Χαίρομαι που η LifO συμμετείχε στις δημοτικές εκλογές με τον τρόπο που συμμετείχε - και τώρα μπορεί να είναι μέρος της γιορτής. Αλλά η γιορτή αυτή είναι σύντομη (ο δήμαρχος ας σηκώσει τα μανίκια) κι η LifO ας ασχοληθεί επιτέλους με κάτι θετικότερο από τον Νικήτα Κακλαμάνη.
Πάντως, κάτι άλλαξε με αυτές τις εκλογές. Οι νικητές δεν είναι κομματικοποιημένοι. Δεν λένε ρητορικές ανοησίες. Έχουν τίμιο παρελθόν. Έχουν καλούς τρόπους και (κατά φαινόμενα) καλό γούστο. Δεν θεωρούν τη διανόηση έγκλημα. Είναι κατά κάποιον τρόπο εκτεθειμένοι - ακόμα και το body language που έχουν προδίδει ανθρώπους κανονικούς, της παρέας μας. Με έχουν πείσει ότι θα προσπαθήσουν να διορθώσουν την εκτροχιασμένη πραγματικότητα, χωρίς να αλληθωρίζουν προς το προσωπικό συμφέρον και το βόλεμα των οικείων. Ότι θα επαναφέρουν μια κάποια αίσθηση ισονομίας και αξιοπρέπειας σε δήμους που κατάντησαν άντρα μικρότητας κι αδιαφάνειας.
Αν μας απογοητεύσουν και αυτοί, κάτι σάπιο υπάρχει στη λειτουργία της δημοκρατίας σήμερα. Ίσως οι εκλογές δεν φτάνουν! Ίσως η λύση είναι η αυτοδιάθεση, οι ομάδες που οργανώνονται μόνες τους κι έχουν ικανό ενθουσιασμό, διαύγεια και αποστολική ορμή να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Να δώσουν και να σώσουν. Θα δούμε.
Προς το παρόν, ας ηρεμήσουμε λίγο με ένα αφιέρωμα στην τελευταία απόλαυση που απομένει στον άνθρωπο πριν ξεψυχήσει: το φαγητό. Όλα τα άλλα, αν το σκεφτείς, βαθμηδόν χλωμιάζουν κι ο άνθρωπος βρίσκει στη γεύση της τροφής την τελευταία κλωστή που τον συνδέει με τη ζωή, και είναι κάπως σαν λεπτή ακτίνα που φέγγει απευθείας από την παιδική του ηλικία - εκείνη η πρώτη ανατριχίλα του ουρανίσκου. Έτσι ο κύκλος κλείνει όπως άρχισε: από το γάλα του βυζιού της μάνας του ως το κρασί της τελευταίας μετάληψης, όλα καταλήγουν στο φαΐ. Τα δείπνα και τα γεύματα της εντελώς ασταθούς ζωής του (ακόμα και τα πιο λαμπρά, ακόμα και τα πιο πολύτιμα και πολυπρόσωπα) ουσιαστικά διηγούνται τη λαχτάρα του να ζήσει.
Ας ζήσουμε, λοιπόν. Ας φάμε κι ας πιούμε. Χαλιόμαστε, μπλεγμένοι σε ανοησίες και ξένα εγκλήματα. Σκοπός της ζωής μας είναι η χαρά, παραμένοντας άνθρωποι.
σχόλια