Ο ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ
Eνα σιρόπι θα χρειαστώ και ένα γιατρό
Νιώθω πως θα τρελαθώ
Ωωωω
Βλέπω έναν λύκο και μια φωτιά να παίζουν χαρτιά
Δίπλα σε μια κερασιά
Αααα
Ξέρω εγώ τι έχω
Κι ένα φως στο μυαλό που αρχίζει χορό
Γιατρέ δε μπορώ
Ωωωω
Η ζωή μας φεύγει κάποιο πρωί
Σαν ένα πουλί
Τώρα φοβάμαι πολύ
Ιιιιιιι
(Από το LP «Δυο μικρά γαλάζια άλογα»)
Τα χρόνια που αλώνιζε ο Σαββόπουλος, σαρωτικός και στέρεος, ένα πολύ παράξενο αγόρι που έμοιαζε ηθοποιός του Βισκόντι έβγαλε αυτό το τραγούδι με τίτλο «Ο φανταστικός γιατρός». Το LP λεγόταν «Δυο μικρά γαλάζια άλογα». Τον έλεγαν Γιώργο Ρωμανό και ήταν ο μόνος που είχε πάρει την ψυχεδέλεια της μόδας δίνοντάς της διαφάνεια. Η φωνή του έτρεμε και το πεποιημένο φάλτσο της το είχε κάνει στυλ - έναν μετεωρισμό που σε έκανε να αμφιβάλλεις αν θα αποτελειώσει τη φράση, πράγμα που αργότερα άκουσα, σε πιο σατανική εκδοχή, στη φωνή της Νταϊαμάντα Γκαλας. Αν και μάστορας αυτού του φωνητικού κυματισμού (τρέμολο;) είναι η φωνή της Νίνα Σιμόν, για χρόνια η μνήμη της φωνής του, ακόμα και στη «Μυθολογία» του Χατζιδάκι, ήταν για μένα το συνώνυμο της δροσιάς και της μέθης, του καλοκαιριού της αγάπης και της νεανικής χημείας. Και πάντα προτιμούσα τις δικές του συνθέσεις, που μύριζαν Μάταλα και πεγιότλ - την απελευθερωτική φαλτσαδούρα του και τη στάμπα του loser που έφερε με το καλημέρα, σαν το σημάδι του Κάιν -από πολλούς άλλους που έκαναν επιτυχία και ακόμα μάς ταλαιπωρούν.
Αυτό το όμορφο, θαμπό παιδί έπαιξε τον δεύτερο ρόλο του - ως πρωταγωνιστής.
Κι είπα να γράψω δυο λόγια, πριν ξεχαστεί εντελώς.
σχόλια