Άπαξκαι το πάρει απόφαση ένας άνθρωπος ότιείναι εσωτερικά νεκρός, γίνεται πολύψύχραιμος σε όλα. Κουλ. Κίλερ. Τουςσιχαίνομαι. Είναι εντυπωσιακοί στοσινεμά, στη ζωή καταστρέφουν το μόνοπου ίσως αξίζει: την αγάπη.
Καμιάιδεολογία δεν με ψήνει ότι πρέπει ναπολεμήσω. Και δεν έχω κανένα σεβασμόστη «δημοκρατική διαδικασία» πουεκθρέφει Δαϊλάκηδες. Η Βουλή των Ελλήνωνσυχνά μου φαίνεται ένα μαντρί μεκαραγκιόζηδες.
Οιφίλοι σκορπίζουν επειδή αλλάζουν κάποιαστιγμή βηματισμό. Ειδικά αν στην απόστασηπου ανοίγεται ανάμεσά τους μπουν καιλίγες χιλιάδες ευρώ (ή και λιγότερα!).Οι ευαισθησίες ακολουθούν καταϊδρωμένες.
Ποτάμιασκοτεινής ενέργειας κυλάνε μέσα μου,που τα έλκει ένα τυφλό σημείο (ποιο;).Δεν με ημερώνει ούτε το χρήμα, ούτε ηδημιουργία ούτε καν η αγάπη. Μόνο ητέχνη των ανθρώπων που διηγούνται νίλεςανάλογες. Ή είμαι άρρωστος ή έτσι είναιη φύση των ανθρώπων.
Στουςμικρούς, χαζούςκαιρούς σαν τον δικό μας, όπου τα πράγματασπάνε σε πολλούς μικρούς, χαζούςμικρόκοσμους το πάνω χέρι το παίρνουνοι δεκανείς του λόχου (όπως στον πόλεμο):οι δημοσιογράφοι, τα goldenboys,οι διαφημιστές, αυτοί που φτιάχνουνσώβρακα, οι κεφαλές της τηλεόρασης, οιποδοσφαιριστές, οι εξέκιουτιβς. Γίνεταιη Εκδίκηση των Δεύτερων, αναδύονται οιστρατηγοί Κουρτζ της πλέμπας. Ο πάνδημοςκατακερματισμός και η συμπαρουσίαπολλών νομισμάτων ταυτοχρόνως τα κάνειόλα σχετικά, ξέρεις εσύ, και συμφύρειτους πρώτους με τους δεύτερους σε έναπολτό απαξίας. Αυτό αποθαρρύνειορισμένους ευγενικούς ανθρώπους, αφούδεν έχει νόημα να προσπαθείς για τοκαλό στου κουφού την πόρτα (κι όμως έχεινόημα - ή μάλλον, δεν έχει, με τον ίδιοακριβώς τρόπο που δεν είχε ποτέ: τονόημα, το δίνουμε εμείς).
Άπαξκαι αποφασίσεις να μπεις στο παίγνιοτης κοινωνίας των Αθηνών, πρέπει ναγίνεις ψεύτης. Να υποστηρίζεις διά τηςπαρουσίας σου (ή συνηθέστερα διά τηςσιωπής σου) το χρυσοποίκιλτο μπερντέπου προσποιείται το ανάκτορο. Δεν φτάνειπου έχεις τις εσωτερικές σου αρρώστιες(όρα λήμμα 4), πρέπει να γλύφεις και τουςκαραγκιόζηδες. Κι όμως όλοι το κάνουν.Και κάνουν τη δουλίτσα τους. Ψευδέστεροι:εκείνοι που υποδύονται τους ανένταχτους,τους εξωκοινοβουλευτικούς, τουςαλτέρνατιβ και προνομιούχοι όντεςφοράνε τετριμμένα (ναι, συμπεριλαμβανόμαστε).
Παρότιεσωτερικά νεκροί (όρα λήμμα 1), οιπερισσότεροι άνθρωποι δεν σκέφτονταιποτέ το θάνατο. Διότι νομίζουν ότι δενέχουν χρόνο. Έτσι η μοντέρνα Αθήνα είναιφιλοσοφικώς στη λίθινη εποχή. Κυριολεκτώ.
Όσακερδίζεις και σε καθιστούν προνομιούχο,αξίζουν μόνο εφόσον σε κάνουν τολμηρότεροστην έκφραση και δοτικότερο στα αισθήματακαι τις ύλες. Ό,τι σε απομακρύνει απότο στόχο σου (την ελευθέρωση από όλα -αν είναι δυνατόν!!!) είναι σκοτάδι καιχασομέρι.
Θέλεικόπο το ραπάνι. Διότι είναι αόρατο. Καικυκλοφορούν δεκάδες, τι λέω, χιλιάδεςπαραμύθες. (Ο χειρότερος πειρασμός: ησκέψη ότι είναι ένας κόπος μάταιος, πουίσως και ισχύει, αλλά δεν έχουμε καιτίποτα καλύτερο να κάνουμε, αγαπητέκαι υποκριτικότατε αναγνώστη, εκτόςκαι θεωρείς ότι είναι καλύτερο νααποκτηνώνεσαι γουργουρίζοντας ή να τοπαίζεις νουάρ λαϊφστυλίστας - ή τέλος,το χειρότερο, να βγάζεις την ουρά σουαπέξω, διαλέγοντας το ρόλο το δημοφιλέστερο,της τσογλανοπαρέας που κάνει κριτική).
Τομόνο σίγουρο: με ορίζει ένας παλιός,τεράστιος φόβος. Απ' τον οποίο εξαρτάταιτο κρέας μου, οι γύρω μου, ακόμα και τοφεγγάρι - δηλαδή όλα. Όποτε προσπάθησανα τον ξεπεράσω, έγινα κτήνος. Τη λίγηελευθερία που αποκτώ, δεν ξέρω τι νατην κάνω. Οι γνώσεις μου είναι σωματικάανεφάρμοστες. Είμαι 50 χρονών, αλλά δενξέρω να ζω.
σχόλια