasket 2022 (@EuroBasket) September 14, 2022
Mateusz Ponitka posts the third triple double in #EuroBasket history as Poland advance to Semi-Finals for the 1st time in 1971! 🤯🇵🇱#BringTheNoise pic.twitter.com/6YyPd38ObO
Πώς όμως να λάμψει η ικανότητα διεισδύσεων στο αντίπαλο καλάθι των μεγάλων αστεριών του NBA, όταν στο Eurobasket δεν εφαρμόζεται ο περίφημος κανονισμός των τριών δευτερολέπτων, όπως στο NBA; Πώς να μη σπάσουν τα νεύρα του Γιάννη, όταν σε κάθε του προσπάθεια προς την αντίπαλη ρακέτα, τρεις και τέσσερις παίχτες δημιουργούν τείχη μπροστά του, εξαναγκαζόμενος από ευέλικτος αίλουρος να πρέπει να μεταμορφώνεται σε πολιορκητικό κριό, διακινδυνεύοντας κάποιο επιθετικό φάουλ ή και τη σωματική του ακεραιότητα;
Η FIBA λοιπόν, ως διοργανώτρια του Eurobasket, αποτυγχάνει με τους αθλητικούς κανονισμούς της να υποστηρίξει τη διαφημιστική της στρατηγική. Αποτυγχάνει βέβαια και σε άλλα ζητήματα, με κακές διαιτησίες ή αφήνοντας παίκτες να πάνε στο γήπεδο με ταξί, όπως είχε καταγγείλει ο Γκόραν Ντράγκιτς, λίγο πριν από έναν αγώνα της Σλοβενίας με τη Λιθουανία.
Good job @EuroBasket for European Champions no organized bus to a game. This must be a joke 🙈🙈🙈 #GreatOrganization After 20 min at least we got local taxi 😂😂😂 @kzs_si
— Goran Dragić (@Goran_Dragic) September 1, 2022
Το μεγάλο ζήτημα, βέβαια, δεν είναι όλα αυτά. Το μεγάλο ζήτημα είναι νομίζω η σχέση μας με το παιχνίδι. Είναι λες και η χαρά του παιχνιδιού έχει επισκιαστεί από την αγωνία της νίκης. Το πάθος για τη νίκη, εκεί που θα μπορούσε να ενισχύει τον υγιή ανταγωνισμό –προσφέροντας πιο άρτια αθλητική διάδραση– καταλήγει να υπερισχύει, αφαιρώντας το πιο ουσιαστικό κομμάτι από μια καταστατική δραστηριότητα του ανθρώπου και της φύσης: την παιγνιώδη διάθεση.
«Μπορεί κανείς να αρνηθεί, αν θέλει, όλες σχεδόν τις αφηρημένες έννοιες: τη δικαιοσύνη, την ομορφιά, την αλήθεια, την καλοσύνη, το πνεύμα, τον Θεό. Μπορεί κανείς να αρνηθεί τη σοβαρότητα, αλλά όχι το παιχνίδι» έλεγε ο Ολλανδός ιστορικός του πολιτισμού, Γιόχαν Χουϊζίνγκα, στο «Homo Ludens» ήδη από το 1938.
Κι όμως φαίνεται ότι στην εποχή μας, και τουλάχιστον στη χώρα μας, στερούμε από τον αθλητισμό τον πρωταρχικό λόγο της ύπαρξής του. Αν οι επαγγελματίες αθλητές τσαντίζονται και κλαίνε μετά τις ήττες τους, εμείς ως θεατές θα έπρεπε να χαιρόμαστε και να συγκινούμαστε βλέποντας ανθρώπους, με όλες τις δυσκολίες που ξέρουμε ότι έχουν περάσει, που αγωνίζονται και που επιθυμούν τόσο πολύ να πετύχουν τις καλύτερες δυνατές τους επιδόσεις.
Κι όταν οι επιδόσεις επιτυγχάνονται από τις αντίπαλες ομάδες, καλό θα ήταν να νιώθουμε ευγνώμονες, γιατί έτσι μας επιτρέπουν να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν και άλλοι ικανοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο, προσφέροντάς μας ένα γόνιμο πλήγμα, ένα άνοιγμα στον ατομικό και συλλογικό μας ναρκισσισμό, μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι και να συναγωνιστούμε ξανά.
