Είναι Σάββατο απόγευμα. Ο συρμός του Ηλεκτρικού στη διαδρομή προς Κηφισιά είναι γεμάτος κόσμο με χρωματιστές φανέλες και κασκόλ. Σταματάμε σε κάθε στάση για τουλάχιστον δέκα λεπτά και συνεχώς μπαίνουν κι άλλοι.
Σήμερα έχει σημαντικό αγώνα στο ΟΑΚΑ και όλη η πόλη μοιάζει να ζει στον ρυθμό του. Όπως συμβαίνει στα περισσότερα σημεία του πλανήτη, έτσι και στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο είναι ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς όλων των αθλημάτων.
Ο δικός μου προορισμός, όμως, δεν είναι κάποιο κατάμεστο γήπεδο στρωμένο με χορτάρι ή παρκέ αλλά ένα sports cafe στο Ηράκλειο. Εδώ έχω δώσει ραντεβού με τους καλύτερους Έλληνες αθλητές ενός όχι και τόσο δημοφιλούς σπορ. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, με περιμένει η Eθνική Oμάδα αντρών και γυναικών στα darts (ή βελάκια επί το πιο ελληνικό).
Ομολογώ ότι μέχρι τη σημερινή μας συνάντηση δεν γνώριζα ότι υπάρχουν οργανωμένα πρωταθλήματα, σύλλογοι και ομάδες στην Ελλάδα που ασχολούνται με τη συγκεκριμένη δραστηριότητα.
«Τα darts θέλουν στρατηγική, συγκέντρωση, τεχνική και καλή αντίληψη. Πρέπει να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου και να αντιλαμβάνεσαι τον χώρο και τον τρόπο του παιχνιδιού»
Η δική μου μοναδική σχέση με τα darts περιορίζεται στην επίμονη απαίτησή μου ως παιδί να με αφήσουν να βάλω έναν στόχο στο δωμάτιό μου και στην αδιαπραγμάτευτη άρνηση της μάνας μου «γιατί θα έκανα τον τοίχο "σουρωτήρι"».
«Όλοι μας ρωτάνε "τι είναι αυτό;". Νομίζουν ότι στόχος είναι να πετύχεις το κέντρο, όπως στο λούνα παρκ» μου λένε με μια φωνή οι παίκτες όταν τους ζητάω να μου πουν ποια είναι η πρώτη αντίδραση που συναντούν κάθε φορά που λένε σε κάποιον ότι ασχολούνται με τα darts.
Τα μέλη των Εθνικών ομάδων προκύπτουν από τις τετράδες των φιναλίστ των αντίστοιχων πανελληνίων πρωταθλημάτων. Φέτος, την ομάδα των αντρών αποτελούν οι: Γιάννης Μιχαήλ, Άγγελος Μουλάγγελης, Κώστας Παντελίδης και Γιώργος Ανυφαντής ενώ στις γυναίκες οι: Μαριέττα Χατζή, Μαρίνα Χιονάτου, Αναστασία Πενταγιώτη και Μαρία Πουλίδου.
Οι περισσότεροι ασχολούνται εδώ και αρκετό διάστημα με τα βελάκια ενώ η Εθνική Ομάδα υπάρχει από το 1989.
Πώς καταλαβαίνει άραγε κάποιος ότι είναι καλός στα darts; «Δεν φαίνεται από την πρώτη στιγμή. Πρέπει να παίζεις τουλάχιστον 2-3 μήνες για να φανεί τι μπορείς να κάνεις. Υπάρχουν και παίχτες που μπορεί να μην έχουν καθόλου ταλέντο στην αρχή αλλά μπορεί αυτό να τους βγει αργότερα έτσι και συνεχίζουν να παίζουν. Είναι ένα παιχνίδι που δεν έχει ηλικία» λέει ο Γιάννης Μιχαήλ.
Στα βελάκια υπάρχουν διάφορα παιχνίδια. Το βασικό, αυτό δηλαδή που παίζουν στα διεθνή τουρνουά, ονομάζεται «501». Οι αντίπαλοι παίκτες (ή ομάδες) ξεκινούν από το 501 και διαγωνίζονται για το ποιος θα καταφέρει να φτάσει πρώτος στο 0. Ρίχνουν εναλλάξ, μία ο ένας και μία ο άλλος. Τρία βελάκια σε κάθε βολή.
Το κέντρο δίνει 50 βαθμούς αλλά οι περισσότεροι στοχεύουν τον εσωτερικό δακτύλιο που ναι μεν δίνει 20 βαθμούς αλλά κάθε εύστοχη βολή τριπλασιάζεται. Έτσι, 180 βαθμοί είναι το μέγιστο που μπορεί να συγκεντρώσει κάποιος σε μία μόνο βολή.
