Στο Πεκίνο, το 1997, δημιουργήθηκε μία ακαδημία για καλλιτέχνες με κινητικούς περιορισμούς. Εδώ γίνονταν δεκτοί κωφοί χορευτές και μουσικοί με σοβαρά προβλήματα όρασης, ως μέρος ενός φιλόδοξου πρότζεκτ που είχε ως στόχο να αποδείξει ότι η θέληση δεν έχει όριο...
Το "Thousand-hand Bodhisattva" ("Τα χίλια χέρια της Μποτισάτβα") είναι η απόδειξη: ένα καλλιτεχνικό υπερθέαμα, χολιγουντιανών προδιαγραφών, μια χορογραφία υψηλών απαιτήσεων που κανονικά θα απαιτούσε και τις 5 αισθήσεις για να εκτελεστεί με ακρίβεια. Κι όμως...
Οι συντελεστές αυτού του πρότζεκτ είναι κωφοί και άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα όρασης. Η Ζαντιάνγκ Γιανγκ, δασκάλα της νοηματικής εξηγεί πώς συνεργάζονται αυτές οι δύο κατηγορίες καλλιτεχνών. "Αν απλώς χτυπήσω τα χέρια μου για να τους δείξω τις κινήσεις, δεν θα με καταλάβουν. Όμως, οι δονήσεις από τα τύμπανα που περνούν από το πάτωμα στα πόδια τους, μεταφράζονται σε κίνηση και ρυθμό".
Όπως λέει, στόχος δεν είναι οι χορευτές να μάθουν απ' έξω τα βήματα, αλλά να αφομοιώσουν τον ρυθμό. Μόλις συμβεί αυτό -και φυσικά παίρνει εβδομάδες, μήνες, χρόνια όλο αυτό- τα άλλα είναι εύκολα.
Στο επίτευγμα βέβαια, τεράστιο ρόλο παίζουν και οι ανθρώπινοι δεσμοί που δημιουργούνται στην ομάδα. Όπως εξηγεί η χορεύτρια Τζινγιάνγκ Γουέι "τρώμε μαζί, κάνουμε πρόβα μαζί, βγαίνουμε μαζί και αυτό μας βοηθά να γνωρίσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο. Τις αντιδράσεις, τα συναισθήματα, το αίσθημα της στιγμής. Δεν υπάρχει ομιλούσα γλώσσα για να περιγράψει αυτό που ζούμε".
Όσο για τους μουσικούς; Όπως εξηγεί ο Μπιν Γουάνγκ, εκεί υπάρχουν άλλα τρικ συνεννόησης. Από το να ακούει κανείς τις ανάσες και τις παύσεις του συναδέλφου του στα δύσκολα κομμάτια, μέχρι τα μικρά ανεπαίσθητα ακόρντα που το κοινό δεν θα καταλάβει, αλλά για τους μουσικούς αποτελούν μια κωδική γλώσσα...
σχόλια