Mια φορά κι έναν καιρό, στον πάτο της ιστορίας, σε μια σκοτεινή δεκαετία του ισπανικού 18ου αιώνα, που το ψωμί ψηνότανε πάνω στις γλώσσες των ανθρώπων, ζούσε μια μουσική συνθέτις, ονόματι Mαρία Αντωνία Φερνάντεθ. Ο κόσμος την απεχθανόταν, η μουσική της ήταν ελεεινή, όταν συνέθετε στην κάμαρά της τα διαβατάρικα πουλιά ψοφάγανε εν πλω και πέφτανε βαριά στην αυλή της. Στο λίπασμα που δημιουργούσε η φονική μουσική της είχε φυτρώσει το Δέντρο της Μυξοκλαμμένης, που στη σκιά του κεντούσαν οι δολοφόνοι έγκυες τα σάβανα του σερίφη! Της είχαν βγάλει επίτηδες το βαρβαρικό παρατσούκλι Caramba. Kαι σιγά σιγά επικράτησε, έτσι να ονομάζουν ένα είδος δαντέλας που φοράνε οι ελαφρόμυαλες στο κεφάλι τους, επειδή η Αντωνία επέβαλε πρώτη αυτή τη στιλιστική ακρότητα.
Αργότερα, το απολειφάδι αυτής της λέξης μπερδεύτηκε με άλλες αντίξοες έννοιες (όλες αρνητικές), μέχρι να κολλήσει οριστικά με τo μικρό επιφώνημα ¡Ay!, που στα ισπανικά δηλώνει έκπληξη ανάκατη με ελαφρύ αποτροπιασμό -όχι όμως και προς θάνατο- πολύ κοντινή στο φλώρικο επιφώνημα άουτς!
Στις μέρες μας, που κανείς δεν την ψάχνει και οι λέξεις είναι σαν κότες μαντρωμένες, μονοσήμαντες (αν κι ευτυχώς το ίντερνετ αναδευέι την πισίνα στο γηροκομείο κι ενδεχομένως να φέρει λίγη δροσιά στα ξεραμένα χείλη μας), η έκφραση ¡Ay, caramba!, σημαίνει περίπου (συγνώμη κυρίες μου): Τι λε ρε πούστη μου! ή Άλα τις! ή Τι έγινε ρε παιδιά, μας την πέσανε;
Είχε λιγάκι ξεχαστεί, όπως και η θαμπή συνθέτις Αντωνία, αλλά την επανάφερε στο βραδύ στόμα μας ξανά ο Μπαρτ Σίμπσον. Στο πρώτο επεισόδιο του ποιήματος που λέγεται The Simpsons, οι λέξεις ¡Ay, caramba! είναι τα πρώτα λόγια που λέει ο Μπαρτ, αντικρίζοντας τους γονείς του.
Τα ίδια λόγια είπα κι εγώ πριν λίγο, κατεβαίνοντας στο Σύνταγμα να πάρω λίγο παγωτό. Καταμεσήμερο 26ης Ιουλίου 2007. Σαράντα πέντε βαθμοί Κελσίου. Έκοβες τον καύσωνα με το μαχαίρι. Οι άνθρωποι νικημένοι από τη φρικτή μουσική των σφαιρών. Πήγα να διασχίζω τη Βουλής και έφαγα το πρώτο χαστούκι.
¡Ay, caramba!
σχόλια