Αν και εσύ λείπεις...

ΤηνΚαθαρή Δευτέρα, κάθισα στο μεγάλομπαλκόνι της Άννας. Ανέφελα όλα. Ψηλάπολύ. Μπροστά μου, τα λίγα σπίτια τηςΠλάκας και η Ακρόπολη - μπορείς να τηνπιάσεις. Κρατώ μια χάρτινη κινέζικηομπρέλα να μην καώ.

Είμαιευτυχισμένος (αν και...).

Είναιμόνο φίλοι εδώ. Πάνω από τους λόφουςχαρταετοί κοντρ λυμιέρ, ουρές μαστίγια.Χορτάρια κι άγριοι ανθοί στο λίγο χώμαπου έχει απομείνει ανάμεσα στα Αναφιώτικακαι τα μάρμαρα. Δυο σύννεφα, διάφανα κιαυτά, στην αριστερή και δεξιά άκρη τουουρανού.
Είμαιευτυχισμένος (αν και...).

Τοκρασί είναι μαλακό στο στόμα, οι αχτίνεςτου ήλιου το διαπερνούν χωρίς ναδιαχέονται. Καμιά θολούρα σήμερα. Μεθάμεαργά, κι ακούμε λαϊκά (αν και τα έχωβαρεθεί κατά βάθος...). Έχω στο μυαλό τατραγούδια της Λένας - φτερούγισματσίχλας. Ένα ξανθό παιδάκι, του Σπύρου,κοιτάει προς τη θάλασσα, θαυμάζοντας.
Είμαιευτυχισμένος (αν και...).

Ταπιάτα είναι γεμάτα τροφές καθαρές.Πολλές μάνες έχουν δουλέψει για ναφτάσουν μπροστά μας. Χόρτα από το βυθότης θάλασσας. Κυδώνια αλμυρά που τρέμουνωμά στη γλώσσα. Μαυρομάτικα από τηνΚύπρο. Ρακή από την Κρήτη. Κι ολόγυραόσοι απόμειναν από τις συμπτώσεις τηςζωής. Τραγουδούν. Ο αέρας που έρχεταισε αυτά τα ψηλά δωμάτια (αίσθηση πλοίου)είναι ελαφρύς, χωρίς μνήμη, νεαρός,ανοιξιάτικος. Γλυκιά ζωή.
Είμαιευτυχισμένος (αν και εσύ λείπεις).