Είναι δύσκολο να μιλάς για την οργή των νέων παιδιών μετά τα μοντέρνα σαράντα, διότι ενώ αισθάνεσαι νέος, απλώς δεν είσαι. Κατά βάθος είσαι κουρασμένος από το αδιέξοδο ψάξιμο και σίγουρα δεν θυμάσαι τι σημαίνει αληθινή απελπισία - η περίφημη «αρρώστια της νιότης». Εκείνο το αίσθημα πνιγμού μετά την εφηβεία, όταν δεις πρώτη φορά καθαρά τη νοσηρή δομή της οικογένειας και της κοινωνίας και θες να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς. Δεν έχει να κάνει με τη φτώχια ή τον πλούτο. Όταν είσαι νέος και μεγαλώνεις στην Ελλάδα, είσαι σαν εξόριστος.
Η κατρακύλα των τελευταίων δεκαετιών, με τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις, την τυραννίδα της τηλεόρασης και τον εμπορικό μαρασμό της μεγάλης τέχνης (που άλλοτε ήταν παρηγοριά) έχει επιτείνει όσο ποτέ άλλοτε αυτό το αίσθημα της ερημιάς. Οι έφηβοι, που φύσει διψούν για ηρωικά αναστήματα και όμορφη, ιδανική ζωή, βρίσκονται στριμωγμένοι σε ένα σύστημα «αξιών» που ισοδυναμεί με οχετό: τα πάντα τα ορίζει το χρήμα, κλέφτες κυβερνούν τη χώρα, οι γονείς τους είναι όλοι σκυφτοί και το γλεντάνε, και τα σχολεία ένα ανέκδοτο. Μέσα στην υλική χαύνωση και τα βιντεογκέιμς κάτι τους φταίει. Κι όταν κανείς δεν βρίσκεται να τους δείξει πώς να διαχειριστούν αυτό το υγιές «κάτι», αυτοί το καίνε. Ή αυτοκαταστρέφονται ή τα κάνουν όλα θερινά. Μοιάζει με μαθηματικά.
Τα βλέπω σήμερα από το παράθυρο στην Ερμού. Δεν θα ‘ναι πάνω από 15 χρονών. Βγάζουν τις πέτρες από το λιθόστρωτο και τις σπάνε. Φοράνε μαντήλια, κουκούλες. Γελάνε, φωνάζουν, κάποιοι γλιστράνε και πέφτουν, σηκώνονται και κάνουν ότι δεν πονούν. Καίνε τους κάδους, καίνε τα μαγαζιά. Δακρυγόνα πέφτουν, τα κλοτσάνε και βρίζουν. Παρακολουθώ τη μάχη σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Μερικά πράγματα που τα φορτώνουμε με τόση ηθικολογία είναι μια απλή, μηχανική εκτόνωση συσσωρευμένης πίεσης. Αρνούμαι ότι αυτά τα παιδιά απλώς ηδονίζονται με την καταστροφή. Ταυτόχρονα, βλέπω ότι δεν ξέρουν πού να σταματήσουν, πώς να σταματήσουν. Γιατί κανείς δεν τους έμαθε το μέτρο σε αυτή την εκτροχιασμένη εποχή. Και όλα όσα υποτίθεται απειλούνται από αυτούς (η πατρίδα, η πολιτική ευνομία, η οικογένεια) είναι ό,τι περισσότερο τα απείλησε ποτέ.
Ξέρω ότι πολλοί λύκοι χαίρονται στην αναμπουμπούλα για να βουτήξουν κινητά ή να στρώσουν με μυρτιές το δρόμο του ΠΑΣΟΚ. Δεν μιλώ γι' αυτούς. Αυτούς τους ξερουμε, δεν χρηζουν αναλύσεως. Μιλώ κυρίως για τους χιλιάδες μαθητές και φοιτητές που είδα στα πέριξ της πλατείας Συντάγματος, τρεις μέρες τώρα. Για τον «ανθό της Αθήνας» - το μαύρο ρόδο της. Είναι οι μόνοι που αντέδρασαν ουσιαστικά στη νοσηρή πολιτική φάση των τελευταίων δεκαετιών. Με τη βία, ναι. Αφού τα λόγια και οι ψήφοι στο μεταξύ είχαν χρεωκοπήσει.
Όμως τα δύσκολα είναι μπροστά. Ωραία, τα σπάσαμε -εκτονωθήκαμε, εκδικηθήκαμε, ταρακουνήσαμε μια ναρκωμένη κοινωνία - πες το όπως θες.
Τώρα;
Ποιος θα μιλήσει τώρα και τι θα πει;
Σιωπή επικρατεί σε όλη την πόλη.
σχόλια