ΈΓΙΝΕ ΚΙ ΑΥΤΟ. Μπαρτσελόνα και Λυών, Σλάβια και Μάντσεστερ, όλα τα καλά παιδιά της Ε.Ε. φουλάριζαν ενώπιον πολυπληθούς κοινού, αλλά ο δέκτης τσιμουδιά. Ούτε ανάσα. «Ρε μπας κι έχουμε καμιά προσωρινή βλάβη στη σύνδεση;» αναρωτιόντουσαν οι φίλαθλοι που δεν είχαν λάβει υπόψη τους την απεργία. Βλάβη δεν υπήρχε. Απλώς η σύμπτωση ήταν ευεργετική. Πιθανώς για πρώτη φορά στα χρονικά των αναμεταδόσεων είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε τι ζημιά κάνουν οι πρόθυμες φωνές που εννοείται πως τεκμηριώνουν το θέαμα διά του σχολιαστικού ακροάματος.
Το κουσούρι δεν είναι δική μας πατέντα. Απανταχού του πλανήτη, σαν ευνόητο παραπλήρωμα του παιχνιδιού, επεβλήθη η φωνή του δημοσιογράφου-αφηγητή. Ειδικά οι Νοτιοαμερικάνοι με τα εκκωφαντικά γκλισάντο τους χαλάνε τον κόσμο! Αυτό τον έναρθρο ήχο δεν επιτρέπεται να τον περιφρονήσουμε. Από την οφ φωνή μαθαίνουμε τα ονόματα των παικτών, τη μικρή δικογραφία του ματς, απολαυστικές λεπτομέρειες για τα χούγια των προπονητών, όλο το παρασκήνιο τέλος πάντων του αγώνα. Ποδόσφαιρο σημαίνει κοσμικότητα, ντίβες του θεάματος, διαφήμιση και κόντρα διαφήμιση. Πώς να μείνει ασχολίαστο τέτοιο κελεπούρι; Ο αναμεταδότης αυτοδικαίως γίνεται δραγουμάνος του ματς· σου αφήνει τα μάτια ελεύθερα,αλλά θρονιάζεται μεγαλοπρεπώς στο λαβύρινθο του ωτός. Κάθε φάση και σχόλιο,κάθε κλωτσιά και παρατήρηση, κάθε σφύριγμα και τελεσιδικία.
Πλην όμως, όταν σου διηγούνται κάτι που παρακολουθείς αυτοψεί, συμβαίνει το εξής αλλόκοτο. Ενώ στη ραδιοφωνική κάλυψη είσαι ευγνώμων που δύο ξένα μάτια και μια φιλόπονη γλωσσίτσα σε συνδέουν με το αόρατο ματς, στην τηλεοπτική πάντα κάτι περισσεύει και σε χτυπάει (σαν βότσαλο στο παπούτσι). Η μπάλα βγαίνει αράουτ και ο σχολιαστής λέει: η μπάλα βρήκε. Ο τερματοφύλακας επαναφέρει και ο σπίκερ διπλασιάζει: ο Γκαλίνοβιτς στέλνει την μπάλα στη σέντρα. Δυο παίκτες συγκρούονται και ο σχολιαστής το επιβεβαιώνει: ο Μέσι ανατρέπεται. Για ποιο λόγο όλα αυτά τα ξέφτια; Λόγος δεν υφίσταται. Ό,τι βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια δεν θέλω να μου το ξαναλένε. Αντίθετα, θα ήθελα να ακούσω κάτι που δεν φαίνεται. Τι νόημα έχει η φράση «φοβερή μπροστινή μπαλιά» όταν την μπαλιά την έχω στον αμφιβληστροειδή μου; Χωρίς καμιά υπερβολή, ο σπίκερ-πάντα με υπερβάλλοντα ζήλο- χαλάει την εικόνα.
Χάρη στην απεργία λοιπόν ζήσαμε μια θερμή επίσκεψη σε γήπεδα με φιμωμένο σπίκερ. Αρχικά η φωνή μας έλειψε. Τόση κακή συνήθεια δεν ξεχνιέται σε μια νύχτα. Εντούτοις, από ματς σε ματς, άρχισε ο αγώνας να παίρνει τις αληθινές του διαστάσεις.
Παλαιότερα, με τις αναμεταδόσεις του Μαυρομμάτη, η όχληση έφτανε μέχρι σημείου να κλείνει κανείς τη φωνή για να απολαύσει απρόσκοπτα τα τεκταινόμενα. Η φωνή αναδιπλασίαζε τις παραστάσεις, επαύξανε μάλιστα τον σχολιασμό ώστε να νιώθεις τελικά ότι πρέπει να περάσεις μέσα από το αφηγηματικό φράγμα για να φτάσεις ως το ματς. Κι όλα αυτά στο πείσμα του Διακογιάννη, που από νωρίς είχε συλλάβει τη λεπτότητα του ζητήματος και ήταν ο πρώτος που μοίρασε σωστά τα μερίδια των ματιών και των αυτιών - χωρίς να βρει επάξιους συνεχιστές.
