Ένααπόγευμα, πριν πολλά χρόνια, συνάντησαστην Τσιμισκή τον Γιώργο Χρονά σε αγρίακατάσταση. Εγώ. Ήμουν περαστικός με τοαυτοκίνητο από την πόλη - πήγαινα «στοΒορρά», γενικώς, στην πραγματικότηταήμουν έξαλλος με όλα.
Εκείστο όρθιο μου μίλησε για τη μαγεία τηςΣεχραζάτ, ενός θρυλικού μαγαζιούμε τραβεστί, που τότε ακόμα δεν είχανγίνει μόδα και ήταν κάτι παράξενο, σπάνιοκαι σχεδόν ιερό. «Εις τα μεγαλύτερατων μυθιστορημάτων δεν βρίσκεις τέτοιανατμόσφαιρα ιερατική» συμπλήρωσε.
Εξαιτίαςτου ψάχτηκα τότε λίγο, πήγα και στοΒαρδάρι, γνώρισα την κυρία Αλέκα, θρυλικήτσατσά στο μπουρδελάκι της οδού Ταντάλουκαι Σαπφούς, ήπια πολλά ουίσκι με κόκακόλα (!), μέθυσα με μπόμπες στα «Γούστα»,γνώρισα τη λεγόμενη αμαρτωλή πλευράτης πόλης και τη βρήκα, χμμ... γλυκιά.Διότι δεν ήξερα κανέναν και κανένας δενμε ήξερε. Ώσπου σιγά σιγά έπιασα γνωριμίαμε αγόρια και κορίτσια, κυρίες καικυρίους. Τώρα, η Θεσσαλονίκη μ' αρέσειόχι για την αμαρτία της (ποια αμαρτία;!),αλλά για τη χαλαρότητά της και τα σχετικώςκιμπάρικα παιδιά.
Ηανάμνηση όμως εκείνης της συνάντησηςμε έκανε να πάρω τον Γιώργο ένα τηλέφωνο.Μήπως γράψει κάτι γι' αυτή την πόλη πουξέρω ότι τον διαμόρφωσε, κάπως. Μουυπαγόρευσε τις εξής πέντε γραμμές:«Δηλώνουν οι Θεσσαλονικείς, διανοούμενοιή μη, πως είναι διάδοση ότι η πόλη αυτήείναι ερωτική. Πιθανόν να μην υπήρξεποτέ γι' αυτούς. Απλούστατα τίποτα απόαυτό δεν συμβαίνει πραγματικά. Απλώςδεν αναζητούν. Δεν αναζητούσαν ποτέ τονέρωτα».
Μύλος!
σχόλια