Στο σημερινό φύλλο ένας παλιός φίλος επιστρέφει στη LifO.
O Κωστής Παπαγιώργης αναλαμβάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα στήλη για το βιβλίο στη σελίδα 68.
Αυτό μου δίνει χαρά. Ο Κωστής είναι από το πρώτο φύλλο της LifO αδιαλείπτως - είναι συστατικό του DNA της. Στο μικρό διάστημα της απουσίας του πάντα κάτι μου έφταιγε. Όχι μόνο μου έλειπε η στέρεη, ορυκτή γλώσσα του (που άλλοτε έχει τη ζέστη του χρυσαφιού, άλλοτε την αιχμηρότητα του διαμαντιού, συχνότερα όμως είναι το μαύρο χώμα που μένει πίσω), μου έλειπε το μέτρο της συμπαρουσίας του. Το καλό του παράδειγμα.
Στον παράξενο καιρό που ζούμε, των αλλαγών και της αμηχανίας, στρέφεται κανείς σε αυτό που είναι μέσα του και δίπλα του. Διότι δεν έχει καιρό για χάσιμο και γιατί γίνεται καχύποπτος απέναντι στα μεγάλα λόγια των ανθρώπων που δεν ξέρει.
Αυτή η τάση προς το μέσα και το δίπλα θα μπορούσε να εκληφθεί ως συντηρητισμός και συσπείρωση. Είναι όμως και κάτι άλλο: πόρτα μιας λησμονημένης σοβαρότητας. Το ίντερνετ ανατίναξε τις επτά τρύπες των ανθρώπων, τους τρέλανε κυριολεκτικά και τους έκανε να πιστεύουν ότι μπορούν να λένε και να υποδύονται ό,τι θέλουν, χωρίς να υποβάλλονται σε κανένα τεστ πραγματικότητας. Μέχρι που η πραγματικότητα ήρθε - και δεν μοιάζει καθόλου στο Facebook.
Tότε επιστρέφεις στις σίγουρες αξίες. Τους ανθρώπους που ξέρεις, έχουν δοκιμαστεί στα χρόνια και γίνονται όλο καλύτεροι.
Η πρώτη στήλη του Κωστή Παπαγιώργη μιλάει για τη λυπομανία, τις μνήμες εξ αντανακλάσεως και το πένθος των Εβραίων.
σχόλια