To πορτρέτο του Ρόμβου στη σελ. 18 από τον Θοδωρή Αντωνόπουλο είναι από τα πιο ωραία κείμενα που έχουμε δημοσιεύσει ποτέ στη LifO. Έχουμε κατά καιρούς τιμήσει όλη την παλιοπαρέα εκείνης της εποχής, τον Κουτρουμπούση, τον Πουλικάκο, τη Μήτσορα, τον Βαλαωρίτη, τον Σαββόπουλο (ολόκληρο τεύχος) --και όλοι είπαν σπουδαία πράγματα--, όμως αυτό το πορτρέτο σφύζει από αθωότητα και σεμνή σοφία, κάποιο είδος ρομαντισμού, αγάπη για τον κόσμο και μια ασυμμάζευτη γενναιοδωρία – και από τις δύο μεριές: τον συγγραφέα και τον δημοσιογράφο.
Η ιδέα μου ήρθε όταν τυχαία είδα στα ράφια του Ρublic τον Τίγρη του Αιγαίου, ένα χειμαρρώδες, πανέμορφο βιβλίο του Ρόμβου για τους Έλληνες πειρατές. Τι γλώσσα, Θεέ μου, τι ωραία αφέλεια και θάμβος μαζί απέναντι στο θαύμα που είναι ο κόσμος μας! Το διάβασα με αληθινή συγκίνηση, όπως διαβάζω Βιζυηνό, που περισσότερο από τις ιστορίες του με συγκινεί η αγνότητά του, ο εύθραυστος βηματισμός του ανάμεσα στα καθημερινά θηρία. Μου θύμιζε τα παιδιά που αρματωμένα με κατσαρόλες ξεκινάνε να κατακτήσουν τον κόσμο (που εκτείνεται ως την ξένη γειτονιά), και βέβαια μου θύμισε μια ολόκληρη εποχή που την έζησα καλά, αλλά αρνούμαι να μιλώ γι' αυτή αφότου έγινε κάπως σαν χρήμα στα χέρια ανθρώπων που δεν μου αρέσουν, ούτε με όσα λένε ούτε με όσα κάνουν.
Ποια είναι η βασική διαφορά του κόσμου που ευαγγελίζεται (και τον οποίο έζησε) ο Ρόμβος με αυτόν που σήμερα πολύ θα ήθελε να είναι η συνέχειά του;
Απάντηση: Εκείνος ήταν ένας κόσμος ελευθεροφροσύνης, ανεξιθρησκίας, αληθινής αποδοχής του διαφορετικού, που εκτιμούσε την ποίηση και την ομορφιά, απεχθανόταν τη βία, δεν μιζέριαζε με μικροπρέπειες, αγαπούσε τα ταξίδια, τους πειραματισμούς (όχι μόνο τους χημικούς), είχε χιούμορ διαβολικό και δεν έχανε ποτέ τον στόχο του, που ήταν η προσπάθεια να γίνει η ζωή καλύτερη μέσα από τον σεβασμό του Άλλου, το άνοιγμα του μυαλού και της συνείδησης, την έγνοια για όσους δυσκολεύονται – από τη δουλειά ως τους μυριάδες ρατσισμούς που εμφιλοχωρούν στην ανθρώπινη φύση.
Όλα αυτά γέννησαν τους σπουδαίους γερόλυκους εκείνης της εποχής. Αν δείτε τα e-mails αυτού του ανθρώπου! Είναι αναρχικός, ελευθεριακός ως το κόκαλο -- ωστόσο ξεχειλίζει από ευγένεια, σεμνότητα, σχεδόν ντροπαλοσύνη. Φέρεται στους ανθρώπους με την αξιοπρέπεια και την ευγένεια που απαιτεί για τον ίδιο.
Στον αντίποδα, σήμερα ο «χώρος» είναι ενα στενόμυαλο και στενόκαρδο πράγμα. Από κάθε άποψη.
Θέλω να τον ευχαριστήσω για την παρουσία του σε αυτό το φύλλο της LifO. To γεγονός ότι λίγες σελίδες μετά η Μαρία Λαϊνά, μία από τις καλύτερες Ελληνίδες ποιήτριες (που δεν της αρέσουν οι επικοινωνιακές γαλιφιές), κάμφθηκε και δέχτηκε να φωτογραφηθεί και να μιλήσει ως Αθηναία είναι αυτό που λέμε μ' έναν σμπάρο δυο τρυγόνια.
Καλή ανάγνωση. Στο lifo.gr ανατρέξτε για περισσότερες φωτογραφίες και στοιχεία.
www.facebook.com/stathis.tsagar
σχόλια