Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν σήμερα από την 16η Αυγούστου 2016, όταν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα την υπερπροσπάθειά του Σπύρου Γιαννιώτη στα 10 χιλιόμετρα ανοιχτής θαλάσσης, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο.
Ένα ασημένιο μετάλλιο για την Ελλάδα, που θα ήταν χρυσό αν ο Κερκυραίος πρωταθλητής δεν ακουμπούσε με το άλλο χέρι την πλακέτα τερματισμού.
Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν, όπως και τα έντονα συναισθήματα που μας προκάλεσε ο Σπύρος Γιαννιώτης καθώς οι τελευταίες χεριές του, με μοναδικό οδηγό πια την ψυχή του, τον οδηγούσαν προς το βάθρο ύστερα από υπερπροσπάθεια για 1 ώρα 52 λεπτά και 58,8 δευτερόλεπτα.
Ξαναγυρίζουν και τα διδάγματα «ευ αγωνίζεσθαι» που μας άφησε, όταν απαίτησε να αποσύρει η ελληνική πλευρά την ένσταση για την τελική κατάταξη του αγώνα.
«Ο χαρακτήρας είναι πάνω από μετάλλια και διακρίσεις,» λέει ο μεγάλος κολυμβητής.
«Για μένα αυτό είναι πιο σημαντικό: Να ξέρεις να αναγνωρίζεις την προσπάθεια όλων! Όσων είναι πίσω και όσων είναι μπροστά σου!»
Αναλυτικά, η συνέντευξη που παραχώρησε ο ασημένιος Ολυμπιονίκης του Ρίο ντε Τζανέιρο (2016), Σπύρος Γιαννιώτης, στην επέτειο δύο χρόνων από την κατάκτηση του μεταλλίου του, στο Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
«Σαν να μην πέρασε λεπτό», όπως ο ίδιος έγραψες ανήμερα της επετείου των δύο χρόνων στο προφίλ σου στο FB;
Nαι! Αυτό το έγραψα για τα συναισθήματα. Σίγουρα θυμάμαι όλον τον αγώνα, αλλά πιο πολύ το συναίσθημα, την ικανοποίηση και τη χαρά που κατάφερα να φτάσω αυτόν τον στόχο, το όνειρο ζωής! Είχα γράψει και τότε "όνειρο ζωής"! Ακόμη έτσι το νιώθω! Δύο χρόνια μετά το ίδιο συναίσθημα νιώθω! Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να μπορείς να φτάνεις στο βάθρο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι κάτι μοναδικό!
Ήταν η τελευταία κούρσα της καριέρας σου. Τα είχες κατακτήσει σχεδόν όλα. Δεν είχες να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό σου. Αυτό ήταν το κίνητρό σου;
Σίγουρα ναι! Αλλά νομίζω πως ακριβώς αυτή ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση. Ήμουν πιο αυστηρός απέναντι στον εαυτό μου, αλλά στο τέλος οι κόποι μου δικαιώθηκαν. Κυνηγνούσα το στόχο μου να ανέβω στο βάθρο, παρ' ολίγον να κάνω το απόλυτο, αλλά δεν μου μένει κάποια πικρία ή στενοχώρια. Αναφέρομαι στον τερματισμό. Κατάφερα να κατακτήσω ένα Ολυμπιακό μετάλλιο στα 36 μου. Αν με ρωτούσες 6-7 χρόνια νωρίτερα, θα έλεγα ότι δεν γίνεται, αλλά όλα γίνονται!
Νομίζω πως οι Έλληνες και οι Ελληνίδες είμαστε πιο πικραμένοι απ' ότι εσύ που ο Ολλανδός Φέρι Βέερτμαν ακούμπησε πρώτος στην πλακέτα τερματισμού.
Όπως φάνηκε στον τερματισμό, η αλήθεια είναι πως προκύπτει ένα... «θα μπορούσες, να γινόταν αλλιώς». Δεν μένω στο «αν θα μπορούσα» ή «αν θα γινόταν αλλιώς», όμως. Μένω στο τι έγινε και μένω στην ικανοποίηση της κατάκτησης του μεταλλίου και δεν θα άφηνα να μου χαλάσει τη στιγμή μου οποιαδήποτε άλλη σκέψη που δικαιολογημένα ίσως να μπορούσα να κάνω. Εγώ ήθελα να χαρώ τη στιγμή μου και έτσι έκανα κι ακόμη αυτό κάνω. Δεν μου έχει μείνει κάποιο απωθημένο.
