Λίγες μέρες μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, ένας φίλος θα μας επισκεπτόταν στο Λονδίνο. Μου τηλεφώνησε για να με ρωτήσει αν ήταν ασφαλές να έρθει. Του εξήγησα ότι η επίσημη οδηγία λέει ότι το επίπεδο συναγερμού είναι «σοβαρό», και μία τρομοκρατική ενέργεια θεωρείται «πολύ πιθανή». Του είπα επίσης ότι παρόλο που όλοι ξέρουμε ότι το Λονδίνο είναι στόχος, δεν φοβόμαστε. Αγριεύουμε στο μετρό για λίγες μέρες μετά τα χτυπήματα στο Παρίσι ή στις Βρυξέλλες, και μετά το αφήνουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, σαν κάτι που δεν θα συμβεί επειδή δεν συμβαίνει.
Όταν έκλεισα το τηλέφωνο σκέφθηκα ότι η ερώτηση του φίλου μου ήταν ενοχλητική. Δεν ρωτούσε αν ήταν ασφαλές για μένα να παίρνω το μετρό κάθε μέρα, να δουλεύω σε περιοχές υψηλού κινδύνου. Ήθελε να μάθει μόνο αν θα συμβεί στον ίδιο το ένα στο εκατομμύριο. Να τον πετύχει η βόμβα, ειδικά εκείνον, το ένα και μοναδικό Σαββατοκύριακο που διάλεξε για την επίσκεψή του. Μην πάει δηλαδή στα χαμένα, χωρίς σοβαρή αιτία, έτσι, για λόγους αναψυχής. Δεν θυμώνω βέβαια, γιατί ξέρω πώς λειτουργώ και εγώ. Πολλές φορές σε ασφαλές περιβάλλον οι φοβίες λειτουργούν σαν υπενθυμίσεις ότι δεν κινδυνεύουμε πραγματικά. Και όσο δεν είσαι αναμειγμένος στο συμβάν εξακολουθείς να είσαι ασφαλής και μακριά. Ακόμη και όταν ζεις δίπλα. Το όνομα του Αξαρλιάν είναι μία οδός, οι τρεις στη Μαρφίν μια ιστορία στις εφημερίδες. Ακόμη και αν περνάμε από εκεί κάθε μέρα.
Χτες πέρασα τη μισή μέρα στη Bουλή και το τελευταίο μου ραντεβού ήταν στις 2. Πράγμα σπάνιο για Άγγλους, ακύρωσαν δύο ώρες πριν. Αν το ραντεβού μου ίσχυε, θα τελείωνα την ώρα που έγινε το χτύπημα. Το πρωί μίλησα με έναν αστυνομικό μέσα στη Βουλή, ήπια καφέ στο αγαπημένο μου σημείο, έκανα συναντήσεις στο παλιό και το καινούργιο κτίριο. Με ενόχλησε ο θόρυβος των παιδιών που έκαναν εκπαιδευτική επίσκεψη, ενώ προσπαθούσα να συγκεντρωθώ σε ένα email. Λίγα λεπτά αφότου γύρισα στο γραφείο μου, μερικούς σταθμούς μακριά από τη Βουλή, μάθαμε τα νέα. Αλλά, όλα ήταν ξανά στην οθόνη του υπολογιστή. Μάθαινα τα νέα από μακριά, όπως όλοι, ασφαλής.
Μόνο μερικές ώρες αργότερα, μιλώντας με κόσμο που ήταν μέσα στη Βουλή όταν συνέβησαν όλα, ένιωσα την απόσταση που με χωρίζει από το συμβάν να καταργείται. Όσα έγιναν εντός του κτιρίου δεν είναι στις ειδήσεις, γιατί δεν τους συνέβη και τίποτε φοβερό. Είναι όμως τραυματικά για εκείνους που τα έζησαν. Άκουσα ιστορίες από ανθρώπους που είδαν αστυνομικούς να μπαίνουν ξαφνικά στα γραφεία τους με βαρύ οπλισμό και να τους φωνάζουν να κρατήσουν τα χέρια τους στο κεφάλι. Άλλους που έβλεπαν από το παράθυρο τους το αυτοκίνητο στα κάγκελα και αιμόφυρτους στο έδαφος, νομίζοντας αρχικά ότι έχει συμβεί ατύχημα. Κάποιον που βρέθηκε ανάμεσα στα παιδιά μιας σχολικής τάξης και οι αστυνομικοί τους διέταξαν να τρέξουν και να μην κοιτάξουν πίσω τους. Αίθουσες επιτροπών να μετατρέπονται σε χώρους συγκέντρωσης και να γεμίζουν ασφυκτικά από εργαζόμενους και βουλευτές. Κόσμο να τρέχει από το ένα κτίριο στο άλλο γιατί οι αστυνομικοί μέσα στον πανικό τους είχαν μπερδευτεί και έδιναν λάθος οδηγίες.
Αλλά η ιστορία που κράτησα μαζί μου, από αυτές που έρχονται ξανά και ξανά πίσω, είναι ενός φίλου που δεν πρόλαβε να πάρει το κινητό του, όταν η αστυνομία τον διέταξε να κατευθυνθεί τρέχοντας προς μία από τις μεγάλες αίθουσες που συγκέντρωναν τον κόσμο. Όταν τον βρήκα, το κινητό του ήταν ακόμη στο γραφείο, και εκείνος δεν μπορούσε να γυρίσει για να το πάρει. Διάλεξα τη μικρότερη και προσωρινή απώλεια της χθεσινής μέρας για να ταυτιστώ μαζί της. Ίσως γιατί δεν διανοούμαστε ότι σε εμάς θα συμβεί κάτι χειρότερο από το να χάσουμε το κινητό μας. Όλα τα άλλα είναι εξωπραγματικά, το ένα στο εκατομμύριο, και συμβαίνουν μόνο στους άλλους. Μία υπενθύμιση ότι είμαστε ασφαλείς, αναγνωρίζοντας ως πραγματική απειλή μόνο αυτά με τα οποία μπορούμε να ταυτιστούμε: όσα δηλαδή μας έχουν συμβεί ήδη.
σχόλια