Ο Στέλιος Κούλογλου γράφει στη σελίδα 12 για την απώλεια ενός φίλου του, που ήταν και δικός μου. Έτσι, με βγάζει από την τρομερή αμηχανία να γράφω δεκάρικους για έναν άνθρωπο που τους μισούσε.
Να πω μόνο ότι τον γνώρισα σχετικά αργά στη ζωή μου – και στάθηκε για μένα το πρότυπο που ποτέ δεν είχα. Εκτιμούσα και τον Χατζιδάκι, έβρισκα ορισμένες απόκρημνες αρετές στον πατέρα μου, είχα ήρωες ορισμένους συγγραφείς και πρόσωπα του μύθου, αλλά άνθρωπος άλλος, με σάρκα και οστά, δεν βρέθηκε, που να πω μέσα μου: «Θέλω να του μοιάσω».
Βέβαια, δεν είναι εύκολο να μοιάσεις στον Πέτρο Βέττα. Γιατί ήταν το αντίθετο όλων των στερεοτύπων.
Κυρίως ήταν ένας πλούσιος που αγαπιόταν σαν φτωχός. Και ένας πλούσιος που δεν είχε διαπράξει ίχνος ατιμίας. Πράγματα που δεν έχω ξαναδεί – τουλάχιστον στη μικρή, διαβόητη Ελλάδα. Για να κατακτηθούν αυτά τα δύο, χρειάζεται κάτι πολύ μεγαλύτερο από εξυπνάδα, μετριοπάθεια, αρετή. Χρειάζεται αγάπη. Και τρυφερότητα. Για τους φίλους. Το (σχιζοφρενικό) ανθρώπινο γένος. Και όσους βρίσκονται σε αδύναμη κατάσταση.
Μια μέρα, όταν ήταν πολύ άρρωστος, μου είπε: «Ξέρεις γιατί έκανα ό,τι έκανα στη ζωή μου; Ήθελα να αρέσω στη γυναίκα μου. Να με αγαπάει».
Από κοντά, τον αγαπήσαμε κι εμείς!
Θα μου λείψει πολύ.
σχόλια