Όπως μου εξηγούν τα darts χρειάζονται πολύωρη και σκληρή προπόνηση. «Όταν αποφασίσεις ότι θέλεις να το κάνεις επαγγελματικά, ξεκινάς με 6-8 ώρες την ημέρα και όταν κατασταλάξεις στο πιάσιμό σου (σ.σ. εννοεί τον τρόπο που ρίχνεις το βελάκι) και δεν χρειάζεσαι πια να μάθεις κάτι άλλο πάνω στο παιχνίδι, ρυθμίζεις και την προπόνησή σου ανάλογα» εξηγεί ο Γιάννης, με τον Κώστα να προσθέτει: «ο κάθε παίχτης έχει το δικό του όριο προπόνησης. Σε άλλον αρκούν 2 ώρες, άλλος χρειάζεται 5 ή 8. Όταν, όμως, φτάσεις σε σημείο να νιώθεις ότι το χέρι σου "κρεμάει" τότε είναι καλό να σταματήσεις».
Η προπόνηση δεν χρησιμεύει μόνο ως εξάσκηση αλλά και ως ψυχολογική προετοιμασία. «Πρέπει να επισημάνουμε για τον κόσμο που δεν το γνωρίζει ότι τα darts είναι εγκεφαλικό παιχνίδι. Χρειάζεται στρατηγική. Η προπόνηση βοηθάει τον παίκτη να βρει αυτό που ψάχνει την κατάλληλη στιγμή. Είτε στη μέση, είτε στο τελείωμα ενός παιχνιδιού γιατί ποτέ δεν αντιμετωπίζει την ίδια κατάσταση. Μπορεί να χρειαστεί να αλλάξει στρατηγική πολλές φορές μέσα στο ίδιο παιχνίδι» λέει η Μαριέττα.
«Τα darts θέλουν στρατηγική, συγκέντρωση, τεχνική και καλή αντίληψη. Πρέπει να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου και να αντιλαμβάνεσαι τον χώρο και τον τρόπο του παιχνιδιού» επισημαίνει με τη σειρά του ο προπονητής της Εθνικής Ομάδας γυναικών, Τάκης Κουρτίδης.
Όσο διαρκεί η συζήτησή μας παρατηρώ τα βελάκια που έχουν αφήσει πάνω στο τραπέζι. Είναι όλα τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Σε σχήμα, χρώμα και μέγεθος. Κάθε παίχτης έχει τα δικά του. «Υπάρχουν βελάκια διαφορετικού βάρους ή μεγέθους. Ο καθένας ξεκινάει να παίζει μέχρι να βρει αυτά που του ταιριάζουν καλύτερα στο παίξιμό του» σημειώνει ο Γιάννης.
Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, όσο αφορά τους άντρες, υπάρχουν τέσσερις σύλλογοι. Τρεις στην Αθήνα και ένας στην Κρήτη, ενώ φτιάχνονται άλλοι δύο στη Θεσσαλονίκη. Στις γυναίκες υπάρχουν δύο σύλλογοι. Ένας στην Αθήνα και ένας στην Κρήτη. Οι ομάδες από την άλλη είναι πάρα πολλές.
Σε διεθνές επίπεδο οι καλύτεροι παίχτες προέρχονται κυρίως από Αγγλία και Ολλανδία, χώρες με υποδομές και παράδοση στα darts.
Στην Ελλάδα πάλι, ιδιαίτερες υποδομές δεν υπάρχουν. Όποιος θέλει να παίξει βελάκια θα πρέπει να πάει σε κάποιο από τα καφέ ή τις παμπ που διαθέτουν στόχους. Στην Αθήνα αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 50 τέτοια μαγαζιά.
Το οικονομικό όφελος, επίσης, είναι μηδαμινό. «Διοργανώνονται μικρά τουρνουά με χρηματικά έπαθλα αλλά και αυτά είναι από τις συνδρομές των παικτών όχι από χορηγίες. Tα πράγματα είναι πολύ καλύτερα στο εξωτερικό» λέει ο Άγγελος.
«Άρα τι κάνεις; Πώς συνεχίζεις;» τον ρωτάω. «Βάζεις προτεραιότητες. Ιεραρχείς τι είναι αυτό που θέλεις να καταφέρεις. Αν θες να πηγαίνεις μία Δευτέρα, να πίνεις μπύρα και να παίζεις είναι πάρα πολύ εύκολο. Δεν σου στοιχίζει τίποτα. Μαζεύεις μια παρέα, φτιάχνεις μία ομάδα και κατεβαίνεις στο πρωτάθλημα. Αν πάλι θέλεις να πας ψηλά, πρέπει να κατανέμεις το χρόνο σου. Γιατί αυτό το πράγμα θέλει θυσίες. Για να φτάσεις ψηλά θέλει πολλές θυσίες».
Τελειώνουμε γρήγορα την κουβέντα γιατί καταλαβαίνω ότι προτιμούν να συνεχίζουν να παίζουν από να μιλάνε μαζί μου.
Τους παρατηρώ για λίγη ώρα καθώς ρίχνουν τα βελάκια ή κάνουν για πλάκα ότι πετυχαίνουν τον φωτογράφο την ώρα που αυτός προσπαθεί να τους απαθανατίσει επί τω έργω.
Στην πραγματικότητά δεν μοιάζουν να δυσκολεύονται ιδιαίτερα να πετύχουν τους στόχους τους. Σε σχέση, δηλαδή, με όλους εμάς που προσπαθούμε απλώς, αυτοί τα καταφέρνουν κιόλας. Στην κυριολεξία.
