Όχι ότι θα βάλετε τηγάτα σας να κλαίει (αυτά τα έκανε ομόδιστρος Παράβας), αλλά στο επόμενοτεύχος δεν θα γράψω εντιτόριαλ. Διότιτο επόμενο τεύχος θα το βγάλει άλλος: οΔημήτρης Παπαϊωάννου. Κι αυτό οπωσδήποτεείναι χαρά μου. Γιατί ο Δημήτρης είναιτο πιο λαμπρό αστέρι της γενιάς μου -οκαλλιτέχνης που συγκεφαλαίωσε τη δύναμη,το ρίγος, τις αυταπάτες και τα παραμυθιάσματατου στυλάτου προλεταριάτου της. Δηλαδήόλων εμάς που γεννηθήκαμε από μικροαστικέςή φτωχές οικογένειες, σε λαϊκέςπολυκατοικίες ή γειτονιές της επαρχίας,και φτάσαμε και ενωθήκαμε σε αυτή τηνπόλη (στρώματα σε μωσαϊκά και μπίρεςαπό το περίπτερο, δώματα-πλυσταριά μεελευθερία και ανεμπόδιστο φεγγάρι) γιανα διερευνήσουμε με έξαψη τα όρια τουεαυτού μας, να γοητευτούμε από τηναισθητική του εχθρού, να δούμε στηφτήνεια και στην επιφάνεια καινούργιαβάθη, και να ψάξουμε αν έξω από τα κόμματαυπάρχει κάποιο είδος διεκδίκησης πουδεν είναι στενόμυαλη και μίζερη.
Είναι μια εναέρια παρέαπου φτιάχτηκε, που το βασικό χαρακτηριστικότης ήταν η μελαγχολία. Η μαύρη χολή. Αυτότο spleen που διαπνέει σανυπόκωφος αέρας πριν χαράξει αυτήν τηδιακριτή ομάδα (στην οποία βεβαίωςσυμπεριλαμβάνω τους Στέρεο Νόβα) καιπου την κάνει να ξεχωρίζει από τουςυπόλοιπους, τους συνήθεις πολιτικοποιημένουςτης εποχής. Αυτό δίνει στη διεκδίκησήτης μια ανένταχτη ελευθεριότητα, κάτιβυθιότερο και ενοχλητικότερο από τακομμουνιστικά μανιφέστα: συνομιλεί μετη «σωματική πολιτική» τουΦασμπίντερ και του Παζολίνι - καισυχνότατα καταναλώνεται ανενδοίαστααπό τους αστούς που τους αρέσουν τα ξινάαπό πλήξη.
Όμως, ασχέτως τηςκατανάλωσής του, το έργο αυτής της παρέαςείναι ό,τι πιο ωραίο φτιάχτηκε από ταπαιδιά που είδα να μεγαλώνουν στην πόληένα γύρω, στα μπαρ και στις δουλειές τηςεπιβίωσης. Παιδιά που, επαναλαμβάνω,προέρχονται όλα από λαϊκές οικογένειεςμε μωσαϊκά, φοιτητικές εστίες, κουζίνεςμε φορμάικα, ύπνους σε παγκάκια - αλλάμε δυνατή φαντασία, διαστήματα πουεκρήγνυνται στο κεφαλάκι τους. Υπάρχεικαι το πιο ωμό, προλεταριακό προϊόν(τραγούδια που μιμούνται τον μπαγλαμάκαι στεναγμοί της μυωπίας που επειδήμισούν την ανισότητα της μοντέρναςκοινωνίας καταλήγουν να μισούν συλλήβδηντο Μοντέρνο ολόκληρο). Όμως κανένα δείγματου δεν άντεξε ούτε μετεξελίχθηκε.Ορισμένα ράκη τραγουδάνε ακόμη - ωςγραφισμός νοσταλγίας. Το μόνο πουουσιαστικά σαρκώθηκε και μίλησε είναιη Μήδεια και το Μοτοκούζι. «Η Βαβέλ»και (συγγνώμη για την ξεδιαντροπιά) το«01».
Γι' αυτό και στο τεύχοςπου σχεδιάζει ο Δημήτρης για την επόμενηεβδομάδα όλα τα θέματα και οι φωτογραφήσειςείναι επιλογές του, καθώς και οι βασικέςστήλες που, ενώ ανακαλούν πράγματα πουπρωτοείδαμε στο αριστουργηματικό φανζίνπου έβγαζε με τον Μπίστικα και τον Αβούρη«Κοντροσόλ στο Χάος» πριν 20 χρόνια,έχουν μια επείγουσα αλήθεια και μιαανυπακοή ακάθεκτη.
Είμαι χαρούμενος πουξεκινάμε αυτή την εκδοτική χειρονομίατων guest editorsμε αυτόν τον τρόπο. Είναι το καλύτεροπου θα μπορούσα να φανταστώ.
Φροντίστε να εξασφαλίσετεένα από τα 150.000 αντίτυπα που θα τυπώσουμεεκτάκτως για να γεμίσει η πόλη με ζόρικηομορφιά.
σχόλια