Χάρη στην απεργία λοιπόν ζήσαμε μια θερμή επίσκεψη σε γήπεδα με φιμωμένο σπίκερ. Αρχικά η φωνή μας έλειψε. Τόση κακή συνήθεια δεν ξεχνιέται σε μια νύχτα. Εντούτοις, από ματς σε ματς, άρχισε ο αγώνας να παίρνει τις αληθινές του διαστάσεις. Οι παίκτες μιλούν ελάχιστα. Και κυρίως δεν ακούγονται. Οι κερκίδες χαλάνε τον κόσμο, μόνο που δεν εμποδίζουν το παιχνίδι· αντίθετα αποδίδουν φωνητικά τον εσωτερικό κυματισμό κάθε προσπάθειας. Οπότε ο θεατής αναρωτιέται: τι χρειάζεται ο σπίκερ; Το ποδόσφαιρο είναι παίκτες +θεατές + διαιτητής + προπονητής. Ο σπίκερ δεν προβλέπεται. Κι όμως διά της τηλοψίας κατάντησε να είναι πρωταγωνιστής. Ούτε καν υποψιάζεται το εύλογο «σώπα να δούμε!».
Την επόμενη νύχτα, όταν οι φωνές επανήλθαν, είδαμε και πάθαμε. Οι αγαθοί εγκέφαλοι της ΕΡΤ είχαν μάλιστα την ακριβή ιδέα να ξαναδείξουν τις φάσεις της προηγούμενης (απεργιακής) νύχτας με «φωνή» αυτήν τη φορά. Πράγματι, η βουβή Μπάρτσα και η βουβή Λυών ήταν άλλες και οι «ομιλούσες»ήταν άλλες εξ άλλων. Η περιγραφή κάνει το ματς πολιτική· το ρίχνει στη διαβουκόληση· τώρα, αγαπητέ θεατή, βλέπεις αυτό, εκεί έγινε εκείνο·μπορεί να είσαι τυφλός και άσχετος, αλλά ευτυχώς που έχεις εμένα ο οποίος, δόξα τω ποδοσφαιρικώ Θεώ, διαθέτω μάτια εκατό και μυαλά τετρακόσια.
Να ομολογήσουμε πάντως ότι στη νίκη της ομάδας του Λεμονή λίγη φωνούλα χρειάστηκε. Δεν γινόταν να τη βγάλει ο ενθουσιασμένος κόσμος στη μούγκα.
Η Λάτσιο δεν συνιστά σπουδαίο σύνολο· αυτό είναι γνωστό. Αλλά στην έδρα της, τουλάχιστον τον παλιό Ολυμπιακό -της γνωστής «δεκαετίας» εννοούμε- θα τον έκανε μια χαψιά. Το γεγονός ότι έσπασε τα σαγόνια της οφείλεται στην παρουσία σοβαρών παικτών. Άντζας, Στολτίδης, Τζόρτζεβις, Πατσατζόγλου, Κοβάσεβιτς, Λούα Λούα, Γκαλέτι αποτελούν κορμό που αντέχει στα χιόνια και στις ζέστες. Το γεγονός ότι μέτρησε σε βάρος τους άκυρο γκολ, αντί να τους αποθαρρύνει, τους χάρισε ευφυΐα για να αντιδράσουν και να βάλουν πλάτη τους φαντασμένους Ιταλιάνους. Όταν υπάρχει δύναμη, τα δύσκολα γίνονται εύκολα και η καρδιά του κοσμάκη έρχεται στη θέση της. Ειδική μνεία ανήκει στον Κοβάσεβιτς, που έφτασε στη χώρα μας περίπου ως απόστρατος πλέιμπόι που θα κολλούσε ένσημα και θα γυάλιζε τον πάγκο. Έρημε Κωνσταντίνου,τι σου 'λαχε! Έμπλεξες με τον Γουλιέλμο Τέλο...
Τι επιδημία είναι πάλι αυτή με τούς παλιούς παίκτες των μεγάλων ομάδων που συμπληρώνουν το καρέ των σχολιαστών και, όσο διαρκεί το μάτς, κλαίνε σαν φώκιες; Όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος, η Βέροια ή η Μπαρτσελόνα, ο αγώνας ξεκινάει με 0-0. Τούτο σημαίνει οτι τα δύο συγκροτήματα κατεβαίνουν στο γήπεδο "ισοδύναμα". Γιατί λοιπόν πρέπει να μαγαρίζουν αυτή τήν αυταπάτη ξεκουκίζοντας το οπαδικό τους κομπολόι, λέγοντας αυτοσχέδιες προσευχές και αφήνοντας τελικά την εντύπωση ανθρωπάκων που ποτέ δεν ξέφυγαν από δουλική τους ανθρωπαρέσκεια;
σχόλια