Αυτό το απέδειξες εξάλλου, όταν απέσυρες την ένσταση που είχε καταθέσει η ελληνική πλευρά για την τελική κατάταξη του αγώνα.
Η αλήθεια είναι πως η ελληνική πλευρά έκανε μία ένσταση, αλλά ο Ολλανδός κέρδισε δίκαια και το δίκαιο είναι το σωστό. Το δίκαιο είναι αυτό που μας οδηγεί και αυτό για μένα είναι πιο μεγάλο από ένα μετάλλιο ή μία διάκριση. Να μπορείς να αναγνωρίζεις την προσπάθεια όλων, είτε είναι μπροστά σου, είτε από πίσω. Ιδίως όταν είναι μπροστά σου. Για μένα αυτό είναι πιο σημαντικό: Να ξέρεις να αναγνωρίζεις την προσπάθεια όλων.
Πώς λαμβάνεις αυτά τα δύο χρόνια την αγάπη και την αναγνώριση στο πρόσωπό σου από τον κόσμο;
Το όμορφο είναι ότι μου λένε όχι μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την κατάκτηση του μεταλλίου, αλλά για την πορεία μου, για τις προσπάθειές μου, για την επιμονή και την υπομονή μου. Αυτή είναι η αναγνώριση για έναν αθλητή. Μου λένε και για αυτό που έγινε με την ένσταση, κάτι που συζητήθηκε και συζητιέται ακόμη στις παρέες και ανάμεσα σε φίλους. Ορμώμενος από το αίσθημα δικαιοσύνης αναγνώρισα πως ο Ολλανδός ήταν ο νικητής. Νομίζω πως αυτό κυριαρχεί στις σχετικές συζητήσεις και είναι όμορφο γιατί είναι κάτι που δείχνει τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Είναι πάνω από μετάλλια και πάνω από διακρίσεις αυτό.
Σε εμάς τους κοινούς θνητούς το να κολυμπά κάποιος ασταμάτητα για 1 ώρα 52 λεπτά και 58,8 δευτερόλεπτα, ανεβαίνοντας και στο βάθρο, φαίνεται εξωπραγματικό. Οι περισσότεροι κουράζονται ακόμη και να περπατήσουν για αυτό το διάστημα.
Είναι δύσκολο πραγματικά! Τώρα που έχω σταματήσει την εντατική προπόνηση, κολυμπάω ακόμη βέβαια κι εγώ λιγάκι στις θάλασσες όπως έκανα πάντα, μου φαίνεται κι εμένα δύσκολο. Λέω πως κολυμπούσες με τόσο έντονο ρυθμό τόση ώρα; Όλα είναι θέμα προπόνησης. Χρειάζεται πείσμα, προσπάθεια, σωστός προγραμματισμός και σωστούς ανθρώπους γύρω μας, όπως ο προπονητής μου Νίκος Γέμελος και η οικογένειά μου και η γυναίκα μου! Είναι οι άνθρωποι που σε στηρίζουν! Χωρίς αυτούς το 1 ώρα 52 λεπτά και 58,8 δευτερόλεπτα δεν θα γινόταν πράξη!
Και τώρα που από αθλητής βρίσκεσαι εσύ στο ρόλο του προπονητή (Πανελλήνιος), πως είναι να καθοδηγείς νεαρούς αθλητές;
Έχει ανάψει μία καινούρια σπίθα μέσα μου κι αρχίζει να μεγαλώνει. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί θέλω να είμαι στο χώρο, είμαι στο χώρο και θα μείνω στο χώρο. Νομίζω πως από ένα άλλο πόστο αυτή τη στιγμή και βλέποντας τα παιδιά που προπονώ χαρούμενα και ικανοποιημένα για το αποτέλεσμά τους με ικανοποιεί εμένα δύο φορές!
Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
σχόλια