Η σκύλευση της νιότης - revisited

Βλέποντας τις κουτσομπολίστικες εκπομπές και ειδήσεις της τηλεόρασης, με αμούστακους ρεπόρτερ και ολόδροσες κατίνες, δεν νιώθεις μόνο περιφρόνηση γι' αυτήν τη δημοσιογραφία, που ασχολείται αποκλειστικά με ανοησίες. Νιώθεις και απορία. Πώς μπορούν νέα παιδιά να ζουν μέσα σε τέτοιο κλίμα 24 ώρες το 24ωρο χωρίς να μπαφιάζουν, χωρίς να τα σπάνε όλα;

Δεν με παραξενεύουν οι παλιές καραβάνες - Ελένες, Τατιάνες κ.λπ. Όμως αυτά τα παιδιά πώς πέρασαν έτσι, με μια μονοκοντυλιά, από το σοκολατούχο γάλα στην κάπνα του μπορντέλου; Αυτά τα παιδιά πότε πρόλαβαν να κάνουν την επανάστασή τους ή να επιθυμήσουν κάτι αλλιώτικο από τον πατέρα τους - ή μήπως δεν είχαν ποτέ την ψευδαίσθηση ότι το ανθρώπινο είδος κατάγεται μεν από τον πίθηκο, αλλά εξελίσσεται; Βγήκαν κυνικοί, βραχνοί και σκοτωμένοι από την κοιλιά της μάνας τους;

Μάλλον! Αυτά τα παιδιά είναι τα πρώτα που μεγάλωσαν κάτω από την τότε παντοδύναμη «κουλτούρα της κραιπάλης» -Ρούλα, Βανδή, Ciao κ.λπ.- μια κατάσταση που είναι κυρίως τηλεοπτική, γι' αυτό και ιδιαίτερα επηρρεαστική. Δεν υποκρίνονται. Πιστεύουν όντως τις φαιδρότητες που λένε. Μεγάλωσαν θεωρώντας επιτυχημένο άνθρωπο τη Βάνα Μπάρμπα και τον Μικρούτσικο (Θεός σχωρέστον!), τώρα αμιλλώνται την Τατιάνα και τον Ψινάκη! Δεν ξέρουν ότι υπάρχει κάτι πιο υγιεινό, αξιοπρεπές και όμορφο πέρα από αυτά, διότι ποτέ κανείς δεν τους το έδειξε. Στην πυραμίδα των αξιών που τους επιβλήθηκε, όσο πιο ανθεκτικό είναι ένα σκυλί τόσο πιο επιτυχημένο.

Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι όλα είναι μέσα στη ζωή και ότι όλοι, ψιλογερνώντας, συνθηκολογούμε με την μπουζουκοκατάσταση (πράγμα που δεν ισχύει), αυτά τα νεαρά παρακμιακά φυντάνια σε ρίχνουνε πολύ. Διότι προδίδουν και σκυλεύουν μια από τις πιο ωραίες ανθρώπινες ιδιότητες: τον ρομαντισμό της νιότης.