Η Jacqui McNeill ήταν μόλις 12 όταν η μητέρα της πέθανε ξαφνικά από καρδιακή ανακοπή, αλλά με συνολικάδέκα αδέλφια ακόμη δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά για να αναλάβει την φροντίδα τους.
Γεμάτη θυμό και θλίψη για χρόνια, η Jacqui βρήκε τελικά παρηγοριά στην πίστη της και ήρθε πιο κοντά στον Θεό, με αποκορύφωμα την απόφασή της να γίνει καλόγρια μετά το γυμνάσιο. Ωστόσο, περνώντας ένα διάστημα σε μια θρησκευτική κοινότητα, διαπίστωσε ότι η επιθυμία της να αποκτήσει δικό της παιδί μια μέρα ήταν πολύ έντονη για να γίνει τελικά καλόγρια.
«Πρέπει να κάνεις ζωή φτώχειας και αγαμίας για την εκκλησία», λέει η 29χρονη στο περιοδικό People. «Ερχόταν κόσμος για επίσκεψη και εγώ κρατούσα τα μωρά όλη την ώρα ή έπαιζα με τα παιδιά. Και έκλαιγα όταν έφευγαν γιατί με πονούσε που δήλωνα πρόθυμη να μην αποκτήσω παιδιά στη ζωή μου».
Εμπνευσμένη από το έργο της Μητέρας Τερέζα, η Jacqui αποφάσισε να ταξιδέψει από το σπίτι της στο Οχάιο στην Ινδία, όπου εργάστηκε για τέσσερις μήνες με παιδιά με αναπηρίες σε ένα ανάδοχο σπίτι.
«Δεν καταλάβαινα πώς μπορούσε κανείς να κοιτάζει αυτά τα παιδιά και να βλέπει ο,τιδήποτε άλλο εκτός από ομορφιά και αθωότητα», λέει.
Γνωρίζοντας πως δεν μπορούσε να υιοθετήσει όλα τα παιδιά, η Jacqui ήξερε μέσα της ότι ένα παιδί κάπου στην Ινδία κάποια μέρα θα την αποκαλούσε μαμά. Έτσι, στις 27 Απριλίου 2018, την ημέρα που έκλεισε τα 25, τη νόμιμη ηλικία για υιοθεσία στην Ινδία, κατέθεσε τα σχετικά έγγραφα για να υιοθετήσει επίσημα.
Μετά από δύο ολόκληρα χρόνια γεμάτα με περισσότερα εμπόδια από ό,τι περίμενε, τελικά αντιστοιχήθηκε με την Emilia, η οποία γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια ως αποτέλεσμα μιας σπάνιας και συχνά θανατηφόρας πάθησης που ονομάζεται σύνδρομο Tetra-amelia.
«Θυμάμαι ότι άνοιξα τις πληροφορίες της και είδα "ανεπάρκεια άκρου"», λέει. «Τότε είδα ότι ήταν και τα τέσσερα άκρα». Η άμεση αντίδρασή της ήταν φόβος, λέει, «αλλά ήξερα ότι ήταν δική μου».
«Την πρώτη φορά που είδα μια φωτογραφία του προσώπου της, απλά έκλαψα», προσθέτει. «Δεν ήξερα ποιες θα ήταν οι ανάγκες της, αλλά κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις για το παιδί σου».
Κατά τη διαδικασία της υιοθεσίας, υπήρξαν πολλές στιγμές που αμφέβαλλε αν το όνειρό της ζωής της θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα.
Μετά την επίσημη αίτηση, της αρνήθηκαν πολλά επιδόματα επειδή δεν ήταν παντρεμένη. Βρήκε τελικά το helpusadopt.org, έναν οργανισμό που τη βοήθησε να συγκεντρώσει 45.000 δολάρια.
Μετά από έναν ακόμη χρόνο αναμονής λόγω διάφορων προβλημάτων - συμπεριλαμβανομένων των καθυστερήσεων λόγω πανδημίας - η Jacqui μπόρεσε να ταξιδέψει στην Ινδία τον Απρίλιο του 2021 και τελικά να φέρει την Emilia στο σπίτι.
«Όταν την πήρα αγκαλιά, μου είπαν: "Καλή τύχη. Είναι γκρινιάρικο παιδί. Δεν χαμογελάει ποτέ"», θυμάται.
Όμως η Jacqui είχε την ακριβώς αντίθετη εμπειρία με την Emilia, την οποία περιγράφει ως ένα «χαρούμενο» παιδί 4 ετών. «Δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χαμογελάει και έχει πολλά να ξεπεράσει», λέει.
Με 10 νοσηλείες για ασήμαντα πράγματα όπως ένα κοινό κρυολόγημα, και πολλές μέρες γεμάτες με ιατρικά ραντεβού, η Emilia εξακολουθεί να είναι «μια μικρή μαχήτρια», λέει η Jacqui, η οποία την πηγαίνει για φυσικοθεραπεία και εργοθεραπεία τρεις φορές την εβδομάδα.
Η Emilia πηγαίνει κανονικά στο νηπιαγωγείο, μπορεί να ανέβει τις σκάλες και καταφέρνει να φάει και να πιει μόνη της. Ενώ «κάνει τεράστιο χαμό, είναι πολύ αποφασισμένη», λέει η Jacqui. «Της λέω συνέχεια ότι το "δεν μπορώ" δεν ανήκει στο λεξιλόγιό μας».
Μητέρα και κόρη ξεκινούν κάθε πρωί με αγκαλιές και προσπαθούν να απολαμβάνουν απλά πράγματα, όπως να ετοιμάζουν τα αγαπημένα γεύματα της Emilia. Ευτυχώς, υπάρχουν πολλές οικογένειες που έχουν επίσης υιοθετήσει από την Ινδία στην κοινότητά τους.
«Μαζευόμαστε όλοι μαζί και γιορτάζουμε διάφορα ινδικά φεστιβάλ και ζούμε την κουλτούρα», λέει η Jacqui, η οποία ελπίζει ότι η κόρη της μια μέρα θα πάει στο κολέγιο και θα έχει δουλειά πλήρους απασχόλησης.
Σήμερα η Jacqui δηλώνει ευγνώμων για όσα της έμαθε για τη ζωή, ο θάνατος της μαμάς της.
«Αυτή η απώλεια, αυτός ο πόνος, κατά μία έννοια ήταν ευλογία για μένα. Με όλο αυτό το ταξίδι υιοθεσίας, είχα τη συμπόνια στην καρδιά μου και τη γνώση του πώς είναι ο πόνος για μια μαμά», λέει. «Δεν ήξερα τι μου έλειπε μέχρι να την αποκτήσω. Τώρα, η ζωή απέκτησε ομορφιά και νόημα».
